Η μη βια

Τελευταία είναι της μόδας η προβολή της μη βίας. Πριν απο λίγες μέρες έγινε η παρουσίαση ενός βιβλίου που χαρακτηρίζει κάθε μορφή πολιτικής βίας φασιστική. Τώρα οι ειρηνικές συγκεντρώσεις. Όχι διαδηλώσεις. Συγκεντρώσεις. Δεν διαδήλωνε κανείς. Κανένας δρόμος δεν έκλεισε. Κανένα οικονομικό πισωτράβηγμα δεν είχαμε.

Η τελευταία προβάλλεται και απο τα ΜΜΕ που το θεωρώ πολύ ύποπτο. Όλα λοιπον τα γεγονότα αυτά, σε συνδυασμό με δηλώσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για καταδίκη της, όπως και η καταδίκη οποιασδήποτε μορφής της (καταδίκη απεργιών, ξυλοκόπημα διαδηλωτών, κλπ) συνθέτουν μία ωραία θεωριούλα. Την θεωρία που είχαν και οι ΔΑΠίτες-Πασπίτες-ΚΝίτες όταν σπουδαζα. Αυτή έλεγε: Δηλώστε την αντίδρασή σας. Θα στείλετε μία επιστολή δυσαρέσκειας. Ή συμβολική κατάληψη ή αποχή απο μαθήματα για 2 ώρες....

Συμφέρει πολύ στο κράτος η μη βία. Δεν υπάρχει αρνητική συνέπεια στην τοπική οικονομία (πόσο μάλλον στην ευρύτερη οικονομία). Οι επιχειρήσεις δουλεύουν κανονικά. Οι υπάλληλοι δεν κατεβαίνουν στο δρόμο γιατί δεν υπάρχει πορεία. Και εννοείται η απεργία είναι μία λέξη που πρέπει να αποφεύγεται γιατί απεργία=βίαιη πράξη.

Στις μη βίαιες συγκεντρώσεις λοιπόν, όπως και αυτές σε Ελλάδα και Ισπανία, κατεβαίνει κόσμος που δεν θα κατέβαινε σε τίποτε άλλο. Ίσως ο ίδιος κόσμος δεν έχει κατέβει ποτέ σε τίποτε για να διαμαρτυρηθεί Αυτό είναι μία αρχή βέβαια. Αλλά πρέπει να συνεχιστεί.

Ιστορικά ποτέ δεν άλλαξε κάτι (είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο) χωρίς βία. Στην Ελληνική ιστορία η ανίσταση στη Γερμανική κατοχή δεν έγινε με καθιστικές διαμαρτυρίες. Το πολυτεχνείο τελούσε υπο κατάληψη. Στην Ρωσία το 1917 δεν πήγαν οι κατώτερες οικονομικά τάξεις με τριαντάφυλλα να διώξουν τον τσάρο. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δεν πήρε την εξουσία με πλακάτ και μαζώξεις.

Έτσι λοιπόν απο την δική μου σκοπιά βλέπω να γίνεται το εξής. Ο κόσμος μετά απο 1-2 βδομάδες θα κουραστεί και θα πάει σπίτι του. Θα πει ότι έκανε το καθήκον του και τελικα ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ. Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Γιατί ο κόσμος δεν κατέβηκε στις συγκεντρώσεις για να χάσει. Απλά δεν ξέρει τον τρόπο να διεκδικέι. Έχει πιπιλιστεί το μυαλό του με όλα αυτά τα μη βίαια και δεν ξέρει κάτι άλλο. Στο τέλος θα αποδεχτεί την ανικανότητά του και θα συνεχίσει να επιτρέπει σε άλλους να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον του.

Υπάρχει και η μικρή πιθανότητα να υπάρξει τέτοια πολιτική ζύμωση που στο τέλος οι ειρηνικές συγκεντρώσεις θα οδηγήσουν σε γενικευμένες απεργίες μαζί με πορείες και καταλήψεις (δηλαδή αυτό που οι μεγάλοι ονομάζουν βία). Πράγμα που θα φέρει και την καταστολή. Όμως δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Δεν θα στα δώσει απλόχερα η εξουσία όλα. Ή θες να μη σκίσεις καμιά κάλτσα οπότε συνεχίζεις να τρως το αγγούρι όπως και τώρα ή έρχεσαι σε σύγκρουση αναγκαστικά μήπως και αλλάξει κάτι (προς το καλύτερο γιατί χειρότερα μόνο με την παθητική στάση πάει).

Περισσότερη δημοκρατία (?)

Μερικές σκέψεις πάνω στο κίνημα της πιο πολλή δημοκρατίας που θα κάνει και εγχώριες κινητοποιήσεις σύντομα.

Στην Ισπανία εμφανίστηκε λίγο πριν τις εκλογές. Είναι συγκέντρωση κόσμου που δεν ζητάει κάτι συγκεκριμένο. Τονίζει τον ακομματίστικο χαρακτήρα του και ίσως και τον απολιτίκ. Κάπου εδώ ταιριάζει και η παρομοίωσή του με το κίνημα των διοδίων, βέβαια το κίνημα των διοδίων ξέρει τι ζητάει. Αντίθετα, το κίνημα της περισσότερης δημοκρατίας δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Συγκεκριμένα το μανιφέστο λέει "...αφήνοντας στην άκρη ιδεολογίες, κομματικές ταμπέλες, θρησκείες, και απευθύνεται σε όλους τους πολίτες...".
ΑΛήθεια όμως πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη πολιτικές διαφωνίες και ιδεολογίες; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν φασίστα; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν νεο-φιλελεύθερο; Σίγουρα ο τελευταίος δεν θα κατέβει στο δρόμο, αλλά όπως και να έχει με καμία απο τις δύο ομάδες δεν μπορείς να συνταχθείς. Όπως δεν μπορείς σε πολιτικό επίπεδο να συνυπάρξεις με έναν πασόκο πλέον.
Επίσης "Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων."
Τώρα θα γυρίσει ένας καπιταλιστής και θα σου πεί πως ισότητα υπάρχει, όπως και πρόοδος και όλα τα υπόλοιπα. Με ποιά έννοια όμως λέμε ισότητα, αλληλεγγύη κλπ θα πρέπει να διευκρινιστούν πλήρως.

"Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας."
Και εδώ υπάρχει μεγάλη ασάφεια και ίσως διαφωνία. Αν δηλαδή δεν ήταν οι οικονομίες σε αυτό το χάλι. Αν τα PIIGS δεν υπήρχαν και οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση, τότε θα ήταν όλα μέλι γάλα; Δεν θα υπήρχε λόγος να κατέβει κανείς στο δρόμο; Η βαρβαρότητα που ασκείται εντός και εκτός συνόρων δεν θεωρείται μεγάλος λόγος να βγούμε στους δρόμους και πρέπει να περιμένουμε τις οικονομικές συγκυρίες για να μας σηκώσουν απο τους καναπέδες μας;

"Η επιθυμία για η εξουσία και τη συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε."
Δεν διαφωνώ με την συσσώρευση εξουσίας κλπ. Διαφωνώ με την προβολή της μη βίας. Και αλλού τονίζεται η ειρηνικότητα του κινήματος. Δεν το θεωρώ κακό, απλά μεχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η ειρηνικότητα.

"Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους..."
προσωπικά όταν ακούω ηθική κάτι παθαίνω και βγάζω σπυράκια...

Όσο για την ειρηνικότητα του κινήματος έχω να πω το εξής. Αν η συγκέντρωση δεχθεί επίθεση απο τα ΜΑΤ, τότε σαν ειρηνική που είναι, θα κρατήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της και στο πρώτο δακρυγόνο απλά θα διαλυθεί; Ή μήπως πρέπει να υπάρξει σαφής προσανατολισμός προς την άμυνα σε μία τάτοια στιγμή;

Όπως επίσης σαφής προσανατολισμός πρέπει να υπάρξει προς τον λόγο ύπαρξης αυτού του κινήματος. Η δυσαρέσκεια μας φέρνει στο δρόμο. Εκεί όμως μέσα απο την ζύμωση ζητάμε και σαφή πράγματα. Για παράδειγμα στο πολυτεχνείο το '73 μαζέυτηκε κόσμος. Αυτή η μάζα μετατράπηκε απο δυσαρεστημένους πολίτες στην πιο σοβαρή κίνηση ανατροπής της χούντας και απαίτησης δημοκρατίας. Σήμερα το κίνημα όμως τι ζητάει; Δημοκρατία υπάρχει. Ζητάει αμεσοδημοκρατία; Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των σχέσεων παραγωγής; Ή μήπως η πρώην γενιά των 700 ευρώ που τώρα παίρνει 400Ε ή και καθόλου, απλά ζητάει πάλι δουλειά και τα 700 να γίνουν 1000 και 2000 και τότε όλα θα είναι καλά;

Βέβαια από την αδράνεια και δυσκαμψία του Έλληνα τηλεθεατή σίγουρα είναι καλύτερη η κίνηση, που όπως και είπα παραπάνω, στον δρόμο υπάρχουν ζυμώσεις και δημιουργούνται συνειδήσεις που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε πιο σαφή προσανατολισμό αυτού του κινήματος.

Edit: Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τούλια ούτε με πορτοκαλί σημαίες. Οι επαναστάσεις έχουν απώλεια και βία. Η ανατροπή έρχεται με την σύγκρουση. Αν μία τέτοια κίνηση δεν έχει συγκρουσιακή και ανατρεπτική διάθεση τότε αποτυγχάνει (ή γίνεται σαν τους attenistas που φέρνουν την επανάσταση στην καθαριότητα...)

