Ohhh yeah!!!Ανάπτυξη!!!!

Ναι ξέρω. ΄Άμα πουλήσω την περιουσία μου θα έχω οικονομική ανάπτυξη. Αν απολύσω τους μισούς εργαζομένους μου θα έχω ανάπτυξη. Σιγά τα ωά. Μαγκιά σου λέει μετά. Αλάνι οικονομολόγος και μάνατζερ που τα σκέφτηκε αυτά.
Το ίδιο και με το κράτος. Αν αυξήσω τους φόρους Yeah!!! Θα έχουμε ανάπτυξη. Πόσο μάλλον αν απολυσω καμια 100.000 υπαλλήλους και στους υπόλοιπους κόψο μισθό. Τώρα για τα γεροντάκια δεν μιλάμε. 400Ε το μήνα και καλά θα περάσουν ;) Yeah!!!Ανάπτυξη....
Τώρα λίγο πιο σοβαρά. Υπάρχει ο δείκτης οικονομικής ανάπτυξης. Κάθε παπαράκος ενδιαφέρεται μόνο γι αυτόν. Προφανός άξεστος απο οικονομική σχολή... ;) Κάνει όλα τα παραπάνω που αναφέρθηκαν.
Υπάρχει και ο δείκτης ποιότητας ζωής όμως. Νομίζω για να δούμε κατά πόσο μία χώρα ευημερεί πρέπει να κοιτάμε ταυτόχρονα και τους δύο δείκτες. Και πρέπει (αυτονόητο) και ταυτόχρονα να ανεβαίνουν και οι δύο. Λογικό.
Αλλά τι με λες εμένα τώρα. Εγώ αν δω οτι κάτι σταματάει την ανάπτυξη των επενδύσεών μου τα πάω τα εργοστάσια στη Βουλγαρία....

Εταιρείες

Ας υποθέσουμε οτι ο πλούτος του πλανήτη είναι πεπερασμένος Και είναι. Δεν είναι υπόθεση.
Επιπλέον, ο άνθρωπος κατασκεύασε τις μηχανές. Ο σκοπός ήταν για να κάνει την εργασία του πιο ξεκούραστη και πιό εύκολη με αποτέλεσμα να του αφήσει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να χαρεί την ζωή.
Σήμερα όμως διαπιστώνεται το εξής παράλογο. Αντί ο άνθρωπος να απολαμβάνει αυτόν τον ελύθερο χρόνο, αντίθετα μάχεται σε ουρές για εργασία σε συνθήκες που δεν του επιτρέπουν να έχει καν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο.
Πως φτάσαμε ως εκεί. Το πρόβλημα είναι πως οι επιχειρήσεις δεν λειτουργούν για το προϊόν που παράγουν. Λειτουργούν για τα οικονομικά τους. Και ορθός, μιας και δεν είναι μη κερδοσκοπικές αλλά καθαρά ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΕΣ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, αντί να μειώνονται οι ώρες εργασίας του προσωπικού και να απολαμβάνουν τα ίδια κέρδη με πριν, αφού ένας αριθμός εργατοωρών θα έχει αντικατασταθεί απο την αδιάκοπη λειτουργία των μηχανών, οι εταιρείες να αγοράζουν πολλαπλάσιες μηχανές για να παράγουν πολλαπλάσια προϊόντα, για να αυξάνουν συνεχώς τα κέρδη τους, βρίσκοντας συνεχώς νέους αγοραστες, ρίχνοντας και το κόστος του προϊόντος παράλληλα.
Όμως αυτό θα λειτουργούσε μόνο και αν οι κοινωνία θα μπορούσε να διαθέτει τον πλούτο της στο να αγοράζει συνεχώς προϊόντα. Όμως ο πλούτος είναι πεπερασμένος. Επιπλέον, τα προϊόντα δεν μπορούν να αντικατασταθούν και άμεσα και χρησιμοποιούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Παράδειγμα, τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούνται για μία δεκαετία. Οι φωτογραφικές μηχανές επίσης. Σημαντικό είναι να τονιστεί πως και το νεότερο προϊόν δεν έχει κάποια τεχνολογική καινοτομία που να μπορέσει να θεωρηθεί σοβαρός αντικαταστάτης του παλαιού. Για παράδειγμα, μία φωτογραφική μηχανή με βίντεο ή ενσωματωμένο προτζέκτορα δεν είναι καινοτόμο προϊόν. Όποιος ασχολείται σοβαρά με την φωτογραφία θα γνωρίζει πως αυτά δεν θα του δώσουν κάτι επιπλέον για την δουλειά που αγοράζει μία φωτογραφική μηχανή.
Έτσι φτάνουμε σε ένα όριο που οι εταιρείες δεν μπορούν να εμφανίσουν κέρδη απο τα προϊόντα που πουλάνε. Συνεπώς, για να εμφανίσουν κέρδη, πρέπει να ακολουθήσουν παράπλευρες οδούς όπως η απόλυση προσωπικού, η ρευστοποίηση περιουσίας και άλλες πιο παράνομες για να πάρουν μερίδιο απο άλλες ανταγωνιστικές.
Όμως όλα αυτά δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο. Η απόλυση των εργαζομένων δεν γεννά αγοραστικό κοινό. Επίσης, η ένταση του ρυθμού εργασίας δεν αφήνει το χρόνο για κατανάλωση.
Σαν συμπέρασμα λοιπόν, μπορώ να καταλήξω πως θα ήταν πιο σωστό να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε, όχι μόνο πως η κατανάλωση όλο και περισσότερων αγαθών δεν οδηγεί και πουθενά προς όφελός μας (έχουμε ήδη αρχίσει να το καταλαβαίνουμε) αλλά και οτι οι εταιρείες ίσως θα έπρεπε να λειτουργούν με βάση το προϊόν και όχι τον ισολογισμό τους.

Παράγοντες

Με αφορμή ένα ποστ του greek rider που αξίζει να το διαβάσει κανείς, και με αφορμή μία συζήτηση που είχα πριν απο καιρό με ένα καθηγητή πανεπιστημίου (πρώην πρύτανης και δεν συμμαζεύεται) έφτασα στο σημείο να γράψω αυτό, γιατί δεν βρίσκω κάπου αλλού να το αναλύσω.
Γενικά είμαι κατά της άποψης οτι αν προσπαθήσεις θα τα καταφέρεις και αν θες κάτι πολύ θα γίνει. Δεν είμαι υπέρ αυτού γιατί απλά το έχω δει στην πράξη. Όμως πως μπορεί κανείς να αλλάξει την γνώμη κάποιου πάνω σε αυτό; Πως μπορεί να του αποδείξει οτι όλα στη ζωή δεν είναι απλές μαθηματικές εξισώσεις με μόνο ένα παράγοντα που είναι η προσπάθεια. Αυτή την άποψη εξέφρασε αυτός ο καθηγητής που προανέφερα. Έτσι ανοίξαμε μία μικρή κουβέντα, που προφανώς, λόγω ηλικίας, δεν μπορούσε να δεχθεί μία άλλη άποψη. Λέω λογω ηλικίας, γιατί πιθανότατα, όσο μεγαλώνεις, όσο πιο πολλές επιτυχίες έχεις, τόσο πιθανολογώ, μένεις μόνο στον εγώ σου. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι σαν αέρας που απλά περνάει απο δίπλα σου. Έτσι κάποιες σκέψεις πλέον γίνονται θεωρήματα. Αφού πλέον έχει ανεβάσει τον εαυτό σου σε ένα επίπεδο παραπάνω, σίγουρα η γνώμη σου θεωρείς οτι έχει και μία παραπάνω βαρύτητα. Όσο λοιπόν περνάει ο καιρός, η άποψή σου παγιώνεται σαν πεποίθησή σου ατράνταχτη.
Έτσι και αυτός δεν μπορούσε να δει και να ακούσει τίποτε πέρα απο την δική του άποψη.
Όμως πως γίνεται ένας τόσο σπουδαγμένος άνθρωπος να μην σκεφτεί τα εξής (δεν θα γράψω πολλά..): Ας υποθέσουμε πως η κοινωνία και η συμπεριφορά της αποτελείται απο κανόνες-εξισώσεις. Οι παράγοντες που υπάρχουν στην κοινωνία είναι άπειροι και το κάθε τι επηρεάζει το κάθε τι. Για παράδειγμα ο καιρός και η βροχή μπορεί να σε καθυστερήσουν σε μία συνέντευξη για δουλειά, που ίσως αυτή να σου άνοιγε τις πόρτες για επαγγελματική εξέλιξη. Όταν έχεις να κάνεις με τόσες πολλές παραμέτρους, σε τόσες πολλές εξισώσεις, το σύστημά σου τείνει να είναι χαοτικό. Παρουσιάζει χαοτική συμπεριφορά αφού μία μικρή μεταβολή στις αρχικές συνθήκες μπορεί να αλλάξει τα πάντα και να καταλήξει σε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα Έτσι στο παράδειγμα που προανέφερα, ο καιρός, που είναι μία μόνο μεταβλητή, που αν απλουστεύσουμε τις τιμές που μπορεί να πάρει, τότε αυτές είναι μόνο δύο. Καλός και άσχημος. Έτσι έχουμε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα με καλό καιρό και τελείως με άσχημο (πχ μποτιλιάρισμα, ενώ με καλό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα ποδήλατο).
Έτσι επανέρχομαι στα προηγούμενα. Σε ένα τέτοιο σύστημα, που έχει άπειρες ουσιαστικά μεταβλητές, με άπειρες τιμές η κάθε μία. Πώς μπορεί η επιτυχία (επαγγελματική και οικονομική) ενός ανθρώπου, που είναι ένα αποτέλεσμα, μπορεί να οφείλεται μόνο σε ένα ή δύο παράγοντες που είναι η όρεξη για εργασία και η προσπάθεια, όταν έχουμε τόσες άλλες μεταβλητές που επηρεάζουν το σύστημα αυτό;

anti-smoking

Ας μη γελιόμαστε. Στην πραγματικότητα, η αντικαπνιστική εκστρατεία αποτελεί το μεγαλύτερο εγχείρημα ελέγχου συνειδήσεων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο πειθαρχημένος άνθρωπος που δεν καπνίζει, δεν πίνει, γυμνάζεται τακτικά, διατρέφεται υγιεινά, έχει προσεκτική ερωτική ...συμπεριφορά και ακολουθεί πιστά τις εντολές της ...λεγόμενης «προληπτικής ιατρικής», αποτελεί σήμερα το πρότυπο του επιθυμητού πολίτη-καταναλωτή. Μεταξύ των άλλων και γιατί δεν διαθέτει χρόνο να ασχοληθεί με τίποτα άλλο, εκτός από τον μέχρι θανάτου υγιή εαυτό του...

