27 of December is arrived and i think its Saturday.
Greece is turning into white and its cold.
We dont really care.
I keep thinking of the way that we were met
Feels like its a fairy tale
Youre the princess the most beautiful Ive seen
I am just a prince
I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
Youre my sweetest kiss
Youre my immortality
Youre my pretty world spins inside my little mind little mind
Now were kissing and were saying to each other
Just a little I do
But the thing is what we really want
It cannot be said
And I promise I will never let that death
Take you from me anyway
Ill throw us stars, stars. Stars
To wish well never die
Youre my brightest sun
Youre my crystal sea
Youre my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where well live in happiness.
Κυριακή
Τα λόγια είναι περιτά.......
Πέμπτη
Νεα φόροι, νέα μέτρα...
Κατα τη γνώμη μου δεν σκέφτονται οι κυβερνήτες καλά τα πράγματα. Όχι μόνο στην ελλάδα. Δεν γίνεται να επιτίθεσαι με τόση βιαιότητα στις συντάξεις, στα εργατικά δικαιώματα, στην τσέπη του κοσμάκι γενικά. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά βλέπεις οτι κάποιοι λίγοι ακόμα είναι σε θέση να αγοράζουν αμάξια πολυτελείας και γενικά να κάνουν άνετη ζωή.
Δε θα σταθώ όμως στο θέμα της ανισότητας.
Το πρόβλημα είναι οτι με τέτοιες αντιθέσεις, ο κόσμος ξεσηκώνεται. Και δε μιλάω για την Ελλάδα (μόνο). Και όταν ο κόσμος ξεσηκωθεί είναι δύσκολα τα πράγματα. Γιατί τότε βγαίνει και η αστυνομία, ίσως και ο στρατός. Στο μυαλό του μικρού επαναστάτη αυτό είναι το όνειρο. Αλλά μόνο για τον φοιτητάκο με τα σταράκια. Γιατί ο ξεσηκωμός σημαίνει και νεκρούς. Αστάθεια. Φασίστες να χτυπάνε πόρτες απο σπίτια αριστερών. Εμφίλιος. Ω ναι. Δεν είναι απλά τα πράγματα. Και αλήθεια. Με τόσα μέτρα βλακείας, το έχουν σκεφτεί σοβαρά οι απο πάνω; Τι θα μείνει στο τέλος;
Σάββατο
Πέμπτη
Χάσμα γενεών
Προχωρώντας στο δρόμο άκουσα μια μάνα να λέει πως έδωσε γύρω στα 10.000Ε φέτος μόνο για ιδιαίτερα και μετά αναρωτιόταν, και τι έκανε; Προφανώς για το παιδί της που μάλλον δεν θα τα πήγε και τόσο καλά σύμφωνα με τα κριτήρια της μάνας. Έτσι μου δημιουργήθηκαν διάφορες συνειρμικές σκέψεις με το τι ακριβώς ζητάνε οι μίας γενιάς μεγαλύτεροι, και τι είναι αυτό που καταλαβαίνουν αυτοί της αμέσως επόμενης.
Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως το χάσμα γενεών δεν οφείλεται αποκλειστικά στην διαφορά της ηλικίας. Ίσως να μην οφείλεται καν σε αυτή τη διαφορά αλλά να οφείλεται στο πως έζησε η κάθε γενιά. Έτσι φτάνω στο συμπέρασμα να πω πως ακόμα και ανάμεσα σε συνομηλίκους υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα που οφείλεται στην αντίληψη των πραγμάτων, για τον καθένα διαφορετική, λόγω διαφορετικής σκοπιάς και βιωμάτων.
Ο γονιός περιμένει απο το παιδί του να πάει καλά στις πανελλαδικές Αυτό το θέλει κάθε γονιός που έχει ξεκαθαρίσει με το παιδί του τι καριέρα θέλει να ακολουθήσει. Οπότε περιμένει και απαιτεί, αφού το πληρώνει ακόμα και ζει απο την τσέπη του, να πάει καλά και να πιάσει τις επιθυμητές σχολές. Έτσι θα έπρεπε να είναι; Καταρχάς σε ποιά οικογένεια έχει το παιδί ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει στο μέλλον; Και αν το έχει κάνει απο πραγματικά δική του επιλογή, τότε πώς πήρε αυτήν την απόφαση; Βάση ποιών εμπειριών; Έπειτα, πως ένας γονιός απαιτεί απο το παιδί του να εργαστεί και να πιεστεί, και να το βάλει σε μία τέτοια διαδικασία, πίεσης, πλήρους ανταγωνισμού (γιατί οι πανελλαδικές δεν είναι αντιγράφω και περνάω όπως στο πανεπιστήμιο, είναι αντιγράφεις και ίσως μου φας την θέση). Και ειδικά σε μία τέτοια ηλικία που ο νέος, έφηβος, έχει σίγουρα άλλες ανησυχίες (το αντίθετο φύλο, αθλητισμός, διασκέδαση, μουσική κλπ.);
Και ας ξεφύγω λίγο απο τα τετριμμένα που αναφέρω πιο πάνω. Ο καθένας ξέρει πως είναι όντως λάθος το όλο σύστημα και πως πρέπει να αλλάξει. Όμως εδώ είναι και κάτι πιο βαθύ. Ο γονέας προφανώς είναι στην ηλικία των 50 ετών την στιγμή που το παιδί του δίνει τις πανελλαδικές, αν υποθέσουμε πως απέκτησε παιδιά στην ηλικία των 30. Αυτό μας πάει 20 χρόνια πίσω. Εκτός αυτού, άλλα δέκα χρόνια πιο πίσω για την στιγμή που αυτός είτε μπήκε σε κάποια σχολή, είτε βγήκε στην αγορά εργασίας.
Ξέρετε τι γινόταν 30 χρόνια πριν στην Ελλάδα; Όποιος ήθελε να δουλέψει είχε δουλειά όποτε ήθελε και ειδικά στο δημόσιο, και όποιος ήθελε να σπουδάσει ουσιαστικά σπούδαζε χωρίς ανταγωνισμό (εκτός απο τις κλασικές "καλές σχολές", γιατί υπήρχαν και καλοπληρωμένες δουλειές εκτός σπουδών). Όλα αυτά οδηγούν στην προηγούμενη γενιά να θεωρεί πως η επιτυχία είναι δεδομένη. Και πως ο νέος αν αποτύχει είναι καθαρά δικιά του ευθύνη. Ειδικά το να μην πιάσει μία σχολή των αρχικών του προτιμήσεων είναι αποτυχία, και σημαδεύει τον νέο, ίσως και για όλη του τη ζωή. Αυτά όμως τα λέει μία γεννιά που ουσιαστικά μεγάλωσε μέσα στην προσφορά εργασίας, για δουλειές που πρόσφεραν και μεγάλες αποδοχές. Μεγάλωσε σε μία κοινωνία που την δεκαετία του '80 "έφαγε" πραγματικά πολλά λεφτά (δανεικά κυρίως) και άζησε στο αμερικάνικο όνειρο του αγοράζω αμάξι για να κάνω την επίδειξή μου, και σπίτι σε ωραία τοποθεσία.
Και αυτή τη στιγμή καλείται ο νέος να αντεπεξέλθει σε όλο το βάρος αυτό. Στο βάρος του να πάει καλά στις εξετάσεις. Του να βρει μια δουλειά που να του προσφέρει αποδοχές καλές. Του να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Και τι αντικρίζει; Ανεργία. Ανασφάλεια. Σύνταξη; Ούτε καν. Ένσημα μηδέν. Και ένα αφεντικό που θα του λέει αν θες, γιατί αν δεν θες υπάρχουν κι άλλοι. Και το αφεντικό ανήκει φυσικά στην προηγούμενη γενιά. Γι' αυτό ακούμε συχνά τις μεγάλες κουβέντες κάποιον να λένε πως αν θες πας μπροστά. Πως ο καλός θα αναδειχθεί κλπ. Βλακείες. Αυτό έχω να πω.
Έτσι σαν συμπέρασμα μπορώ να πω πως η γενιά των 20άριδων τώρα, τα βρίσκει όλα μπροστά της (όπως και των 30άριδων). Γι΄αυτό νομίζω πως δεν μπορεί να την κοροϊδέψει κανείς με μεγάλες κουβέντες για αστραφτερή ζωή και κόπο που ανταμείβεται. Γι΄αυτό και νομίζω πως έχουν χαθεί εκείνα τα χαζοϊδανικά των μεγαλυτέρων. Και γι' αυτό βλέπουμε μία ολόκληρη γενιά να βγαίνει και να ανάβει μολότοφ. Να σπάει αμάξια πολυτελείας και βιτρίνες τραπεζών και καταστημάτων. Όχι γιατί είναι αλήτες και τσογλάνια. Αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Ότι δεν είναι ηλίθια, δεν τρώει το κουτόχορτο και οτι ο μόνος τρόπος να αλλάξει ίσως η κατάσταση είναι να καταστραφεί το χλιδάτα πλασαρισμένο αμερικάνικο όνειρο που πλασάρεται εδώ και δεκαετίες.
Σάββατο
Πως θα δείτε Live Stream αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου
Επειδή δεν έχω τηλεόραση και φαντάζομαι πως δεν έχουν και πολλοί άλλοι, βρήκα μία διεύθυνση που κάνει live stream το παγκόσμιο κύπελλο στην Ν. Αφρική. Αυτή είναι η http://www.eurovisionsports.tv/
Απο ποιότητα εικόνας αρκετά ικανοποιητική Απο stream αρκετά καλό (κάνει απειροελάχιστες διακοπές αλλά δεν σε προβληματίζουν). Δεν έχει εκφωνητές (τώρα δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό, αλλά δεν θα ακούμε τους π@π@ρες της τηλεόρασης να λένε το μακρύ και το κοντό τους).
Σημείο που πρέπει να προσέξει κανείς: Στο firefox έχει πρόβλημα. Μόνο με Internet Explorer.
Είδα τον μισό αγώνα Ελλάδας - Κορέας. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει πρόβλημα υπερφόρτωσης όμως σε αγώνες με καλύτερες ομάδες. Βλέπουμε...
