Δεν ξέρω τι επικεφαλίδα να βάλω...

- Η κοινωνική ευημερία θα έρθει μόνο όταν η ανθρωπότητα ισορροπήσει με την φύση.

Η κοινωνική ευημερία είναι ουσιαστικά μία ουτοπική κατάσταση. Όχι ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί να επιτευχθεί με τα μέτρα και τα σταθμά της σημερινής κοινωνικής δομής.

Η σημερινή κοινωνία βασίζεται και περιστρέφεται γύρο μόνο από μία λέξη: ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Ο όρος ανάπτυξη δεν εννοεί την ανάπτυξη του πνεύματος των τεχνών και της τεχνολογίας αυτού καθ’ αυτού. Εννοεί την οικονομική ανάπτυξη που θα επιτευχθεί μέσα από την οικονομική εκμετάλλευση των παραπάνω.

Αυτού του είδους η ανάπτυξη, η οικονομική, και η επιμονή στην οικονομική ανάπτυξη, έχει οδηγήσει την σημερινή κοινωνία στην μορφή της όπως την ξέρουμε. Δεν μπορώ να πω ότι το κεφάλαιο φταίει για τα δεινά που τραβάει η ανθρωπότητα. Πιο πολύ νομίζω πως φταίει το ΕΓΩ. Ο καθένας μας πάντα σκέφτεται και δρα σύμφωνα πάντα με τον εαυτό του. Δεν σκέφτηκε να λειτουργήσει ποτέ σαν σύνολο. Ποτέ δεν έμαθε έτσι. Σε κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν μαθαίνουν στα παιδιά να λειτουργούν σαν ομάδα. Ποτέ κανένας δεν έδειξε ότι με την ομαδικότητα μπορούν να επιτευχθούν πολλά πολύ πιο εύκολα απ’ ότι με την ατομική και μόνο προσπάθεια. Έτσι και το σύνολο μπορεί να λειτουργήσει, μόνο αν το εγώ αντικατασταθεί από το ΕΜΕΙΣ. Γιατί άλλωστε κανείς δεν ζει και μόνος. Ούτε οι άνθρωποι ούτε και τα ζώα ζουν μόνα τους για να δρουν μόνα τους. Και όταν λέω ΕΜΕΙΣ δεν εννοώ μόνο τον άνθρωπο. Εννοώ και τα ζώα και την φύση.

Πρέπει να φύγει η βαθειά ριζωμένη αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι ο μόνος εκλεκτός της φύσης να έχει νόηση. Και σε τι τον κάνει ανώτερο αυτό το πράγμα; Και ποιος είναι αυτός που θα κρίνει τελικά τι είναι ανώτερο.

Πιθανότατα, όλα αυτά να προέρχονται από την μη συμβιβασμό με την ιδέα του θανάτου. Ακόμα και η θεοποίηση του ΕΓΩ να προέρχεται από τον φόβο του ανθρώπου ότι κάποια μέρα θα φύγει από αυτόν τον κόσμο. Έτσι δημιουργήθηκαν και οι θρησκείες, για να δώσουν μία ελπίδα στον άνθρωπο ότι μετά υπάρχει πάλι κάτι. Σήμερα η θρησκεία είναι το χρήμα. Η ανάπτυξη πάντως συνεπάγεται και με την επιμήκυνση του προσδοκίμιου ζωής. Παλαιότερα, ο μέσος όρος ήταν κατά πολύ χαμηλότερος από ότι σήμερα, που έχει ξεπεράσει τα 75 χρόνια. Έτσι και αυτός που έχει τεράστια κεφάλαια και θέλει ουσιαστικά να «κατακτήσει τον κόσμο», θέλει ουσιαστικά να έχει την τεχνολογική ανάπτυξη στα χέρια του για να μπορέσει κατ’ επέκταση να βρει τρόπο να επιμηκύνει την ζωή του. Ίσως είναι παρατραβηγμένο, μα τι στο καλό θα τα κάνει κάποιος τόσα λεφτά; Αφού έχει ξεπεράσει κατά πολύ το όριο όπου θα μπορούσε να έχει ότι υλικά αγαθά ήθελε, τι μπορεί να τα χρειάζεται τα επιπλέον. Δεν μπορώ να βρω άλλον λόγο.

Επειδή όμως η γη είναι συγκεκριμένη και δεν φτάνουν όλα τα υλικά για να ζούνε όλοι σαν βασιλιάδες, η ισορροπία επιβάλει να υπάρχουν και κάποιοι όπου θα ζουν στην ανέχεια. Πάλι οι κατέχοντες, λειτουργώντας με το ΕΓΩ τους, δεν νοιάζονται ή δεν μπορούν να ξεμπλέξουν από τα δίχτυα πλέον που τους έχουν τυλίξει, και δεν μπορούν να κάνουν κάτι γι’ αυτό πέρα από φιλανθρωπίες. Που με την σειρά τους και αυτές δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά το παρατείνουν.

