Παρασκευή

Τι αξίζει;

Ερώτημα 1

Ας πούμε οτι κουβαλάς μια τσάντα Loui Vuitton. Γεμάτη/ος χαρά που μόλις την αγόρασες. Εσκασες βέβαια 400 Ευρουλάκια αλλά χαλάλι. Ήταν όνειρο να κρατάς μία τέτοια. Πας σε μια φίλη σου για να την επιδίξεις. Την κοιτάει. Και μετά απο λίγο σου λέει: Αυτή είναι μαϊμού. Δεν είναι αυθεντικοί. Τσατίζεσαι αλλα λες μπας; Πας σε κατάστημα και σου το επιβεβαιώνουν, έπειτα απο εξονυχιστικό ψάξιμο. Έσκασες 400Ε για μία τσάντα που κοστίζει 5Ε. Και τώρα;
Τελικά τι έχει σημασία; Υποτίθεται οτι την αγόρασες γι' αυτό που είναι. Ήξερες πως 400Ε δίνεις για αυτό που αγοράζεις. Γι' αυτό που βλέπεις και παίρνεις. Και για τίποτε άλλο. Έτσι δεν είναι; Γιατί μετά τσατίζεσαι; Τι καθορίζει την αξία του προϊόντος; Το trademark ή αυτό που το προϊόν είναι; Κάνοντας ένα μεγάλο brand και πουλώντας απλά πράγματα σε υπερτιμολογημένες τιμές τους δίνει αυτόματα και παραπάνω αξία; Αν είναι έτσι τότε νομίζω πως κάπου το χάνουμε το νόημα.
Ένα παράδειγμα είναι τα προϊόντα της apple. Οκ ας πούμε οτι έχουνε κάποια παραπάνω πλεονεκτήματα απο πλευράς σταθερότητας και γρηγοράσας (για τα mac.) Αυτό όμως δικαιολογεί την υπερβολικά μεγάλη τιμή τους; Ή απλά είμαστε τόσο καταναλωτές που πέφτουμε στην παγίδα του μάρκετινγκ και μας πιάνουν απο τη μύτη;

Ερώτημα 2

Αγόρασα πορτοκάλια. Τα έχω στο ψυγείο. Ο γείτονας μου φέρνει και αυτός μια σακούλα πορτοκάλια δώρο. Καλής ποιότητας και αυτά. Ας πούμε πως και αυτά που πλήρωσα και αυτά που μου έκαναν δώρο είναι ίδιας ποιότητας. Και ας υποθέσουμε πως αν καταναλώσω τα μεν, τότε τα δε θα έχουν χαλάσει και έτσι δεν θα μπορέσω να τα φάω. Ποιά πρέπει να φάω; Αυτά που πλήρωσα ή αυτά που πήρα τζάμπα; Ποιά έχουν μεγαλύτερη αξία;

