Κατι ακόμα

Μαχαίρια που περπατάνε μέσα στις φλέβες μου και τις σκίζουνε σιγά σιγά από κει προς τα έξω.
Η ανισορροπία των συναισθημάτων και η αποκαθήλωσή μας απο το μέγιστο μας έφεραν ως εδώ, να
αδειάζουμε με το κατάντημά μας. Να μονολογούμε πως μόνο εμείς είμαστε, και στο τέλος να
ζητούμε και άλλοι να μοιραστούν το απόλυτο μηδενικό είναι μας.
Τα προβλήματα να μας πιέζουν, μέχρι να βγάλουμε το πιο απάνθρωπο πρόσωπό μας που σε
κάθε περίσταση θα ξεσπάσει σαν το νερό σε καταρράχτη, ή ακόμα καλύτερα σαν λάβα που θα ξεχυθεί
στον πρώτο που θα μας φερθεί διαφορετικά από ότι μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει.
Περιμένεις/περιμένουμε, τι?την απόλυτη γκιλοτίνα που θα μας βγάλει από τον κόπο χωρίς πόνο;
Τη μέρα που θα ξημερώσει και δεν θα έχουμε συναισθήματα να ποτίζουμε κάθε μέρα σαν τα λουλούδια
στις γλάστρες, που και αυτό καταντάει βαρετό;
Η κατάφαση είναι μία διπλή άρνηση. Η τρεις φορές άρνηση όμως είναι πάλι άρνηση.