Τα λόγια είναι περιτά.......

27 of December is arrived and i think its Saturday.
Greece is turning into white and its cold.
We dont really care.
I keep thinking of the way that we were met
Feels like its a fairy tale
Youre the princess the most beautiful Ive seen
I am just a prince
I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
Youre my sweetest kiss
Youre my immortality
Youre my pretty world spins inside my little mind little mind
Now were kissing and were saying to each other
Just a little I do
But the thing is what we really want
It cannot be said
And I promise I will never let that death
Take you from me anyway
Ill throw us stars, stars. Stars
To wish well never die
Youre my brightest sun
Youre my crystal sea
Youre my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where well live in happiness.

Νεα φόροι, νέα μέτρα...

Κατα τη γνώμη μου δεν σκέφτονται οι κυβερνήτες καλά τα πράγματα. Όχι μόνο στην ελλάδα. Δεν γίνεται να επιτίθεσαι με τόση βιαιότητα στις συντάξεις, στα εργατικά δικαιώματα, στην τσέπη του κοσμάκι γενικά. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά βλέπεις οτι κάποιοι λίγοι ακόμα είναι σε θέση να αγοράζουν αμάξια πολυτελείας και γενικά να κάνουν άνετη ζωή.
Δε θα σταθώ όμως στο θέμα της ανισότητας.
Το πρόβλημα είναι οτι με τέτοιες αντιθέσεις, ο κόσμος ξεσηκώνεται. Και δε μιλάω για την Ελλάδα (μόνο). Και όταν ο κόσμος ξεσηκωθεί είναι δύσκολα τα πράγματα. Γιατί τότε βγαίνει και η αστυνομία, ίσως και ο στρατός. Στο μυαλό του μικρού επαναστάτη αυτό είναι το όνειρο. Αλλά μόνο για τον φοιτητάκο με τα σταράκια. Γιατί ο ξεσηκωμός σημαίνει και νεκρούς. Αστάθεια. Φασίστες να χτυπάνε πόρτες απο σπίτια αριστερών. Εμφίλιος. Ω ναι. Δεν είναι απλά τα πράγματα. Και αλήθεια. Με τόσα μέτρα βλακείας, το έχουν σκεφτεί σοβαρά οι απο πάνω; Τι θα μείνει στο τέλος;

Όσο υπάρχει ασυμμετρία τόσο θα εντείνεται η σπειροειδής κίνηση που θα μας τραβάει προς το σημείο όπου ξεκινήσαμε. Μόνο η συμμετρία θα μας δώσει την τέλεια και αέναη κυκλική κίνηση...