Φυσικά στις μέρες μας αυτοί που ζούνε στην αφθονία είναι όσοι ασχολούνται με την ενέργεια. Ο κύριος μοχλός της σημερινής ανάπτυξης είναι το πετρέλαιο, που τόσοι πόλεμοι έχουν γίνει γι’ αυτό και τόσες ζωές έχουν χαθεί. Ο άνθρωπος, με το μυαλό που του έδωσε ο θεός, επινόησε την μηχανή. Μα επειδή είμαστε ακόμα στην εποχή της φωτιάς, και του τροχού, δεν μπόρεσε να σκεφτεί κάτι άλλο για να την λειτουργήσει, παρά μόνο κάτι εύφλεκτο. Και σήμερα το λέμε από την δύση πετρέλαιο και από την ανατολή, φυσικό αέριο.

Ας μην αυταπατάται κάποιος ότι υπάρχει κάτι άλλο που ωθεί την ανάπτυξη. Πρόσφατα η Ρωσία σταμάτησαν την παροχή του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Τότε ως δια μαγείας, η τιμή του πετρελαίου ανέβηκε. Χωρίς να συμβεί τίποτε άλλο. Αυτός είναι ο νόμος της αγοράς. Αυτοί οι οικονομολόγοι τελικά, με τα αποστειρωμένα μοντέλα, που δεν περιέχουν κοινωνικές επιπτώσεις παρά μόνον νούμερα και ποσοστά έχουνε καταστρέψει πραγματικά τον κόσμο.

Φυσικά τόσα χρόνια όμως δεν σκεφτόμαστε τις επιπτώσεις που έχει η επιμονή μας του να συσσωρεύουμε όλο και περισσότερα κεφάλαια σε μερικά χέρια, στην φύση. Και το λέω αυτό γιατί, το κεφάλαιο όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορούσε να κατανοήσει ή δεν ήθελε να το κάνει, ότι η φύση δεν είναι κάτι δεδομένο, και δεν μπορείς στο βωμό του κέρδους να μην υπολογίζεις ούτε το περιβάλλον όπως δεν υπολογίζεις και τους ανθρώπους και την κοινωνία.

Στο βωμό του κέρδους άνοιξαν βιομηχανίες, μαζεύτηκαν οι άνθρωποι στα αστικά κέντρα και έχουμε την γνωστή ιστορία των μεγαλουπόλεων στις μέρες μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ζούμε σε ένα ανθυγιεινό περιβάλλον και σε ανισορροπία με την φύση. Οι επιπτώσεις είναι οι γνωστές και δεν θα επεκταθώ παραπέρα.

Ως την στιγμή που ήρθαν κάποιοι επιστήμονες και πρότειναν τις πράσινες μορφές ενέργειας. Παλαιά ιδέα είναι αυτή μα δεν ήταν της μόδας, μέχρι που είδαμε το πετρέλαιο να εκτινάσσεται στα ύψη. Και φυσικά οι χώρες άρχισαν να το σκέφτονται σοβαρά όχι από πόνο για το περιβάλλον. Επεξεργάζονται την ιδέα την ιδέα της πράσινης ενέργειας, γιατί πλέον είδαν ότι τα οικονομικά περιθώρια στένεψαν και δεν μπορούν να έχουν ανάπτυξη σε άλλους τομείς αν ξοδεύουν τόσα λεφτά για πετρέλαιο και δεν τα επενδύουν αλλού.

Έτσι βλέπουμε πλέον να ξεπετάγονται όλο και περισσότερες ιδέες για το πώς θα εκμεταλλευτούμε την ενέργεια που μας δίνει απλόχερα η φύση, και υπάρχει γύρω μας, που είναι φιλική προς το περιβάλλον και φυσικά τζάμπα. Βέβαια οι εξουσιαστές του κλάδου της ενέργειας δεν θα αφήσουν έτσι το πόστο τους και τα λεφτά που τους αποφέρει. Τα φωτοβολταϊκά είναι πανάκριβα για να τα αγοράσει κάποιος και να απολαύσει ενεργειακή αυτονομία στο σπίτι του. Οι ανεμογεννήτριες πολλές φορές βρίσκουν εμπόδια στο να τοποθετηθούν σε ένα μέρος. Και τέλος δεν δίνονται τόσα λεφτά για έρευνα όσα θα μπορούσαν να δοθούν, για τις ανανεώσιμες πηγές.

Ο αγώνας είναι μεγάλος, μα στο τέλος θα επικρατήσουν οι φιλικότερες προς το περιβάλλον μορφές ενέργειας, για τον απλούστατο λόγο. Το πετρέλαιο είναι πεπερασμένο. Δεν θα υπάρχει για πάντα.

Φανταστείτε λοιπόν μία κοινωνία με ενέργεια για την οποία δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε πόλεμο για να κατακτήσουμε τις πηγές της (ήλιος, αέρας κλπ.). Μία κοινωνία όπου τα χρήματα αντί να επενδύονται σε πολεμικές επιχειρήσεις για ανεύρεση ενεργειακών πόρων, και στην αγορά αυτών, θα επενδυόταν στην υγεία, στην παιδεία και στην ευημερία της ανθρωπότητας. Ίσως αυτή θα ήταν η ιδανική κοινωνία. Ίσως τότε θα μπορούσε ο άνθρωπος να αποβάλει το ΕΓΩ του και να ζήσει για το εμείς.