Τρίτη
Αντιγράφω απο την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ:
Τους πιο συχνούς όρους αναζήτησης για την πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού αγόρασε η BP από Google και Yahoo σε μία προσπάθεια να βελτιώσει την εικόνα της στην κοινή γνώμη.
Έτσι, όταν ένας χρήστης του Ίντερνετ αναγράψει στις μηχανές αναζήτησης τις λέξεις πετρελαιοκηλίδα (oil spill), πετρελαιοκηλίδα και αιτήσεις αποζημίωσης (oil spill claims) κλπ, το πρώτο αποτέλεσμα που θα δει είναι μία ιστοσελίδα της BP, η οποία περιέχει πληροφορίες για τις ενέργειες της εταιρείας να καθαρίσει την περιοχή.
Δε ξέρω γενικά αν βαδίζουμε σε καλά μονοπάτια...
Δηλαδή μπορώ να ελέγχω πλέον και την πληροφορία του Ιντερνετ...
Το ιντερνετ είναι ελεύθερο...
Άρα μπορώ να ελέγχω την ροή της ελεύθερης πληροφορίας...
Ή μήπως όχι...
Πάντως πέρα απο τα φιλοσοφικά ερωτήματα. Πολύ επικίνδυνο αυτό το πράγμα. Τελικά για το "ελεύθερο" ιντερνετ. Υπάρχει αληθινή ελευθερία;
Σάββατο
Τρένο
Καθόμουν σε ένα απο τα βαγόνια. Ταξίδευα. Και σίγουρα θα διαρκούσε πολλές ώρες. Είχα πιάσει ένα κάθισμα στο πίσω μέρος του βαγονιού. Έξω η νύχτα είχε πέσει. Και όποτε το τρένο περνούσε κοντά απο κάποιον στύλο που έφεγγε, η βροχή φαινόταν πως είχε στάξει πάνω στο παράθυρο. Στα αφτιά μου είχα ακουστικά. Τι άκουγα δεν θυμάμαι. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ήταν κάτι ωραίο όμως. Στα πόδια μου ανάμεσα είχα την τσάντα. Αυτή μέσα είχε ένα μπουκάλι. Λίγο ουίσκι. Έτσι για τον δρόμο.
Αυτή καθόταν στην απέναντι σειρά καθισμάτων. 2-3 σειρές πιο μπροστά και με πρόσωπο που κοιτούσε σε μένα. Διάβαζε. Τι διάβαζε δεν θυμάμαι. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ήταν κάτι ωραίο όμως.
Και αυτή ήταν αρκετά ωραία. Μαύρα μαλλιά. Λεπτή. Υπέθεσα ψιλή. Μαύρα ρούχα. Μαύρα βαμμένα μάτια. Άσπρο πρόσωπο.
Την κοίταξα και με κοίταξε. Σαν να με διαπέρασε ρεύμα. Σαν να άνοιξε απότομα το παράθυρο και ανατρίχιασα απο το κρύο. Αυτή χαμογέλασε. Όμορφα κόκκινα χείλια.
Ακούμπησε το βιβλίο της πάνω στα πόδια. Έβγαλε ένα σακουλάκι απο την τσάντα της. Άπλωσε το περιεχόμενο πάνω στο βιβλίο. Όσο έπρεπε. Έβγαλε και τον καπνό της και το ανακάτεψε. Κόλλησε και μερικά φύλλα απο τσιγάρα. Το έστριψε. Και όπως σηκώθηκε να βγει στο χώρο ανάμεσα απο τα δύο βαγόνια. Εκεί που κάνει θόρυβο. Κρύο. Και συνήθως κάθονται όσοι δεν έχουν θέση. Έκανε νόημα να την ακολουθήσω.
Πήρα την τσάντα μου και βγήκα απο το βαγόνι.
Εκεί μιλήσαμε...
Τετάρτη
Ψαχνω
Γενικά μου την δίνουν αυτοί που μιλάν για τον εαυτό τους με τόση έπαρση, λες και είναι κάποιος τρίτος και τον θαυμάζουν. Επίσης μου την δίνει να λένε πράγματα ΕΓΩ και ΕΓΩ και ΕΓΩ, και να θεωρούν τον εαυτό τους κάτι που δεν είναι. Μου σπάει τα νεύρα απλά.
Ζω στην ανασφάλεια. Δεν ξέρω καν τι είμαι. Πάνω που λέω είμαι αυτό, κάτι έρχεται να το ανατρέψει. Στο τέλος να δεις πάλι πως είσαι ένας μαλάκας που κοιτάει το καθρέφτη. Τι είσαι; Ο σούπερ έξυπνος που νομίζει πως είναι πάνω απο άλλους σε εξυπνάδα; Είδα πως σε έπαιξε η άλλη πριν απο λίγο καιρό. Είσαι η σούπερ όμορφη που μπορείς να έχεις όποιον θές; Σα σκατά είσαι. Το ξέρεις;
Περπατάμε πάνω σε ρευστή άμμο. Κάπου γίνεται πιο σκληρή και νομίζουμε πως το έχουμε. Και ένα βήμα παραπέρα βουλιάζουμε. Όλα είναι ρευστά. Η εικόνα που νομίζουμε οτι έχουμε και που νομίζουμε οτι είμαστε είναι τόσο ρευστή. Τόσο εύθραυστη. Που δεν είναι καν αλήθεια. Μεταβάλλεται τόσο γρήγορα στο χρόνο. Ακόμα ψάχνω να δω τι είμαι. Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Στη τελική που βαδίζω. Και εκεί που νομίζω πως έχω τις απαντήσεις στην επόμενη αλλαγή του δευτερολέπτου χάνονται όλες οι απαντήσεις και τα στάνταρ.
Τελικά τίποτε δεν είναι όπως θα έπρεπε. Και η αλήθεια είναι πως αν ήταν όπως θα έπρεπε τότε δε θα αποτελούσε έκπληξη να μας ευχαριστήσει ή να μας θλίψει. Να καταλάβουμε πως ζούμε σε τελική ανάλυση.
Πιθανολογώ πως πρέπει να αφήσουμε το τι θα θέλαμε να είμαστε και να αποδεχτούμε αυτό που τελικά πραγματικά είμαστε. Απλοί άνθρωποι.
...
Κάθομαι μπροστά από την οθόνη. Δεν πάει πολύ ώρα που έχω ξυπνήσει. Και γράφω. Και σκέφτομαι.
Από τα ηχεία παίζει general elektriks. Χαρούμενοι δε λέω.
Προσπαθώ να ζυγίσω. Ξέρω προς τα που θα γύρει η ζυγαριά.
Άλλη μία φορά που άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο. Και έκανε αυτό που ήθελε.
Άλλη μία φορά που εμπιστεύτηκα τους ανθρώπους.
Το τσιγάρο σιγοκαίει. Έτσι καίει και ο ζεστός καφές που ετοίμασα.
Αν και έξω έχει ήλιο. Τόσες μέρες είχε ψύχρα και συννεφιά και βροχή και αέρα.
Σήμερα έχει ωραίο καιρό.
Το μόνο λάθος που έκανα ήταν να εμπιστευτώ ανθρώπους. Να αφεθώ.
Να πιστέψω πως είναι άνθρωποι.
Να πιστέψω πως είναι διαμάντια αντί για πέτρες.
Αυτό είναι το λάθος μου. Το μόνο που καταλογίζω.
Τι περιμένει κανείς; Ότι δίνει και θα πάρει έστω κάτι τόσο δα μικρό, σαν αυτό που δίνει; Τίποτε δε θα πάρει. Θα του γυρίσει πίσω, εναντίον του.
Ο εαυτός μου για τον εαυτό μου.
Βακτήρια χωρίς τροφή. Τρώει το ένα το άλλο.
Μέχρι στο τέλος να εξαφανιστούμε όλοι μαζί.
Ο φίλος μου ο Μ έχει ζωγραφίσει στο σώμα του τη λέξη μην εμπιστεύεσαι κανέναν.
Ωραία έμπνευση για να το θυμάσαι. Το βλέπεις κάθε μέρα.
Περνάει μέσα σου. Υποσυνείδητα. Με το που βλέπεις κάποιον από μέσα σου ξέρεις ότι δεν πρέπει να τον εμπιστευτείς.
Τι κάθομαι και γράφω πάλι.
Ξεσπάω νομίζω.
Καλύτερα είναι να τα ρίχνεις σαν ποτάμι. Σαν τα απορρίμματα που αφήνεις στην τουαλέτα.
Μετά πατάς το καζανάκι να φύγουν. Και η μυρωδιά φεύγει από το δωμάτιο.
Απλά δεν νομίζω ότι μπορώ να ξαναδώσω. Τουλάχιστον σύντομα.
Νομίζω πως πλέον είμαι πολύ άδειος και πικραμένος.
Και φάνηκαν πολύ λίγοι.
Λίγοι να αντέξουν ότι τους έδινες.
Σαν να βρίσκεσαι μπροστά σε έναν κουφό και να παίζεις την ωραιότερη μουσική του κόσμου. Αυτός απλά δεν μπορεί να την ακούσει. Είναι λίγος γι’ αυτό που κάνεις.
Λίγος.
Πέμπτη
Και που πηγαν τα λεφτα?
Αλήθεια τι απεγιναν τόσα λεφτά που φάγαμε όλα αυτά τα χρόνια?
Δεν μπορεί να υπάρχει μια καταβόθρα που τα τράβηξε. Αυτό δεν γίνεται. Δεν καταστράφηκαν. Κάπου είναι. Σε κάποιες γωνιές έχουν συγκεντρωθεί; Γιατί δεν τα βρίσκουμε;
Εντάξει. Αυτά που λέω πιο πάνω φαίνονται πολύ παιδικά συμπεράσματα. Αλλά θα δικαιολογηθώ.