Facebook

Μπήκε ποτέ κανείς στον κόπο να σκεφτεί γιατί το MSN και το Facebook και άλλες τέτοιες παρόμοιες υπηρεσίες έχουν τόσο μεγάλη απήχηση;

Τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να είναι πολλές ώρες μπροστά απο τον υπολογιστή. Στις ώρες αυτές διαβάζω διάφορα, βλέπω διάφορα, αλλά κυρίως chatάρω και είμαι στο facebook. Μιλάμε για μεγάλο κάψιμο που όμως δεν το θέλω αλλά κατά κάποιο τρόπο είμαι αναγκασμένος να το κάνω. Αν και ο καιρός έχει ανοίξει πολύ και το καλοκαίρι άρχισε, δεν έχω λεφτά ούτε για έναν σπαστό καφέ. Μάλλον για έναν σπαστό καφέ έχω. Το θέμα είναι πως κανείς απο τους γνωστούς και φίλους δεν δέχεται να αράξουμε στο πάρκο και να πιούμε ένα καφέ απο περίπτερο ή απο το τυροπιτάδικο. Μερικοί δουλεύουν και μερικοί παίρνουν κάτι απο τους γονείς τους. Άλλοι προτιμούν να μην βγουν. Έτσι η λύση είναι να μείνω και γω μέσα. Πόσες ώρες θα παίξεις όμως μουσική μόνος; Πόσες ταινίες θα δεις; Πόσα βιβλία θα διαβάσεις; Μετά απο κάποια ώρα θες να κοινωνικοποιηθείς. Έτσι αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσεις τις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης.

Η κοινωνικοποίηση είναι φυσική ανάγκη. Δεν γίνεται απο επιλογή. Γι' αυτό το λόγο είμαστε κοινωνικά δομημένοι σαν είδος. Η αποξένωση είναι αυτή που σε γεμίζει μελαγχολία και σε μαραζώνει. Όταν μένεις μόνος ουσιαστικά δεν χαμογελάς. Δεν συναναστρέφεσαι και δεν προοδεύεις σαν άνθρωπος. Σε απασχολούν όλο και πιο μικροκοσμικά προβλήματα και καταλήγεις με σπασμένα νεύρα.

Για να αποφύγει ο καθένας τις αρνητικές συνέπειες της απομόνωσης αναγκάζεται να κοινωνικοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι και το chatting γνωρίζει άνθηση. Οπότε την επόμενη φορά που θα μιλήσει κανείς σε χώρο κοινωνικής διαδικτύωσης να ξέρει πως και ο άλλος στην άλλη μεριά του πληκτρολογίου αισθάνεται τόση βαρεμάρα και τόση μοναξιά. Άλλωστε οι περισσότεροι που ξέρω οτι δεν περνάνε ώρα στο πισι τους μπροστά είναι αυτοί που έχουν λεφτά να περνάνε την ώρα τους έξω... (κάπου σίγουρα κάνω και λάθος γιατί πχ και με τον αθλητισμό να ασχολείται κανείς πάλι περνάει την ώρα το εκτός).

Συλλογική ευθύνη;

Ιστορικά έγινε το λάθος και αντί για ένα συστημα διακυβέρνησης που θα στηρίζεται στη γνώμη όλων των πολιτών, έχουμε ένα σύστημα αντιπροσώπων. Αυτό οφείλεται πιθανότατα οτι έπειτα απο κάποια σχετική αύξηση του πληθυσμού δεν μπορούσαν να πέρνουν όλοι αποφάσεις λόγω μεγέθους. Έπρεπε να υπάρχει ευελιξία για γρήγορες αποφάσεις. Πιθανότατα λέω, γιατι δεν έχει γίνει γνωστό γιατί απο την αμεσοδημοκρατία της Αθήνας οδηγηθήκαμε ιστορικά στιν αντιπροσώπευση των 300. Καλός ή κακός έτσι είναι. Και φτάσαμε εδώ που δτάσαμε.

Αυτή την εποχή μεγάλων κοινωνικων αναταράξεων όλοι μάς λένε για την συλλογική ευθύνη που φέρνει ο κάθε ένας απο εμάς για την τύχη που έχει η χώρα και άλλα τέτοια. Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής. Γιατί απο τη στιγμή που εμείς απλά επιλέγουμε τους αντιπροσώπους μας για να κάνουν την δουλειά όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα για εμάς και την κοινωνία, μιάς και έχουμε τεχνικά προβλήματα (που πλέον δεν υφίστανται με την εποχή του διαδικτύου) να παίρνουμε συλλογικές αποφάσεις για το κάθε ζήτημα, φέρνουμε όλοι μας μία συλλογική ευθύνη για την κατάντια της οικονομίας;

Και για να υποστηρίξω λίγο τα λεγόμενά μου. Το κάθε κόμμα που παρουσιάζει το προεκλογικό του πρόγραμμα θεωρεί πως θα κάνει το καλύτερο για τον λαό (πέρα των ακροδεξιών που λένε ανοιχτά οτι θα αφανίσουν απο τη χώρα όσους δεν τηρούν προδιαγραφές). Έρχεται ο λαός και τους ψηφίζει. Αυτό βγαίνει και τελικά έχει ένα άλφα αποτέλεσμα. Ξανά εκλογές. Ας πούμε οτι ο λαός για οποιονδήποτε λόγο δεν παίρνει χαμπάρι οτι με τις πρακτικές της εκάστοτε κυβέρνησης αντί για το καλύτερο πάει προς το χειρότερο. Έρχονται ξανά εκλογές και ξαναψηφίζει. Βγαίνει το ίδιο ή ένα άλλο κόμμα στην εξουσία. Ο λαός ουσιαστικά ζει μέσα στο γυάλινο κλουβί του και δεν καταλαβαίνει οτι πάει για τον γκρεμό. Για οποιονδήποτε λόγο. Είτε είναι απο αμορφοσιά, είτε απο αγραμματοσύνη, είτε απο χαζομάρα. Τελικά ανοίγει μία μέρα τα μάτια του με χιλιάδες μέτρα να έχουν παρθεί που τον οδηγούν στην κακουχία και την μιζέρια. Φέρει την ευθύνη ο λαός; Μαζί τα φάγαμε; Ή μήπως ηταν υποχρέωση της εκάστοτε εξουσίας να κάνει σωστά τη δουλειά της ενώ αυτή δεν την έκανε; Μήπως αντί για μέτρα να αρχίσει να παίρνει αδιακρίτος κεφάλια ο λαός του κάθε κομματικού στελέχους; Άλλωστε ο κόσμος είχε την υποχρέωση να επιλέξει αντιπροσώπους. Αυτοί θα έκαναν ότι καλύτερο.

Κληρονομιά

Γενικά ποτέ σαν οικογένεια δεν είχαμε πολλά λεφτά. Να πεις οτι μας περίσσευαν για πολυτέλειες. Ο πατέρας μου όμως πάντα προσπαθούσε να μη μας λείψει τίποτε. Όταν έφυγε μας άφησε μία σημαντική κληρονομιά. Δεν ήταν αυτοκίνητα και σπίτια και καμιά περιουσία. Αλλά στο σπίτι υπάρχουν εκατοντάδες βιβλία. Μεγαλόνωντας και εγώ άρχισα να διαβάζω λίγο περισσότερο μιάς και μικρός δεν διάβαζα τόσο ή οι αναγνώσεις μου ήταν πολύ επιδερμικές. Το καλό είναι πως επειδή ήταν αριστερός τα περισσότερα βιβλία κινούνται σε αυτόν τον πολιτικό χώρο.

Είχα διαβάσει και μικρότερος λοιπόν τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Στις βιβλιοθήκες υπάρχουν σχεδόν όλα τα βιβλία του. Όμως οχι οτι ειχα δώσει την απαραίτητα προσοχή. Τώρα όμως μετά απο χρόνια και αφού έχω πάρα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου (μιας και είμαι άνεργος), ξανάρχισα να διαβάζω το "Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας". Με περισσότερη προσοχή αυτή τη φορά. Και η αλήθεια είναι πως εάν με ενθουσίασε παλαιότερα μία φορά, τώρα με ενθουσιάζει σε πολλαπλάσιο βαθμό. Αναλύσεις που ακούς τώρα απο αριστερούς bloggers και αρθρογράφους , αυτός τις είχε κάνει τότε, τη δεκαετία του 90. Λίγο τα ονόματα να αλλάξεις (πχ αντί για Κωσκοτάς βάλεις Άκης) βλέπεις ακριβώς την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται. Βλέπεις πως αυτά που έλεγε τότε μπορεί και ίσως και ότι παίζει να είναι η φαντασία του, επαληθεύονται. Προτείνω λοιπόν να ψάξει κανείς να αγοράσει ότι βιβλίο του βρει. Δεν θα χάσει. Το ύφος του είναι αρκετά ξεκούραστο και χαλαρό με δόσεις σαρκασμού και χιούμορ. Άλλωστε βαρέθηκα να κοιτάω απλά την οθόνη του υπολογιστή και να διαβάζω ανάμεσα στα blogs. Το χαρτί έχει άλλη χάρη. Ειδικά όταν τα βιβλία είναι έτσι παλιά μυρίζει και υπέροχα...