Χάσμα γενεών

Προχωρώντας στο δρόμο άκουσα μια μάνα να λέει πως έδωσε γύρω στα 10.000Ε φέτος μόνο για ιδιαίτερα και μετά αναρωτιόταν, και τι έκανε; Προφανώς για το παιδί της που μάλλον δεν θα τα πήγε και τόσο καλά σύμφωνα με τα κριτήρια της μάνας. Έτσι μου δημιουργήθηκαν διάφορες συνειρμικές σκέψεις με το τι ακριβώς ζητάνε οι μίας γενιάς μεγαλύτεροι, και τι είναι αυτό που καταλαβαίνουν αυτοί της αμέσως επόμενης.
Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως το χάσμα γενεών δεν οφείλεται αποκλειστικά στην διαφορά της ηλικίας. Ίσως να μην οφείλεται καν σε αυτή τη διαφορά αλλά να οφείλεται στο πως έζησε η κάθε γενιά. Έτσι φτάνω στο συμπέρασμα να πω πως ακόμα και ανάμεσα σε συνομηλίκους υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα που οφείλεται στην αντίληψη των πραγμάτων, για τον καθένα διαφορετική, λόγω διαφορετικής σκοπιάς και βιωμάτων.
Ο γονιός περιμένει απο το παιδί του να πάει καλά στις πανελλαδικές Αυτό το θέλει κάθε γονιός που έχει ξεκαθαρίσει με το παιδί του τι καριέρα θέλει να ακολουθήσει. Οπότε περιμένει και απαιτεί, αφού το πληρώνει ακόμα και ζει απο την τσέπη του, να πάει καλά και να πιάσει τις επιθυμητές σχολές. Έτσι θα έπρεπε να είναι; Καταρχάς σε ποιά οικογένεια έχει το παιδί ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει στο μέλλον; Και αν το έχει κάνει απο πραγματικά δική του επιλογή, τότε πώς πήρε αυτήν την απόφαση; Βάση ποιών εμπειριών; Έπειτα, πως ένας γονιός απαιτεί απο το παιδί του να εργαστεί και να πιεστεί, και να το βάλει σε μία τέτοια διαδικασία, πίεσης, πλήρους ανταγωνισμού (γιατί οι πανελλαδικές δεν είναι αντιγράφω και περνάω όπως στο πανεπιστήμιο, είναι αντιγράφεις και ίσως μου φας την θέση). Και ειδικά σε μία τέτοια ηλικία που ο νέος, έφηβος, έχει σίγουρα άλλες ανησυχίες (το αντίθετο φύλο, αθλητισμός, διασκέδαση, μουσική κλπ.);
Και ας ξεφύγω λίγο απο τα τετριμμένα που αναφέρω πιο πάνω. Ο καθένας ξέρει πως είναι όντως λάθος το όλο σύστημα και πως πρέπει να αλλάξει. Όμως εδώ είναι και κάτι πιο βαθύ. Ο γονέας προφανώς είναι στην ηλικία των 50 ετών την στιγμή που το παιδί του δίνει τις πανελλαδικές, αν υποθέσουμε πως απέκτησε παιδιά στην ηλικία των 30. Αυτό μας πάει 20 χρόνια πίσω. Εκτός αυτού, άλλα δέκα χρόνια πιο πίσω για την στιγμή που αυτός είτε μπήκε σε κάποια σχολή, είτε βγήκε στην αγορά εργασίας.
Ξέρετε τι γινόταν 30 χρόνια πριν στην Ελλάδα; Όποιος ήθελε να δουλέψει είχε δουλειά όποτε ήθελε και ειδικά στο δημόσιο, και όποιος ήθελε να σπουδάσει ουσιαστικά σπούδαζε χωρίς ανταγωνισμό (εκτός απο τις κλασικές "καλές σχολές", γιατί υπήρχαν και καλοπληρωμένες δουλειές εκτός σπουδών). Όλα αυτά οδηγούν στην προηγούμενη γενιά να θεωρεί πως η επιτυχία είναι δεδομένη. Και πως ο νέος αν αποτύχει είναι καθαρά δικιά του ευθύνη. Ειδικά το να μην πιάσει μία σχολή των αρχικών του προτιμήσεων είναι αποτυχία, και σημαδεύει τον νέο, ίσως και για όλη του τη ζωή. Αυτά όμως τα λέει μία γεννιά που ουσιαστικά μεγάλωσε μέσα στην προσφορά εργασίας, για δουλειές που πρόσφεραν και μεγάλες αποδοχές. Μεγάλωσε σε μία κοινωνία που την δεκαετία του '80 "έφαγε" πραγματικά πολλά λεφτά (δανεικά κυρίως) και άζησε στο αμερικάνικο όνειρο του αγοράζω αμάξι για να κάνω την επίδειξή μου, και σπίτι σε ωραία τοποθεσία.
Και αυτή τη στιγμή καλείται ο νέος να αντεπεξέλθει σε όλο το βάρος αυτό. Στο βάρος του να πάει καλά στις εξετάσεις. Του να βρει μια δουλειά που να του προσφέρει αποδοχές καλές. Του να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Και τι αντικρίζει; Ανεργία. Ανασφάλεια. Σύνταξη; Ούτε καν. Ένσημα μηδέν. Και ένα αφεντικό που θα του λέει αν θες, γιατί αν δεν θες υπάρχουν κι άλλοι. Και το αφεντικό ανήκει φυσικά στην προηγούμενη γενιά. Γι' αυτό ακούμε συχνά τις μεγάλες κουβέντες κάποιον να λένε πως αν θες πας μπροστά. Πως ο καλός θα αναδειχθεί κλπ. Βλακείες. Αυτό έχω να πω.
Έτσι σαν συμπέρασμα μπορώ να πω πως η γενιά των 20άριδων τώρα, τα βρίσκει όλα μπροστά της (όπως και των 30άριδων). Γι΄αυτό νομίζω πως δεν μπορεί να την κοροϊδέψει κανείς με μεγάλες κουβέντες για αστραφτερή ζωή και κόπο που ανταμείβεται. Γι΄αυτό και νομίζω πως έχουν χαθεί εκείνα τα χαζοϊδανικά των μεγαλυτέρων. Και γι' αυτό βλέπουμε μία ολόκληρη γενιά να βγαίνει και να ανάβει μολότοφ. Να σπάει αμάξια πολυτελείας και βιτρίνες τραπεζών και καταστημάτων. Όχι γιατί είναι αλήτες και τσογλάνια. Αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Ότι δεν είναι ηλίθια, δεν τρώει το κουτόχορτο και οτι ο μόνος τρόπος να αλλάξει ίσως η κατάσταση είναι να καταστραφεί το χλιδάτα πλασαρισμένο αμερικάνικο όνειρο που πλασάρεται εδώ και δεκαετίες.