Παράδειγμα
Ο μπαμπάκας σου, (για κοινούς ανθρώπου μιλάμε) είχε έναν κολλητό. Γιατρό. Ε με το καιρό ο κολλητός έγινε διευθυντής του νοσοκομείου. Και τότε ο μπαμπάς σου για να βγάλει εύκολο χρήμα τι κανει; Ανοίγει μία εταιρεία φαρμάκων. Παραγκέλνει απο εργοστάσιο παρασκευής να του φτιάχνουν κάτι σαν ασπιρίνη. Αλλά ουσιαστικά το μόνο που θα διαφέρει είναι το όνομα. Και ο κολλητός υπογράφει για μεγάλη προμήθεια στο νοσοκομείο που διευθύνει αυτής της ασπιρίνης (που κοστολογείται σε μεγαλύτερη τιμή απο την κανονική). Έτσι μπορέσατε να αγοράσετε την merceda σας... Δεν είναι τόσο απλά βέβαια και απλουστευμένα τα πράγματα. Αλλά έτσι είναι. Και σίγουρα δεν έκανε κάτι παράνομο. Βάση νόμων κινήθηκε. Αλλά έτσι δουλεύουν αρκετά απο τα πράγματα στην χώρα. Και εκεί πήγαν τα λεφτά. Σε υπερκοστολογήσεις οδοποιίας. Σε υπερκοστολογίσεις εξοπλισμού (πόσα πληρώσαμε για το site του κοινοβουλίου;). Και γιατί να πληρώσει ο συνταξιούχος; Γιατί ο μισθωτός; Γιατί ο δημόσιος υπάλληλος;
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Ακόμα και αυτοί που μας έχουν να δουλεύουμε ανασφάλιστοι, κάνουν κακό. Γιατί εμείς θα κριθούμε να πληρώσουμε τις συντάξεις τους. Αυτά τα μεγάλα αφεντικά, τα καθώς πρέπει. Που με όμορφα λογάκια μας λένε οτι ο καλός πάει μπροστά ενώ αυτός που δεν προσπαθεί μένει να τον φάει η μαρμάγκα. Τα λαμόγια αυτά. Εκεί βρίσκονται τα λεφτά. Και η πολιτεία έχει ελεγκτικούς μηχανισμούς. Ας μη γελιόμαστε. Τα πάντα έχει. Και για το οικονομικό έγκλημα έχει υπηρεσία. Αλλά ποτέ δεν τους έβγαλε πραγματικά στο δρόμο.
Γιατί; Πολύ απλό. Τα κολλητιλίκια είναι αυτά που ουσιαστικά εξουσιάζουν.
Παρασκευή
Τι αξίζει;
Ερώτημα 1
Ας πούμε οτι κουβαλάς μια τσάντα Loui Vuitton. Γεμάτη/ος χαρά που μόλις την αγόρασες. Εσκασες βέβαια 400 Ευρουλάκια αλλά χαλάλι. Ήταν όνειρο να κρατάς μία τέτοια. Πας σε μια φίλη σου για να την επιδίξεις. Την κοιτάει. Και μετά απο λίγο σου λέει: Αυτή είναι μαϊμού. Δεν είναι αυθεντικοί. Τσατίζεσαι αλλα λες μπας; Πας σε κατάστημα και σου το επιβεβαιώνουν, έπειτα απο εξονυχιστικό ψάξιμο. Έσκασες 400Ε για μία τσάντα που κοστίζει 5Ε. Και τώρα;
Τελικά τι έχει σημασία; Υποτίθεται οτι την αγόρασες γι' αυτό που είναι. Ήξερες πως 400Ε δίνεις για αυτό που αγοράζεις. Γι' αυτό που βλέπεις και παίρνεις. Και για τίποτε άλλο. Έτσι δεν είναι; Γιατί μετά τσατίζεσαι; Τι καθορίζει την αξία του προϊόντος; Το trademark ή αυτό που το προϊόν είναι; Κάνοντας ένα μεγάλο brand και πουλώντας απλά πράγματα σε υπερτιμολογημένες τιμές τους δίνει αυτόματα και παραπάνω αξία; Αν είναι έτσι τότε νομίζω πως κάπου το χάνουμε το νόημα.
Ένα παράδειγμα είναι τα προϊόντα της apple. Οκ ας πούμε οτι έχουνε κάποια παραπάνω πλεονεκτήματα απο πλευράς σταθερότητας και γρηγοράσας (για τα mac.) Αυτό όμως δικαιολογεί την υπερβολικά μεγάλη τιμή τους; Ή απλά είμαστε τόσο καταναλωτές που πέφτουμε στην παγίδα του μάρκετινγκ και μας πιάνουν απο τη μύτη;
Ερώτημα 2
Αγόρασα πορτοκάλια. Τα έχω στο ψυγείο. Ο γείτονας μου φέρνει και αυτός μια σακούλα πορτοκάλια δώρο. Καλής ποιότητας και αυτά. Ας πούμε πως και αυτά που πλήρωσα και αυτά που μου έκαναν δώρο είναι ίδιας ποιότητας. Και ας υποθέσουμε πως αν καταναλώσω τα μεν, τότε τα δε θα έχουν χαλάσει και έτσι δεν θα μπορέσω να τα φάω. Ποιά πρέπει να φάω; Αυτά που πλήρωσα ή αυτά που πήρα τζάμπα; Ποιά έχουν μεγαλύτερη αξία;
Δευτέρα
It's All About Money
Όλα τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας ξεκίνησαν ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ.
Ας κρατηθεί αυτό και ας ξεκινήσουμε απο το τέλος.
Πριν απο κανα δυο ίσως και τρία χρόνια ξεκίνησε η τελαυταία πιστωτική κρίση παγκοσμίως, γνωστή και ως κρίση. Βέβαια δεν ξεκίνησε απο εκεί. Τα αίτια είναι πιο βαθιά που πάνε στην αρχή της δεκαετίας του 80 με την κρίση της Ιαπωνίας, Αργεντινής κτλ. που ουσιαστικά είναι η αρχή αυτού που τώρα βιώνουμε.
Στην Αμερική τα δάνεια δίνονταν με το τσουβάλι και τα σπίτια χτίζονταν κατα χιλιάδες. Οι τιμές τους ανέβαιναν και ανέβαιναν μέχρι όμως ένα όριο, που δεν το είχαν δει όλοι. Οι περισσότεροι δηλαδή. Αλλά και να το είχαν δει δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι, γιατί όταν παίρνεις ένα δάνειο για ένα σπίτι, και αυτό είναι στα 300.000$ ενώ η πραγματική αξία του σπιτιού είναι λιγότερο απο 100.000$ τότε και να ξέρεις οτι πληρώνεις και δανείζεσαι πολύ περισσότερο απο την πραγματική αξία δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
Κάπου αυτό το πράγμα παραπήγε. Δάνεια άρχιζαν να μην αποπληρώνονται, και ουσιαστικά η φούσκα έσπασε. Τα σπίτια έμειναν απούλητα η κατασχεμένα και ακατοίκητα, με αποτέλεσμα οι τιμές τους να πέσουν. Μέσω όμως αυτού, χρεοκόπησαν και όσοι είχαν πάρει οικονομικά προϊόντα που βασίστηκαν στα αέρινα λεφτά των δανείων και της κατασκευής. Και φτάνουμε στο σημείο η Αμερική να περνάει την μεγαλύτερη κρίση της.
Αυτό είχε σαν αντίκτυπο όμως να πέσει η τιμή του δολαρίου Έτσι απο τη μία ναι μεν έχουμε οικονομικό πρόβλημα, απο την άλλη όμως απο τη στιγμή που το δολάριο πέφτει, το ευρώ γίνεται πιο ακριβό νόμισμα. Αυτό έχει με τη σειρά του σαν αποτέλεσμα οι εξαγωγές της Ευρώπης να έχουν πρόβλημα, αφού πλέον ο Αμερικανός και όποιος έχει βασίσει την οικονομία του στο δολάριο βρίσκει τα Ευρωπαϊκά προϊόντα πιο ακριβά. Έτσι έρχεται και η κρίση της οικονομίας της Ευρώπης.
Έχοντας μέσα στους κόλπους της όμως χώρες σαν την Ελλάδα, την Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία κλπ. με αδύναμες οικονομίες και χρόνια προβλήματα στην ανάπτυξη δημιουργείται ένα τέχνασμα.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί οτι εμείς σαν κράτος πάντα δανειζόμασταν Δεν είναι η πρώτη φορά που πακέτα έρχονται απο το εξωτερικό σαν στήριξη. Και δεν πρέπει να ξεχαστεί πως όλο το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας βασίζεται σε ξένα χρήματα που ήρθαν απο το εξωτερικό. Απο τα μέσα της δεκαετίας του 80 όμως παίρνουμε μια στροφή αποβιομηχάνισης της χώρας. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 έχει γίνει η πλήρης αποβιομηχάνιση και προχωράμε με ταχύτατους ρυθμούς και στην αποαγροτικοποίηση. Αυτό δεν είναι μόνο δική μας επιλογή. Ίσα ίσα δεν είναι καν δική μας. Με προσταγές της Γερμανίας και των άλλων ισχυρών της Ένωσης, τα αγροτικά προϊόντα πρέπει να πωλούνται με μία ίδια πολιτική. Αυτό δεν βοηθάει καθόλου τα ελληνικά προϊόντα με αποτέλεσμα να μην πωλούνται στο εξωτερικό τα δικά μας, αλλά να κάνουμε και εισαγωγές. Αυτό με την μάσκα του ανταγωνισμού και της πάταξης του μονοπωλείου έγινε για να βοηθηθούν και να σπρώξουν οι αγρότες των πιο βόρειων χωρών τα προϊόντα τους. Έτσι τσακίστηκε και η αγροτική οικονομία, αφού η βιομηχανική είχε μεταναστεύσει σε άλλες πιο οικονομικές χώρες. Μας έμεινε μόνο ο τουρισμός, αλλά καμία χώρα μεγάλου μεγέθους δεν μπορεί να βασίζει την οικονομία της εκεί.