Αντίδραση

Δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος αντίδρασης σε κάτι που σε πειράζει. Η αδιαφορία; Η οργή; το βρίσιμο; Η απλή και σοβαρή αντίκρουση όσων λέγονται και σε πειράζουν; Κάποτε χάνει κανείς το δίκιο του όταν εναντιωθεί με θέρμη. Αυτό έγινε στην Πάτρα Παρευρισκόμενος ήταν ο Watson. Ένας απο τους δύο νομπελίστες βιολόγους που βραβεύτηκαν για την ανακάλυψή τους σχετικά με την διπλή έλικα του DNA. Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή. Μπήκαν μέσα στο χώρο που μιλούσε ο τύπος, μερικοί αναρχικοί, και προσπάθησαν να διαλύσουν την συγκέντρωση. Έτσι ο κόσμος που άκουγε τους έκραξε και αυτοί σηκώθηκαν και έφυγαν.

Ο Watson όμως δεν είναι και τόσο αθώος. Έχει πει και αυτός τις δικές του χαζομάρες περί ανωτερότητας της λευκής ευρωπαϊκής φυλής έναντι της μαύρης αφρικανικής σε ότι αφορά το IQ και μάλιστα γι' αυτές τις απόψεις του έχει υποστεί και μερικές κυρώσεις. Βέβαια το θέμα δεν είναι ο επιστήμονας. Που μπορεί να έκανε μία απο τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις για την ανθρωπότητα (αν και πολλοί λεν πως είναι κλεμμένη η εργασία που αφορά την διπλή έλικα), αλλά απο την άλλη αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να λέει μαλακίες. Το πρόβλημα είναι η αντίδραση της μερίδας της κοινωνίας που θεωρεί τον εαυτό της υγιές κομμάτι. Σηκώνει ξύλο η υπόθεση; Μήπως μία αντιλογία; Απο την άλλη τα ζώα του αμφιθεάτρου δεν έχουν ακούσει τίποτε για τις ρατσιστικές θέσεις του επιστήμονα;

Πριν απο μερικές μέρες παρουσιάστηκε ένα βιβλίο κάποιον αριστερίσκων. Το βιβλίο σε λίγα λόγια έλεγε πως κάθε μορφή πολιτικής βίας είναι φασιστική. Άλλο ένα τσουβάλιασμα δηλαδή. Λες και κάθε μέρα δεν ασκείται βία πάνω μας. Η αντίδρασή μας σαν κοινωνία είναι φασιστική...

Ακόμα και ο Μίκης Θεοδωράκης αυτή τη στιγμή εκφράζει ρατσιστικές θέσεις.

Μάλλον πως η εφηβεία τελείωσε. Μάλλον πως απο δω και πέρα η υιοθέτηση κάποιας θέσης πρέπει να γίνεται με απόλυτη τεκμηρίωση (όσο αυτή μπορεί να γίνει). Αυτό για περίπτωση συζήτησης και αντιλογίας. Αν μετά απο αυτό ακόμα δεν δέχεται το δίκιο ο άλλος και χωρίς να προβάλει επιχειρήματα τότε νομίζω πως πρέπει να πέσει και καμιά ψηλή. Κακό δεν είναι. Ειδικά όταν κατέχει θέση που η απόψεις του επηρεάζουν τη ζωή πολλών ανθρώπων...

Γράμμα στο αφεντικό Νο2

Αφεντικό

Σου στέλνω μετά από καιρό ξανά γράμμα. Αυτή τη φορά θέλω να σου απαντήσω στην μείωση του μισθού που μου πρότεινες.

Ξέρω περνάς δύσκολες ώρες. Δεν πουλάς και δεν σε αγοράζουν. Ο ρυθμός ανάπτυξής σου έχει πέσει και τώρα βλέπεις πως από κει που το χρήμα έρεε από τα μπατζάκια σου τώρα ρέει μόνο από το ένα. Τώρα και η βενζίνη ακρίβυνε οπότε δεν μπορείς να κάνεις τα συνηθισμένα δρομολόγιά σου για Αθήνα, Θεσσαλονίκη ή όπου σε πάρουν τηλέφωνο για να πεταχτείς για ένα καφέ.

Ξέρω είναι δύσκολο να έχεις τόσους υπαλλήλους στο εργοστάσιό σου και είναι κρίμα που σκέφτεσαι να το πας Βουλγαρία όπου υπάρχουν φθηνότερα κορόιδα. Σκέφτεσαι τις οικογένειές τους. Ναι, ξέρω. Έχασες 20 κιλά από την στεναχώρια. Από 120 έγινες 100, και τα βράδια δεν μπορείς να κοιμηθείς.

Οπότε αποφάσισες ή να μας μειώσεις το μισθό ή μας είπες πως αναγκαστικά έπρεπε να διώξεις μερικούς από εμάς για να συνεχίσει το εργοστάσιό σου να δουλεύει. Και αφού το συνδικάτο μας αποφάσισε να μειωθούν οι μισθοί για να μην απολυθεί κανείς, είμαστε τώρα με υπερωρίες που δεν πληρώνονται και με κομμένο μεροκάματο.

Έχω να σου κάνω μία πρόταση λοιπόν. Πιστεύω ότι θα σου αρέσει. Θυμάμαι που μας είχες μαζέψει όλους στη καφετέρεια και μας είπες ότι αφού είμασταν μαζί στις χαρούμενες στιγμές, τότε πρέπει να είμαστε μαζί και στα δύσκολα. Και τώρα είχες πει ότι είναι δύσκολη περίοδος. Εγώ όμως αφεντικό δε θυμάμαι ποτέ να μου δίνει κανένα παχυλό μπόνους όταν το εργοστάσιο πήγαινε καλά. Ούτε θυμάμαι ποτέ να μας σχολάς νωρίτερα. Πάντα τυπικά το μεροκάματο έδινες. Τώρα όμως θες να είμαστε στις δύσκολες στιγμές μαζί; Ε, λοιπόν. Αν θες να είμαστε μαζί τότε μοίρασέ μας το εργοστάσιο. Κόψ’ το σε μετοχές ίσης αξίας και ίδιου ποσοστού για τον καθένα μας. Το ίδιο και με σένα. Κανείς λιγότερο και κανείς περισσότερο. Αφού θες να είμαστε μαζί λοιπόν. Οπότε να παλέψουμε όλοι μας ισάξια για την δουλειά μας. Αν πάλι δεν θες, τότε το βρίσκω λογικό να μας αφήσεις ήσυχους. Με τον μισθό μας όσο γράφει η σύμβασή μας. Με τις υπερωρίες μας κανονικά. Αφού δεν ήμασταν ποτέ μαζί στις χαρές τότε ας μην είμαστε ούτε στα δύσκολα. Αν δεν μπορείς τότε να το πας άλλο κύρηξε πτώχευση αφεντικό.

Λογικό δεν είναι;

Σε φιλώ
Ο δούλος σου…

????

Ήμασταν στην προσυγκέντρωση για την πορεία. Είχε μία πορεία. Κόσμος μαζεμένος. Εκεί, μας πλησιάζει ένας, μεγάλης ηλικίας, αλλά όχι τόσο μεγάλης για να τον χαρακτηρίσω και γέρο. Αφού μας ρωτάει γιατί γίνεται η πορεία του απαντώ πως μήπως χρειάζεται και λόγος για να γίνει στις μέρες μας; Μετά από μια μικρή κουβέντα, και αφού είπα ότι ίσως είναι ένας από τους παλιούς αριστερούς, τους βολεμένους, που πλέον θεώρησαν πως έδωσαν τον αγώνα τους και αποσύρθηκαν, κάνει την εξής ερώτηση. Και ενάντια σε ποιόν μάχεστε;

Στην αρχή θεώρησα γελοία την ερώτηση αυτή. Είναι εύκολο να γενικεύεις τον στόχο σου. Ναι το σύστημα είναι μία (λίγο χαζή) απάντηση. Οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις είναι μία άλλη. Αλλά αλήθεια, ενάντια σε ποιόν μαχόμαστε;

Οι μέρες περνούσαν και μπορώ να πω πως ενώ στην αρχή μου φάνηκε αστεία η ερώτησή του, έφτασα σε σημείο να νευριάσω (μετά από μέρες). Στο τέλος αποδέχτηκα αυτό που αρνιώμουν. Αποδέχτηκα την απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Ότι δεν ξέρουμε σε ποιόν εναντιωνόμαστε. Το προφανές είναι πως έχουμε εκνευριστεί με την υπάρχουσα κατάσταση. Έχουμε κουραστεί και δεν βλέπουμε καμία διέξοδο. Οπότε κρατάω σαν πρώτο συστατικό ότι εναντιωνόμαστε στην υπάρχουσα κατάσταση. Οπότε προκύπτει και το ανάλογο ερώτημα. Ποιος ευθύνεται για την κατάσταση; Πάλι προκύπτουν τα ίδια ερωτήματα και εδώ είναι το δύσκολο κομμάτι που μένει και αναπάντητο.

Τελικά, μου μένει η εντύπωση πως αυτό που βιώνουμε είναι μία φυσική κατάσταση. Και θα το αναλύσω.

