Κυριακή

νυχτα

Βράδυ και την έχω αράξει στο κρεβάτι. Μακριά από την πόλη. Εδώ δεν ακούγονται ούτε αυτοκίνητα με σουπερ ηχεία, ούτε μαρσαρίσματα στα φανάρια ούτε τίποτε. Μόνο από το απαλό αεράκι που φυσάει, τα μεταλλικά διακοσμητικά που κρεμνάνε στις εισόδους τους οι γείτονες, και ο ανεμιστήρας για να υπάρχει λίγη δροσιά στο δωμάτιο.

Πριν λίγο ήμασταν στο βουνό. Σκαρφαλώναμε τα βράχια. Πιο πριν στη θάλασσα. Ούτε που περνάει από το μυαλό ότι σε μιάμιση μέρα είναι Δευτέρα. Και μετά τρίτη, Τετάρτη, πέμπτη και ξανά παρασκευή και ξανά τα ίδια. Και ο καιρός περνάει. Ψάχνοντας και κυνηγώντας κάτι που δε ξέρουμε τι.

Που καταντήσαμε να ζούμε σε μεγάλα οικοδομήματα από τσιμέντο και να περπατάμε πάνω στην άσφαλτο. Να αναπνέουμε καυσαέριο και στα αυτιά μας να αντηχεί το βουητό από τις μηχανές των αυτοκινήτων και τα κορναρίσματα. Που ζούμε μέσα στο άγχος να προλάβουμε το ωράριο. Γυρνάμε σπίτι και η διασκέδαση μας είναι η τηλεόραση, το ίντερνετ, οι 200 «φίλοι» μας από τις ιστοσελίδες, και αν τύχει και βγούμε και λίγο έξω από την πόρτα ασφαλείας που βάλαμε για να μη μας διαρρήξουνε οι κακοί κλέφτες, αφού έτσι είπε η τηλεόραση, τότε πάμε σε καφετέριες ή μπαράκια που και εκεί θα κλειστούμε κάπου και θα επιδείξουμε ότι ο υλικός κόσμος έχει να μας προσφέρει. Ακριβοπληρωμένα με τη χαρά της ζωής μας, φθαρτά υλικά. Και ντυμένα με την μιζέρια του γκρι χρώματος του μπετόν.

Ζούμε σε κουτιά, διαβάζουμε σε κουτιά, διασκεδάζουμε σε κουτιά, οδηγούμε σε κουτιά και όταν πεθάνουμε μεταφερόμαστε πάλι σε κουτιά. Μια ζωή σε συγκεκριμένες διαστάσεις.

Δεν είμαστε τα ρούχα που φοράμε. Δεν είμαστε η δουλειά που καταντήσαμε να κάνουμε. Δεν είμαστε οι σπουδές μας. Δεν είμαστε η μουσική που ακούμε. Δεν είμαστε η γκόμενα που πηδάμε. Δεν είμαστε το αμάξι που οδηγάμε και η κάρτα της τράπεζάς μας.

Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα για να τον αφήνουμε και να κυνηγάμε κάτι που δεν μπορούμε να ορίσουμε.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ναι δεν είμαστε η δουλειά μας, η μηχανή, το σπίτι, το αυτοκίνητο που έχουμε στην κατοχή μας...ούτε καν οι σπουδές, πλέον ούτε και τα χόμπι μας αφού και αυτά ακολουθούν την μόδα... ωστόσο όλα αυτά τα επιλέγουμε γιατί δεν ξέρουμε τι είμαστε, γιατί γεννηθήκαμε, και πως θα ήταν η ζωή χωρίς όλη αυτή την οικοσυσκευή και την προίκα μας... σημασία για μένα μεγαλύτερη θα είχε να μπορούσαμε να δούμε την αλλη πλευρά, αυτή που φανταζόμαστε ιδανική κ ελευθερη πώς θα ήταν και να επιλέγαμε...

p@k is back and on the att@ck είπε...

Σωστός φίλε..δεν είμαστε το αμάξι που οδήγουμε - το πορτοφόλι που έχουμε στη τσέπη μας - το ακριβό πόλο που φοράμε.κτλ αλλα το θέμα είναι εάν μπορούμε να δούμε τι ακριβώς είμαστε μέσα από τη θολούρα της υπερκατανάλωσης..γιατι αλλιώς η ταύτιση των αντικειμένων που κατέχουμε με την προσωπικότητά μας θα είναι αναποφευκτη...

Υ.Γ. "προδότη" αφησες το mountain bike για την ορειβασία... εσυ χάνεις..

g_0x είπε...

Pak δεν αφησα κανενα ποδηλατο.Ειναι η φυσικη εξελιξη :p με πορωνει περισσοτερο ο βραχος παρα το ποδηλατο...Ελπιζω οταν ερθεις πανω να σε δεσω με κανα σχοινι και να σκαρφαλωσεις κ εσυ.Παιζει να μην ξανακανεις ποδηλατο... :P Α και ετσι θα ειναι αμα κανεις και μια φορα σνοουμπορτ :P νομιζω θα παρατησεις τα gay ski σου...
YΓ: με ψηνει ομως ενα bmx τωρα τελετυαία πολυ σου λεω