Για να κλείσει η μεγάλη παρένθεση, το τέχνασμα που κατασκευάστηκε ήταν να απειληθούν οι χώρες αυτές με πιο αδύναμη οικονομία, οτι θα πρέπει να έχουν οτι θα πρέπει να ξεπληρωθούν τα χρέη κλπ για να γίνει ένας σάλος. Έτσι πρέπει να πέσει το ευρώ. Και έτσι και έγινε. Μειώθηκε η διαφορά με το δολάριο, πράγμα που κατατάσσει πιο ανταγωνιστικά και πάλι τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Φυσικά και δεν συμφέρει στην συγκεκριμένη περίπτωση την Ευρώπη να διώξει την Ελλάδα απο την Ένωση. Γιατί όχι μόνο χρησιμοποιείται για εκφοβισμό και για σκακιέρα όπου πάνω της θα παίζονται οικονομικά παιχνίδια παγκόσμιας κλίμακας, χρησιμεύει επιπλέον και σαν υπόδειγμα σφιχτής πολιτικής, κόψιμο κοινωνικών δαπανών και μείωση κοινωνικής πολιτικής και εργασιακών κεκτημένων, και για άλλες χώρες.
Και για να κλείσει το συγκεκριμένο άρθρο να τονιστεί ότι η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος πελάτης της αμυντικής βιομηχανίας στην Ευρώπη. Έχοντας δίπλα την Τουρκία, και με το πρόσχημα πάντα του θερμού επεισοδίου αναγκάζεται να πληρώσει για προστασία, ακριβώς όπως ένας μαγαζάτορας πληρώνει τους μπράβους για να μη του σπάσουν το μαγαζί. Και αυτός ο μπράβος είναι η Αμερική, η Γερμανία και η Γαλλία.
Έτσι έχοντας μία χώρα με τον μισό της προϋπολογισμό να πηγαίνει στους εξοπλισμούς, τα λίγα λεφτά που μένουν δεν φτάνουν για τα πάντα. Έτσι πέφτουμε σαν τα κοράκια να αρπάξουμε ότι μπορούμε. Η μη κοινωνική πολιτική, η μη ουσιαστική ανάπτυξη, το βόλεμα και η νοοτροπία του να φάω τα πιο πολλά δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα των όσων βιώνει η οικονομία και ο πλούτος αυτής της χώρας. Μαζί με την αμορφωσιά δημιουργούν ένα πολύ δυνατό συνδυασμό που ίσως έχει φτάσει στο σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή για την σωτηρία της οικονομίας.
Πάντως σίγουρα θα σταματήσουν να επιτίθενται σε μας και στις χώρες που προαναφέρθηκαν, μόνο όταν το Ευρώ και η Ευρωπαϊκή οικονομία ορθοποδήσει ξανά και έρθει στα ίσα της (δηλαδή η οικονομία της Γερμανίας ουσιαστικά).
Μέχρι τότε θα δανειζόμαστε και πάλι, αλλά δεν θα βγαίνει με κωλοδάχτυλο κανένα άγαλμα σε κανένα περιοδικό. Και πάλι τότε θα θυμηθούν ότι ζούμε στη χώρα όπου έδωσε τον πολιτισμό κλπ τέτοιες χαζομάρες...
Τρίτη
Φτωχεια
Το αρθρο αυτό είναι αναδημοσίευση απο το blog του Greek Rider.
Πέμπτη
Η Τζούλια ήταν μόνο η αρχή
Τι θα γίνει απο εδώ και πέρα; Δηλαδή μετά την οικονομική κατάρρευση της ελλάδος.
Η Τζούλια με την τσόντα έδωσε το έναυσμα. Ο ΠΑΟΚ παίρνει πρωτάθλημα και οι ομάδες της ελλάδας πάνε καλά στο εξωτερικό.
Τα μεγάλα σκάνδαλα αρχίζουν και εμφανίζονται. Ο ένας πηδιέται με τη μία. Ο άλλος χωρίζει με την άλλη και πάει λέγοντας. Στο μπάσκετ καμιά εθνική θα σαρώσει και στο ποδόσφαιρο κάτι παρόμοιο θα γίνει. Ή τουλάχιστον δεν θα πάμε και πολύ άσχημα στη Ν. Αφρική.
Περιμένουμε να γίνει καμιά πετρελαιοκηλίδα στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο. Να βρούμε τίποτε πυρηνικά θαμμένα σε κανα χωράφι και σίγουρα κάποιος καταστροφικός σεισμός θα μας χτυπήσει (άλλωστε τα μέσα υπάρχουν για να γίνει το τελευταίο).
Σίγουρα απο μπουμπούκια στην τηλεόραση θα περιμένουμε πολλά τώρα εν ώρα πλήρους οικονομικής αποσύνθεσης. Όσο θα μεγαλώνει η ανεργία και η οικονομική δυσφορία, όλο και περισσότερα σκάνδαλα, επιτυχίες και συμβάντα θα βγαίνουν στην φόρα. Ο ελληνικός λαός, μπουνταλάς όπως είναι και αμόρφωτος, θα απορροφηθεί με τον πεσμένο κώλο της Τζούλιας για άλλη μία φορά. Όσο η μιζέρια του θα αυξάνεται τόσο θα του δίνουν άρτο και θεάματα. Άλλωστε τα ίδια γινόταν στην αρχαία Ρώμη. Απο την άλλη ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης στρατολογούσε μίζερους και εξαθλιωμένους δίνοντάς τους ρούμι και λουκάνικα.
Επίσης θα δούμε πολλές ρατσιστικές επιθέσεις καθώς και μία αναρχο-αριστερά πολύ ενεργή. Όταν υπάρχει οικονομική κρίση υπάρχει και πόλωση. Οι μεν διανοητικά υπερ-καθυστερημένοι θα πάνε με της ακροδεξιά (άλλωστε ο μετανάστης δεν φταίει για την κρίση;) και οι κάπως πιο συνειδητοποιημένοι θα πάνε προς αριστερά.
Θα ενταθούν πάντως οι κάθε λογής ακρότητες.
Και καθώς η χώρα θα βυθίζεται όλο και πιο πολύ μέσα στον λήθαργο και τις εσωτερικές τριβές, μεγάλες και επικερδείς δημόσιες επιχειρήσεις θα πουλιούνται για να ξεχρεώσουμε. Κομμάτια εδάφους θα δίνονται σε γερμανο-γαλλο-αγγλικο-ελληνικές επιχειρήσεις ή στην εκκλησία για ένα κομμάτι ψωμί.
Επίσης σημαντικό: Οι μπάτσοι θα βγούνε παγανιά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα έκλεισε το gamato.info. Τέτοια πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται συνέχεια. Όταν έχεις κρίση οικονομική, το τελευταίο που θες είναι η εξέγερση. Η αστυνομία θα αρχίσει να χτυπάει προληπτικά. Όσα κομμάτια του λαού μείνουν ενεργά και δεν ψαρώσουν απο θέαμα και σκάνδαλα, με το που σηκώσουν κεφάλι θα το χτυπάει ο μπάτσος.
Εκτός αν η κατάσταση γίνει τόσο ακραία που και οι μπάτσοι αρχίσουν και δεν θέλουν να παίρνουν μόνο 3 και 60 για να δείρουν τον κόσμο.
Και πού είναι η εκκλησία?ΟΕΟ?
Είναι γνωστό πως η Ελλάδα έχει μπει σε τροχιά πτώχευσης εδώ και καιρό, και όσοι δεν το έχουν καταλάβει το ταμείο είναι μείον και δυστυχώς επτωχεύσαμε....
Ποιός έχει την μεγαλύτερη περιουσία αυτήν την στιγμή στον Ελληνικό χώρο;
Η εκκλησία.
Και η εκκλησία δεν είναι δημόσιο. Είναι μία επιχείρηση. Υποτίθεται οτι είναι εδώ για το καλό του ανθρώπου. Αλλά οι ρασοφόροι της πληρώνονται απο το κράτος. Κάνουν μπίζνες με οικόπεδα και χρηματιστήριο (τα νόμιμα γιατί για παράνομα έχουν ακουστεί πάρα πολλά άλλα) αλλά απο φορολογία στο κράτος μηδέν.
Αν αυτή τη στιγμή γινόταν δέσμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας η χώρα μας θα μπορούσε να ξεπληρώσει τα πάντα. Αλλά τέτοιο πράγμα δεν περιμένουμε ποτέ απο ανθρώπους που όταν ακόμα είχαν τα λεφτά δεν επένδυσαν σε σωστά πράγματα. Τώρα δεν πρόκειται να ζητήσουν ούτε ευρώ απο την περιουσία της εκκλησίας.
Το θέμα είναι όμως οτι σε αυτήν την δύσκολη στιγμή που περνάει η ελληνική οικονομία και που εδώ και χρόνια την νιώθει στο πετσί του ο έλληνας εργαζόμενος και νέος, και που θα την νιώθει ακόμα πιο έντονα απο εδώ και πέρα, η εκκλησία δεν κάνει τίποτε. Ενώ θα έπρεπε να βοηθήσει με κάποιο τρόπο τον λαό τον ελληνικό δεν ανοίγει ούτε παγκάρι. Να μου πεις πότε άνοιξε; Μόνο για ελεημοσύνη είναι ικανή. Αλλά η ελεημοσύνη ποτέ δεν βοήθησε κανέναν. Η επένδυση όμως σε μόρφωση και σε παραγωγή (πρωτογενή ή δευτερογενή) θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση.
Και τώρα η ελλάδα είναι στην θέση του νεκρού που απλά βρίσκεται το πτώμα του πεταμένο σε μία άκρη του δρόμου και τα λαμόγια βάζουν το χέρι στην τσέπη να αρπάξουν ότι αυτή έχει μέσα. Τα σκυλιά σε λίγο θα έρθουν να εξαφανίσουν το σώμα της. Και ξέρουμε όλοι ποιοι είναι αυτοί. Οι τράπεζες που δάνεισαν στην ελλάδα για τα ομόλογα. Και όχι ξένες τράπεζες αλλά ελληνικές. Και πίσω απο τις τράπεζες κρύβονται επιχειρηματίες καθώς πρέπει, που με δάκρυα βγαίνουν στα κανάλια και λένε στον ελληνικό λαό οτι θα πρέπει να σφίξει το ζωνάρι για να πληρώσει τα χρέη τους. Τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν και θα επωμιστούν το όφελος.