Ιστορικά ο κόσμος πέρασε από την δουλεία στην φεουδαρχία (χοντρικά) και έπειτα έκανε την αστική του (Γαλλική) επανάσταση. Έπειτα, ήρθαν οι μηχανές. Και έτσι άρχισε μία άλλη επανάσταση, η βιομηχανική. Αναπόφευκτα, οι δούλοι άλλαξαν χέρια. Στην αρχή ήταν οι μηχανές στα χέρα της «δημοκρατικής» κοινωνίας της Αθήνας. Έπειτα στα χέρια των Ευρωπαίων της νέας Γης (αφού στο ενδιάμεσο άλλαξαν πολλά αφεντικά). Μετά, πήγαν στα χέρια των γαιωκτημώνων και από εκεί στα χέρια των αφεντικών στα εργοστάσια. Μετά όμως τα αφεντικά έγιναν όλο και περισσότερα. Ο κάθε ένας που άνοιξε και ένα μαγαζί και έκανε εμπόριο είχε και μερικούς παρατρεχάμενους. Έτσι αυξήθηκαν τα αφεντικά και μειώθηκαν οι δούλοι.

Όλα αυτά έγιναν στο καπιταλιστικό σύστημα. Στην αρχή θεωρήθηκε πως ήταν το καλύτερο σύστημα. Η ελεύθερη οικονομία, το εμπόριο, κολυμπούσες μέσα στην ευκαιρία και το αμερικάνικο όνειρο ήταν τόσο ζωντανό όσο και ο κινητήρας της Harley που μούγκριζε με τον καβαλάρη πάνω της να οργώνει τους δρόμους (τώρα που έβρισκε λεφτά να το κάνει; Απλά κρατούσε την υπεραξία από τους παρατρεχάμενους που είπα πιο πάνω).

Για να επιβιώσει όμως ένα τέτοιο σύστημα έπρεπε να πουλιούνται όλο και περισσότερα πράγματα που τα εργοστάσια έφτιαχναν. Εκεί που δεν είχες ανάγκη λοιπόν για ένα τζίπ, τώρα είπες να αποκτήσεις. Πώς να φανταστεί κανείς την ζωή του χωρίς οθόνη επίπεδη, playstation και καφετιέρα καπουτσίνο. Έτσι δημιουργήθηκαν και οι φτιαχτές ανάγκες.

Μη ξεχνάμε πως και για να δουλέψει αυτός ο κόσμος της βιομηχανίας, έπρεπε να έχει και τους εργάτες που θα δουλεύουν μαζί με τις μηχανές. Όμως τα εργοστάσια δεν ήταν στα χέρια των φτωχών, μικρών και ασήμαντων. Ήταν στα χέρια αυτών που είτε είχαν από πριν κάποιες οικονομίες (μέσω κλασικής εκμετάλλευσης), είτε στα χέρια αυτών που μπόρεσαν να ελιχθούν μέσα στα πλακόστρωτα και κακόφημα δρομάκια των αστικών κέντρων που γεννήθηκαν κατά την αστικοποίηση. Περισσότερα τα αφεντικά λοιπόν, αφού το αδηφάγο τέρας του καταναλωτισμού επέτρεψε αυτό, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός δούλων από την άλλη (θα τους έχετε ακούσει και σαν εργαζόμενους). Στο παιχνίδι μπήκαν και τα πιστωτικά ιδρύματα και εκεί έγινε ένα μπάχαλο. Πλέον, αφού οι κανόνες ουσιαστικά στο παιχνίδι δεν υπήρχαν (ελεύθερη οικονομία αν σας λέει κάτι αυτό), το πεδίο ήταν ελεύθερο να δράσει ο καθένας κατά βούληση. Έτσι επικράτησε ο δυνατότερος. Και ποιος είναι ο δυνατότερος; Μα φυσικά αφού και το χρήμα είναι το «υπέρτατο αγαθό», αυτός που κατείχε και το περισσότερο. Και ποιός είναι αυτός; Φυσικά οι τράπεζες. Εκεί που νόμιζες ότι φυλούσες τα φλουριά. Αν και ουσιαστικά τα λεφτά που έχεις εκεί μέσα είναι δικά σου, πρακτικά η τράπεζα μπορεί να τα κάνει ότι θέλει. Να τα επενδύσει, και αν κάτι πάει στραβά να σε χτυπήσει δύο φορές στον ώμο και να σου πει: συγνώμη, η επένδυση πήγε στραβά και πτωχεύσαμε.

Εσύ βέβαια χαμένος στην κατανάλωσή σου, ξέχασες να τα διαβάσεις όλα αυτά και έψαχνες να γίνεις το νέο αφεντικό στη θέση του αφεντικού. Έτσι, ενώ έχανες λεφτά από τον κόπο σου, γυρνούσε κάποιος (βαλτός ή απόλυτα βλάκας) και σου έλεγε πως τα λεφτά στα έφαγαν οι Εβραίοι, οι μετανάστες που σου πήραν τη δουλειά και το κακό κόμμα (που σε ξεγέλασε και το ψήφισες).

Μη ξεχνάμε όμως πως μέσα σε μια τέτοια οικονομία πρέπει να υπάρχουν και δούλοι γιατί υπάρχουν και αφεντικά. Οπότε, μη σου φανεί καθόλου παράξενο πως αυτό που ζεις είναι η φυσική διαδικασία του οικονομικού συστήματος και απλά εσύ περνάς από την μεριά του θέλω να γίνω αφεντικό στην μεριά του δεν θέλω να γίνω δούλος.

Επειδή από την άλλη, μπήκαν στο παιχνίδι όλο και δυνατότεροι παίκτες, και επειδή δεν υπάρχουν κανόνες, όλο και περισσότερα αφεντικά γίνονται και αυτά δούλοι. Σίγουρα σε κάποια φάση θα είμαστε οι περισσότεροι άνεργοι ή θα δουλεύουμε για κάποια υπερ-πολυεθνική εταιρεία που θα μας πληρώνει τα ελάχιστα, και θα έχει και τα μέσα παραγωγής. Εκεί έρχεται και το μπέρδεμα. Αφού δεν μπορούν να καταναλωθούν πλέον προϊόντα, από έναν κόσμο που δεν έχει λεφτά να το κάνει, τότε και αυτές οι εταιρείες θα αρχίσουν να μαραζώνουν. Και ενώ ο κόσμος θα πεινάει αυτές θα έχουν κρατημένα τα πάντα για την πάρτη τους και θα περιμένουν να κάνουν κανένα οικονομικό τρικ να ξαναπουλήσουν. Εκεί έρχεται και η ανατροπή. Σε τέτοιο σημείο πρέπει να φτάσει λοιπόν η κοινωνία για να περάσει σε άλλο οικονομικό σύστημα.

Αλλά τελικά πάλι ποιος φταίει, και σε ποιόν εναντιώνομαι;

Ατομική πρωοτοβουλία κανείς;

Η αυτορύθμιση των αγορών και άλλα τέτοια αστεία δεν πολυακούγονται τις τελευταίες μέρες. Καλύτερα, δεν ακούγονται και πολύ από τότε που οι ΗΠΑ έσωσαν με κρατικά κονδύλια μεγάλες τράπεζες από την πτώχευση.

Κι όμως. Η αγορά συνεχίζει να αυτορρυθμίζεται Αυτό δεν είναι και απαραίτητα κακό. Κοιτάξτε για παράδειγμα τι έγινε στην Ιαπωνία. Η αυτορυθμιζόμενη καπιταλιστική οικονομία της που λειτουργούσε ρολόι, έφερε τα επιθυμητά αναμενόμενα αποτελέσματα. Μετά από μία περίοδο μεγάλης στασιμότητας στην ανάπτυξη, ήρθε και η καταστροφή, με ένα τσουνάμι και ένα σεισμό, με μία διαρροή ραδιενέργειας και με πυρηνική καταστροφή.

Αυτό είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα της «ελεύθερης οικονομίας». Και έτσι έπρεπε να γίνει. Το παράδειγμα είναι απλό. Μέσω της ατομικής πρωτοβουλίας δημιουργούνται επιχειρήσεις που σαν στόχο έχουν το κέρδος του ιδιώτη και όχι της κοινωνίας. Αυτές αναλαμβάνουν να εκτελούν διάφορες εργασίες (όπως να συντηρούν πυρηνικά εργοστάσια να κατασκευάζουν δρόμους κ.ο.κ.). Επειδή η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν έχει όπως είπα σκοπό το κοινωνικό κέρδος αλλά μόνο το ιδιωτικό, τότε πρέπει από τις εργασίες τις να βγάλει αυτό το κέρδος. Έτσι, κόβει από δεξιά και αριστερά κάνοντας εκπτώσεις ακόμα και σε ζωτικής σημασίας για την δημόσια υγεία, σημεία. Έτσι γίνεται ότι γίνεται. Με μία νεροποντή πλημμυρίζει το κέντρο της πόλεις γιατί έχουμε παραχωρήσει την διαχείριση της αποχέτευσης σε ιδιώτες, βρίσκουμε μεγάλη συγκέντρωση κωλοβακτιριδίων σε λίμνες, γιατί πάλι αυτοί οι ιδιώτες αδειάζουν τα λύματα μέσα στις λίμνες, βλέπουμε αυξημένες τιμές ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα και μεγάλες συγκεντρώσεις νιτρικών στο πόσιμο νερό μας. Σας φαίνεται παράξενο; Ε δεν είναι. Είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία.

Και όπως είπα είμαστε στο σωστό δρόμο. Δεν κάνω πλάκα. Έτσι πρέπει να πάει το πράγμα. Είμαστε στην αρχή της κατάρρευσης του καπιταλισμού. Ήδη από την δεκαετία του 90. Οπότε περιμένουμε και χειρότερα μέχρι αυτό το οικονομικό σύστημα να σβήσει.