αντιγραφή απο το thorivox

Παλιες καλες εποχες...

Οι εποχές άλλαξαν...

Παλία λέγαν κατι για το πουλί και την υπογραφή...
Τώρα πρέπει να λεν:
Το πουλί σου, την υπογραφή σου και το στικάκι σου, μη τα βάζεις όπου να'ναι...

Jajajajaja!!!!(=Καταλάβαμε οτι πήγες ισπανία και είδες οτι λένε έτσι το χαχαχαχαχα...)

Ένα πράγμα που μου την δίνει αφάνταστα είναι να βλέπω στο facebook "άτομα" που αντί για το κλασικό xaxaxa,hahaha,xixixoxox,χαχαχαχαχα κλπ να γράφουν jajajajaj...Και καλά ισπανικά.
Ναι ρε το καταλάβαμε. Πήγες Ισπανία. Ναι είδες οτι είναι χύμα η φάση. Ναι ένιωσες τον/ην λατίνο/α στο πετσίσου (ίσως και πάνω απο 10, εκεί που ήσουν με ένα καλό παλικάρι, τώρα ο καϊμένος/η δεν μπορεί να περάσει κάτω απο την Καμάρα,της Θεσσαλονίκης). Είπες να κάνεις και καμιά τζίβα, απο εκεί που τις θεωρούσες απλησιά. Η αγαπημένη σου χώρα είναι πλέον αυτή των Βάσκων. Και απο κει που ήσουν ένα συμμαζεμένο παιδί τώρα ακούς ska, την πίνεις, και μου αράζεις σε χύμα μέρη που μέχρι το προηγούμενο εξάμηνο τα έκραζες...
Πόσο μα πόσο........? (στις τελίτσες συμοληρώνετε ότι θέλετε...)


ΥΓ: Ναι ξέρω. Άμα σε ρωτήσω γιατί σου αρέσει τόσο πολύ εκεί, θα μου πεις για την αρχιτεκτονική της...

bad religion live @ athens!!

Μια συναυλία που πολυς κόσμος περίμενε!! ηταν αυτη των bad religion!! στις 13/7 στο φαληρο..(eject fest)
Προσωπικα έμεινα ΥΠΕΡευχαριστημενος!!! μονο με το γεγονος οτι μπορεσα να δω αυτη τη μπανταρα!!!!κ τους ακουσα να ερμηνευουν πολλες απο τις κομματαρες που γουσταρα τα τελευταια 10 χρονια οπως το : punk rock song, american jesus, 21st century digital boy, infected , a walk etc...!!!!!!

¨ομως καποια πραγματα με παρεξενεψαν... οτι δηλ μπορει να ειναι κ η 1η φορα που παω σε πανκ ροκ συναυλια κ ο κοσμοσ κοντα στη σκηνη να ειναι τοσο ξενερωτος...!!κ να βλεπω να γραφουν με τα κινητα τους κ τις φωτογραφικες το λαιβ για να το ανεβασουν μετα στο νετ..
οπως μπορει να δειτε κ στο παρακατω λινκ...
παραγματικα αισθανθηκα αμηχανα με αυτο τον κοσμο.. κ "αναρωτηθηκα" μηπως μου την πουν κιολλασ επειδη χτυπιομουν...βεβαια υπηραχαν καποιες εξαιρεσεις σε κομματια
οπως το american jesus που εγινε χαμος αλλα κ παλι περιμενα πιο πολυ ενταση..
βεβαια το καλο για μενα ηταν οτι παρολο τον τραυματισμενο μου ωμο εφτασα χωρις προβλημαta πολυ κοντα στη σκηνη....kai sto pit hmoun ok
αλλο ενα που με παραξενεψε απο πλευρα διοργανωσης ηταν οτι ξεκινησαν 8 !! ενω τους περιμενα πιο μετα... κ παιξαν οι 2 επομενες μπαντες μετα...
επισης ειδα τον κοσμο να γουσταρει πιο πολυ με faith no moree... oxi oti k ayth den einai spoudaia band... aplws exw polu pio ektimhsh gi a tous bad religion k perimena ena pio anyshxo k dynamiko koino...

ο ηχος επισης δεν ηταν καλος κ πιστευω οτι σιγουρα αξιζαν καλυτερο!! κ μακαρι να τους βλεπαμε σε ανοιχτο χωρο οπως η μαλακασσα...

http://www.youtube.com/watch?v=DXA2Ilhs5DY

Πάντα οι Foo Fighters μου έφτιαχναν την διάθεση!!!!

Όμορφοι νέοι

*νέος άνεργος με πτυχίο τάδε σχολής ψάχνει δουλειά
*νέα (κοντά στα 30) μόλις απολύθηκε απο το γραφείο που δούλευε και τώρα εδώ και μερικούς μήνες ψάχνει αλλα τίποτε.
*μία κοπέλα κοντά στο σπίτι μου αυτοκτόνησε. Έχει καιρό. Μα είπαν οτι ήταν σε αδιέξοδο. Βέβαια οι κοτσομπόλεσ είπαν οτι είχε χωρίσει κλπ και τα έριξαν όλα στα ψυχολογικά προβλήματα.
*3-4 επαγγελματίες αυτοκτόνησαν το τελευταίο διάστημα λόγω χρεών.
*Δε βρίσκω δουλειά. Κοντεύω δε ξέρω και γω σε ποια ηλικία. Ας πούμε 35. Και δεν έχω καταφέρει να πάρω ένα αμάξι.(παράδειγμα αναφέρω...)
*Είμαι η κοπέλα του διπλανού διαμερίσματος. Ζω με τη μάνα μου και το πατέρα μου. Συνταξιούχοι. Πάλι καλά.
*Είμαι το αγόρι της απο πάνω κοπέλας. Και ζω και εγώ με τους γονείς μου. Τα πάμε καλά...Αλλά μέχρι εκεί. Μετά πάω και κοιμάμαι σπίτι μου. Με το delivery δε τη βγάζω και πολύ καλά.
*Έκλεισα το μαγαζί που είχα ανοίξει. Έχω πνιγεί στα χρέη.
*Σκατά. Έπρεπε να είχα ξαναδώσει πανελλαδικές.
*Σκατά. Έπρεπε να είχα ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΑΛΛΗ ΖΩΗ.