Δευτέρα

It's All About Money


Όλα τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας ξεκίνησαν ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ.
Ας κρατηθεί αυτό και ας ξεκινήσουμε απο το τέλος.
Πριν απο κανα δυο ίσως και τρία χρόνια ξεκίνησε η τελαυταία πιστωτική κρίση παγκοσμίως, γνωστή και ως κρίση. Βέβαια δεν ξεκίνησε απο εκεί. Τα αίτια είναι πιο βαθιά που πάνε στην αρχή της δεκαετίας του 80 με την κρίση της Ιαπωνίας, Αργεντινής κτλ. που ουσιαστικά είναι η αρχή αυτού που τώρα βιώνουμε.
Στην Αμερική τα δάνεια δίνονταν με το τσουβάλι και τα σπίτια χτίζονταν κατα χιλιάδες. Οι τιμές τους ανέβαιναν και ανέβαιναν μέχρι όμως ένα όριο, που δεν το είχαν δει όλοι. Οι περισσότεροι δηλαδή. Αλλά και να το είχαν δει δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι, γιατί όταν παίρνεις ένα δάνειο για ένα σπίτι, και αυτό είναι στα 300.000$ ενώ η πραγματική αξία του σπιτιού είναι λιγότερο απο 100.000$ τότε και να ξέρεις οτι πληρώνεις και δανείζεσαι πολύ περισσότερο απο την πραγματική αξία δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
Κάπου αυτό το πράγμα παραπήγε. Δάνεια άρχιζαν να μην αποπληρώνονται, και ουσιαστικά η φούσκα έσπασε. Τα σπίτια έμειναν απούλητα η κατασχεμένα και ακατοίκητα, με αποτέλεσμα οι τιμές τους να πέσουν. Μέσω όμως αυτού, χρεοκόπησαν και όσοι είχαν πάρει οικονομικά προϊόντα που βασίστηκαν στα αέρινα λεφτά των δανείων και της κατασκευής. Και φτάνουμε στο σημείο η Αμερική να περνάει την μεγαλύτερη κρίση της.
Αυτό είχε σαν αντίκτυπο όμως να πέσει η τιμή του δολαρίου Έτσι απο τη μία ναι μεν έχουμε οικονομικό πρόβλημα, απο την άλλη όμως απο τη στιγμή που το δολάριο πέφτει, το ευρώ γίνεται πιο ακριβό νόμισμα. Αυτό έχει με τη σειρά του σαν αποτέλεσμα οι εξαγωγές της Ευρώπης να έχουν πρόβλημα, αφού πλέον ο Αμερικανός και όποιος έχει βασίσει την οικονομία του στο δολάριο βρίσκει τα Ευρωπαϊκά προϊόντα πιο ακριβά. Έτσι έρχεται και η κρίση της οικονομίας της Ευρώπης.
Έχοντας μέσα στους κόλπους της όμως χώρες σαν την Ελλάδα, την Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία κλπ. με αδύναμες οικονομίες και χρόνια προβλήματα στην ανάπτυξη δημιουργείται ένα τέχνασμα.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί οτι εμείς σαν κράτος πάντα δανειζόμασταν Δεν είναι η πρώτη φορά που πακέτα έρχονται απο το εξωτερικό σαν στήριξη. Και δεν πρέπει να ξεχαστεί πως όλο το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας βασίζεται σε ξένα χρήματα που ήρθαν απο το εξωτερικό. Απο τα μέσα της δεκαετίας του 80 όμως παίρνουμε μια στροφή αποβιομηχάνισης της χώρας. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 έχει γίνει η πλήρης αποβιομηχάνιση και προχωράμε με ταχύτατους ρυθμούς και στην αποαγροτικοποίηση. Αυτό δεν είναι μόνο δική μας επιλογή. Ίσα ίσα δεν είναι καν δική μας. Με προσταγές της Γερμανίας και των άλλων ισχυρών της Ένωσης, τα αγροτικά προϊόντα πρέπει να πωλούνται με μία ίδια πολιτική. Αυτό δεν βοηθάει καθόλου τα ελληνικά προϊόντα με αποτέλεσμα να μην πωλούνται στο εξωτερικό τα δικά μας, αλλά να κάνουμε και εισαγωγές. Αυτό με την μάσκα του ανταγωνισμού και της πάταξης του μονοπωλείου έγινε για να βοηθηθούν και να σπρώξουν οι αγρότες των πιο βόρειων χωρών τα προϊόντα τους. Έτσι τσακίστηκε και η αγροτική οικονομία, αφού η βιομηχανική είχε μεταναστεύσει σε άλλες πιο οικονομικές χώρες. Μας έμεινε μόνο ο τουρισμός, αλλά καμία χώρα μεγάλου μεγέθους δεν μπορεί να βασίζει την οικονομία της εκεί.
Για να κλείσει η μεγάλη παρένθεση, το τέχνασμα που κατασκευάστηκε ήταν να απειληθούν οι χώρες αυτές με πιο αδύναμη οικονομία, οτι θα πρέπει να έχουν οτι θα πρέπει να ξεπληρωθούν τα χρέη κλπ για να γίνει ένας σάλος. Έτσι πρέπει να πέσει το ευρώ. Και έτσι και έγινε. Μειώθηκε η διαφορά με το δολάριο, πράγμα που κατατάσσει πιο ανταγωνιστικά και πάλι τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Φυσικά και δεν συμφέρει στην συγκεκριμένη περίπτωση την Ευρώπη να διώξει την Ελλάδα απο την Ένωση. Γιατί όχι μόνο χρησιμοποιείται για εκφοβισμό και για σκακιέρα όπου πάνω της θα παίζονται οικονομικά παιχνίδια παγκόσμιας κλίμακας, χρησιμεύει επιπλέον και σαν υπόδειγμα σφιχτής πολιτικής, κόψιμο κοινωνικών δαπανών και μείωση κοινωνικής πολιτικής και εργασιακών κεκτημένων, και για άλλες χώρες.
Και για να κλείσει το συγκεκριμένο άρθρο να τονιστεί ότι η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος πελάτης της αμυντικής βιομηχανίας στην Ευρώπη. Έχοντας δίπλα την Τουρκία, και με το πρόσχημα πάντα του θερμού επεισοδίου αναγκάζεται να πληρώσει για προστασία, ακριβώς όπως ένας μαγαζάτορας πληρώνει τους μπράβους για να μη του σπάσουν το μαγαζί. Και αυτός ο μπράβος είναι η Αμερική, η Γερμανία και η Γαλλία.
Έτσι έχοντας μία χώρα με τον μισό της προϋπολογισμό να πηγαίνει στους εξοπλισμούς, τα λίγα λεφτά που μένουν δεν φτάνουν για τα πάντα. Έτσι πέφτουμε σαν τα κοράκια να αρπάξουμε ότι μπορούμε. Η μη κοινωνική πολιτική, η μη ουσιαστική ανάπτυξη, το βόλεμα και η νοοτροπία του να φάω τα πιο πολλά δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα των όσων βιώνει η οικονομία και ο πλούτος αυτής της χώρας. Μαζί με την αμορφωσιά δημιουργούν ένα πολύ δυνατό συνδυασμό που ίσως έχει φτάσει στο σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή για την σωτηρία της οικονομίας.
Πάντως σίγουρα θα σταματήσουν να επιτίθενται σε μας και στις χώρες που προαναφέρθηκαν, μόνο όταν το Ευρώ και η Ευρωπαϊκή οικονομία ορθοποδήσει ξανά και έρθει στα ίσα της (δηλαδή η οικονομία της Γερμανίας ουσιαστικά).
Μέχρι τότε θα δανειζόμαστε και πάλι, αλλά δεν θα βγαίνει με κωλοδάχτυλο κανένα άγαλμα σε κανένα περιοδικό. Και πάλι τότε θα θυμηθούν ότι ζούμε στη χώρα όπου έδωσε τον πολιτισμό κλπ τέτοιες χαζομάρες...