Ο λαός θα δει σιγά σιγά πως η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν αρκεί. Αντίθετα κάνει τα πράγματα χειρότερα αντί να τα διορθώνει. Θα δει ο κόσμος πως στο βωμό του κέρδους θα απολύεται συνέχεια όλο και περισσότερη εργαζόμενη μάζα. Και αυτό φυσικά δεν είναι παράξενο.

Από την αρχή της βιομηχανικής επανάστασης οι μηχανές πήραν τη θέση των ανθρώπων. Έτσι πλέον μία μηχανή αντικατέστησε ένα μεγάλο αριθμό εργατών. Δεν είναι κακό αυτό. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχει η εξέλιξη. Η διαδικασία αυτή έχει νόημα στο βαθμό που όλες οι μηχανές πλέον θα αντικαταστήσουν τους ανθρώπους στις εργασίες τους και οι άνθρωποι θα καρπώνονται τα αγαθά που οι μηχανές θα παράγουν. Βέβαια, με την αυτοματοποίηση στα χέρια του ιδιώτη και όχι στο σύνολο της κοινωνίας, λογικό είναι πως αυτός ο ένας θα γεύεται το κέρδος και οι πολλοί θα ψάχνουν για δουλειά.

Έτσι θα πάμε στο άκρο που το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας θα είναι βουτηγμένο στην ανεργία και την φτώχεια. Σαν αποτέλεσμα θα είναι η αναταραχή και η απαλλοτρίωση ουσιαστικά των μέσων παραγωγής για κοινό όφελος.

Βέβαια απέχουμε ακόμα. Οι αριστεροί – αναρχικοί, οραματίζονται μία επανάσταση τώρα. Αυτό όμως θα προϋπέθετε τις μάζες να είχαν αποκτήσει συνείδηση. Αυτή τη στιγμή όμως οι μάζες ενδιαφέρονται μόνο να κρατήσουν την κανονικότητά τους στο βαθμό που είναι σήμερα και να παραμείνουν με την αυταπάτη ότι μπορούν ακόμα και να την καλυτερέψουν. Έτσι μου φαίνεται πιο ρεαλιστικός για την εποχή, ένας κοινωνικός αγώνας για καλύτερη και περισσότερη κατανάλωση, για μεγαλύτερο μισθό και για ακριβότερο αμάξι, παρά για την ουσιαστική κατάργηση του κέρδους από τις συναλλαγές και την μετάβαση της παραγωγής στα χέρια της κοινωνίας.

Αργούμε λοιπόν για τον κομμουνισμό και την αναρχία. Και όταν θα έρθει εκείνη η μακρινή εποχή, τότε σίγουρα δεν θα ονομάζουμε την κατάσταση αυτή έτσι. Δεν θα χρειάζεται. Γιατί η αλήθεια είναι πως ο κομμουνισμός είναι το επόμενο στάδιο. Είτε μας αρέσει είτε όχι (γιατί ίσως οι γονείς μας να μας είπαν ότι οι κομμουνισταί είναι κακοί ανθρώποι) όταν η εξαθλίωση φτάσει σε τέτοιο γενικευμένο βαθμό τότε κόσμος έχει δύο σενάρια να πραγματοποιήσει: Α) Η ιδιωτική πρωτοβουλία θα καταντήσει τον πλανήτη ένα αφιλόξενο μέρος για ζωή. Β) Αναγκαστικά ο λαός θα πρέπει να αποδεχτεί την ιδέα του κοινωνικού κέρδους αντί του ατομικού.

Απομακρύνομαι λοιπόν

Ναι ξέρω. Υπήρξα μαλάκας, κυνικός, εγωιστής και λίγο ξύλινος. Μα αυτό που βιώνω δεν είναι τίποτε απ' όλα αυτά. Είναι ο ανθρωπάκος που ενώ πιστεύεις και του δίνεις μερικές ευκαιρίες πάντα, αυτός σε εγκαταλείπει. Οπότε διαλέγω το δρόμο μου όπως και όλοι οι άλλοι. Η διαφορά είναι πως αυτοί το διαλέγουν επειδή έτσι τους ταιριάζει. Ενώ εγώ τον διαλέγω με επίγνωση και με (λίγο) πόνο. Όχι δεν ήθελα να γίνω σαν και αυτούς. Αλλά τώρα θα γίνω χειρότερος.

Ναι μικρό τιποτένιο ανθρωπάκι. Για εσένα τα λέω. Ενώ τα διαβάζεις όλα αυτά. Προσπάθησα να σε πλησιάσω. Κάθε φορά έπαιζες την ίδια ιστορία. Πόσο καλύτερος ήσουν από όλους τους άλλους. Πόσο προσπάθησες να είσαι αυτός που είσαι και πόσο μετανιώνεις που είσαι τόσο καλός απέναντί τους.

Μετά ενώ προσπάθησα να μην σε ανταγωνιστώ σε τίποτε, μόνος σου άρχισες να με ταπεινώνεις. Χωρίς να σε προσβάλω με πρόσβαλες. Χωρίς να σε θίξω με έθιξες. Και με άφησες σιγά σιγά να σε εγκαταλείπω. Αυτή η εγκατάλειψη έγινε γρήγορα αδιαφορία. Η αδιαφορία έγινε φθόνος. Και τώρα, έφτασα στο σημείο να σε μισώ. Σε μισώ όχι γιατί είσαι καλύτερος ή κάτι τέτοιο. Σε μισώ που πίστεψα σε σένα. Ίσως μισώ τον εαυτό μου κατά βάθος. Πόσο χαζός μπορεί να είμαι που πίστεψα ότι θα είχες αυτά τα ψήγματα ανθρωπιάς πάνω σου.

Εσύ όμως τα είχες αποτινάξει προ πολλού. Είχες γίνει μία μηχανή, θεάματος θα έλεγα. Από μακριά θα σε κοιτούσαν και θα έλεγαν τι ηλίθιος. Και όμως. Νόμιζα πως ήσουν ακόμα άνθρωπος.

Σου αξίζει να ζεις στο πόνο. Στο άγχος και την ανασφάλεια. Σου αξίζει τον κόπο σου να το γεύονται άλλοι, και εσύ να είσαι πεινασμένος. Εσύ ο ίδιος ήθελες να είσαι ο καλύτερος. Τώρα γίνε. Προσπάθησε. Και ανθρωπάκο ψάξε. Ψάξε να βρεις την ευτυχία. Έτσι όπως την έχεις ορίσει εσύ όμως δεν θα τη βρεις. Δεν είναι ούτε σε χώρες μακρινές ούτε σε μέρη άγνωστα. Μπροστά σου είναι και συ την πετάς όποτε κάποιος στην προσφέρει απλόχερα. Νομίζεις ότι όλοι είναι σαν εσένα και θέλουν να σε εκμεταλλευτούν. Έχεις ορίσει τον εαυτό σου το κέντρο του σύμπαντος. Μάθε όμως αυτό. Δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος. Είσαι απλά μία τελεία που απαρτίζει μαζί με άλλες ολόκληρο το χάρτη του. Και να μην είσαι εκεί δεν κάνεις τη διαφορά.

Προσπάθησε να ζήσεις λοιπόν χωρίς να γίνεσαι εμπόδιο στους άλλους. Αφού δεν μπορείς να φερθείς έστω και λίγο ανθρώπινα.

Κατι μου θυμίζει

Σε αυτή τη φάση ψάχνω να βρω λεφτά να φύγω για κάποια χώρα άλλη μπας και εκει το μέλλον είναι καλύτερο.
Βρε κάποιους μου θυμίζει αυτό...

Δείτε το

Ο δημοσιογράφος-οικονομικός αναλυτής απο το ποντίκη αναλύει με πολύ απλά λόγια πως φτάσαμε μέχρι εδώ και ποιά θα είναι η συνέχεια. Αν δε το έχετε δει τότε δείτε το. Και ας είναι δύο ώρες. Είναι προτιμότερο απο ένα δίωρο κάψιμο στο facebook.

Παραξενοι καιροι

Περνανε στα ψιλά αλλά είναι θέματα που πρέπει να μας αγγίζουν

Πέθαναν τρεις απο το κρυο στην Αθήνα (μέχρι στιγμής αυτούς βρήκαν, θα υπαρχουν λογικά και περισσότεροι).

Γίνονται δίκες εις βάρος νεαρών (20-21 αντε 25 ετών) για βόμβες γκαζάκια κτλ κτλ, επικηρύσσεται ο δραπέτης Παλαιοκώστας με 1.000.000Ε, ενώ αυτοί που ουσιαστικά αναγκάζουν ανθρώπους να βάζουν βόμβες, κυκλοφορούν άνετοι με γυαλισμένα αυτοκίνητα και λένε πως οι μετανάστες είναι λαθρομετανάστες και επειδή δεν έχουν χαρτιά πρέπει να φύγουν. (Αχμέτ, σορυ ρε φιλαράκι, αλλά οκ, δούλευες τόσα χρόνια σε μένα, μα είσαι λαθραίος. Αντε πίσω στη χώρα σου τώρα γιατι έχουμε και κρίση. Όσο για εκείνα τα λεφτά που σου χρωστάω, όταν πας στη πατρίδα στείλε μου μια διεύθυνση. Θα στα στείλω. You know...)

300 άνθρωποι κοντεύουν να πεθάνουν γιατί είναι πιο αξιοπρεπές απο το να ζούνε τρώγοντας κλωτσιές κάθε μέρα, και να τους λένε οτι είναι παράνομοι και λαθραίοι...(όταν χτιζόταν οι εγνατία οδός τότε ήταν νόμιμοι...)