Ατομικές ευθύνες. Έπρεπε να είχα φερθεί έξυπνα. Έπρεπε, έπρεπε και ξανά έπρεπε.
Έχουμε μάθει να τα κουβαλάμε όλα στους ώμους μας. Εμείς φταίμε και κανείς άλλος;
Αυτή είναι η νέα ψυχολογική πάθηση των πολιτών, μίας χώρας που καταρρέει. Αργά και βασανιστικά. Αυτοκτονίες. Καταθλιπτικά σύνδρομα. Χαμένες χαρούμενες ημέρες.
Η εύκολη λύση για το αφεντικό σου είναι να στα φορτώσει όλα σε εσένα. Και να σε απολύσει. Η εύκολη λύση για σένα, που πίστεψες στο αφεντικό σου είναι να πέσεις απο το μπαλκόνι. Είναι η λύση;
Απελπισία λέγεται. Μα φταίμε εμείς γι αυτό;
Είναι λύση η ανάληψη της ατομικής ευθύνης; Υπάρχει ατομική ευθύνη; Ειδικά σε μία χώρα που δεν τα πάει χάλια;
Αν κοιτάξεις γύρω, θα δεις ανέργους. Πτυιούχους και μη. Παιδιά με όνειρα. Μέσα στη ζωντάνια. Που τα τρώει το μαράζι, γιατί τους έμειναν μόνο τα όνειρα.
Η μόνη ευθύνη που ίσως φέρεις είναι που δεν σηκώθηκες στα πόδια σου και να βάλεις τις φωνές σε όποιο αφεντικό και μη πήγε να σε εκμεταλλευτεί. Να σε έχει να δουλεύεις σαν το σκυλί.
Η μόνη ευθύνη που έχεις είναι που άκουσες κάποιον μεγαλύτερο να σου λέει τι θα κάνεις. Να σου μαθαίνει να μην αγωνίζεσαι. Να σου μαθαίνει να κοιτάς μόνο την πάρτη σου και κανέναν άλλον. Να σου μαθαίνει να μένεις ήσυχος μην την πληρώσεις.
Αυτοί αγάπη μου όμορφη, την έκαναν τη ζωούλα τους. Καλά η άσχημα. Έφαγαν απο τα δικά μας. Αυτοί αγάπη μου γλυκιά φοβήθηκαν. Γι' αυτό στα είπαν όλα αυτά. Φοβήθηκαν μη τους φας απο το γεμάτο τραπέζι. Παρα μόνο απο τα ψύχουλα που έριχναν και σε σένα. Αυτοί ομορφιά μου, έχουν σπίτια, αυτοκίνητα και ίσως και δουλειά. Αυτούς άκουσες. Όμως κατάλαβες το λάθος σου. Ή αρχίζεις και το καταλαβαίνεις.
Δεν φταις εσύ που στα 17 σου δεν διάβαζες και έπαιρνες το πατίνι του και πηδούσες τα σκαλιά της γειτονιάς σου. Θυμάσαι που οι γιαγιάδες σε φώναζαν οτι χαλάς τα μάρμαρα; Θυμάσαι τους μπάτσους που σε κυνηγούσαν γιατί έγραφες με σπρέι τους τοίχους;
Θυμάσαι που καβαλούσες το μηχανάκι και πήγαινες στην άκρη της πόλης το βράδυ; Θυμάσαι πόσο ωραία απλώνοταν η πόλη απο κάτω σου;
Και έκανες όνειρα. Θυμάσαι;
Αυτοί που δεν σε ήθελαν να ζεις έτσι σε φορτώνουν με τύψεις. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι δικό σου το λάθος. Εσύ έζησες. Και όχι με όνειρα να φτιαχτείς. Με όνειρα να ζήσεις. Ε λοιπόν ζήσε. Ήρθε η ώρα.
Δεν είναι δικό σου λάθος. Και ούτε μόνο δική σου η λύση. Η κοινωνία είναι ομάδα. Αυτή τη φορά υπάρχουν πολλοί σαν κι εσένα. Απο τη μία μεριά. Απο την άλλοι μεριά υπάρχουν αυτοί που σε θέλουν να τους καθαρίζεις το τραπέζι απο το φαγοπότι.
Διάλεξε με ποιά μεριά θες να είσαι. Η λύση είναι να μείνουμε όλοι μαζί. Άνεργοι, νέοι και ευτυχισμένοι. Το λάθος είναι της απέναντι ομάδας. Καιρός να τους δείξεις οτι το έχεις καταλάβει. Οτι την έχεις ψηλιαστεί. Όλα επιτρέπονται τώρα. Η ζωή σου είναι αυτό που μετράει. Τρέχα πάρτην πίσω...

Τα λόγια είναι περιτά.......

27 of December is arrived and i think its Saturday.
Greece is turning into white and its cold.
We dont really care.
I keep thinking of the way that we were met
Feels like its a fairy tale
Youre the princess the most beautiful Ive seen
I am just a prince
I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
Youre my sweetest kiss
Youre my immortality
Youre my pretty world spins inside my little mind little mind
Now were kissing and were saying to each other
Just a little I do
But the thing is what we really want
It cannot be said
And I promise I will never let that death
Take you from me anyway
Ill throw us stars, stars. Stars
To wish well never die
Youre my brightest sun
Youre my crystal sea
Youre my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where well live in happiness.

Νεα φόροι, νέα μέτρα...

Κατα τη γνώμη μου δεν σκέφτονται οι κυβερνήτες καλά τα πράγματα. Όχι μόνο στην ελλάδα. Δεν γίνεται να επιτίθεσαι με τόση βιαιότητα στις συντάξεις, στα εργατικά δικαιώματα, στην τσέπη του κοσμάκι γενικά. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά βλέπεις οτι κάποιοι λίγοι ακόμα είναι σε θέση να αγοράζουν αμάξια πολυτελείας και γενικά να κάνουν άνετη ζωή.
Δε θα σταθώ όμως στο θέμα της ανισότητας.
Το πρόβλημα είναι οτι με τέτοιες αντιθέσεις, ο κόσμος ξεσηκώνεται. Και δε μιλάω για την Ελλάδα (μόνο). Και όταν ο κόσμος ξεσηκωθεί είναι δύσκολα τα πράγματα. Γιατί τότε βγαίνει και η αστυνομία, ίσως και ο στρατός. Στο μυαλό του μικρού επαναστάτη αυτό είναι το όνειρο. Αλλά μόνο για τον φοιτητάκο με τα σταράκια. Γιατί ο ξεσηκωμός σημαίνει και νεκρούς. Αστάθεια. Φασίστες να χτυπάνε πόρτες απο σπίτια αριστερών. Εμφίλιος. Ω ναι. Δεν είναι απλά τα πράγματα. Και αλήθεια. Με τόσα μέτρα βλακείας, το έχουν σκεφτεί σοβαρά οι απο πάνω; Τι θα μείνει στο τέλος;

Όσο υπάρχει ασυμμετρία τόσο θα εντείνεται η σπειροειδής κίνηση που θα μας τραβάει προς το σημείο όπου ξεκινήσαμε. Μόνο η συμμετρία θα μας δώσει την τέλεια και αέναη κυκλική κίνηση...

Χάσμα γενεών

Προχωρώντας στο δρόμο άκουσα μια μάνα να λέει πως έδωσε γύρω στα 10.000Ε φέτος μόνο για ιδιαίτερα και μετά αναρωτιόταν, και τι έκανε; Προφανώς για το παιδί της που μάλλον δεν θα τα πήγε και τόσο καλά σύμφωνα με τα κριτήρια της μάνας. Έτσι μου δημιουργήθηκαν διάφορες συνειρμικές σκέψεις με το τι ακριβώς ζητάνε οι μίας γενιάς μεγαλύτεροι, και τι είναι αυτό που καταλαβαίνουν αυτοί της αμέσως επόμενης.
Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως το χάσμα γενεών δεν οφείλεται αποκλειστικά στην διαφορά της ηλικίας. Ίσως να μην οφείλεται καν σε αυτή τη διαφορά αλλά να οφείλεται στο πως έζησε η κάθε γενιά. Έτσι φτάνω στο συμπέρασμα να πω πως ακόμα και ανάμεσα σε συνομηλίκους υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα που οφείλεται στην αντίληψη των πραγμάτων, για τον καθένα διαφορετική, λόγω διαφορετικής σκοπιάς και βιωμάτων.
Ο γονιός περιμένει απο το παιδί του να πάει καλά στις πανελλαδικές Αυτό το θέλει κάθε γονιός που έχει ξεκαθαρίσει με το παιδί του τι καριέρα θέλει να ακολουθήσει. Οπότε περιμένει και απαιτεί, αφού το πληρώνει ακόμα και ζει απο την τσέπη του, να πάει καλά και να πιάσει τις επιθυμητές σχολές. Έτσι θα έπρεπε να είναι; Καταρχάς σε ποιά οικογένεια έχει το παιδί ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει στο μέλλον; Και αν το έχει κάνει απο πραγματικά δική του επιλογή, τότε πώς πήρε αυτήν την απόφαση; Βάση ποιών εμπειριών; Έπειτα, πως ένας γονιός απαιτεί απο το παιδί του να εργαστεί και να πιεστεί, και να το βάλει σε μία τέτοια διαδικασία, πίεσης, πλήρους ανταγωνισμού (γιατί οι πανελλαδικές δεν είναι αντιγράφω και περνάω όπως στο πανεπιστήμιο, είναι αντιγράφεις και ίσως μου φας την θέση). Και ειδικά σε μία τέτοια ηλικία που ο νέος, έφηβος, έχει σίγουρα άλλες ανησυχίες (το αντίθετο φύλο, αθλητισμός, διασκέδαση, μουσική κλπ.);
Και ας ξεφύγω λίγο απο τα τετριμμένα που αναφέρω πιο πάνω. Ο καθένας ξέρει πως είναι όντως λάθος το όλο σύστημα και πως πρέπει να αλλάξει. Όμως εδώ είναι και κάτι πιο βαθύ. Ο γονέας προφανώς είναι στην ηλικία των 50 ετών την στιγμή που το παιδί του δίνει τις πανελλαδικές, αν υποθέσουμε πως απέκτησε παιδιά στην ηλικία των 30. Αυτό μας πάει 20 χρόνια πίσω. Εκτός αυτού, άλλα δέκα χρόνια πιο πίσω για την στιγμή που αυτός είτε μπήκε σε κάποια σχολή, είτε βγήκε στην αγορά εργασίας.
Ξέρετε τι γινόταν 30 χρόνια πριν στην Ελλάδα; Όποιος ήθελε να δουλέψει είχε δουλειά όποτε ήθελε και ειδικά στο δημόσιο, και όποιος ήθελε να σπουδάσει ουσιαστικά σπούδαζε χωρίς ανταγωνισμό (εκτός απο τις κλασικές "καλές σχολές", γιατί υπήρχαν και καλοπληρωμένες δουλειές εκτός σπουδών). Όλα αυτά οδηγούν στην προηγούμενη γενιά να θεωρεί πως η επιτυχία είναι δεδομένη. Και πως ο νέος αν αποτύχει είναι καθαρά δικιά του ευθύνη. Ειδικά το να μην πιάσει μία σχολή των αρχικών του προτιμήσεων είναι αποτυχία, και σημαδεύει τον νέο, ίσως και για όλη του τη ζωή. Αυτά όμως τα λέει μία γεννιά που ουσιαστικά μεγάλωσε μέσα στην προσφορά εργασίας, για δουλειές που πρόσφεραν και μεγάλες αποδοχές. Μεγάλωσε σε μία κοινωνία που την δεκαετία του '80 "έφαγε" πραγματικά πολλά λεφτά (δανεικά κυρίως) και άζησε στο αμερικάνικο όνειρο του αγοράζω αμάξι για να κάνω την επίδειξή μου, και σπίτι σε ωραία τοποθεσία.
Και αυτή τη στιγμή καλείται ο νέος να αντεπεξέλθει σε όλο το βάρος αυτό. Στο βάρος του να πάει καλά στις εξετάσεις. Του να βρει μια δουλειά που να του προσφέρει αποδοχές καλές. Του να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Και τι αντικρίζει; Ανεργία. Ανασφάλεια. Σύνταξη; Ούτε καν. Ένσημα μηδέν. Και ένα αφεντικό που θα του λέει αν θες, γιατί αν δεν θες υπάρχουν κι άλλοι. Και το αφεντικό ανήκει φυσικά στην προηγούμενη γενιά. Γι' αυτό ακούμε συχνά τις μεγάλες κουβέντες κάποιον να λένε πως αν θες πας μπροστά. Πως ο καλός θα αναδειχθεί κλπ. Βλακείες. Αυτό έχω να πω.
Έτσι σαν συμπέρασμα μπορώ να πω πως η γενιά των 20άριδων τώρα, τα βρίσκει όλα μπροστά της (όπως και των 30άριδων). Γι΄αυτό νομίζω πως δεν μπορεί να την κοροϊδέψει κανείς με μεγάλες κουβέντες για αστραφτερή ζωή και κόπο που ανταμείβεται. Γι΄αυτό και νομίζω πως έχουν χαθεί εκείνα τα χαζοϊδανικά των μεγαλυτέρων. Και γι' αυτό βλέπουμε μία ολόκληρη γενιά να βγαίνει και να ανάβει μολότοφ. Να σπάει αμάξια πολυτελείας και βιτρίνες τραπεζών και καταστημάτων. Όχι γιατί είναι αλήτες και τσογλάνια. Αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Ότι δεν είναι ηλίθια, δεν τρώει το κουτόχορτο και οτι ο μόνος τρόπος να αλλάξει ίσως η κατάσταση είναι να καταστραφεί το χλιδάτα πλασαρισμένο αμερικάνικο όνειρο που πλασάρεται εδώ και δεκαετίες.