Ένας φαύλος κύκλος που τροφοδοτείται συνεχώς απο τον ιδρώτα και το αίμα του εργαζόμενου λαού.
Και πάλι. Η εκκλησία πού είναι; Για να μη ξεφτιλίστε θα έπρεπε να αυτή απο μόνη της να δώσει μεγάλο μέρος της περιουσίας της. Όχι να διοργανώνει εράνους. Αλλά προτιμάει τον δρόμο χέρι χέρι με τα αφεντικά και τα λαμόγια.
Γιατί είναι ξεφτίλες Και τέτοιοι ξεφτίλες θέλουν κλωτσιές για να φύγουν απο εδώ.
Δευτέρα
Planta 4a
Είδα αυτή την ταινία και πραγματικά με εντυπωσίασε. Παραθέτω το πως την παρουσίασε ο uploader στο www.gamato.info (http://www.gamato.info/details.php?id=6073c8be0f4fcb67f42ffcd25b86864055500b78) απο όπου και μπορείτε να την κατεβάσετε. Έχουμε λοιπόν:
Ο τέταρτος όροφος είναι μία πραγματικά αξιόλογη ταινία. Ένα δράμα που πραγματεύεται τους πρώτους έρωτες, το μπάσκετ, τις συνήθεις σκανταλιές της παιδικής ηλικίας και πάνω απ' όλα, τη φιλία. Βασικά μια κωμωδία, σίγουρα θα γελάσετε σε πολλές σκηνές, αλλά θα σκουπίσετε και δάκρυα στην πορεία... Μία ταινία με δροσερή ειλικρίνεια, πλημμυρισμένη με θλίψη και χιούμορ. Και παρεμπιπτόντως... λαμβάνει χώρα στην ογκολογική κλινική ενός νοσοκομείου. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να θεωρήσει πως το γεγονός αυτό καθορίζει ένα πλαίσιο λειτουργίας έντονα καταθλιπτικό. Και όμως όχι! Τα νεαρά αγόρια πάσχουν από καρκίνο, κάτι που ποτέ δεν ξεχνάς, ούτε μπορείς να παραβλέψεις, αλλά η αρρώστια δεν κυριαρχεί στην ταινία, επιλέγοντας να παραμείνει σχεδόν στο παρασκήνιο. Ο σκηνοθέτης Antonio Mercero, κατάφερε να καταπιαστεί με ένα τόσο δύσκολο θέμα και να φέρει αυθεντικό χιούμορ στην ιστορία, χωρίς να παρακάμπτει την σοβαρότητα της ασθένειας από την οποία πάσχουν τα αγόρια. Καθίσταται ακόμη πιο αξιόλογη από το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αυτή του Albert Espinosa, χρονίως πάσχοντος από την ασθένεια, που κατάφερε να επιβιώσει. Η ταινία έχει κερδίσει πολλά βραβεία και την αναγνώριση των κριτικών. Ο πρωταγωνιστής Juan Jose Ballesta, κάτοχος του βραβείου Goya για την υποκριτική του στην ταινία "El Bola", ερμηνεύει εκπληκτικά το ρόλο του, αν και το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα αγόρια του άγνωστου τότε cast. Η ιστορία αρχικά παρουσιάστηκε ως θεατρικό έργο με τίτλο "Οι καραφλούληδες" και προσαρμόζεται ιδανικά στην μεγάλη οθόνη. "Καραφλούληδες" είναι το όνομα που με τρυφερότητα δίνεται στους νεαρούς ασθενείς από το προσωπικό του νοσοκομείου, για προφανείς λόγους, και αντλώντας στοιχεία από την προσωπική του εμπειρία, ο Espinosa μεταβιβάζει αριστουργηματικά τα συναισθήματα και τις δοκιμασίες του να μεγαλώνεις έχοντας καρκίνο. Η ταινία αντιμετωπίζει τα άτομα ακριβώς έτσι. Μία παρέα νεαρών αγοριών που βρίσκει το δρόμο της στον κόσμο, τη θέση της στο κοινωνικό περιβάλλον και που ασχολείται με όλα τα συνήθη πράγματα που ασχολούνται τα αγόρια στην εφηβεία. Ούτε μια στιγμή δεν αντιμετωπίζονται ως "θύματα" και δικαίως. Είναι κανονικοί έφηβοι από διαφορετικούς χώρους, που διαπραγματεύονται διαφορετικά προβλήματα και συναισθήματα, ενώ όλοι μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό που ποτέ δεν ξεπερνάει το θέμα της ενηλικίωσης που η ταινία τόσο εύγλωττα απεικονίζει. Η σκηνοθεσία του Mercero έχει τέτοια απλότητα και αναζωογονητική ειλικρίνεια, που έχει δημιουργήσει ένα πραγματικό αριστούργημα. Με δεδομένη την επιλογή θέματος και το γεγονός ότι οι χαρακτήρες απεικονίζονται με χιούμορ, η ταινία καταφέρνει να κινείται σε μια πολύ λεπτή ισορροπία. Θα ήταν πολύ εύκολο να "γλιστρήσει" αλλά ποτέ δεν το κάνει. Βαδίζει συνεχώς σε μία κλωστή μεταξύ δράματος και κωμωδίας, χωρίς να φαίνεται αδύναμη ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο και γι' αυτό είναι ιδιαίτερα σπάνια δημιουργία. Αυτή η ταινία είναι απόλυτη απόλαυση να την παρακολουθείς - θα σας κάνει να κλαίτε από τα γέλια και σε κάποιες στιγμές απλώς... να δακρύσετε. Υπάρχει θλίψη, φυσιολογικά. Θα ήταν μη ρεαλιστικό αν δεν υπήρχε, ωστόσο ποτέ δεν υπερκαλύπτει την υπόθεση.
Και όπως λέει στην αρχή: ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
ΥΓ: Η ταινία είναι στα Ισπανικά όμως η μετάφραση που έχει γίνει νομίζω οτι είναι αρκετά καλή και δεν θα υπάρξει πρόβλημα στην προβολή της, και στην κατανόησή της.
Πέμπτη
Βία
Αυτό το ζήτημα πολύ με βασανίζει. Αλήθεια η βία πρέπει να υπάρχει ή πρέπει να το παίζουμε πολιτισμένοι και να την ξορκίζουμε όσο είναι δυνατόν;
Προσωπικά αμφιταλαντεύομαι. Δεν ξέρω αν βοηθάει κάπου το ξέσπασμα με βία. Πάντα όμως μιλάω για την αντιβία. Δηλαδή μιλάω για την απάντηση σε κάτι με βία.
Καταρχάς τι είναι βία. Θεωρώ πως είναι κάτι που αναγκάζεσαι να κάνεις ή μια κατάσταση που αναγκάζεσαι να δεχθείς χωρίς την θέλησή σου. Δεν μιλάω μόνο για σωματική βία. Μιλάω για οποιαδήποτε μορφή. Ερωτική, ψυχολογική κλπ αλλά και για την σωματική.
Απο παιδιά μεγαλώνουμε με τη βία. Απο σωματική γιατί μας βαρούσανε, μέχρι και ψυχολογική. Μη το ξυπνήσεις και μη σηκωθείς το βράδυ απο το κρεβάτι γιατί ο μπαμπούλας θα σε φάει, λένε στα μικρά παιδιά οι γονείς για να τα αναγκάσουν να κοιμηθούν. Μήπως αυτό δεν είναι βία;
Το ζήτημά μου εδώ όμως είναι η αντιβία. Δηλαδή η απάντηση στην ασκούμενη βία. Φυσικά είμαι ενάντια του να ασκείς πρωταρχικά την βία και να αναγκάζεις τους άλλους σε κάποιες καταστάσεις. Αν και το κάνουμε κάθε μέρα αυτό. Θα ήταν καλύτερο να σκεφτόμαστε και τις επιπτώσεις που κάθε κίνησή μας θα έχει στους άλλους.
Η απάντηση όμως στην ασκούμενη σε εμάς βία ποιά πρέπει να είναι; Μέχρι πού πρέπει να είναι η δική μας απάντηση;
Σίγουρα το να ασκήσεις βία ως απάντηση ανοίγει έναν κύκλο που μπορεί να αργήσει να κλείσει. Όμως στην ιστορία η βία είναι αυτή που πήγε μπροστά τον κόσμο. Η βία είναι αυτή που άλλαξε τον κόσμο. Οι μεγαλύτερες ανατροπές έγιναν με τη βία. Η Οθωμανική αυτοκρατορία νικήθηκε για παράδειγμα με την βία.
Τα όρια όμως δεν τα ξέρουμε και ίσως τα ξεπερνάμε.
Απο την άλλη μεριά ο Γκάντι ήταν αυτός που μιλούσε για την παθητικότητα. Ο χριστιανισμός επίσης προτρέπει να γυρνάς και το άλλο μάγουλο. Μου φαίνονται όμως οτι αυτά υποτάσσουν το άτομο παρά το απελευθερώνουν.
Δεν είναι λογικό όπου υπάρχει δράση να υπάρχει και αντίδραση; Φυσικά δεν θεοποιώ την βία. Καλύτερα να αποφεύγεται. Αλλά δεν γίνεται να υπάρχουν ανατροπές χωρίς βία.
Στις μέρες μας ασκείται μέσω της οικονομίας βια. Στη δουλειά, μας ασκείται βία. Απο όλες τις μεριές μας ασκείται βία. Και τι κάνουμε;
Τετάρτη
Ο παλιόκαιρος τα φταίει όλα!!!
Στην Ευρώπη λίγο μετά το 1600 και για ενάμιση αιώνα σημειώθηκαν μεγάλες ανατροπές και επαναστάσεις οι οποίες κράτησαν μέχρι και έναν αιώνα αργότερα. Παράλληλα παρατηρείται εκείνη την περίοδο να αλλάζει το κλίμα με πολύ δύσκολους και κρύους χειμώνες και καλοκαίρια όχι και τόσο ζεστά. Λογικά θα σκεφτεί κανείς πως δεν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο γεγονότων.