Έχω βαρεθεί να μαλώνω με μαλάκες σε διάφορες συζητήσεις. Ενώ τους λες ένα πράγμα, αυτοί μόνο και μόνο για να διαφωνίσουν σου λένε μία λεπτομέρεια απο το ένα τίποτε. Και απο κει αλλάζουν κατεύθυνση στη συζήτηση απλά για πουν οτι κανεις λάθος. Όταν συνομιλείτε με τέτοιους μαλάκες απλά μη χαλάτε τη ζαχαρένια σας. Στείλτε τους το παρακάτω λινκ http://to-adifago-kitos.gr/ εκεί τα λέει όλα. Και επιπλέον πείτε τους οτι η απάντηση θα δοθεί στο δρόμο. Και μην ασχολείστε παραπάνω. Αυτό σε βάθος χρόνουν θα σας ανακουφίσει απο παπάρες, αν και εκείνη τη στιγμή στο τσάκ είσαι να δόσεις απάντηση μόνο και μόνο για εγωιστικούς λόγους.

Οι μπάτσοι που σκοτώθηκαν εν ώρα υπηρεσίας ήταν ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ. (έτσι δεν λένε για το όταν πεθάνεις εν ώρα δουλειάς;) (Δεν θα αναφερθώ σε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο για το συγκεκριμένο γεγονός. Μην μπερδεύουμε το συναίσθημα με την ιδεολογία.)

Ψάχνω για δουλειά (εδώ και κανα τρίμηνο, αλλά τίποτε). Με πτυχίο, μεταπτυχιακό, ξένες γλώσσες, υπολογιστές αντε να βρεις δουλειά. Στα Goody's που πήγα πάντως, ο υπεύθυνος μου λέει: και είσαι σίγουρος πως θες να δουλέψεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Δεν θα αισθάνεσαι άβολα που έχεις σπουδάσει και κάνεις μία τέτοια δουλειά;...Τι να πεις...

Παρεμπιπτόντως,διάβασα κάπου πως όσο μεγαλώνει το μορφωτικό επίπεδο και παράλληλα ανεβαίνει και το ποσοστό ανεργίας, τόσο πιο κοντά είμαστε στο μπαμ. Νομίζω στην στη χώρα μας μία αφορμή ψάχνουν οι άνθρωποι και θα γίνει τις πουτάνας. Διαφωνεί κανείς;

Σας φιλώ. G_0x

Έχουμε πόλεμο(;)

Στο βιντεάκι http://www.youtube.com/watch?v=GthZEd35xwI&feature=related βλέπουμε το γνωστό γεγονός. Πέρα απο τα πρώτα συναισθήματα χαράς, και μετά απο 10+ προβολές του εν λόγω βίντεο μου δημιουργήθηκε η απορία. Γιατί χάρηκα στην θέα ενός (πρώην έστω) ανθρώπου; Γιατί δεν ένιωσα ούτε ένα συναίσθημα πόνου για το θέαμα; Τι σκατά μας έχουν κάνει; Γινόμαστε ζώα σαν τους φασίστες;
Ούτε ακόμα αισθάνομαι κάτι για τον μπάτσο (απο αρνητικά συναισθήματα). Φτάνω στο συμπέρασμα να πω πως δεν νιώθεις κάτι μπροστά σε ακρώτητες που συμβαίνουν στον "εχθρό σου" (γιατί για εχθρό πρόκειτα, δεν θα κάτσω να το αναλύσω τώρα), μόνο σε περίπτωση ακραίων καταστάσεων όπως ο πόλεμος. Εκεί που το μόνο που θές είναι να τον κατατροπώσεις. Εκεί που ξέρεις οτι τα ίδια και χειρότερα έχει κάνει αυτός σε απλούς ανθρώπους σαν και 'σένα. Οπότε τελικά; Μήπως είμαστε σε πόλεμο;

My friend...

Αγαπημένο μου PC

Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου εξομολογηθώ τις σκέψεις μου και να σου πω ότι σε αγαπώ όσο δε μπορείς να φανταστείς. Είσαι το άλλο μου μισό, πραγματικά. Πώς άλλωστε θα μπορούσα να γράψω την πτυχιακή μου εργασία όταν σπούδαζα; Έπειτα εσύ είσαι ο λόγος που πήρα και το μεταπτυχιακό μου. Με εσένα έμαθα να ψάχνω μουσική και να ακούω πράγματα που δεν θα τα έβρισκα αλλιώς.

Τώρα, όντας άνεργος σε κρίσιμη ηλικία μου κρατάς συντροφιά. Με εσένα έμαθα πόκερ στο facebook. Είσαι ο λόγος που από εκεί βρίσκω που και που καμία κοπελίτσα και περνάω λίγες «δημιουργικές ώρες» μαζί της, αφού τα λεφτά δεν υπάρχουν για να την βρω στις καφετέρειες, στη δουλειά ή στα νυχτερινά μαγαζιά. Πλέον δεν έχω να ψάχνω λεφτά ούτε για σινεμά αφού ταινίες βλέπω στην οθόνη σου. Με κρατάς ενήμερο γιατί (αφού δεν έχω τηλεόραση) από εσένα μαθαίνω τα νέα και διαβάζω μπλογκς. Σκέψου ότι εσύ θα μου βρεις δουλειά (ναι σίγουρα…) αφού μου στέλνεις όόόόόόλα τα βιογραφικά στις εταιρείες.

Σκέψου να μου πάθαινες κάτι!!! Η ζωή μου θα ήταν μίζερη. Νέος, χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά. Τι θα έκανα όλη μέρα; Ίσως γινόμουν αλήτης αναρχικός, να ξημεροβραδιάζομαι στους δρόμους. Ίσως να έφερνα και την επανάσταση…

Λές;

1.000.000Ε ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΙΚΑ ΣΟΥ

Τηλεφώνησε τώρα στο 100 και δώσε πληροφορίες που θα βοηθήσουν την σύλληψη του Παλαιοκώστα. Και ΚΕΡΔΙΣΕ 1.000.000Ε!!!!! Η Ελληνική Αστυνομία μαζί με το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ είναι κατά της φτώχιας και σε βοηθούν να βγεις απο τη μαυρίλα. Τηλεφώνησε τώρα. Μη χάνεις στιγμή. ΓΙΝΕ Ο ΑΡΧΙΡΟΥΦΙΑΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.



χρέωση λιγότερο απο μία (mikro)αστική μονάδα...

Moving Forward

Βγήκε το νέο Zeitgeist. Όσοι δεν το έχετε δει λέω να το δείτε. Αξίζει. Προσωπικά δεν διαφωνώ σε κάτι επουσιόδες. Έιναι ότι καλύτερο έχει βγει απο αυτή την σειρά ντοκιμαντές.

Πατήστε εδώ για να μεταφερθήτε στο youtube. Και με ελληνικούς υπότιτλους.

Μετανάστες

Είστε Υπερ της παραμονής των μεταναστών ή ΚΑΤΑ; Στείλτε μήνυμα στον τάδε αριθμό. Ο νικητής του διαγωνισμού θα ανακοινωθεί στο κεντρικό δελτρίο του ΣΤΑΡ και θα κερδίσει ένα κινητό τηλέφωνο τελευταίας τεχνολογίας...

Έπειτα είχε ρεπορτάζ που στοχευμένα έδειχνε μόνο απαντήσεις πολιτών που έλεγαν ναι στην άρση του ασύλου...

Μετά ήθελα να κάνω εμετό και έκλεισα την τηλεόραση...

Είδος

Μιλάμε για την διαιώνιση του είδους. Ο καλύτερος επιβιώνει και άλλες τέτοιες παπαριές. Δηλαδή σε μία αγέλη αυτός που έπιανε τις περισσότερες αντιλόπες ήταν αυτός με τον οποίο τα θυληκά θα επέλεγαν να διαιωνισουν το είδος. Οι υπόλοιποι δε πηδούσαν;

Φουσκες

Εδώ και καιρό έχουμε μπει σαν χώρα στον αστερισμό της χρεοκοπίας. Και αν δεν θεωρείται χρεοκοπία το να δανείζεσαι από το ΔΝΤ τότε τι είναι χρεοκοπία; Πρόσφατα διασχίζοντας τον Θεσσαλικό κάμπο είδα πως κάτι είχε αλλάξει. Παλιότερα, όταν ταξίδευα με το τρένο έβλεπα τρακτέρ, αγρότες, εργάτες και καμιά φορά θαύμαζα το χειμωνιάτικο τοπίο του αγρού καθώς έπεφτε το σούρουπο. Πλέον αυτό έχει αλλάξει. Μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις έχουν περιφραχτεί. Στη θέση των σπαρτών έχουν μπει πάσσαλοι που στο πάνω μέρος τους είναι τοποθετημένα φωτοβολταϊκά πάνελς. Προς θεού δε θέλω να φανώ τεχνοφοβικός. Αντίθετα. Η τεχνολογία είναι αυτή που βελτιώνει την ζωή του ανθρώπου αδιαμφισβήτητα.

Και όμως. Εδώ έρχεται η ελληνική πραγματικότητα να ταράξει πάλι τα νερά. Η νέα φούσκα που γεννιέται είναι φτιαγμένη από πυρίτιο, αρσενικό και κάδμιο. Μαζεύει φως από τον ήλιο για να μεγαλώσει και έχει χρώμα μαύρο. Ακούει στο όνομα φωτοβολταϊκά.