http://www.mentalfloss.com/blogs/archives/15131

Πως θα δείτε Live Stream αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου

Επειδή δεν έχω τηλεόραση και φαντάζομαι πως δεν έχουν και πολλοί άλλοι, βρήκα μία διεύθυνση που κάνει live stream το παγκόσμιο κύπελλο στην Ν. Αφρική. Αυτή είναι η http://www.eurovisionsports.tv/
Απο ποιότητα εικόνας αρκετά ικανοποιητική Απο stream αρκετά καλό (κάνει απειροελάχιστες διακοπές αλλά δεν σε προβληματίζουν). Δεν έχει εκφωνητές (τώρα δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό, αλλά δεν θα ακούμε τους π@π@ρες της τηλεόρασης να λένε το μακρύ και το κοντό τους).
Σημείο που πρέπει να προσέξει κανείς: Στο firefox έχει πρόβλημα. Μόνο με Internet Explorer.
Είδα τον μισό αγώνα Ελλάδας - Κορέας. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει πρόβλημα υπερφόρτωσης όμως σε αγώνες με καλύτερες ομάδες. Βλέπουμε...

Αντιγράφω απο την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ:

Τους πιο συχνούς όρους αναζήτησης για την πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού αγόρασε η BP από Google και Yahoo σε μία προσπάθεια να βελτιώσει την εικόνα της στην κοινή γνώμη.

Έτσι, όταν ένας χρήστης του Ίντερνετ αναγράψει στις μηχανές αναζήτησης τις λέξεις πετρελαιοκηλίδα (oil spill), πετρελαιοκηλίδα και αιτήσεις αποζημίωσης (oil spill claims) κλπ, το πρώτο αποτέλεσμα που θα δει είναι μία ιστοσελίδα της BP, η οποία περιέχει πληροφορίες για τις ενέργειες της εταιρείας να καθαρίσει την περιοχή.

Δε ξέρω γενικά αν βαδίζουμε σε καλά μονοπάτια...
Δηλαδή μπορώ να ελέγχω πλέον και την πληροφορία του Ιντερνετ...
Το ιντερνετ είναι ελεύθερο...
Άρα μπορώ να ελέγχω την ροή της ελεύθερης πληροφορίας...
Ή μήπως όχι...
Πάντως πέρα απο τα φιλοσοφικά ερωτήματα. Πολύ επικίνδυνο αυτό το πράγμα. Τελικά για το "ελεύθερο" ιντερνετ. Υπάρχει αληθινή ελευθερία;