http://www.mentalfloss.com/blogs/archives/15131

Πως θα δείτε Live Stream αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου

Επειδή δεν έχω τηλεόραση και φαντάζομαι πως δεν έχουν και πολλοί άλλοι, βρήκα μία διεύθυνση που κάνει live stream το παγκόσμιο κύπελλο στην Ν. Αφρική. Αυτή είναι η http://www.eurovisionsports.tv/
Απο ποιότητα εικόνας αρκετά ικανοποιητική Απο stream αρκετά καλό (κάνει απειροελάχιστες διακοπές αλλά δεν σε προβληματίζουν). Δεν έχει εκφωνητές (τώρα δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό, αλλά δεν θα ακούμε τους π@π@ρες της τηλεόρασης να λένε το μακρύ και το κοντό τους).
Σημείο που πρέπει να προσέξει κανείς: Στο firefox έχει πρόβλημα. Μόνο με Internet Explorer.
Είδα τον μισό αγώνα Ελλάδας - Κορέας. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει πρόβλημα υπερφόρτωσης όμως σε αγώνες με καλύτερες ομάδες. Βλέπουμε...

Αντιγράφω απο την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ:

Τους πιο συχνούς όρους αναζήτησης για την πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού αγόρασε η BP από Google και Yahoo σε μία προσπάθεια να βελτιώσει την εικόνα της στην κοινή γνώμη.

Έτσι, όταν ένας χρήστης του Ίντερνετ αναγράψει στις μηχανές αναζήτησης τις λέξεις πετρελαιοκηλίδα (oil spill), πετρελαιοκηλίδα και αιτήσεις αποζημίωσης (oil spill claims) κλπ, το πρώτο αποτέλεσμα που θα δει είναι μία ιστοσελίδα της BP, η οποία περιέχει πληροφορίες για τις ενέργειες της εταιρείας να καθαρίσει την περιοχή.

Δε ξέρω γενικά αν βαδίζουμε σε καλά μονοπάτια...
Δηλαδή μπορώ να ελέγχω πλέον και την πληροφορία του Ιντερνετ...
Το ιντερνετ είναι ελεύθερο...
Άρα μπορώ να ελέγχω την ροή της ελεύθερης πληροφορίας...
Ή μήπως όχι...
Πάντως πέρα απο τα φιλοσοφικά ερωτήματα. Πολύ επικίνδυνο αυτό το πράγμα. Τελικά για το "ελεύθερο" ιντερνετ. Υπάρχει αληθινή ελευθερία;

Τρένο

Καθόμουν σε ένα απο τα βαγόνια. Ταξίδευα. Και σίγουρα θα διαρκούσε πολλές ώρες. Είχα πιάσει ένα κάθισμα στο πίσω μέρος του βαγονιού. Έξω η νύχτα είχε πέσει. Και όποτε το τρένο περνούσε κοντά απο κάποιον στύλο που έφεγγε, η βροχή φαινόταν πως είχε στάξει πάνω στο παράθυρο. Στα αφτιά μου είχα ακουστικά. Τι άκουγα δεν θυμάμαι. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ήταν κάτι ωραίο όμως. Στα πόδια μου ανάμεσα είχα την τσάντα. Αυτή μέσα είχε ένα μπουκάλι. Λίγο ουίσκι. Έτσι για τον δρόμο.
Αυτή καθόταν στην απέναντι σειρά καθισμάτων. 2-3 σειρές πιο μπροστά και με πρόσωπο που κοιτούσε σε μένα. Διάβαζε. Τι διάβαζε δεν θυμάμαι. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ήταν κάτι ωραίο όμως.
Και αυτή ήταν αρκετά ωραία. Μαύρα μαλλιά. Λεπτή. Υπέθεσα ψιλή. Μαύρα ρούχα. Μαύρα βαμμένα μάτια. Άσπρο πρόσωπο.
Την κοίταξα και με κοίταξε. Σαν να με διαπέρασε ρεύμα. Σαν να άνοιξε απότομα το παράθυρο και ανατρίχιασα απο το κρύο. Αυτή χαμογέλασε. Όμορφα κόκκινα χείλια.
Ακούμπησε το βιβλίο της πάνω στα πόδια. Έβγαλε ένα σακουλάκι απο την τσάντα της. Άπλωσε το περιεχόμενο πάνω στο βιβλίο. Όσο έπρεπε. Έβγαλε και τον καπνό της και το ανακάτεψε. Κόλλησε και μερικά φύλλα απο τσιγάρα. Το έστριψε. Και όπως σηκώθηκε να βγει στο χώρο ανάμεσα απο τα δύο βαγόνια. Εκεί που κάνει θόρυβο. Κρύο. Και συνήθως κάθονται όσοι δεν έχουν θέση. Έκανε νόημα να την ακολουθήσω.
Πήρα την τσάντα μου και βγήκα απο το βαγόνι.
Εκεί μιλήσαμε...

Ψαχνω

Γενικά μου την δίνουν αυτοί που μιλάν για τον εαυτό τους με τόση έπαρση, λες και είναι κάποιος τρίτος και τον θαυμάζουν. Επίσης μου την δίνει να λένε πράγματα ΕΓΩ και ΕΓΩ και ΕΓΩ, και να θεωρούν τον εαυτό τους κάτι που δεν είναι. Μου σπάει τα νεύρα απλά.
Ζω στην ανασφάλεια. Δεν ξέρω καν τι είμαι. Πάνω που λέω είμαι αυτό, κάτι έρχεται να το ανατρέψει. Στο τέλος να δεις πάλι πως είσαι ένας μαλάκας που κοιτάει το καθρέφτη. Τι είσαι; Ο σούπερ έξυπνος που νομίζει πως είναι πάνω απο άλλους σε εξυπνάδα; Είδα πως σε έπαιξε η άλλη πριν απο λίγο καιρό. Είσαι η σούπερ όμορφη που μπορείς να έχεις όποιον θές; Σα σκατά είσαι. Το ξέρεις;
Περπατάμε πάνω σε ρευστή άμμο. Κάπου γίνεται πιο σκληρή και νομίζουμε πως το έχουμε. Και ένα βήμα παραπέρα βουλιάζουμε. Όλα είναι ρευστά. Η εικόνα που νομίζουμε οτι έχουμε και που νομίζουμε οτι είμαστε είναι τόσο ρευστή. Τόσο εύθραυστη. Που δεν είναι καν αλήθεια. Μεταβάλλεται τόσο γρήγορα στο χρόνο. Ακόμα ψάχνω να δω τι είμαι. Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Στη τελική που βαδίζω. Και εκεί που νομίζω πως έχω τις απαντήσεις στην επόμενη αλλαγή του δευτερολέπτου χάνονται όλες οι απαντήσεις και τα στάνταρ.
Τελικά τίποτε δεν είναι όπως θα έπρεπε. Και η αλήθεια είναι πως αν ήταν όπως θα έπρεπε τότε δε θα αποτελούσε έκπληξη να μας ευχαριστήσει ή να μας θλίψει. Να καταλάβουμε πως ζούμε σε τελική ανάλυση.
Πιθανολογώ πως πρέπει να αφήσουμε το τι θα θέλαμε να είμαστε και να αποδεχτούμε αυτό που τελικά πραγματικά είμαστε. Απλοί άνθρωποι.