Αλλά υπάρχει.
Σε μία περίοδο με μεγάλες περιόδους κρύου η παραγωγή δεν είναι μεγάλη (όπως και ο κανονικός χειμώνας). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχουν τόσα αγαθά για να καλύψουν τις διατροφικές ανάγκες του λαού. Οπότε με την πείνα να κυριαρχεί, και τους βασιλιάδες να τρώνε με χρυσά κουτάλια λογικό είναι να ξεσηκωθούν οι άνθρωποι.
Την σημερινή εποχή δεν γίνεται κάτι πολύ διαφορετικό. Το κλίμα αλλάζει. Η θάλασσα ανεβαίνει και η ζεστή ζώνη ανεβαίνει προς τα πάνω και επεκτείνεται σε χώρες που παραδοσιακά ήταν πιο κρύες απο τις μεσογειακές.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάξει και ο διατροφικός χάρτης του πλανήτη μαζί με τις συνήθειες τις κάθε περιοχής. Θα αναρωτηθεί κανείς αν είναι κακό αυτό.
Γενικά σαν απάντηση είναι πως οχι. Αλλά εξαρτάται απο ποιά σκοπιά το βλέπει κανείς. Και 10 βαθμούς να ανέβει η θερμοκρασία στον πλανήτη ο πλανήτης θα εξακολουθεί να υπάρχει.
Ζωή θα εξακολουθεί να υπάρχει. Και ο άνθρωπος θα εξακολουθεί να υπάρχει. Όμως οι επιχειρήσεις δεν θα υπάρχουν. Τουλάχιστον έτσι όπως τις ξέρουμε. Η οικονομία θα αλλάξει δραματικά. Δεν θα είναι όπως την ξέρουμε. Οι οικονομικές σχέσεις θα αλλάξουν. Και το πιο σημαντικό; Ο επιχειρηματικός κόσμος δεν είναι έτοιμος για μια τέτοια αλλαγή.
Δεν έχει σημασία αν ευθύνεται ο άνθρωπος για το οτι αλλάζει το κλίμα ή όχι. Πιθανότατα να είναι και συγκυρία οτι συνέπεσε η βιομηχανική επανάσταση με την αλλαγή του κλίματος. Ίσως όμως και να μην είναι. Αν ξεφύγουμε απο τη γραμμή όμως που έχουμε μάθει να περπατάμε σαν πολιτισμός τότε ίσως να ξαναεμφανιστούν τα ίδια προβλήματα που υπήρξαν με πριν απο 400 χρόνια. Έλλειψη τροφής. Αυτό σημαίνει αφανισμός μεγάλου ποσοστού του ανθρώπινου είδους στην ακραία εκδοχή. Αλλά και να μην γίνει αυτό ο λιμός δεν θα αργήσει να έρθει. Ήδη χώρες της Αφρικής υποφέρουν απο έλλειψη τροφής. Αν το φαινόμενο επεκταθεί και βορειότερα τότε σημαίνει εξεγέρσεις του πεινασμένου λαού. Και σίγουρα αυτό είναι κάτι που οι κυβερνήσεις δεν το θέλουν.
Απο την άλλη πλευρά το κλίμα είναι μία πολύ καλή ευκαιρία για επιχειρηματική δραστηριότητα. Τώρα πουλάει. Οπότε καλό είναι να ασχοληθούμε και με αυτό επιχειρηματικά. Ειδικά σε μία περίοδο ύφεσης και κρίσης σε τομείς που έχουν να κάνουν και με την ενέργεια.
Βλέπουμε...
Ίσως αύριο ρίξει και καμιά βροχή...
Σάββατο
Μοναξιά είναι...
...Να έχεις φτιάξει τα πιο ωραία τορτελίνια που έχεις κάνει ποτέ. Στα ηχεία να παίζει πολύ όμορφη μουσική. Να ανοίγεις ένα μπουκάλι ροζέ κρασί. Και στο τέλος να τα τρως μόνος σου. Και αφού έχεις κατεβάσει το μισό μπουκάλι να συνομιλείς με τον εαυτό σου...
Δευτέρα
Καλα ως εδω...
Άρθρο 22 του συντάγματος: «οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται» και «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.»
Αναγκαστική: κάθε ένας απο εμάς που δουλεύει έχει άμεση ανάγκη και το κάνει. Οπότε κάθε εργασία είναι αναγκαστική. Και εξ αναγκαστική.
Δικαίωμα: Ασκεί κάποιος τα δικαιώματά του για να έχει κάποιο κέρδος. Με την σημερινή μορφή εργασίας και τους όρους εργασίας - απολαβών, με απλήρωτες ώρες, χωρίς ωράρια, και χωρίς ασφάλεια πλέον δεν γίνεται σαν δικαίωμα αλλά απο ανάγκη για επιβίωση.
Προστατεύεται απο το κράτος: Κράτος=δύναμη. Δηλαδή επιχειρήσεις, τράπεζες, και ότι παράγει μέσα απο διαδικασίες κεφάλαιο και πλούτο. Και φυσικά ελέγχεται απο το κράτος. Για να μην υπάρχει έλεγχος. Όσο καιρό δούλευα πτυχιούχος, ανασφάλιστος, χωρίς ωράριο και με λίγα λεφτά, ΠΟΤΕ δεν ήρθε κάποιος απο το ΙΚΑ να μου κάνει έλεγχο. Ούτε απο τον ΟΑΕΔ, ουτε απο την επιθεώρηση εργασίας. ΠΟΤΕ.
Συνθήκες απασχόλησης. Όλα τα παραπάνω και επιπλέον μερικά εργατικά ατυχήματα...
Ηθική και υλική εξύψωση: Σε ερώτηση προς το αφεντικό μου αν θα μου ανεβάσει το μισθό και αν θα βάλουμε και κανένα ένσημο γιατί όπως και να έχει δεν την βγάζω η απάντησή του ήταν: Δεν θα σου λύσω εγώ το οικονομικό...
Πόσες φορές δεν γυρισαν οι εργαζόμενοι σπίτι βρίζοντας; Πόσες φορές ξύπνησαν μέσα στον ύπνο τους και ήταν αγχωμένοι απο την δουλειά; Πόσες φορές παρεξηγείται κάποιος χωρίς λόγο παρα μόνο γιατί έχει επιβαρυνθεί ψυχολογικά απο τη δουλειά; Αυτή είναι η ηθική και υλιή εξύψωση...
Στον αρχαίο κόσμο κάθε κοινωνία είχε ένα ποσοστό περίπου 20-40% σε κατάσταση δουλείας. Η αρχαία ελλάδα πήγε μπροστά λόγω των δούλων. Τότε σε γενικές γραμμές ο αφέντης παρείχε διατροφή και στέγη και ο δούλος δουλειά.
Σήμερα ο εργοδότης (το ονομάζω αφεντικό) παρέχει λεφτά. Αυτά φτάνουν για στέγη και για διατροφή.
Στον αρχαίο κόσμο οι γυναίκες χρησιμοποιούνταν σαν σεξουαλικά σκεύη. Τώρα οι εργαζόμενες πέρα απο την δουλειά που θα βγάλουν, θα πρέπει να αντισταθούν και στο πέσιμο του αφεντικού.
Τι άλλαξε?
Τι είναι λοιπόν η βία; Δεν είναι μορφή βίας και η επαγγελματική εκμετάλλευση; (Το λέω έτσι για να είναι λίγο πιο sic απο το δουλεία)
Στην ιστορία όμως οι αλλαγές έγιναν και αυτές με βία. Όσοι εξορκίζουν την βια φοβούνται. Αυτοί που την έχουν νιώσει στο πετσί τους δεν έχουν κάτι να φοβηθούν. Ούτε να χάσουν.
Στην Αφρική πρόσφατα, μαύροι έπιαναν λευκούς μεγαλογαιωκτήμονες και τους κρεμούσαν.
Στην Κινα πριν απο ένα χρόνο, εργάτες σκότωσαν στο ξύλο το αφεντικό τους σε ένα εργοστάσιο.
Ποιός όμως επέλεξε τα πράγματα να φτάσουν ως εκεί;
Κυριακή
Ο παράγοντας ΤΥΧΗ
Από παλιά με βασάνιζε μια σκέψη Το αν ζούμε οτι ζούμε είναι προϊόν καθαρά δικών μας αποφάσεων ή αν τελικά είναι όλα προδιαγεγραμμένα. Δηλαδή τελικά ζούμε κάτι το οποίο έχει προαποφασιστεί ή ζούμε κάτι που το φτιάχνουμε εμείς και παρεμβάσεις άλλων που δεν μπορούμε να προβλέψουμε;
Το αν υπάρχει τύχη σαν παράγοντας μπορώ να το αποδεχθώ αλλά μέσα σε κάποια πλαίσια. Δηλαδή τύχη θεωρώ είναι κάποια αποτελέσματα παραμέτρων που είναι από φυσικής άποψης αδύνατο να ελέγξεις με τα δεδομένα του ανθρώπινου νου σε αυτήν την χρονική στιγμή. Παράδειγμα το αν σου παίσει το Λόττο οφείλεται καθαρά σε παράγοντες που δεν μπορείς να ελέγξεις με τις δυνάμεις του μυαλού σου (και κατ επέκταση του σώματός σου). Αλλά είναι έτσι;
Θα παραθέσω ένα παράδειγμα για να γίνω περισσότερο κατανοητός. Αφήνεις από ένα ύψωμα μια μπάλα φουσκωτή να κατρακυλήσει. Αυτή θα φτάσει σε ένα σημείο και θα σταματήσει. Τυχαία έφτασε ως εκεί. Αν το ψάξεις λίγο παραπάνω θα δεις ότι περίπου μπορείς να ξέρεις που θα έφτανε αν ήξερες την κλίση, την αντίσταση του αέρα και άλλους παραμέτρους όπως η τραχύτητα του εδάφους κλπ. Αρχίζεις και αποκλείεις λοιπόν παραμέτρους. Βλέπεις ότι δεν έφτασε ως εκεί μόνο από τύχη αλλά για κάποιο λόγο. Τώρα αν ήξερες ακριβώς και άλλα πράγματα όπως τι αέρας φύσηξε σε μία δεδομένη στιγμή και άλλαξε την πορεία της μπάλας, πυκνότητα αέρα κλπ θα ήξερες ακριβώς που θα πήγαινε η μπάλα. Άρα στο συγκεκριμένο παράδειγμα μπορείς να ξέρεις από πριν τι θα γινόταν. Οπότε αποκλείεις την τύχη σαν παράγοντα.
