Θα το έκανες?

Δουλευω σε μια δουλεια που πραγματικα με κουραζει.Μου τρωει ολη την μερα.Με γεμίζει αγχος και δε με πληρώνει αρκετα.Λιγότερα απο το βασικο μισθό που μου αντιστοιχεί.Και κυριότερο.Είμαι κάτω απο 30.Δεν έχω οικογένεια.Ούτε υποχρεώσεις.Ζω με το όνειρο να μπω μια μέρα στη δουλειά.Με καπέλο και τσιγάρο στο στόμα.Να παω στο γραφείο του αφεντικού που θα με κοιτάει παράξενα και τσατισμένα.Και θα του πω:Παραιτούμαι.
Χωρίς να έχω κανονίσει τίποτε.Χωρίς να έχω σχεδιάσει ούτε δευτερόλεπτο αποτο μέλλον μου.Με λίγα λεπτά στη καβάτζα.Και βλέπουμε.
Πραγματικά με έχει κουράσει όλα τα χρόνια να σκέφτομαι οτι θα περάσουνε έτσι.Οτι θα ζω με τον φόβο της απόλυσης.Αλήθεια.Τι έχουμε και βοφόμαστε να το χάσουμε.Ουσιαστικά τίποτε.Τίποτε δε μας κρατάει κι όμως δε κάνουμε το βήμα.
Η ζωή δεν είναι αν θες.Και αν δε θες θα βρω άλλον.Δεν πάει έτσι το πράγμα.Δεν μπορεί να είναι έτσι.Με τρομάζει η ιδέα οτι δε θα αλλάξει ποτέ αυτο.
Περιμένω όμως.Δε σπουδάσαμε για να κάνουμε δουλειά ανειδίκευτου και μισθό αναπτυσόμενης χώρας.Δε λέω κάτι κακό για την εργατική τάξη και για κανέναν.Την πραγματικότητα παραθέτω.Και για να το πω διαφορετικό.Όλη η γεννιά μας είναι αυτή που οι οικονομικές θεωρίες αποκαλούνε "προλεταριάτο".Είμαστε αυτοί που με τους μισθούς δε μπορούμε να παράγουμε υπεραξία.Δεν έχει αξία, καν η ύπαρξή μας.Αν θες.Αν δε θες θα πάρω άλλον.Είναι αυτό που μας αξίζει?
Αλήθεια.Θα παρατούσατε ποτε μαζικά τις δουλειές σας για να ζήσετε όπως σας αξίζει και αφήνοντας ξεκρέμαστο ένα σύστημα που σας χρειάζεται για να πλουτίζει αυτό και εσείς απλα να επιβιώνετε?
Φανταστείτε ένα πρωί στις κεντρικές τράπεζες της αθήνας και όλης της χώρας να υπάρχει το αδιαχώρειτο.Γιατί?Γιατι οι υπάλληλοι θα έχουνε παρετηθεί.Ολη η χώρα να υπολειτουργεί γιατί οι υπαλληλοι την έκαναν.Για πάντα.Τότε θα είναι αν θες γιατι αλλιώς θα βρώ άλλον?
Θα το κάνατε ποτε?