...

Κάθομαι μπροστά από την οθόνη. Δεν πάει πολύ ώρα που έχω ξυπνήσει. Και γράφω. Και σκέφτομαι.

Από τα ηχεία παίζει general elektriks. Χαρούμενοι δε λέω.

Προσπαθώ να ζυγίσω. Ξέρω προς τα που θα γύρει η ζυγαριά.

Άλλη μία φορά που άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο. Και έκανε αυτό που ήθελε.

Άλλη μία φορά που εμπιστεύτηκα τους ανθρώπους.

Το τσιγάρο σιγοκαίει. Έτσι καίει και ο ζεστός καφές που ετοίμασα.

Αν και έξω έχει ήλιο. Τόσες μέρες είχε ψύχρα και συννεφιά και βροχή και αέρα.

Σήμερα έχει ωραίο καιρό.

Το μόνο λάθος που έκανα ήταν να εμπιστευτώ ανθρώπους. Να αφεθώ.

Να πιστέψω πως είναι άνθρωποι.

Να πιστέψω πως είναι διαμάντια αντί για πέτρες.

Αυτό είναι το λάθος μου. Το μόνο που καταλογίζω.

Τι περιμένει κανείς; Ότι δίνει και θα πάρει έστω κάτι τόσο δα μικρό, σαν αυτό που δίνει; Τίποτε δε θα πάρει. Θα του γυρίσει πίσω, εναντίον του.

Ο εαυτός μου για τον εαυτό μου.

Βακτήρια χωρίς τροφή. Τρώει το ένα το άλλο.

Μέχρι στο τέλος να εξαφανιστούμε όλοι μαζί.

Ο φίλος μου ο Μ έχει ζωγραφίσει στο σώμα του τη λέξη μην εμπιστεύεσαι κανέναν.

Ωραία έμπνευση για να το θυμάσαι. Το βλέπεις κάθε μέρα.

Περνάει μέσα σου. Υποσυνείδητα. Με το που βλέπεις κάποιον από μέσα σου ξέρεις ότι δεν πρέπει να τον εμπιστευτείς.

Τι κάθομαι και γράφω πάλι.

Ξεσπάω νομίζω.

Καλύτερα είναι να τα ρίχνεις σαν ποτάμι. Σαν τα απορρίμματα που αφήνεις στην τουαλέτα.

Μετά πατάς το καζανάκι να φύγουν. Και η μυρωδιά φεύγει από το δωμάτιο.

Απλά δεν νομίζω ότι μπορώ να ξαναδώσω. Τουλάχιστον σύντομα.

Νομίζω πως πλέον είμαι πολύ άδειος και πικραμένος.

Και φάνηκαν πολύ λίγοι.

Λίγοι να αντέξουν ότι τους έδινες.

Σαν να βρίσκεσαι μπροστά σε έναν κουφό και να παίζεις την ωραιότερη μουσική του κόσμου. Αυτός απλά δεν μπορεί να την ακούσει. Είναι λίγος γι’ αυτό που κάνεις.

Λίγος.

Και που πηγαν τα λεφτα?

Αλήθεια τι απεγιναν τόσα λεφτά που φάγαμε όλα αυτά τα χρόνια?
Δεν μπορεί να υπάρχει μια καταβόθρα που τα τράβηξε. Αυτό δεν γίνεται. Δεν καταστράφηκαν. Κάπου είναι. Σε κάποιες γωνιές έχουν συγκεντρωθεί; Γιατί δεν τα βρίσκουμε;
Εντάξει. Αυτά που λέω πιο πάνω φαίνονται πολύ παιδικά συμπεράσματα. Αλλά θα δικαιολογηθώ.
Παράδειγμα
Ο μπαμπάκας σου, (για κοινούς ανθρώπου μιλάμε) είχε έναν κολλητό. Γιατρό. Ε με το καιρό ο κολλητός έγινε διευθυντής του νοσοκομείου. Και τότε ο μπαμπάς σου για να βγάλει εύκολο χρήμα τι κανει; Ανοίγει μία εταιρεία φαρμάκων. Παραγκέλνει απο εργοστάσιο παρασκευής να του φτιάχνουν κάτι σαν ασπιρίνη. Αλλά ουσιαστικά το μόνο που θα διαφέρει είναι το όνομα. Και ο κολλητός υπογράφει για μεγάλη προμήθεια στο νοσοκομείο που διευθύνει αυτής της ασπιρίνης (που κοστολογείται σε μεγαλύτερη τιμή απο την κανονική). Έτσι μπορέσατε να αγοράσετε την merceda σας... Δεν είναι τόσο απλά βέβαια και απλουστευμένα τα πράγματα. Αλλά έτσι είναι. Και σίγουρα δεν έκανε κάτι παράνομο. Βάση νόμων κινήθηκε. Αλλά έτσι δουλεύουν αρκετά απο τα πράγματα στην χώρα. Και εκεί πήγαν τα λεφτά. Σε υπερκοστολογήσεις οδοποιίας. Σε υπερκοστολογίσεις εξοπλισμού (πόσα πληρώσαμε για το site του κοινοβουλίου;). Και γιατί να πληρώσει ο συνταξιούχος; Γιατί ο μισθωτός; Γιατί ο δημόσιος υπάλληλος;
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Ακόμα και αυτοί που μας έχουν να δουλεύουμε ανασφάλιστοι, κάνουν κακό. Γιατί εμείς θα κριθούμε να πληρώσουμε τις συντάξεις τους. Αυτά τα μεγάλα αφεντικά, τα καθώς πρέπει. Που με όμορφα λογάκια μας λένε οτι ο καλός πάει μπροστά ενώ αυτός που δεν προσπαθεί μένει να τον φάει η μαρμάγκα. Τα λαμόγια αυτά. Εκεί βρίσκονται τα λεφτά. Και η πολιτεία έχει ελεγκτικούς μηχανισμούς. Ας μη γελιόμαστε. Τα πάντα έχει. Και για το οικονομικό έγκλημα έχει υπηρεσία. Αλλά ποτέ δεν τους έβγαλε πραγματικά στο δρόμο.
Γιατί; Πολύ απλό. Τα κολλητιλίκια είναι αυτά που ουσιαστικά εξουσιάζουν.

Τι αξίζει;

Ερώτημα 1

Ας πούμε οτι κουβαλάς μια τσάντα Loui Vuitton. Γεμάτη/ος χαρά που μόλις την αγόρασες. Εσκασες βέβαια 400 Ευρουλάκια αλλά χαλάλι. Ήταν όνειρο να κρατάς μία τέτοια. Πας σε μια φίλη σου για να την επιδίξεις. Την κοιτάει. Και μετά απο λίγο σου λέει: Αυτή είναι μαϊμού. Δεν είναι αυθεντικοί. Τσατίζεσαι αλλα λες μπας; Πας σε κατάστημα και σου το επιβεβαιώνουν, έπειτα απο εξονυχιστικό ψάξιμο. Έσκασες 400Ε για μία τσάντα που κοστίζει 5Ε. Και τώρα;
Τελικά τι έχει σημασία; Υποτίθεται οτι την αγόρασες γι' αυτό που είναι. Ήξερες πως 400Ε δίνεις για αυτό που αγοράζεις. Γι' αυτό που βλέπεις και παίρνεις. Και για τίποτε άλλο. Έτσι δεν είναι; Γιατί μετά τσατίζεσαι; Τι καθορίζει την αξία του προϊόντος; Το trademark ή αυτό που το προϊόν είναι; Κάνοντας ένα μεγάλο brand και πουλώντας απλά πράγματα σε υπερτιμολογημένες τιμές τους δίνει αυτόματα και παραπάνω αξία; Αν είναι έτσι τότε νομίζω πως κάπου το χάνουμε το νόημα.
Ένα παράδειγμα είναι τα προϊόντα της apple. Οκ ας πούμε οτι έχουνε κάποια παραπάνω πλεονεκτήματα απο πλευράς σταθερότητας και γρηγοράσας (για τα mac.) Αυτό όμως δικαιολογεί την υπερβολικά μεγάλη τιμή τους; Ή απλά είμαστε τόσο καταναλωτές που πέφτουμε στην παγίδα του μάρκετινγκ και μας πιάνουν απο τη μύτη;

Ερώτημα 2

Αγόρασα πορτοκάλια. Τα έχω στο ψυγείο. Ο γείτονας μου φέρνει και αυτός μια σακούλα πορτοκάλια δώρο. Καλής ποιότητας και αυτά. Ας πούμε πως και αυτά που πλήρωσα και αυτά που μου έκαναν δώρο είναι ίδιας ποιότητας. Και ας υποθέσουμε πως αν καταναλώσω τα μεν, τότε τα δε θα έχουν χαλάσει και έτσι δεν θα μπορέσω να τα φάω. Ποιά πρέπει να φάω; Αυτά που πλήρωσα ή αυτά που πήρα τζάμπα; Ποιά έχουν μεγαλύτερη αξία;