Η πράσινη ανάπτυξη είναι γεγονός. Αν και δεν ξέρω κατά πόσο είναι όντως ανάπτυξη ή απλά άλλη μία παγκόσμια φούσκα. Ας υποθέσουμε όμως πως όντως γίνονται παγκόσμιες προσπάθειες να αντικατασταθεί η παραγωγή ενέργειας από τις συμβατικές μορφές με αυτές που είναι φιλικές προς το περιβάλλον. Στην Ελλάδα όμως τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Από πάντα δεν γινόταν επενδύσεις στον τομέα έρευνας και ανάπτυξης στη χώρα μας. Δεν γίνονται σοβαρές χρηματοδοτούμενες έρευνες στα πανεπιστήμια για να μπούμε και εμείς στην αγορά των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Δεν υπάρχει ελληνική εταιρεία κατασκευής φωτοβολταϊκών ή ανεμογεννητριών. Αντίθετα. Ότι έχει τοποθετηθεί στην Ελλάδα είναι προϊόν αγορασμένο από το εξωτερικό.

Θεωρητικά στα πιο πάνω δεν θα υπήρχε πρόβλημα εάν οι τεχνολογίες είχαν αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό, και η χρήση τους από εμάς γινόταν σωστά. Επικρατεί όμως ένας τεράστιος παραλογισμός στο όλο θέμα, όπως και στα περισσότερα θέματα στην χώρα μας. Αυτό θα αναλυθεί αμέσως.

Οι περισσότεροι έλληνες αυτή τη στιγμή κάνουν επενδύσεις σε φωτοβολταϊκά, όχι γιατί τους έπιασε ο πόνος να μην μολύνουμε το περιβάλλον. Αντίθετα γιατί θεωρούν πως η ΔΕΗ θα τους τα ακουμπάει. Και έτσι είναι μέχρι στιγμής. Η κιλοβατώρα ενώ μας στοιχίζει 20 λεπτά (κατά μέσω όρο ανάλογα με την περιοχή που ζούμε) η ΔΕΗ την αγοράζει 55 λεπτά από εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών πάρκων. Από μόνο του αυτό πρέπει να μας προβληματίζει. Είναι χαζή η εταιρεία; Φυσικά και όχι. Αυτό είναι φανερά μία κίνηση να γίνουν τεράστιες επενδύσεις στον χώρο των ΑΕΠ. Είναι ένα κίνητρο. Όποιος όμως θεωρήσει ότι θα γίνει πλούσιος από αυτό είναι γελασμένος, διότι δεν υπάρχει πουθενά περίπτωση να συνεχίσει η ΔΕΗ την ίδια τακτική, που δεν την συμφέρει. Για να γίνω λίγο πιο αναλυτικός και να μην θεωρηθεί πως λέω πράγματα στον αέρα. Με τον τρόπο αυτό βρίσκουν δουλειά (προσωρινά) όσοι δουλεύουν στον κατασκευαστικό τομέα, ο οποίος εδώ και δύο χρόνια έχει πάρει την κάτω βόλτα, όπως επίσης βρίσκουν δουλειά όσοι ασχολούταν με την μισοπεθαμένη γεωργία, αφού χρησιμοποιούν τις εκτάσεις τους για φωτοβολταϊκά πάρκα. Επιπλέον κινείται και λίγο η αγορά. Μέχρι εδώ καλά. Όμως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρο. Η ΔΕΗ κοντεύει να πουληθεί σε ιδιώτες. Αν αγόραζα εγώ την ΔΕΗ, αυτούσια ή σε κομμάτια, το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να κλείσω τις μαύρες τρύπες μου. Μία από αυτές είναι οι συνεργασίες με παραγωγούς ενέργειας. Δηλαδή τα φωτοβολταϊκά.

Ως εδώ όλα καλά. Αλλά δημιουργείται ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Τα φωτοβολταϊκά έχουν απόσβεση της επένδυσης σε 20 με 25 έτη. Πράγμα που πρακτικά σημαίνει πως αν σε κρεμάσει η ΔΕΗ (που σχεδόν σίγουρα θα το κάνει) ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟΣΒΕΣΗ ΤΗΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ.

Πέρα από τα παραπάνω που είναι καθαρά οικονομικά υπάρχουν και τα περιβαλλοντικά θέματα που πρέπει να μας ανησυχούν. Τα φωτοβολταϊκά πάνελ για να παραχθούν χρειάζονται μία ποσότητα ενέργειας που μεταφράζεται σε κιλά εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Με την παρούσα τεχνολογία αντικειμενικά δεν γίνεται ποτέ ισοσκελισμός της ποσότητας ενέργειας που χρειάστηκε να παραχθούν με αυτήν που τα φωτοβολταϊκά παράγουν στην διάρκεια της ζωής τους. Επιπλέον αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι πως τα πάνελς περιέχουν βαρέα μέταλλα και επικίνδυνες ουσίες. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να εγγυηθεί πως βάζοντάς τα στις σκεπές ή στον κάμπο δεν διατρέχουμε κίνδυνο ρύπανσης.

Γενικά θεωρώ πως τα φωτοβολταϊκά είναι μία πολύ υποσχόμενη τεχνολογία, αλλά μόνο αν γίνει σοβαρή έρευνα. Ακόμα είναι μία υπερβολικά νέα τεχνολογία που έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα. Είναι λάθος να γίνονται τόσο τεράστιες επενδύσεις σε έναν τομέα με αναγνωρισμένη υπερβολικά πολύ μικρή απόδοση λειτουργίας η οποία βρίσκεται ακόμα στο στάδιο ανάπτυξης. Υπάρχουν άλλες μορφές ενέργειας που θα ήταν πολύ πιο σωστό να επενδυθούν, όπως είναι η κυματική ενέργεια, η αιολική και η γεωθερμική. Φυσικά όμως ο αμόρφωτος, ημιμαθής και όχι ιδιαίτερα έξυπνος λαός, αφού ακούει για την σούπερ υπερεπένδυση με την σίγουρη απόδοση τρέχει να ακουμπήσει τα λεφτά του. Και ας μη βλέπει πως μπροστά του έχει ένα νέο χρηματιστήριο και για την τσέπη του αλλά και για το περιβάλλον.

Ohhh yeah!!!Ανάπτυξη!!!!

Ναι ξέρω. ΄Άμα πουλήσω την περιουσία μου θα έχω οικονομική ανάπτυξη. Αν απολύσω τους μισούς εργαζομένους μου θα έχω ανάπτυξη. Σιγά τα ωά. Μαγκιά σου λέει μετά. Αλάνι οικονομολόγος και μάνατζερ που τα σκέφτηκε αυτά.
Το ίδιο και με το κράτος. Αν αυξήσω τους φόρους Yeah!!! Θα έχουμε ανάπτυξη. Πόσο μάλλον αν απολυσω καμια 100.000 υπαλλήλους και στους υπόλοιπους κόψο μισθό. Τώρα για τα γεροντάκια δεν μιλάμε. 400Ε το μήνα και καλά θα περάσουν ;) Yeah!!!Ανάπτυξη....
Τώρα λίγο πιο σοβαρά. Υπάρχει ο δείκτης οικονομικής ανάπτυξης. Κάθε παπαράκος ενδιαφέρεται μόνο γι αυτόν. Προφανός άξεστος απο οικονομική σχολή... ;) Κάνει όλα τα παραπάνω που αναφέρθηκαν.
Υπάρχει και ο δείκτης ποιότητας ζωής όμως. Νομίζω για να δούμε κατά πόσο μία χώρα ευημερεί πρέπει να κοιτάμε ταυτόχρονα και τους δύο δείκτες. Και πρέπει (αυτονόητο) και ταυτόχρονα να ανεβαίνουν και οι δύο. Λογικό.
Αλλά τι με λες εμένα τώρα. Εγώ αν δω οτι κάτι σταματάει την ανάπτυξη των επενδύσεών μου τα πάω τα εργοστάσια στη Βουλγαρία....

