Πρώτο επίπεδο.

Πρώτο επίπεδο.

Το ασανσέρ σταματάει. Η πόρτα ανοίγει και μπροστά ξεδιπλώνεται ένας κήπος γεμάτος λουλούδια και αρώματα. Μα γρήγορα κλείνει πάλι και ο θάλαμος ξανά βρίσκεται πίσω στο ισόγειο. Χρειάστηκε πολύς καιρός για να ξαναβρεθεί.

Ως που μία μέρα εμφανίστηκε πάλι ξαφνικά.

Την επομένη. Όταν πέρασε η μέθη και ξημέρωσε. Δεν υπήρχε.

Χρειάστηκε να αλλάξει εποχή ώστε να ανθίσουν πάλι τα λουλούδια. Κατακόκκινα τριαντάφυλλα.

Ζαλάδα και τρικυμία. Παντού. Μετά το ξημέρωμα. Η βροχή και το κρύο. Αλλά εκεί. Κάπου υπάρχει πάλι άνοιξη. Οι εποχές δεν είναι ημερολογιακά ξυπνητήρια. Στο καταχείμωνο βρίσκεις λίγη από την ζέστη του καλοκαιριού που σε κάνει να ιδρώνεις, και μπορείς να δεις τον ήλιο να βγαίνει πίσω από το χιονισμένο βουνό.

Νιφάδες χιονιού έπεφταν πάνω στο γυάλινο περίβλημα. Έπεφταν πάνω στο θόλο. Και από κάτω έλαμπαν τα φώτα.

Κανένας φόβος. Οικειότητα και επιθυμία. Υπήρχε. Υπάρχει.