It's All About Money

Όλα τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας ξεκίνησαν ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ.
Ας κρατηθεί αυτό και ας ξεκινήσουμε απο το τέλος.
Πριν απο κανα δυο ίσως και τρία χρόνια ξεκίνησε η τελαυταία πιστωτική κρίση παγκοσμίως, γνωστή και ως κρίση. Βέβαια δεν ξεκίνησε απο εκεί. Τα αίτια είναι πιο βαθιά που πάνε στην αρχή της δεκαετίας του 80 με την κρίση της Ιαπωνίας, Αργεντινής κτλ. που ουσιαστικά είναι η αρχή αυτού που τώρα βιώνουμε.
Στην Αμερική τα δάνεια δίνονταν με το τσουβάλι και τα σπίτια χτίζονταν κατα χιλιάδες. Οι τιμές τους ανέβαιναν και ανέβαιναν μέχρι όμως ένα όριο, που δεν το είχαν δει όλοι. Οι περισσότεροι δηλαδή. Αλλά και να το είχαν δει δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι, γιατί όταν παίρνεις ένα δάνειο για ένα σπίτι, και αυτό είναι στα 300.000$ ενώ η πραγματική αξία του σπιτιού είναι λιγότερο απο 100.000$ τότε και να ξέρεις οτι πληρώνεις και δανείζεσαι πολύ περισσότερο απο την πραγματική αξία δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
Κάπου αυτό το πράγμα παραπήγε. Δάνεια άρχιζαν να μην αποπληρώνονται, και ουσιαστικά η φούσκα έσπασε. Τα σπίτια έμειναν απούλητα η κατασχεμένα και ακατοίκητα, με αποτέλεσμα οι τιμές τους να πέσουν. Μέσω όμως αυτού, χρεοκόπησαν και όσοι είχαν πάρει οικονομικά προϊόντα που βασίστηκαν στα αέρινα λεφτά των δανείων και της κατασκευής. Και φτάνουμε στο σημείο η Αμερική να περνάει την μεγαλύτερη κρίση της.
Αυτό είχε σαν αντίκτυπο όμως να πέσει η τιμή του δολαρίου Έτσι απο τη μία ναι μεν έχουμε οικονομικό πρόβλημα, απο την άλλη όμως απο τη στιγμή που το δολάριο πέφτει, το ευρώ γίνεται πιο ακριβό νόμισμα. Αυτό έχει με τη σειρά του σαν αποτέλεσμα οι εξαγωγές της Ευρώπης να έχουν πρόβλημα, αφού πλέον ο Αμερικανός και όποιος έχει βασίσει την οικονομία του στο δολάριο βρίσκει τα Ευρωπαϊκά προϊόντα πιο ακριβά. Έτσι έρχεται και η κρίση της οικονομίας της Ευρώπης.
Έχοντας μέσα στους κόλπους της όμως χώρες σαν την Ελλάδα, την Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία κλπ. με αδύναμες οικονομίες και χρόνια προβλήματα στην ανάπτυξη δημιουργείται ένα τέχνασμα.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί οτι εμείς σαν κράτος πάντα δανειζόμασταν Δεν είναι η πρώτη φορά που πακέτα έρχονται απο το εξωτερικό σαν στήριξη. Και δεν πρέπει να ξεχαστεί πως όλο το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας βασίζεται σε ξένα χρήματα που ήρθαν απο το εξωτερικό. Απο τα μέσα της δεκαετίας του 80 όμως παίρνουμε μια στροφή αποβιομηχάνισης της χώρας. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 έχει γίνει η πλήρης αποβιομηχάνιση και προχωράμε με ταχύτατους ρυθμούς και στην αποαγροτικοποίηση. Αυτό δεν είναι μόνο δική μας επιλογή. Ίσα ίσα δεν είναι καν δική μας. Με προσταγές της Γερμανίας και των άλλων ισχυρών της Ένωσης, τα αγροτικά προϊόντα πρέπει να πωλούνται με μία ίδια πολιτική. Αυτό δεν βοηθάει καθόλου τα ελληνικά προϊόντα με αποτέλεσμα να μην πωλούνται στο εξωτερικό τα δικά μας, αλλά να κάνουμε και εισαγωγές. Αυτό με την μάσκα του ανταγωνισμού και της πάταξης του μονοπωλείου έγινε για να βοηθηθούν και να σπρώξουν οι αγρότες των πιο βόρειων χωρών τα προϊόντα τους. Έτσι τσακίστηκε και η αγροτική οικονομία, αφού η βιομηχανική είχε μεταναστεύσει σε άλλες πιο οικονομικές χώρες. Μας έμεινε μόνο ο τουρισμός, αλλά καμία χώρα μεγάλου μεγέθους δεν μπορεί να βασίζει την οικονομία της εκεί.
Για να κλείσει η μεγάλη παρένθεση, το τέχνασμα που κατασκευάστηκε ήταν να απειληθούν οι χώρες αυτές με πιο αδύναμη οικονομία, οτι θα πρέπει να έχουν οτι θα πρέπει να ξεπληρωθούν τα χρέη κλπ για να γίνει ένας σάλος. Έτσι πρέπει να πέσει το ευρώ. Και έτσι και έγινε. Μειώθηκε η διαφορά με το δολάριο, πράγμα που κατατάσσει πιο ανταγωνιστικά και πάλι τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Φυσικά και δεν συμφέρει στην συγκεκριμένη περίπτωση την Ευρώπη να διώξει την Ελλάδα απο την Ένωση. Γιατί όχι μόνο χρησιμοποιείται για εκφοβισμό και για σκακιέρα όπου πάνω της θα παίζονται οικονομικά παιχνίδια παγκόσμιας κλίμακας, χρησιμεύει επιπλέον και σαν υπόδειγμα σφιχτής πολιτικής, κόψιμο κοινωνικών δαπανών και μείωση κοινωνικής πολιτικής και εργασιακών κεκτημένων, και για άλλες χώρες.
Και για να κλείσει το συγκεκριμένο άρθρο να τονιστεί ότι η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος πελάτης της αμυντικής βιομηχανίας στην Ευρώπη. Έχοντας δίπλα την Τουρκία, και με το πρόσχημα πάντα του θερμού επεισοδίου αναγκάζεται να πληρώσει για προστασία, ακριβώς όπως ένας μαγαζάτορας πληρώνει τους μπράβους για να μη του σπάσουν το μαγαζί. Και αυτός ο μπράβος είναι η Αμερική, η Γερμανία και η Γαλλία.
Έτσι έχοντας μία χώρα με τον μισό της προϋπολογισμό να πηγαίνει στους εξοπλισμούς, τα λίγα λεφτά που μένουν δεν φτάνουν για τα πάντα. Έτσι πέφτουμε σαν τα κοράκια να αρπάξουμε ότι μπορούμε. Η μη κοινωνική πολιτική, η μη ουσιαστική ανάπτυξη, το βόλεμα και η νοοτροπία του να φάω τα πιο πολλά δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα των όσων βιώνει η οικονομία και ο πλούτος αυτής της χώρας. Μαζί με την αμορφωσιά δημιουργούν ένα πολύ δυνατό συνδυασμό που ίσως έχει φτάσει στο σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή για την σωτηρία της οικονομίας.
Πάντως σίγουρα θα σταματήσουν να επιτίθενται σε μας και στις χώρες που προαναφέρθηκαν, μόνο όταν το Ευρώ και η Ευρωπαϊκή οικονομία ορθοποδήσει ξανά και έρθει στα ίσα της (δηλαδή η οικονομία της Γερμανίας ουσιαστικά).
Μέχρι τότε θα δανειζόμαστε και πάλι, αλλά δεν θα βγαίνει με κωλοδάχτυλο κανένα άγαλμα σε κανένα περιοδικό. Και πάλι τότε θα θυμηθούν ότι ζούμε στη χώρα όπου έδωσε τον πολιτισμό κλπ τέτοιες χαζομάρες...

Φτωχεια

Μπορεί στις μέρες μας οι άνθρωποι άλλου χρώματος να θεωρούνται νομικά ίσοι με εμάς αλλά βαθιά μέσα μας δεν μας καίγεται καρφάκι - εμάς των δυτικών- για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αρκεί να γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων (όπως είναι σήμερα) υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και να μπορούμε να αγοράζουμε φτηνά προϊόντα από κακοποιημένους Κινέζους εργάτες. Υπάρχει όμως και μια άλλη πιο διαφωτιστική πλευρά του θέματος.

Η κοινωνία μας βασίζεται για την λειτουργία της στην τεχνητή ανισότητα των ανθρώπων. Σε κάθε εποχή η κοινωνία διαμορφώνει διάφορες επιφάσεις δήθεν φυσικής ανισότητας. Έτσι, όπως είδαμε στο προηγούμενο ακριβώς άρθρο, αντικαταστάθηκε η δουλεία με την μισθωτή εργασία. Συνεπώς η δουλεία στη συνέχεια καταδικάστηκε. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, έχουμε την αποθέωση του οικονομικού ρατσισμού. Όσο πιο άχρηστοι θεωρούνται συνολικά οι φτωχοί, τόσο πιο πολύ νομιμοποιείται το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που τους καταπιέζει και ευθύνεται για την κατάστασή τους.

Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν έμαθαν ακόμη να λειτουργούν χωρίς ρατσισμό πάνω στον οποίο στηρίζεται κάποια εκμετάλλευση. Έτσι ένας νέος ρατσισμός αναπτύσσεται μέσα στο αρρωστημένο ανθρώπινο μυαλό φτιάχνοντας άρρωστες κοινωνίες: ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΕΊΝΑΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΙΚΑΝΟΙ και γι' αυτό θα πρέπει να υπακούν ρητώς τις εντολές των πιο έξυπνων και ικανών που είναι οι εργοδότες τους. Ή οι λιγότερο σπουδαγμένοι είναι και εξ ορισμού λιγότερο ικανοί.

Αν πραγματικά δεν θέλαμε την ανισότητα θα έπρεπε να ψάξουμε τους λόγους για τους οποίους κάποιος ή κάποιοι δεν έχουν αποτελεσματική συμπεριφορά, προτιμάμε όμως να τους διαγράφουμε με ρατσιστικό τρόπο κάνοντας έναν γενικό αναθεματισμό: "Αυτός είναι τεμπέλης", "χαραμοφάης", "λιγότερο ικανός", "αμόρφωτος", "φτωχός" κτλ. Έτσι απαλλασσόμαστε από κάθε ευθύνη , ανάγκη και προσπάθεια να δικαιολογηθούμε ηθικά ή να τον βοηθήσουμε ή να διερευνήσουμε επιστημονικά την περίπτωσή του. Προτιμάμε να μελετάμε την συμπεριφορά σκουληκιών παρά για το πώς θα βοηθήσουμε τους ανθρώπους.

Όπως πριν από 2 αιώνες θεωρούσαν συλλογικά τους Αφρικάνους κατώτερα όντα έτσι και σήμερα θεωρούν κάποιους ανθρώπους κατώτερα όντα και τους ονομάζουμε τεμπέληδες ή φτωχούς. Ο ρατσισμός έναντι των διαφόρων φυλών καταδικάζεται γιατί έχει αντικατασταθεί από διάφορα άλλα είδη κοινωνικών ρατσισμών που εξυπηρετούν ό,τι εξυπηρετούσαν παλαιότερα οι φυλετικοί διαχωρισμοί.

Όπως κάποτε (ακόμη και σήμερα στον νότο των ΗΠΑ) οι αφροαμερικάνοι κάθονταν σε ειδικές θέσεις στα λεωφορεία, έτσι και σήμερα οι φτωχοί απαγορεύεται να ζουν αξιοπρεπώς γιατί είναι δήθεν από τη φύση τους λιγότερο ικανοί. Το ότι υποτίθεται ότι μπορούν οι ίδιοι οι φτωχοί να κάνουν κάτι για να βελτιώσουν τη θέση τους, δεν βελτιώνει την ρατσιστική θέαση της κοινωνίας απέναντί τους αλλά την ενισχύει γιατί αν αυτοί μένουν στην ίδια κοινωνική/οικονομική θέση τότε η υποτιθέμενη ελευθερία που τους αποδίδουν σκόπιμα δρα ενοχοποιητικά εναντίον τους.

Αυτός είναι ο απόλυτος εγκλεισμός στην υποτιθέμενη ατομική ευθύνη της φτώχειας τους που έμμεσα καταλήγει να γίνεται ένα είδος κοινωνικού ρατσισμού που αντί το χρώμα βασίζεται στην απόλυτη ατομική ευθύνη!

Συνεπώς δεν ψάχνουμε να δούμε αν κάποιος άνθρωπος είχε κακή παιδεία, κακή οικογένεια, κακές βιολογικές προδιαθέσεις ή κακό περιβάλλον διαβίωσης. Δεν υπάρχουν ακόμη κοινωνικοί ντετέκτιβς Αντίθετα, καταδικάζουμε ανθρώπους με βάση την υποτιθέμενη ελευθερία που έχουν. Όπως και παλαιότερα η κοινωνία δεν ενδιαφερόταν αν στην Αφρική οι άνθρωποι δεν γνώριζαν Αγγλικά, ότι δεν γνώριζαν καλούς τρόπους σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα ή ότι είχαν άλλες παραδόσεις. Απλά τους χαρακτήριζαν ζώα και προχωρούσαν με το πέρασμα αλυσίδων στα πόδια τους την ενσκλάβωσή τους.

Έτσι και σήμερα, η δομή της κοινωνίας και οι παραγωγικές σχέσεις διευκολύνονται από το να διαγράφουμε γρήγορα ανθρώπους και να μην μπαίνουμε σε βαθύτερες σκέψεις του "τι", "πώς" και "γιατί". Όσο πιο γρήγορα τους διαγράφουμε με μια γραμμή τόσο καλύτερα λειτουργούν τα πράγματα. Που να αλλάζουμε τώρα κοινωνικές δομές και παιδεία....που να ψάχνουμε να βρίσκουμε τι επηρέασε κάποιους ανθρώπους και εξώκειλαν στο ποτό, στα ναρκωτικά, στην κατάθλιψη, στην ακραία επιθετικότητα, στην παρανομία και στην εγκληματικότητα......Εκτελέστε τους να τελειώνουμε!!....Άλλωστε κάποιους πρέπει να εκμεταλλευόμαστε, το με ποια κριτήρια είναι άσχετο!

Αλλιώς χώσε τους μέσα και αν δεν έχουμε κάποτε περισσότερο χώρο φυλακών θα σταματήσουμε να φτιάχνουμε σχολεία για να ανοίγουμε περισσότερα ψυχιατρεία και φυλακές.


Το αρθρο αυτό είναι αναδημοσίευση απο το blog του Greek Rider.

Η Τζούλια ήταν μόνο η αρχή

Τι θα γίνει απο εδώ και πέρα; Δηλαδή μετά την οικονομική κατάρρευση της ελλάδος.
Η Τζούλια με την τσόντα έδωσε το έναυσμα. Ο ΠΑΟΚ παίρνει πρωτάθλημα και οι ομάδες της ελλάδας πάνε καλά στο εξωτερικό.
Τα μεγάλα σκάνδαλα αρχίζουν και εμφανίζονται. Ο ένας πηδιέται με τη μία. Ο άλλος χωρίζει με την άλλη και πάει λέγοντας. Στο μπάσκετ καμιά εθνική θα σαρώσει και στο ποδόσφαιρο κάτι παρόμοιο θα γίνει. Ή τουλάχιστον δεν θα πάμε και πολύ άσχημα στη Ν. Αφρική.
Περιμένουμε να γίνει καμιά πετρελαιοκηλίδα στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο. Να βρούμε τίποτε πυρηνικά θαμμένα σε κανα χωράφι και σίγουρα κάποιος καταστροφικός σεισμός θα μας χτυπήσει (άλλωστε τα μέσα υπάρχουν για να γίνει το τελευταίο).
Σίγουρα απο μπουμπούκια στην τηλεόραση θα περιμένουμε πολλά τώρα εν ώρα πλήρους οικονομικής αποσύνθεσης. Όσο θα μεγαλώνει η ανεργία και η οικονομική δυσφορία, όλο και περισσότερα σκάνδαλα, επιτυχίες και συμβάντα θα βγαίνουν στην φόρα. Ο ελληνικός λαός, μπουνταλάς όπως είναι και αμόρφωτος, θα απορροφηθεί με τον πεσμένο κώλο της Τζούλιας για άλλη μία φορά. Όσο η μιζέρια του θα αυξάνεται τόσο θα του δίνουν άρτο και θεάματα. Άλλωστε τα ίδια γινόταν στην αρχαία Ρώμη. Απο την άλλη ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης στρατολογούσε μίζερους και εξαθλιωμένους δίνοντάς τους ρούμι και λουκάνικα.
Επίσης θα δούμε πολλές ρατσιστικές επιθέσεις καθώς και μία αναρχο-αριστερά πολύ ενεργή. Όταν υπάρχει οικονομική κρίση υπάρχει και πόλωση. Οι μεν διανοητικά υπερ-καθυστερημένοι θα πάνε με της ακροδεξιά (άλλωστε ο μετανάστης δεν φταίει για την κρίση;) και οι κάπως πιο συνειδητοποιημένοι θα πάνε προς αριστερά.
Θα ενταθούν πάντως οι κάθε λογής ακρότητες.
Και καθώς η χώρα θα βυθίζεται όλο και πιο πολύ μέσα στον λήθαργο και τις εσωτερικές τριβές, μεγάλες και επικερδείς δημόσιες επιχειρήσεις θα πουλιούνται για να ξεχρεώσουμε. Κομμάτια εδάφους θα δίνονται σε γερμανο-γαλλο-αγγλικο-ελληνικές επιχειρήσεις ή στην εκκλησία για ένα κομμάτι ψωμί.
Επίσης σημαντικό: Οι μπάτσοι θα βγούνε παγανιά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα έκλεισε το gamato.info. Τέτοια πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται συνέχεια. Όταν έχεις κρίση οικονομική, το τελευταίο που θες είναι η εξέγερση. Η αστυνομία θα αρχίσει να χτυπάει προληπτικά. Όσα κομμάτια του λαού μείνουν ενεργά και δεν ψαρώσουν απο θέαμα και σκάνδαλα, με το που σηκώσουν κεφάλι θα το χτυπάει ο μπάτσος.
Εκτός αν η κατάσταση γίνει τόσο ακραία που και οι μπάτσοι αρχίσουν και δεν θέλουν να παίρνουν μόνο 3 και 60 για να δείρουν τον κόσμο.