Εταιρείες

Ας υποθέσουμε οτι ο πλούτος του πλανήτη είναι πεπερασμένος Και είναι. Δεν είναι υπόθεση.
Επιπλέον, ο άνθρωπος κατασκεύασε τις μηχανές. Ο σκοπός ήταν για να κάνει την εργασία του πιο ξεκούραστη και πιό εύκολη με αποτέλεσμα να του αφήσει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να χαρεί την ζωή.
Σήμερα όμως διαπιστώνεται το εξής παράλογο. Αντί ο άνθρωπος να απολαμβάνει αυτόν τον ελύθερο χρόνο, αντίθετα μάχεται σε ουρές για εργασία σε συνθήκες που δεν του επιτρέπουν να έχει καν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο.
Πως φτάσαμε ως εκεί. Το πρόβλημα είναι πως οι επιχειρήσεις δεν λειτουργούν για το προϊόν που παράγουν. Λειτουργούν για τα οικονομικά τους. Και ορθός, μιας και δεν είναι μη κερδοσκοπικές αλλά καθαρά ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΕΣ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, αντί να μειώνονται οι ώρες εργασίας του προσωπικού και να απολαμβάνουν τα ίδια κέρδη με πριν, αφού ένας αριθμός εργατοωρών θα έχει αντικατασταθεί απο την αδιάκοπη λειτουργία των μηχανών, οι εταιρείες να αγοράζουν πολλαπλάσιες μηχανές για να παράγουν πολλαπλάσια προϊόντα, για να αυξάνουν συνεχώς τα κέρδη τους, βρίσκοντας συνεχώς νέους αγοραστες, ρίχνοντας και το κόστος του προϊόντος παράλληλα.
Όμως αυτό θα λειτουργούσε μόνο και αν οι κοινωνία θα μπορούσε να διαθέτει τον πλούτο της στο να αγοράζει συνεχώς προϊόντα. Όμως ο πλούτος είναι πεπερασμένος. Επιπλέον, τα προϊόντα δεν μπορούν να αντικατασταθούν και άμεσα και χρησιμοποιούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Παράδειγμα, τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούνται για μία δεκαετία. Οι φωτογραφικές μηχανές επίσης. Σημαντικό είναι να τονιστεί πως και το νεότερο προϊόν δεν έχει κάποια τεχνολογική καινοτομία που να μπορέσει να θεωρηθεί σοβαρός αντικαταστάτης του παλαιού. Για παράδειγμα, μία φωτογραφική μηχανή με βίντεο ή ενσωματωμένο προτζέκτορα δεν είναι καινοτόμο προϊόν. Όποιος ασχολείται σοβαρά με την φωτογραφία θα γνωρίζει πως αυτά δεν θα του δώσουν κάτι επιπλέον για την δουλειά που αγοράζει μία φωτογραφική μηχανή.
Έτσι φτάνουμε σε ένα όριο που οι εταιρείες δεν μπορούν να εμφανίσουν κέρδη απο τα προϊόντα που πουλάνε. Συνεπώς, για να εμφανίσουν κέρδη, πρέπει να ακολουθήσουν παράπλευρες οδούς όπως η απόλυση προσωπικού, η ρευστοποίηση περιουσίας και άλλες πιο παράνομες για να πάρουν μερίδιο απο άλλες ανταγωνιστικές.
Όμως όλα αυτά δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο. Η απόλυση των εργαζομένων δεν γεννά αγοραστικό κοινό. Επίσης, η ένταση του ρυθμού εργασίας δεν αφήνει το χρόνο για κατανάλωση.
Σαν συμπέρασμα λοιπόν, μπορώ να καταλήξω πως θα ήταν πιο σωστό να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε, όχι μόνο πως η κατανάλωση όλο και περισσότερων αγαθών δεν οδηγεί και πουθενά προς όφελός μας (έχουμε ήδη αρχίσει να το καταλαβαίνουμε) αλλά και οτι οι εταιρείες ίσως θα έπρεπε να λειτουργούν με βάση το προϊόν και όχι τον ισολογισμό τους.

Παράγοντες

Με αφορμή ένα ποστ του greek rider που αξίζει να το διαβάσει κανείς, και με αφορμή μία συζήτηση που είχα πριν απο καιρό με ένα καθηγητή πανεπιστημίου (πρώην πρύτανης και δεν συμμαζεύεται) έφτασα στο σημείο να γράψω αυτό, γιατί δεν βρίσκω κάπου αλλού να το αναλύσω.
Γενικά είμαι κατά της άποψης οτι αν προσπαθήσεις θα τα καταφέρεις και αν θες κάτι πολύ θα γίνει. Δεν είμαι υπέρ αυτού γιατί απλά το έχω δει στην πράξη. Όμως πως μπορεί κανείς να αλλάξει την γνώμη κάποιου πάνω σε αυτό; Πως μπορεί να του αποδείξει οτι όλα στη ζωή δεν είναι απλές μαθηματικές εξισώσεις με μόνο ένα παράγοντα που είναι η προσπάθεια. Αυτή την άποψη εξέφρασε αυτός ο καθηγητής που προανέφερα. Έτσι ανοίξαμε μία μικρή κουβέντα, που προφανώς, λόγω ηλικίας, δεν μπορούσε να δεχθεί μία άλλη άποψη. Λέω λογω ηλικίας, γιατί πιθανότατα, όσο μεγαλώνεις, όσο πιο πολλές επιτυχίες έχεις, τόσο πιθανολογώ, μένεις μόνο στον εγώ σου. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι σαν αέρας που απλά περνάει απο δίπλα σου. Έτσι κάποιες σκέψεις πλέον γίνονται θεωρήματα. Αφού πλέον έχει ανεβάσει τον εαυτό σου σε ένα επίπεδο παραπάνω, σίγουρα η γνώμη σου θεωρείς οτι έχει και μία παραπάνω βαρύτητα. Όσο λοιπόν περνάει ο καιρός, η άποψή σου παγιώνεται σαν πεποίθησή σου ατράνταχτη.
Έτσι και αυτός δεν μπορούσε να δει και να ακούσει τίποτε πέρα απο την δική του άποψη.
Όμως πως γίνεται ένας τόσο σπουδαγμένος άνθρωπος να μην σκεφτεί τα εξής (δεν θα γράψω πολλά..): Ας υποθέσουμε πως η κοινωνία και η συμπεριφορά της αποτελείται απο κανόνες-εξισώσεις. Οι παράγοντες που υπάρχουν στην κοινωνία είναι άπειροι και το κάθε τι επηρεάζει το κάθε τι. Για παράδειγμα ο καιρός και η βροχή μπορεί να σε καθυστερήσουν σε μία συνέντευξη για δουλειά, που ίσως αυτή να σου άνοιγε τις πόρτες για επαγγελματική εξέλιξη. Όταν έχεις να κάνεις με τόσες πολλές παραμέτρους, σε τόσες πολλές εξισώσεις, το σύστημά σου τείνει να είναι χαοτικό. Παρουσιάζει χαοτική συμπεριφορά αφού μία μικρή μεταβολή στις αρχικές συνθήκες μπορεί να αλλάξει τα πάντα και να καταλήξει σε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα Έτσι στο παράδειγμα που προανέφερα, ο καιρός, που είναι μία μόνο μεταβλητή, που αν απλουστεύσουμε τις τιμές που μπορεί να πάρει, τότε αυτές είναι μόνο δύο. Καλός και άσχημος. Έτσι έχουμε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα με καλό καιρό και τελείως με άσχημο (πχ μποτιλιάρισμα, ενώ με καλό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα ποδήλατο).
Έτσι επανέρχομαι στα προηγούμενα. Σε ένα τέτοιο σύστημα, που έχει άπειρες ουσιαστικά μεταβλητές, με άπειρες τιμές η κάθε μία. Πώς μπορεί η επιτυχία (επαγγελματική και οικονομική) ενός ανθρώπου, που είναι ένα αποτέλεσμα, μπορεί να οφείλεται μόνο σε ένα ή δύο παράγοντες που είναι η όρεξη για εργασία και η προσπάθεια, όταν έχουμε τόσες άλλες μεταβλητές που επηρεάζουν το σύστημα αυτό;

anti-smoking

Ας μη γελιόμαστε. Στην πραγματικότητα, η αντικαπνιστική εκστρατεία αποτελεί το μεγαλύτερο εγχείρημα ελέγχου συνειδήσεων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο πειθαρχημένος άνθρωπος που δεν καπνίζει, δεν πίνει, γυμνάζεται τακτικά, διατρέφεται υγιεινά, έχει προσεκτική ερωτική ...συμπεριφορά και ακολουθεί πιστά τις εντολές της ...λεγόμενης «προληπτικής ιατρικής», αποτελεί σήμερα το πρότυπο του επιθυμητού πολίτη-καταναλωτή. Μεταξύ των άλλων και γιατί δεν διαθέτει χρόνο να ασχοληθεί με τίποτα άλλο, εκτός από τον μέχρι θανάτου υγιή εαυτό του...

αντιγραφή απο το thorivox

Παλιες καλες εποχες...

Οι εποχές άλλαξαν...

Παλία λέγαν κατι για το πουλί και την υπογραφή...
Τώρα πρέπει να λεν:
Το πουλί σου, την υπογραφή σου και το στικάκι σου, μη τα βάζεις όπου να'ναι...

Jajajajaja!!!!(=Καταλάβαμε οτι πήγες ισπανία και είδες οτι λένε έτσι το χαχαχαχαχα...)

Ένα πράγμα που μου την δίνει αφάνταστα είναι να βλέπω στο facebook "άτομα" που αντί για το κλασικό xaxaxa,hahaha,xixixoxox,χαχαχαχαχα κλπ να γράφουν jajajajaj...Και καλά ισπανικά.
Ναι ρε το καταλάβαμε. Πήγες Ισπανία. Ναι είδες οτι είναι χύμα η φάση. Ναι ένιωσες τον/ην λατίνο/α στο πετσίσου (ίσως και πάνω απο 10, εκεί που ήσουν με ένα καλό παλικάρι, τώρα ο καϊμένος/η δεν μπορεί να περάσει κάτω απο την Καμάρα,της Θεσσαλονίκης). Είπες να κάνεις και καμιά τζίβα, απο εκεί που τις θεωρούσες απλησιά. Η αγαπημένη σου χώρα είναι πλέον αυτή των Βάσκων. Και απο κει που ήσουν ένα συμμαζεμένο παιδί τώρα ακούς ska, την πίνεις, και μου αράζεις σε χύμα μέρη που μέχρι το προηγούμενο εξάμηνο τα έκραζες...
Πόσο μα πόσο........? (στις τελίτσες συμοληρώνετε ότι θέλετε...)


ΥΓ: Ναι ξέρω. Άμα σε ρωτήσω γιατί σου αρέσει τόσο πολύ εκεί, θα μου πεις για την αρχιτεκτονική της...