Πέμπτη
Τρίτη
Δυσκολο πραγμα
Δυσκολο πραγμα ο χωρισμος. Ειδικα εκει που ειναι ολα καλα. Και για το τιποτε. Σου ερχετε η κεραμυδα. Εκει που αρχιζεις και γουσταρεις κατι γινεται και δινεται ενα τελος. Μα? Ρωτας... Μα οι απαντησεις δε σε γεμιζουν. Θελεις τοσο πολυ να παρεις τηλεφωνο, αλλα αν το κανεις γινεσαι κουραστικος. Οταν ειδικα μονο ο ενας απο τους δυο αποφασισει να πει για. Και νιώθεις παντα σαν εγκλοβισμένος στην ταινία SAW. Κλειδωμένος και σε αδιέξοδο που δε μπορείς να κανεις τιποτε. Ψάχνεις να βρεις αυτη τη φορμουλα που θα έκανε το τσακ και θα άλλαζαν όλα μα δεν υπάρχει. Κρατιέσαι να μην εκδηλώνεσαι και τα κάνεις παλι σκατα. Θες να διορθώσεις και παλι δεν έχεις την ευκαιρία. Ή δε ξέρεις πως να την χειριστής. Είναι λίγο περίεργα όλα αυτά. Όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι περιεργες. Μακάρι λες να είχες μια μηχανή του χρόνου και να γυρνούσες πάλι πίσω.
Απο την άλλη ξέρεις οτι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Ξέρεις οτι θα περάσει καιρός και θα ξεχαστούν όλα. Οτι θα λές τι βλακιές να χαλιέμαι γιαυτήν. Όλο και κάποια ελατώματα θα αρχίζεις να βρίσκεις που στο τέλος πείθεις τον εαυτό σου οτι δεν άξιζε.
Μα όλα αυτά δεν αρκούν. Τουλάχιστον για την ώρα. Κάνει βόλτες συνέχεια στο μυαλό σου. Είναι συνέχεια στη σκέψη σου. Σβήνεις κινητά μα τα θυμάσαι. Λες οτι δε πρόκειται να ξαναμιλήσω μα πάλι βρίσκεσαι σε αδυναμία και κάνεις πάλι το "λάθος" και ξανατηλεφωνείς. Δεν απαντάει και βράζεις ολόκληρος. Πάς για ύπνο και το μόνο πρόβλημά σου είναι ΑΥΤΗ.
Και πάντα καταλήγεις στο ΜΑΚΑΡΙ...
Χαλια πάλι...
EDIT: ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ δε κλαψομουνιζω.Αυτη τη φορα οχι. Αν αυτη δε θελει δεν αλλαζει κατι. Ουτε να μας παρει και απο κατω επειδη νιωσαμε καποια πραγματα πιο εντονα. Εν τέλη εδώ έφυγαν άλλοι κι άλλοι που ήθελαν να είναι κοντά μας και θέλαμε κι εμείς να είναι εδώ. Τώρα δε θα μας παίξει μια γκόμενα που στην τελική ήταν απλά μία σταγόνα στον ωκεανό της ζωης ολόκληρης. Ειδομεν...
EDIT2: Το κακο είναι πως θες να στειλεις ενα μηνυμα να πεις οτι έχεις στο μυαλο σου. Και να μπορουσες απο αυτο, ή το τηλεφωνο ή οποιαδήποτε άλλη επαφη να ξαναήσουνα παλι όπως πριν... Μα ακομα και αυτην την επαφη την σκέφτεσαι. Λες μήπως ενοχλείς.Τελικα επιλέγεις πάλι την σιωπή. Τεσπα. Δε γαμιέται. Τι άλλο μπορείς να κάνεις στην τελική? Αφου ξέρει οτι γουστάρεις και έχεις κολλήσει. Απλα να υπήρχε ένας μαγικος τρόπος.
Πέμπτη
Τρυπες!!!
Συγκροτηματαρα. Πραγματικα θαθελα να τους δω σε ενα live τετοια εποχη. Τους νοσταλγω. Δε ξερω γιατι τασπασαν. Δε λεω. Ωραιος και ο αγγελακας στα λαικα-εντεχνα του. Μα οι τρυπες ηταν αλλο πραγμα. Ενα ακομα live ρε γαμωτο. Κρατα τα σοου μαϊμουυυυυ!!!
Οικονομία ..Μαϊμού
Μια φορά και έναν καιρό σ΄ ένα χωριό, ένας
άντρας ο Χάρης ανακοίνωσε στους
χωρικούς ότι θα αγόραζε μαϊμούδες προς 10
δολάρια τη μία. Ξέροντας οι
χωρικοί ότι υπήρχαν πολλές μαϊμούδες γύρω
στο δάσος πήγαν και τις έπιασαν. Ο
Χάρης αγόρασε χιλιάδες προς 10 δολάρια τη
μία όπως είπε. Το εμπόρευμα όμως
λιγόστευε και οι χωρικοί σταμάτησαν να
κυνηγάνε μαϊμούδες.