Σκέφτομαι τώρα ότι αν ανάγουμε αυτό το παράδειγμα σε επίπεδο ζωής βλέπουμε πως κάθε δράση μας, κάθε δράση άλλων ανθρώπων και κάθε τυχαίο γεγονός έχει μία αφετηρία που σίγουρα δεν είναι τυχαία. Μία γνωριμία σε ένα μαγαζί με μία/έναν, μία επιλογή για την επαγγελματική καριέρα κλπ βλέπουμε ότι έχουνε πίσω τους τόσες παραμέτρους που αν και θεωρούμε ότι έγιναν τυχαία, στην πραγματικότητα οφείλονται όλα σε κάποιες άλλες παραμέτρους και αυτές με τη σειρά τους σε άλλες και πάει λέγοντας. Μόνο που ο ανθρώπινος νους δεν έχει φτάσει σε σημείο, τουλάχιστον συνειδητά, να αναλύει και να λαμβάνει τέτοια σήματα. Έτσι θεωρεί πως πολλά οφείλονται σε τυχαία γεγονότα.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το εξής: όταν σε γαλλικό καφέ ρίχνεις γάλα. Έστω μια σταγόνα. Παρατηρείς τα "τυχαία" σχήματα που αυτή λαμβάνει μέχρι να διαλυθεί στο καφέ. Αλλά σίγουρα αυτά τα σχήματα δεν είναι τυχαία. Και ως ένα βαθμό μπορούν να προβλεφθούν με μαθηματικές εξισώσεις. Έπειτα από εκεί μπαίνουν τόσοι πολλοί παράγοντες που καθιστούν την κίνηση χαοτική. Αν μπορούσαμε να τους ξεχωρίσουμε και να τους αναλύσουμε τότε δεν θα ήταν χαοτική.
Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τελικά και η ίδια η ζωή είναι βασισμένη πάνω σε εξισώσεις που απλά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Ξέρουμε τις παραμέτρους και βλέπουμε τα αποτελέσματα. Αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε παραπάνω πράγματα. Αν τις ξέραμε αυτές τις εξισώσεις θα ήμασταν κάτι σαν θεοί. Αλλά ίσως τότε εν θα ήταν και πολύ ευχάριστο το να ζεις. Αυτό που ορίζουμε σαν τύχη είναι αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί συνέβη .
Πέμπτη
Πολλαπλές Επιλογές
Θα αναφερθώ στα τεστ πολλαπλών επιλογών που πολλές φορές κρίνουν πολλά για τις ζωές μας. Όχι δεν θα πάω αλλού το θέμα. Στα τεστ αναφέρομε. Πολλοί από εμάς έχουνε δώσει διαγωνισμούς, είτε σε σχολές, είτε στο δημόσιο ή και σε αγγλικά και εξετάστηκαν με το συγκεκριμένο σύστημα. Δεν αντιλέγω ότι είναι ένας τρόπος να δεις αν ο άλλος γνωρίζει. Απλά είναι ένας ηλίθιος τρόπος.
Για να γίνω πιο κατανοητός έχουμε και λέμε. Τα τεστ αυτά επινοήθηκαν και εφαρμόστηκαν στην Αμερική (Wikipedia) απο το 1915. Κοντά μισό αιώνα. Όπως είναι η χώρα του γρήγορου φαγητού, και γενικά του fast living, έτσι είναι και η χώρα που όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα αλλά και με το μικρότερο κόστος. Έτσι και τα multiple choice τεστς πληρούν αυτούς τους κανόνες. Με ένα μικρό σφάλμα (που οφείλεται στην τύχη) έχουμε με λιγότερο προσωπικό να διορθώνει, στο μικρότερο χρόνο, αποτελέσματα. Σήμερα ειδικά, περνάνε από ένα σκάνερ όλες οι απαντήσεις, σαν το Λόττο ένα πράγμα, και τέλος.
Ως εδώ όλα καλά. Φυσικά και η αντιγραφή υπάρχει στις απαντήσεις ανάπτυξης, κλπ κλπ που κάνουν τα τεστ πολλαπλής επιλογής τον καλύτερο τρόπο επιλογής.
Για να εξασφαλιστεί όμως οτι δεν θα βασίζεται η απάντηση τόσο στην τύχη επινοήθηκε η αρνητική βαθμολογία. Γενικά αν έχεις μία απο τέσσερεις απαντήσεις να επιλέξεις, και αν δεν ξέρεις την απάντηση, τότε έχεις 25% πιθανότητα να είσαι σωστός. Αν δεν υπάρχει αρνητική βαθμολογία τότε δεν έχεις τίποτε να χάσεις και να απαντήσεις με το ένστικτο. Αν ξέρεις κάτι αλλά δεν είσαι σίγουρος οι πιθανότητες ανεβαίνουν γιατί αν έχεις αποκλείσει 2 από τις 4 απαντήσεις τότε έχεις 50% πιθανότητες. Έτσι η αρνητική βαθμολογία σου λέει ότι αν απαντήσεις 2-3-4 λάθος σου αφαιρώ και μία σωστή!!!!
Και εδώ αρχίζουν τα παράδοξα. Γιατί 3 λάθος και όχι 1 και να αφαιρείται και μία σωστή. Ποιός θα το ορίσει αυτό;
Πώς ξέρει ο εξεταστής αν ο εξεταζόμενος απάντησε από τύχη ή όντος έκανε λάθος;
Με ποιό δικαίωμα αφαιρείται και μία σωστή με Χ λάθος απαντήσεις;
Είναι εκφοβισμός. Και αν κάτι σε φοβίζει σε αποτρέπει. Αλλά αν είσαι ανάμεσα σε 2 απαντήσεις με 50% πιθανότητα να πιάσεις κάτι τότε την αγνοείς και προχωράς ή την απαντάς;
Ένα τεστ 50 ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής δίνει καλύτερα αποτελέσματα ως προς την γνώση των διαγωνιζόμενων από ένα τεστ ανάπτυξης με 4 ερωτήσεις;
Βέβαια μερικές λύσεις υπάρχουν. Για παράδειγμα από τις συνήθως 4 απαντήσεις θα μπορούσαν να υπάρχουν 10. Θα μπορούσαν να υπάρχουν πολύ περισσότερες ερωτήσεις από 40-50. Αλλά πάλι το παράγοντα τύχη δεν τον εξαλείφεις.
Αν θες να δεις τελικά τις γνώσεις πάνω σε ένα θέμα καλύτερα είναι καλύτερα να δόσεις τεστ με ερωτήσεις που θέλουν απαντήσεις ανάπτυξης.
Αλλά γενικά τα τεστ είναι για φιλτράρισμα. Μέτρηση γνώσης κλπ. Για ποιο σκοπό; Για την επιλογή των καλύτερων. Και οι υπόλοιποι στον Καιάδα Αλλά σε μία τέτοια κοινωνία που έχει πάρει μορφή μέσα από οικονομικά συστήματα ανταγωνισμού και ποδοπατήματος τότε αυτά τα ηλίθια τεστ είναι που θα κρίνουν το μέλλον σου. Όπως και η βάση του 10 για να εισαχθείς σε μία σχολή.
Τρίτη
Κάτω το ΚΡΑΤΟΣ...
...ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ...
Νομίζει κανείς πως πλέον ο όρος κράτος έχει σημασία;
Κατά τη γνώμη μου τελείωσε και αυτό. Μετά τις αυτοκρατορίες σειρά είχε το κράτος. Μικρότερα κομμάτια από τις παλιές αυτοκρατορίες (με τελευταία την ΕΣΣΔ που μας τελείωσε, και την Κίνα, που έχει τεράστια προβλήματα στο εσωτερικό της), ονομάστηκαν κράτη. Πέρα από την έννοια κράτος που σημαίνει δύναμη κατα τους αρχαίους, ήταν και ένας τρόπος διακυβέρνησης Σε ένα κομμάτι γης, πχ Ελλάδα, τοποθετείς νόμους, παιδεία, χρήμα, σύμφωνα με τα συμφέροντα κάποιων, πχ εκκλησίας. Εκεί μέσα αναπτύσσονται οικονομικές σχέσεις που δημιουργούν κάποιους, τους κάνουν ισχυρούς και τους υπόλοιπους και περισσότερους κατά κάποιο τρόπο δούλους. Επειδή όμως συνέβαινε να εκλέγονται οι δυνάστες απο τους δούλους, υπήρχε και κάποια ανοχή. Παραχωρούνταν κάποια πράγματα και στο λαουτζίκο για να μην σηκώνει και πολύ κεφάλι και γίνει και καμία ανατροπή
Απο εκείνο το σημείο περάσαμε στη δημιουργία επιχειρήσεων. Τίποτα κακό. Μέχρι κάποια στιγμή. Αυτές όμως μεγάλωναν και είχαν στα χέρια τους πλούτο, πολλές φορές μεγαλύτερο απο άλλα κράτη. Έκαναν επεκτάσεις και στο εξωτερικό και να συνεχίζουν να συσσωρεύουν τόσο πολύ πλούτο που άρχισαν να μην μπορούν να ελεγχθούν από κανέναν.
Μέσω αυτής της δύναμης που έχουν συγκεντρώσει, πλέον μπορούν να ελέγχουν ολόκληρα κρατη, Μπορούν να θεσπίζουν νόμους. Να την σκαπουλάρουν σε κάποιες στραβές και γενικότερα να καταργήσουν κάθε έννοια "κράτους" όπως την ξέραμε. Δεν είναι παρατραβηγμένο τίποτε. Η google αυτή τη στιγμή για παράδειγμα ξέρει για τον καθένα μας πράγματα που ούτε η καλύτερη αστυνομία δεν θα μπορούσε να γνωρίζει. Το facebook μας έχει επίσης φακελωμένος Εταιρείες με αμυντικό εξοπλισμό, αυτή τη στιγμή δημιουργούν επεισόδια ανάμεσα σε δύο χώρες για να πουλήσουν τα προϊόντα τους.
Το κράτος πέθανε.
Κυριακή
Torrentz
Άντε α ανοίξει πάλι το gamato γιατι έρχεται και νέα και τελευταία σεζόν με LOST....
Επι της ουσίας αν δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά μπορείτε να κατεβαζετε ταινίες απο ξένα torrent sites και μουσική πάλι καλά που υπάρχει το rapidshare και τα υπόλοιπα σαν αυτό. Με ένα ψακτήρι σαν το google βρίσκεις ότι θες. Πραγματικά ότι θες.
ενδεικτικά:
1)thepiratebay.org
2)torrentreactor.net
3)btjunkie.org
4)http://www.southparkfiles.com/ για το αγαπημενο southpark αν και εδώ μπορείς να το δεις και Live χωρίς να το κατεβάσεις ;)
5) το άλλο ελληνικό (αλλά σου μετράει ratio και απειλεί οτι θα σε κανει ban κτλ κτλ) www.greek-tracker.com...
Καλές προβολές
Δολοφωνική απόπειρα
Κοιτάξτε εδώ. Ζητάς πατάει άτομο στην πορεία σε σημείο ειρηνικό. Σύμφωνα με τα Ελληνικά Indymedia οι ζητάδες και οι Δελτάδες έχουνε τραυματίσει πολύ κόσμο έτσι. Πρέπει να διαδοθεί. Γυναίκα βρίσκεται σε χειρουργείο με τραύμα σοβαρό στο κεφάλι.
http://www.youtube.com/watch?v=_zAroU1wEl0
Σάββατο
Πονόδοντος
Τι ορίζει το χρήμα άραγε; Τι αντιπροσωπεύει; Δηλαδή ποιός ορίζει οτι αυτό που αγοράζω κάνει για παράδειγμα 5Ε και όχι 6;
Κάποτε οι άνθρωποι κατάφεραν να αντικαταστήσουν τις ανταλλαγές με το χρήμα. Έξυπνο και χρήσιμο.
Μετά συνδιάστηκαν με αυτές τις ανταλλαγές και ο κόπος για να παραχθεί το προϊόν προς ανταλλαγή, μετά κάπου μπήκε το κέρδος και η υπεραξία και μετά έγινε το μπάχαλο που ξέρουμε σήμερα.
Όμως αφού είναι όλοι αυτοί οι παράγοντες κοινοί για τους ανθρώπους, γιατί ένας εργάτης στην Κίνα ή στην Ινδία και το Πακιστάν πληρώνεται για ένα μήνα εργασία λιγότερο απ' ότι ένας εργάτης σε μία μέρα στην Ευρώπη;
Κάποτε το χρήμα συνδέοταν με την δύναμη που είχε μία χώρα σε αντιστοιχία με το χρυσό, κατα κάποιο τρόπο. Πολλοί θα νομίζουν οτι αυτό ισχύει και σήμερα. Όμως κάνουν λάθος. Το χρήμα και η αντιστοιχία του σε χρυσό έχει καταργηθεί. Σήμερα το χρήμα έχει την αξία που αυτό αναγράφει πάνω στο χαρτονόμισμα. Δηλαδή αν ένα χαρτονόμισμα έχει αξία 10Ε τότε η αξία του είναι 10Ε...
Και τι είναι 10Ε ή 10$ ή οτιδήποτε άλλο; Ποιός έχει ορίσει τι είναι; Και γιατί ο εργάτης της Κίνας να μην πέρνει 10Ε για την κάθε ώρα δουλειάς του;
Μετά απο την παραπάνω ιστορία ιδρύθηκαν οι Κεντρικές Τράπεζες. Αυτές έιναι ουσιαστικά, διηκιτικά συμβούλια ιδιοτών (που έχουν στην κατοχή τους τράπεζες κοινές επενδυτικές κλπ). Σε συνδιασμό με οικονομολόγους βγάζουν χρήματα. Δηλαδή τυπώνουν χρήματα. Πόσα χρήματα χρειάζεται ένα κράτος πχ ΗΠΑ σήμερα; Τόσα θα τυποθούν. Όμως δεν τα δίνουν τζάμπα. Τα διοχετεύουν με ένα επιτόκιο Α% σε αυτήν την χώρα. Δηλαδή η χώρα είναι ο δανιστής της Κεντρικής τράπεζας και πρέπει να επιστρέψει πίσω χρήματα με τόκο, σε διάφορες μορφές όπως τίτλοι κλπ. Και φυσικά κάθε παραχαράκτης δεν είναι καλό να υπάρχει γιατί χαλάει την δουλειά της Κ.Τ. αφού βγάζει το ίδιο προϊόν.
Και αν κάποιος είναι μέλος του δ.σ. μίας Κ.Τ.; (Με πολύ απλοϊκή γραφή).
Πιστεύεις ακόμα στο Θεό. Αν ναι τότε αρχίνα να προσκυνάς τα μέλη που πέρνουν αποφάσεις σε μία κεντρική τράπεζα. Αυτοί λογικά μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μπορουν να ζήσουν υπεράνω χρημάτων.
Γιατί γίνονται οι πόλεμοι σήμερα; Για τα λεφτά, το πετρέλαιο, τις αρρώστιες, το νερό, τον αέρα, για όλα. Για να έχει κάποιος περισσότερα τέτοια τα οποία σημαίνουν λεφτά. Και θα του δώσει κύρος και δύναμη. Αλλά τα λεφτά έχουν μόνο την αξία που λένε. Και την αξία αυτή την ορίζουν κάποιοι. Αρρώστιες σπέρνονται και θερίζουν. Υποσιτισμός σκοτώνει ανθρώπους για να ζούνε σε αφθονία κάποιοι άλλοι. Γιατί; Για το χρήμα. Που στην τελική δεν έχει καμία αξία, παρα μόνο αυτήν που αναγράφει.
Υ.Γ.(Και μην νομίζει κανεις οτι οι οικονομικές επιστήμες είναι επιστήμες. Μπορεί να προβλέψει κανείς αν ο πρόεδρος μιας κ.τ. ξυπνήσει την επομένη με πονόδοντο; )
Τετάρτη
Φιλανθρωπία
Το θέμα είναι να δώσεις σε κάποιον που πεινάει, απλά ένα κομμάτι ψωμί, ή να του δείξεις πως να το κάνει μόνος του;
Πάλι στα πολιτικά αλλά δε βαριέσαι...
Τι θα πει επίδομα αλληλεγγύης; Τόσα χρόνια γιατί δεν έγινε μία επένδυση στην παιδεία της χώρας;
Αυτή τη στιγμή η οικονομία τη Ελλάδας βασίζεται καθαρά στον τουρισμό και σε τίποτε άλλο. Δεν έχει τίποτε εξαγώγιμο και απο την άλλη ο τουρισμός χτυπιέται δυνατά απο τις γειτονικές χώρες που δεν εχουνε τόσο δυνατό νόμισμα οπότε έχουνε πιο φθηνές υπηρεσίες.
Πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή δεν έχουμε.
Απο εξαγωγή κάτι άλλου δεν...
Θα μπορούσαμε να έχουμε όμως έρευνα. Για παράδειγμα η σκανδιναβικές χώρες είναι πρώτες σε έρευνα και ανάπτυξη στις ανεμογεννήτριες Όταν ο ελληνάρας θα αγοράσει μερικές απο αυτές τότε ένα μέρος των χρημάτων του θα πάει στο πανεπιστήμιο που ανέπτυξε ή τις βελτίωσε, έμμεσα ή άμμεσα...
Και εδώ τι; Ολυμπιακή αγώνες και μετά το ρίξαμε στην ντόπα.
Πρωτάθλημα ευρώπης στο ποδόσφαιρο και πληρώνουμε για να παίξουμε μία ώρα μπάλα. Δεύτερη παγκόσμια θέση στο μπάσκετ και τα προαύλια με τις μπασκέτες είναι κλειδωμένα.
Και αυτό δεν είναι τίποτε. Απλά δείχνει την νοοτροπία που επικρατεί.
Τα πανεπιστήμια υπολειτουργούν Έρευνα ουσιαστική δεν υπάρχει και αντί στην τελική να ρίξουμε τα βάρη στον ίδιο μας τον εαυτό κοιτάμε να ρίξουμε πάντα τα βάρη στους άλλους. Το ψάρι απο το κεφάλι βρωμάει, αλλά και το σώμα συμμετέχει στην διαδικασία της σαπίλας.
Δε μας φταίει η Αμερική που είναι υπερδύναμη. Κάποιοι εκεί επένδυσαν για να γίνει (καλός ή κακός με τις συνέπειες που έχει αυτό). Εδώ περιμένουμε πάντα τα δάνεια απο το εξωτερικό να τα φάνε οι μεσάζοντες; Και οχι οτι ο λαος ειναι τεμπέλης. Αντίθετα, με έρευνες που έχουνε γίνει δείχνει οτι δουλεύει πολύ περισσότερο απο σχεδόν όλη την ευρώπη και είναι και πιο παραγωγικός. (Αν θυμάμαι καλά μια παλιά Κυριακάτικη το έλεγε). Αλλά προσπαθεί για πενταροδεκάρες για να φάνε οι άλλοι απο αυτό που με τον ιδρώτα του έφτιαξε.
Γι' αυτό δεν είναι παράξενο που στην Αγγλία μας κοροϊδεύουν στις εφημερίδες τους. Δεν είναι μισέλληνες. Εμείς είμαστε μαλάκες. Και φυσικά δεν μας φταίει κανένα ΔΝΤ που θα αρχίσει να μας εποπτεύει. Απλά ας γυρίσουμε να ζητήσουμε πλέον οτι μας ανήκει.
