Δρόμοι

Στην εποχή μας...
... η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει γίνει από εξαίρεση κανόνας, έλεγε ο φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν στην «Κριτική της βίας» (όπου αναρωτιόταν αν μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στη βία που υποτάσσει και τη βία που απελευθερώνει).

Στις συμπαραγωγές...
... της βίας, που γίνονται ολοένα και πιο συχνές στην εποχή μας, πρωταγωνιστούν οι νέοι και η αστυνομία. Το κράτος διατηρεί τη θέση τού παρατηρητή. Το κράτος αρνείται να σκεφτεί τη βία, επειδή, αν τη σκεφτεί, τότε θα πρέπει να τη συγχωρέσει. Όμως, μόνο αν τη σκεφτεί θα μπορέσει να δώσει τις κατάλληλες κοινωνικές λύσεις. Δεν τη σκέφτεται. Αρκείται σε αυτήν και τρέφεται από τον φόβο που εμπνέει στους φιλήσυχους πολίτες. Χρησιμοποιεί τη βία σαν να βρισκόμαστε μονίμως σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Έρευνα που έγινε από τους δικαστικούς και δικηγορικούς συλλόγους της Γαλλίας- και που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» με τίτλο «Πολίτες, δικαιοσύνη, αστυνομία»- καταλήγει στο συμπέρασμα πως τίποτε άλλο δεν φοβίζει σήμερα τους νέους όσο η αστυνομία: «Για τα παιδιά, η αστυνομική στολή έχει γίνει ένα σήμα κινδύνου. Πολλοί γονείς διαπιστώνουν μια πρόωρη πολιτικοποίηση των παιδιών τους, ακόμη και σε μικρές ηλικίες (8-10 ετών), με εκδηλώσεις και συνθήματα κατά της αστυνομίας. Τα παιδιά ανησυχούν και διακατέχονται από άγχος μήπως οι γονείς των συμμαθητών τους συλληφθούν». Κάποτε οι νέοι εργάζονταν περισσότερο. Σήμερα, η ανεργία μεταξύ των νέων έχει ξεπεράσει το 25%. Οι εργοδότες επικαλούνται καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Και διαμαρτύρονται: «Οι σημερινοί νέοι δεν είναι εντάξει. Παραείναι απαιτητικοί. Και καίνε κι αυτοκίνητα». Θα ήταν πιο εντάξει αν αποδέχονταν να γίνουν στη φτήνια πρώτη ύλη στα εργοστάσιά τους, αμελητέα ποσότητα, προσαρμόσιμη ανάλογα με τις ανάγκες και τις κρίσεις τους. Τόσοι και τόσοι άλλοι νέοι από παλαιότερες γενιές, που κάηκαν σαν κούτσουρα στα λεβητοστάσια της μισθωτής δουλείας, δεν είχαν ψυχή; Στα γκρίζα χρόνια που ζούμε, όμως, ίσως οι νέοι της εποχής μας να έχουν ακόμη μεγαλύτερη ψυχή. Πιο απαιτητικοί, λιγότερο εύπιστοι, πιο διψασμένοι για κάτι καλύτερο, δεν έχουν φιλοδοξίες για μια τέτοια δουλεία ούτε ονειρεύονται να ζήσουν και να πεθάνουν σε ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.

Ο τρόπος...
... παραγωγής είναι μια νόμιμη βία. Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία. Η αστυνομία είναι μια νόμιμη βία. Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία. Η δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία. Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία. Το Ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία. Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία. Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία. Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία.

Κι όσο αυτή...
... η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία.

Του Ρούσσου Βρανά
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα Νέα: 8 Δεκεμβρίου 2008
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4490965