Ο Χάρης ξαναανακοινώνει ότι θα αγόραζε
μαϊμούδες για 20 δολάρια τη μία. Οι
χωρικοί έτρεξαν και έπιασαν και άλλες
μαϊμούδες. Σύντομα όμως οι μαϊμούδες
λιγόστεψαν κι άλλο, οι χωρικοί επέστρεψαν
στα κτήματά τους.
Ο Χάρης ανακοινώνει πάλι ότι επειδή δεν
υπάρχουν πλέον πολλές μαϊμούδες θα
αγόραζε τη μία προς 25 δολάρια. Οι χωρικοί
πιάνουν και τις λίγες που
έμειναν.
Ο Χάρης τούς λέει καταλαβαίνω ότι δεν
υπάρχουν πλέον παρά ελάχιστες
μαϊμούδες γι' αυτό και εγώ θα σας δώσω 50
δολάρια τη μία. Αλλά επειδή πρέπει
να φύγω για την πόλη για δουλειές θα
αναλάβει την αγοροπωλησία ο βοηθός μου.
Ο βοηθός φωνάζει τους χωρικούς και τους
λέει. Κοιτάξτε τι έκανε ο Χάρης.
Γέμισε ένα στάβλο γεμάτο με μαϊμούδες, θα
σας τις πουλήσω εγώ για 35 δολάρια
τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης τού τις
πουλάτε εσείς για 50 δολάρια τη μία.
Οι χωρικοί στριμώχτηκαν μάζεψαν όλες τις
οικονομίες τους και αγόρασαν όλες
τις μαϊμούδες.
Δεν ξαναείδαν ούτε τον βοηθό ούτε τον Χάρη.
Καλώς ήρθατε στη Wall Street
Τρίτη
Σημερα...
Σημερα ηταν η πρωτη μεγαλη απεργία μετα το καλοκαιρι. Δε θα αναφερω τους λόγους για τους οποιους έγινε. Λίγο πολύ όλοι στο ίδιο τσουβάλι είμαστε. Οι περισσότεροι νιώθουν μια πίεση στα οικονομικά τους. Μα ήθελα τόσο πολύ να συμμετάσχω...
Ζήτησα απο το αφεντικο μου να απεργήσω. Μάλλον δε ζήτησα. Το ανακοίνωσα. Μόνο που δε με απελυσε. Ήθελα να πάω τουλάχιστον στη πορεία. Με έχωσε εκέινη την ώρα για δουλειές. Στο γραφείο όταν γύρισα με ρωτούσαν με ειρωνικό υφάκοι: Τι έλεγε η πορεία?
Στο τηλέφωνο με πήρε μια φίλη να μου την σπάσει. Έλα για καφέ μου είπε. Πηγαμε στην πορεία και τώρα δεν δουλεύουμε. Φυσικά και αυτή δούλευε. Και μου το έκλεισε με το συμπέρασμα: Και σύ μια απο τα ίδια είσαι. Δε μπορεί να κάνεις αλλιώς.
Τελος πάντων. Με πονάει η όλη ιστορία της δουλειάς μου. Νιώθω οτι δεν εξελίσομαι σαν άνθρωπος, σαν γνώσεις. Αντιθέτος έχω αφεθεί. Ουτε πολλά λεφτά. Ούτε όρεξη πλέον για τον εαυτό μου. Ώρες ώρες νιώθω οτι δεν έχω αξία σαν άτομο. Οτι δουλεύω απλά για ένα αφεντικό που με έχει 8 μήνες ανασφάλιστο. Για να βγάζει αυτός τα κέρδη του και γω απλά να πηγαίνω όλο και πιο κάτω μέρα με την μέρα.
Και όχι. Υπομονή δεν μου έμεινε. Όρεξη να δουλέψω δεν έχω άλλη. Να ανοίξω κάτι δικό μου δεν έχω τα χρήματα. Μα μέχει κουράσει τόσο αυτή η δουλειά. Είναι και το αφεντικο το ίδιο. Παράξενος άνθρωπος. Ποτε δε γυρισε να μου πει αν είμαι καλά. Αν έχω κάποιο πρόβλημα. Αν θέλω λεφτά. Να μου πιάσει μια κουβέντα για ένα οτιδήποτε θέμα. Είμαι ο υπάλληλος του.Συνεργάτης που τον βοηθάω, όπως το λέει. Και η ειρωνία του είναι οτι χειρότερο. Οτι και να του πεις, σε ότι και να δικαιολογηθείς πραγματικά έχει κάτι να σου πει. Κάτι που θα σε ειρωνευτεί. Με τόσο διπλωματία που θα νομίσεις προς στιγμήν οτι είσαι μαλάκας και σου αξίζει ότι παθαίνεις.