Και πού είναι η εκκλησία?ΟΕΟ?

Είναι γνωστό πως η Ελλάδα έχει μπει σε τροχιά πτώχευσης εδώ και καιρό, και όσοι δεν το έχουν καταλάβει το ταμείο είναι μείον και δυστυχώς επτωχεύσαμε....
Ποιός έχει την μεγαλύτερη περιουσία αυτήν την στιγμή στον Ελληνικό χώρο;
Η εκκλησία.
Και η εκκλησία δεν είναι δημόσιο. Είναι μία επιχείρηση. Υποτίθεται οτι είναι εδώ για το καλό του ανθρώπου. Αλλά οι ρασοφόροι της πληρώνονται απο το κράτος. Κάνουν μπίζνες με οικόπεδα και χρηματιστήριο (τα νόμιμα γιατί για παράνομα έχουν ακουστεί πάρα πολλά άλλα) αλλά απο φορολογία στο κράτος μηδέν.
Αν αυτή τη στιγμή γινόταν δέσμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας η χώρα μας θα μπορούσε να ξεπληρώσει τα πάντα. Αλλά τέτοιο πράγμα δεν περιμένουμε ποτέ απο ανθρώπους που όταν ακόμα είχαν τα λεφτά δεν επένδυσαν σε σωστά πράγματα. Τώρα δεν πρόκειται να ζητήσουν ούτε ευρώ απο την περιουσία της εκκλησίας.
Το θέμα είναι όμως οτι σε αυτήν την δύσκολη στιγμή που περνάει η ελληνική οικονομία και που εδώ και χρόνια την νιώθει στο πετσί του ο έλληνας εργαζόμενος και νέος, και που θα την νιώθει ακόμα πιο έντονα απο εδώ και πέρα, η εκκλησία δεν κάνει τίποτε. Ενώ θα έπρεπε να βοηθήσει με κάποιο τρόπο τον λαό τον ελληνικό δεν ανοίγει ούτε παγκάρι. Να μου πεις πότε άνοιξε; Μόνο για ελεημοσύνη είναι ικανή. Αλλά η ελεημοσύνη ποτέ δεν βοήθησε κανέναν. Η επένδυση όμως σε μόρφωση και σε παραγωγή (πρωτογενή ή δευτερογενή) θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση.
Και τώρα η ελλάδα είναι στην θέση του νεκρού που απλά βρίσκεται το πτώμα του πεταμένο σε μία άκρη του δρόμου και τα λαμόγια βάζουν το χέρι στην τσέπη να αρπάξουν ότι αυτή έχει μέσα. Τα σκυλιά σε λίγο θα έρθουν να εξαφανίσουν το σώμα της. Και ξέρουμε όλοι ποιοι είναι αυτοί. Οι τράπεζες που δάνεισαν στην ελλάδα για τα ομόλογα. Και όχι ξένες τράπεζες αλλά ελληνικές. Και πίσω απο τις τράπεζες κρύβονται επιχειρηματίες καθώς πρέπει, που με δάκρυα βγαίνουν στα κανάλια και λένε στον ελληνικό λαό οτι θα πρέπει να σφίξει το ζωνάρι για να πληρώσει τα χρέη τους. Τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν και θα επωμιστούν το όφελος.
Ένας φαύλος κύκλος που τροφοδοτείται συνεχώς απο τον ιδρώτα και το αίμα του εργαζόμενου λαού.
Και πάλι. Η εκκλησία πού είναι; Για να μη ξεφτιλίστε θα έπρεπε να αυτή απο μόνη της να δώσει μεγάλο μέρος της περιουσίας της. Όχι να διοργανώνει εράνους. Αλλά προτιμάει τον δρόμο χέρι χέρι με τα αφεντικά και τα λαμόγια.
Γιατί είναι ξεφτίλες Και τέτοιοι ξεφτίλες θέλουν κλωτσιές για να φύγουν απο εδώ.

Planta 4a

Είδα αυτή την ταινία και πραγματικά με εντυπωσίασε. Παραθέτω το πως την παρουσίασε ο uploader στο www.gamato.info (http://www.gamato.info/details.php?id=6073c8be0f4fcb67f42ffcd25b86864055500b78) απο όπου και μπορείτε να την κατεβάσετε. Έχουμε λοιπόν:
Ο τέταρτος όροφος είναι μία πραγματικά αξιόλογη ταινία. Ένα δράμα που πραγματεύεται τους πρώτους έρωτες, το μπάσκετ, τις συνήθεις σκανταλιές της παιδικής ηλικίας και πάνω απ' όλα, τη φιλία. Βασικά μια κωμωδία, σίγουρα θα γελάσετε σε πολλές σκηνές, αλλά θα σκουπίσετε και δάκρυα στην πορεία... Μία ταινία με δροσερή ειλικρίνεια, πλημμυρισμένη με θλίψη και χιούμορ. Και παρεμπιπτόντως... λαμβάνει χώρα στην ογκολογική κλινική ενός νοσοκομείου. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να θεωρήσει πως το γεγονός αυτό καθορίζει ένα πλαίσιο λειτουργίας έντονα καταθλιπτικό. Και όμως όχι! Τα νεαρά αγόρια πάσχουν από καρκίνο, κάτι που ποτέ δεν ξεχνάς, ούτε μπορείς να παραβλέψεις, αλλά η αρρώστια δεν κυριαρχεί στην ταινία, επιλέγοντας να παραμείνει σχεδόν στο παρασκήνιο. Ο σκηνοθέτης Antonio Mercero, κατάφερε να καταπιαστεί με ένα τόσο δύσκολο θέμα και να φέρει αυθεντικό χιούμορ στην ιστορία, χωρίς να παρακάμπτει την σοβαρότητα της ασθένειας από την οποία πάσχουν τα αγόρια. Καθίσταται ακόμη πιο αξιόλογη από το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αυτή του Albert Espinosa, χρονίως πάσχοντος από την ασθένεια, που κατάφερε να επιβιώσει. Η ταινία έχει κερδίσει πολλά βραβεία και την αναγνώριση των κριτικών. Ο πρωταγωνιστής Juan Jose Ballesta, κάτοχος του βραβείου Goya για την υποκριτική του στην ταινία "El Bola", ερμηνεύει εκπληκτικά το ρόλο του, αν και το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα αγόρια του άγνωστου τότε cast. Η ιστορία αρχικά παρουσιάστηκε ως θεατρικό έργο με τίτλο "Οι καραφλούληδες" και προσαρμόζεται ιδανικά στην μεγάλη οθόνη. "Καραφλούληδες" είναι το όνομα που με τρυφερότητα δίνεται στους νεαρούς ασθενείς από το προσωπικό του νοσοκομείου, για προφανείς λόγους, και αντλώντας στοιχεία από την προσωπική του εμπειρία, ο Espinosa μεταβιβάζει αριστουργηματικά τα συναισθήματα και τις δοκιμασίες του να μεγαλώνεις έχοντας καρκίνο. Η ταινία αντιμετωπίζει τα άτομα ακριβώς έτσι. Μία παρέα νεαρών αγοριών που βρίσκει το δρόμο της στον κόσμο, τη θέση της στο κοινωνικό περιβάλλον και που ασχολείται με όλα τα συνήθη πράγματα που ασχολούνται τα αγόρια στην εφηβεία. Ούτε μια στιγμή δεν αντιμετωπίζονται ως "θύματα" και δικαίως. Είναι κανονικοί έφηβοι από διαφορετικούς χώρους, που διαπραγματεύονται διαφορετικά προβλήματα και συναισθήματα, ενώ όλοι μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό που ποτέ δεν ξεπερνάει το θέμα της ενηλικίωσης που η ταινία τόσο εύγλωττα απεικονίζει. Η σκηνοθεσία του Mercero έχει τέτοια απλότητα και αναζωογονητική ειλικρίνεια, που έχει δημιουργήσει ένα πραγματικό αριστούργημα. Με δεδομένη την επιλογή θέματος και το γεγονός ότι οι χαρακτήρες απεικονίζονται με χιούμορ, η ταινία καταφέρνει να κινείται σε μια πολύ λεπτή ισορροπία. Θα ήταν πολύ εύκολο να "γλιστρήσει" αλλά ποτέ δεν το κάνει. Βαδίζει συνεχώς σε μία κλωστή μεταξύ δράματος και κωμωδίας, χωρίς να φαίνεται αδύναμη ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο και γι' αυτό είναι ιδιαίτερα σπάνια δημιουργία. Αυτή η ταινία είναι απόλυτη απόλαυση να την παρακολουθείς - θα σας κάνει να κλαίτε από τα γέλια και σε κάποιες στιγμές απλώς... να δακρύσετε. Υπάρχει θλίψη, φυσιολογικά. Θα ήταν μη ρεαλιστικό αν δεν υπήρχε, ωστόσο ποτέ δεν υπερκαλύπτει την υπόθεση.
Και όπως λέει στην αρχή: ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ

ΥΓ: Η ταινία είναι στα Ισπανικά όμως η μετάφραση που έχει γίνει νομίζω οτι είναι αρκετά καλή και δεν θα υπάρξει πρόβλημα στην προβολή της, και στην κατανόησή της.