Περισσότερη δημοκρατία (?)

Μερικές σκέψεις πάνω στο κίνημα της πιο πολλή δημοκρατίας που θα κάνει και εγχώριες κινητοποιήσεις σύντομα.

Στην Ισπανία εμφανίστηκε λίγο πριν τις εκλογές. Είναι συγκέντρωση κόσμου που δεν ζητάει κάτι συγκεκριμένο. Τονίζει τον ακομματίστικο χαρακτήρα του και ίσως και τον απολιτίκ. Κάπου εδώ ταιριάζει και η παρομοίωσή του με το κίνημα των διοδίων, βέβαια το κίνημα των διοδίων ξέρει τι ζητάει. Αντίθετα, το κίνημα της περισσότερης δημοκρατίας δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Συγκεκριμένα το μανιφέστο λέει "...αφήνοντας στην άκρη ιδεολογίες, κομματικές ταμπέλες, θρησκείες, και απευθύνεται σε όλους τους πολίτες...".
ΑΛήθεια όμως πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη πολιτικές διαφωνίες και ιδεολογίες; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν φασίστα; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν νεο-φιλελεύθερο; Σίγουρα ο τελευταίος δεν θα κατέβει στο δρόμο, αλλά όπως και να έχει με καμία απο τις δύο ομάδες δεν μπορείς να συνταχθείς. Όπως δεν μπορείς σε πολιτικό επίπεδο να συνυπάρξεις με έναν πασόκο πλέον.
Επίσης "Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων."
Τώρα θα γυρίσει ένας καπιταλιστής και θα σου πεί πως ισότητα υπάρχει, όπως και πρόοδος και όλα τα υπόλοιπα. Με ποιά έννοια όμως λέμε ισότητα, αλληλεγγύη κλπ θα πρέπει να διευκρινιστούν πλήρως.

"Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας."
Και εδώ υπάρχει μεγάλη ασάφεια και ίσως διαφωνία. Αν δηλαδή δεν ήταν οι οικονομίες σε αυτό το χάλι. Αν τα PIIGS δεν υπήρχαν και οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση, τότε θα ήταν όλα μέλι γάλα; Δεν θα υπήρχε λόγος να κατέβει κανείς στο δρόμο; Η βαρβαρότητα που ασκείται εντός και εκτός συνόρων δεν θεωρείται μεγάλος λόγος να βγούμε στους δρόμους και πρέπει να περιμένουμε τις οικονομικές συγκυρίες για να μας σηκώσουν απο τους καναπέδες μας;

"Η επιθυμία για η εξουσία και τη συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε."
Δεν διαφωνώ με την συσσώρευση εξουσίας κλπ. Διαφωνώ με την προβολή της μη βίας. Και αλλού τονίζεται η ειρηνικότητα του κινήματος. Δεν το θεωρώ κακό, απλά μεχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η ειρηνικότητα.

"Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους..."
προσωπικά όταν ακούω ηθική κάτι παθαίνω και βγάζω σπυράκια...

Όσο για την ειρηνικότητα του κινήματος έχω να πω το εξής. Αν η συγκέντρωση δεχθεί επίθεση απο τα ΜΑΤ, τότε σαν ειρηνική που είναι, θα κρατήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της και στο πρώτο δακρυγόνο απλά θα διαλυθεί; Ή μήπως πρέπει να υπάρξει σαφής προσανατολισμός προς την άμυνα σε μία τάτοια στιγμή;

Όπως επίσης σαφής προσανατολισμός πρέπει να υπάρξει προς τον λόγο ύπαρξης αυτού του κινήματος. Η δυσαρέσκεια μας φέρνει στο δρόμο. Εκεί όμως μέσα απο την ζύμωση ζητάμε και σαφή πράγματα. Για παράδειγμα στο πολυτεχνείο το '73 μαζέυτηκε κόσμος. Αυτή η μάζα μετατράπηκε απο δυσαρεστημένους πολίτες στην πιο σοβαρή κίνηση ανατροπής της χούντας και απαίτησης δημοκρατίας. Σήμερα το κίνημα όμως τι ζητάει; Δημοκρατία υπάρχει. Ζητάει αμεσοδημοκρατία; Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των σχέσεων παραγωγής; Ή μήπως η πρώην γενιά των 700 ευρώ που τώρα παίρνει 400Ε ή και καθόλου, απλά ζητάει πάλι δουλειά και τα 700 να γίνουν 1000 και 2000 και τότε όλα θα είναι καλά;

Βέβαια από την αδράνεια και δυσκαμψία του Έλληνα τηλεθεατή σίγουρα είναι καλύτερη η κίνηση, που όπως και είπα παραπάνω, στον δρόμο υπάρχουν ζυμώσεις και δημιουργούνται συνειδήσεις που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε πιο σαφή προσανατολισμό αυτού του κινήματος.

Edit: Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τούλια ούτε με πορτοκαλί σημαίες. Οι επαναστάσεις έχουν απώλεια και βία. Η ανατροπή έρχεται με την σύγκρουση. Αν μία τέτοια κίνηση δεν έχει συγκρουσιακή και ανατρεπτική διάθεση τότε αποτυγχάνει (ή γίνεται σαν τους attenistas που φέρνουν την επανάσταση στην καθαριότητα...)