Στιγμές νιώθω πως είμαι αναλώσιμος. Αν φυγω θα βρει άλλον. Και είμαι αναλώσιμος.
Γι αυτά τα πράγματα σήμερα νιώθω άσχημα με μένα. Κάποτε πηγαινα σε πορείες. Τώρα που υπάρχει πραγματικός λόγος κοιτάω το κωλαράκι μου (μη με διώξει) και δε το κουνάω. Με υποτιμάει που οι ιδέες μου είναι τελειως αντίθετες με τις πράξεις μου (τουλάχιστον ως προς την εργασία). Και πιο πολύ με πληγώνει που δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ισως παραίτηση. Μα δεν εχω κατι άλλο.
Κυριακή
Τελικά που πήγαν?
Ανυπόθηκα στεγαστικά δάνεια. Τοξικά ομόλογα. Μαύρες τρύπες της οικονομίας. Κράτη καταρέουν. Άνθρωποι αυτοκτονούν απο τα χρέη. Χρηματιστήρια πέφοτυν. Κράτη δηλώνουν πτώχευση και τράπεζες κλείνουν.Μένουν άνεργοι οι υπάλληλοι τους και στο τέλος τις εξαγοράζει το κράτος το ίδιο.
Και όλα αυτά απο πού ξεκίνησαν? απο δάνεια που έδιναν οι τράπεζες με χαμηλά επιτόκια (στην Αμερική τώρα μιλάμε). Τα έκαναν τραπεζικά προϊόντα και τα πουλούσαν. Κάποιοι τα αγόραζαν. Περίμεναν να ααποδόσουν. Μα κάπου δεν πληρώθηκαν. Δεν απόδωσαν και έχουμε ότι έχουμε. Τεσπα. Δε με ενδιαφέρει τόσο πολύ το οικονομικό της υπόθεσης. Σε γενικές γραμμές αυτό έγινε. Μα ένα ερώτημα παραμένει και με βασανίζει.
Για να έχει κυρήξει πτώχευση η Ισλανδία που ήταν παράδεισος. Για να καταρρέουν τόσες τράπεζες η μία πίσω απο την άλλη. Για να κινδυνεύουν κι άλλα κράτη. Που είναι αυτά τα λεφτά που τόσοι έχασαν? Να βρίσκονται στα σπίτια που κατασκευάστηκαν και δεν πουλήθηκαν λίγο δύσκολο. Η αξία τους δεν ξεπερνά την οικονομία της Ισλανδίας σίγουρα. Αλλά πραγματικά ας δώσει κάποιος μια απάντηση σοβαρή. Πού είναι αυτά τα λεφτά που όλοι έχασαν?
Ένα Playlist για την εποχή
Και την ψυχολογική κατάσταση που δημιουργούν τα τελευταία γεγονότα...
1. M83 - Don't Save Us From The Flames
2. Archive - Again
3. Moby - Whispering Wind
4. Sade - No ordinary love
5. Pearl Jam - Sad
6. Janis Joplin - Summertime
7. The Walkmen - The rat
8. Bush - Letting the cables sleep (remixed)
9. Interpol - Slow hands
10.Unkle - Reign
Πατώντας πάνω στα τραγούδια βλέπετε και το αντιστοιχο βιντεο.
Κυριακη πρωι
Ισως ειναι η κυριακη η πιο μελαγχολικη μερα. Ειδικα οταν έχει συννεφια όπως σημερα. Μα ειναι γλυκιά μερα.Ειναι η μερα που δε κανεις τιποτε. Η μερα που το καλοκαιρι θα πας για μπανιο, θα βγεις εξω απο το σπιτι με το που ξυπνήσεις. Το χειμωνα επιβάλεται ενας ζεστος καφες σε μια καφετέρεια ζεστη, με καλη παρεα και κουβέντα. Ειναι η μερα που βγαινουν οι εφημερίδες χοντρες και παραφουσκωμένες. Που θα ξυπνήσεις οτι ώρα ναναι χωρις να σε νοιάζει. Θα παρεις την εφημερίδα σου, θα κατσεις σε μια πολυθρόνα και έχοντας καλη μουσική να παίζει θα την διαβάσεις με την ησυχία σου. Σήμερα οι περισσοτερες οικογένειες τρώνε μαζι το μεσημέρι. Κυριακή είναι η μέρα που θα πας και μια βόλτα στην εξοχή. Ειδικά αν έχεις μηχανή...
Παλιότερα έλεγαν: Σαββατο ας ειναι και ας είναι χίλιες ώρες. Για να εννοήσουν οτι η επόμενη είναι μέρα ξερκούρασης.
Τέλοσ πάντων.Όμορφη γλυκιά μελαγχολία (ειδικά σήμερα που είναι μουντός ο κειρός...)