Τρένο

Καθόμουν σε ένα απο τα βαγόνια. Ταξίδευα. Και σίγουρα θα διαρκούσε πολλές ώρες. Είχα πιάσει ένα κάθισμα στο πίσω μέρος του βαγονιού. Έξω η νύχτα είχε πέσει. Και όποτε το τρένο περνούσε κοντά απο κάποιον στύλο που έφεγγε, η βροχή φαινόταν πως είχε στάξει πάνω στο παράθυρο. Στα αφτιά μου είχα ακουστικά. Τι άκουγα δεν θυμάμαι. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ήταν κάτι ωραίο όμως. Στα πόδια μου ανάμεσα είχα την τσάντα. Αυτή μέσα είχε ένα μπουκάλι. Λίγο ουίσκι. Έτσι για τον δρόμο.
Αυτή καθόταν στην απέναντι σειρά καθισμάτων. 2-3 σειρές πιο μπροστά και με πρόσωπο που κοιτούσε σε μένα. Διάβαζε. Τι διάβαζε δεν θυμάμαι. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ήταν κάτι ωραίο όμως.
Και αυτή ήταν αρκετά ωραία. Μαύρα μαλλιά. Λεπτή. Υπέθεσα ψιλή. Μαύρα ρούχα. Μαύρα βαμμένα μάτια. Άσπρο πρόσωπο.
Την κοίταξα και με κοίταξε. Σαν να με διαπέρασε ρεύμα. Σαν να άνοιξε απότομα το παράθυρο και ανατρίχιασα απο το κρύο. Αυτή χαμογέλασε. Όμορφα κόκκινα χείλια.
Ακούμπησε το βιβλίο της πάνω στα πόδια. Έβγαλε ένα σακουλάκι απο την τσάντα της. Άπλωσε το περιεχόμενο πάνω στο βιβλίο. Όσο έπρεπε. Έβγαλε και τον καπνό της και το ανακάτεψε. Κόλλησε και μερικά φύλλα απο τσιγάρα. Το έστριψε. Και όπως σηκώθηκε να βγει στο χώρο ανάμεσα απο τα δύο βαγόνια. Εκεί που κάνει θόρυβο. Κρύο. Και συνήθως κάθονται όσοι δεν έχουν θέση. Έκανε νόημα να την ακολουθήσω.
Πήρα την τσάντα μου και βγήκα απο το βαγόνι.
Εκεί μιλήσαμε...

Ψαχνω

Γενικά μου την δίνουν αυτοί που μιλάν για τον εαυτό τους με τόση έπαρση, λες και είναι κάποιος τρίτος και τον θαυμάζουν. Επίσης μου την δίνει να λένε πράγματα ΕΓΩ και ΕΓΩ και ΕΓΩ, και να θεωρούν τον εαυτό τους κάτι που δεν είναι. Μου σπάει τα νεύρα απλά.
Ζω στην ανασφάλεια. Δεν ξέρω καν τι είμαι. Πάνω που λέω είμαι αυτό, κάτι έρχεται να το ανατρέψει. Στο τέλος να δεις πάλι πως είσαι ένας μαλάκας που κοιτάει το καθρέφτη. Τι είσαι; Ο σούπερ έξυπνος που νομίζει πως είναι πάνω απο άλλους σε εξυπνάδα; Είδα πως σε έπαιξε η άλλη πριν απο λίγο καιρό. Είσαι η σούπερ όμορφη που μπορείς να έχεις όποιον θές; Σα σκατά είσαι. Το ξέρεις;
Περπατάμε πάνω σε ρευστή άμμο. Κάπου γίνεται πιο σκληρή και νομίζουμε πως το έχουμε. Και ένα βήμα παραπέρα βουλιάζουμε. Όλα είναι ρευστά. Η εικόνα που νομίζουμε οτι έχουμε και που νομίζουμε οτι είμαστε είναι τόσο ρευστή. Τόσο εύθραυστη. Που δεν είναι καν αλήθεια. Μεταβάλλεται τόσο γρήγορα στο χρόνο. Ακόμα ψάχνω να δω τι είμαι. Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Στη τελική που βαδίζω. Και εκεί που νομίζω πως έχω τις απαντήσεις στην επόμενη αλλαγή του δευτερολέπτου χάνονται όλες οι απαντήσεις και τα στάνταρ.
Τελικά τίποτε δεν είναι όπως θα έπρεπε. Και η αλήθεια είναι πως αν ήταν όπως θα έπρεπε τότε δε θα αποτελούσε έκπληξη να μας ευχαριστήσει ή να μας θλίψει. Να καταλάβουμε πως ζούμε σε τελική ανάλυση.
Πιθανολογώ πως πρέπει να αφήσουμε το τι θα θέλαμε να είμαστε και να αποδεχτούμε αυτό που τελικά πραγματικά είμαστε. Απλοί άνθρωποι.