Κάθισα και διάβασα την προκήρυξη που έστειλε ο Επαναστατικός Αγώνας στη εφημερίδα Το Ποντίκι, και πραγματικά απορώ γιατί έκανα αυτό το πράγμα στον εαυτό μου και έχασα τόσο χρόνο από τη ζωή μου για να διαβάσω αυτό το έκτρωμα. Γιατί μόνο για έκτρωμα μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς, αν λάβει υπ’ όψιν ότι είναι η επίσημη ανάληψη της ευθύνης για την επίθεση στην κλούβα των ΜΑΤ και για τον πυροβολισμό του αστυνομικού.
Εναλλακτικά είναι μία καλογραμμένη έκθεση, από ένα παιδάκι 16 χρονών που αρχίζει και την ψάχνει με την πολιτική τώρα τελευταία, και έχει γοητευτεί από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό χώρο.
Πέρα από τις πολλές συνομοσιολογικές κουβέντες που έχουν αρχίσει πριν καν αναλάβει την ευθύνη ο Ε.Α. θα αναφερθώ σε μερικά κομμάτια της προκήρυξης που μου έκαναν εντύπωση.
Γενικά, διαβάζοντάς την, μπορεί να πει κανείς ότι δεν λέει και τίποτε καινούριο. Τίποτε άγνωστο. Είναι ένα ανελέητο copy paste από κείμενα που κυκλοφορεί ο ακροαριστερός χώρος και ο αντιεξουσιαστικός. Δεν λέει κάτι άσχημο και πέρα από την φαντασία. Όλα αυτά που περιγράφει συμβαίνουν και δε θα διαφωνήσω στο κομμάτι αυτό. Μα αν περιμένουν να αφυπνιστεί ο κόσμος από μια γενική ματιά στο πολιτικοοικονομικό καθεστώς που επικρατεί, και αν νομίζουν πως με μία τέτοια προκήρυξη δικαιολογείται μία τέτοια τρομοκρατική επίθεση τότε δε ξέρω σε τι κόσμο ζουν αυτοί οι τύποι.
Καταρχάς τους αστυνομικούς τους αναφέρουν σαν μπάτσους. Αν θες να σε πάρουν στα σοβαρά και αν γράφεις κάτι για να αφυπνίσεις τον κόσμο ή έστω να δικαιολογήσεις με αυτό την επίθεσή σου τότε δεν μιλάς όπως στο καφενείο.
Μιλάει γενικά για την αξία της ανθρώπινης ζωής, για το εργασιακό καθεστώς, τους μετανάστες, την αριστερά και τα χώνει στην αντιεξουσιαστική κίνηση. Είναι ένας αχταρμάς από σκέψεις. Τώρα το να αναφέρεις και τους ματατζίδες σαν κότες που δε σου άνοιξαν πυρ…. Τι να πω…
Και φτάνουν στο σημείο να μιλήσουν για την αναγκαιότητα της ένοπλης βίας. Εγώ έχω να πω πως άλλο ένοπλη βία, άλλο τυφλή βία. Έχει τεράστια διαφορά το ένα με το άλλο. Με μια τέτοια προκήρυξη δεν ξεσηκώνεις τον κόσμο. Με ένα χτύπημα σε έναν αστυνομικό δεν καθαρίζεις με την αστυνομοκρατία. Το πρωί είχες στα Εξάρχεια την μισή αστυνομική δύναμη της Αθήνας, που για μερικές μέρες είχε καταλάβει το μέρος κάνοντας προσαγωγές, εκφοβίζοντας και δέρνοντας κόσμο. Όταν χτυπήθηκε η κλούβα αμέσως έγινε κουβέντα για το άσυλο. Αυτός είναι ο σκοπός του αγώνα που θεωρεί λοιπόν ο Ε.Α. ότι κάνει.
Τα χώνει στο ΚΚΕ. Λες και ο κόσμος δεν ξέρει τι είναι το ΚΚΕ. Τώρα θα το μάθει. Και φτάνει στο σημείο να μιλάει για την «αθηναϊκή κομμούνα», με έναν οπλισμένο λαό και υπουργεία άδεια και μαγαζιά και τράπεζες κατεστραμμένες. Φέρνει παραδείγματα κατά τα οποία η βία επέφερε κάποια αποτελέσματα σε αντίθεση με τις ειρηνικές διαδηλώσεις. Και θα τοποθετηθώ. Πότε η τυφλή βία έφερε αποτελέσματα? Στο Μεξικό και στην Αργεντινή που αναφέρονται, δεν ήταν τυφλή η βία. Ήταν εξέγερση. Ξεσηκωμός που δεν άρχισε από μία σφαίρα σε έναν αστυνομικό. Τα κινήματα δεν ασκούν τυφλή βία. Η τυφλή βία δεν έχω δει στην ιστορία να βγάζει πουθενά.
Αναφέρονται στον Τεμπονέρα. Και πάλι οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν δεν ήταν τυφλή βία. Ήταν γενικευμένη αναταραχή, ξεσηκωμός. Εξέγερση. Και στις δύο περιπτώσει, Γρηγορόπουλος και Τεμπονέρας, ο ξεσηκωμός άρχισε από δολοφονική επίθεση του κράτους ενάντια πολιτών. Όχι το αντίστροφο.
Επίσης, για την ιστορία, οι ερυθρές ταξιαρχίες, αν και άσκησαν τυφλή βία, πιο πριν είχαν οργανώσει ένα μαζικό κίνημα γύρο τους. Είχαν σωστή πολιτική τοποθέτηση και άρχισαν πρώτα την προπαγάνδα και μετά την βία. Μα βλέπουμε που έφτασε και αυτή η οργάνωση.
Και έρχονται στο σημείο που αναφέρονται στην αντιεξουσιαστική κίνηση. Έχω να ενημερώσω τους συντάκτες της έκθεσης ιδεών ότι η Α.Κ. ήταν αυτή που στα αντιπολεμικά συγκρούονταν με τα ΜΑΤ. Είναι αυτή που οργανώνει μαζικές πορείες, και ποτέ δεν ανέφερε ότι είναι ενάντια στη βία. Βέβαια ούτε υποστηρικτής της Α.Κ. θα γίνω εδώ. Μα ας ξέρουμε γιατί μιλάμε. Ίσως το 2003 με τις συγκρούσεις στην Θεσσαλονίκη, ο συντάκτης της προκήρυξης ήταν πολύ μικρός και οι γονείς του δεν τον άφησαν να πάει στις πορείες, για να δει την Α.Κ. να συγκρούεται. Μα θα εστιάσω σε ένα σημείο. Τους κράζει για τις μπροσούρες που διακινούν, τις εφημερίδες που εκδίδουν και τις εκδηλώσεις που κάνουν. Είναι ενάντια σε έναν χώρο, που αν θέλουμε να δώσουμε έναν ορισμό της αυτοοργάνωσης, πρέπει να ανατρέξουμε στις καταλήψεις του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και μετά από πολύ μεγάλο παραλήρημα έρχεται να μας πει ο συντάκτης ότι είναι υπέρ της αμεσοδημοκρατίας, αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης. Αυτά που πριν μερικές παραγράφους στην προκήρυξή του θεωρούσε ρεφορμιστικά. Που πριν έλεγε μόνο για καταστροφή και οπλισμένο λαό. Χωρίς να δείξει ίχνος δημιουργικής διάθεσης.
Γιατί εύκολο είναι να καταστρέψεις. Το δύσκολο είναι να τα ξαναστήσεις σωστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου