Τι πρέπει να κάνει ένας νέος άνθρωπος το αμέσως επόμενο διάστημα

Με τις δεδομένες συνθήκες, όπως εγώ έτσι και αρκετοί στην ηλικία μου θα είναι άνεργοι και χωρίς μέλλον και όνειρα. Οπότε θα βάλω λίγο κάτω το τι πρέπει να κάνει κάποιος στη θέση μου. Μάλλον καλύτερα τι θα τον συμφέρει περισσότερο. Βέβαια μπορεί να κάνω και λάθος σε όλα αυτά Οπότε δέχομαι διορθώσεις.
Υπάρχουν όμως μερικά δεδομένα που δεν πρέπει να τα παραμελλούμε.
Το παρακάτω μιλάει για μετανάστευση.

1)Καλό είναι να πάει κανείς σε κάποια χώρα που μιλάει την γλώσσα. Αν πχ ξέρεις Γερμανικά πήγαινε γερμανία ή σε κάποια γερμανόφωνη. Αν ξέρεις αγγλικά έχεις μεγαλύτερες επιλογές. Όχι όμως Αγγλία. Η αγγλία δεν είναι στα καλύτερά της. Είναι βασικά στα χειρότερά της. Με μεγάλη ανεργεία και χωρίς μέλλον. Οι εξεγέρσεις του καλοκαιριού μας δείχνουν την κοινωνική αναταραχή που είναι σαν μπαρούτι. Οπότε εγώ δεν θα πήγαινα. Επίσης ένα δημοσίευμα της guardian δείχνει σύντομα επέμβαση στο Ιράν απο την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Οπότε εγώ δε θα πήγαινα.

2)Η Ελλάδα παραμένει στο ευρώ. Τότε ακόμα έχουμε δρόμο για την πτώση της ευρωζώνης. Άρα μία χώρα πχ. Γερμανία, Ολλανδία και άλλες πιο ανεπτυγμένες είναι ένας καλός προορισμός. Προτείνω να αποφύγει κανείς (κυρίως χαζογκόμενες) τηνΙσπανία. Εκεί η ανεργεία και η φτώχεια είναι στα ίδια επίπεδα απο εδώ. Αν θες να ζήσεις όπως εδώ τότε μείνε εδώ. Εκτός αν θες να πας για σεξοτουρισμό στην Ισπανία για τους λατίνους (που νταξ, 90% γι'αυτό παν αλλά δε το παραδέχονται). Επίσης και η Πορτογαλία και η Ιταλία πλέουν στον ίδιο κουβά με τα δικά μας σκατά. Οπότε απέφυγε γενικά Μεσόγειο.

3) Η Ελλάδα την κάνει απο το Ευρώ. Τότε τρεχάτε ποδαράκια μου. Πραγματικά είναι το σενάριο που ναι μεν καταστρέφει την καπιταλιστικ΄γ οικονομία σε παγκόσμιο επίπεδο (και δεν είναι υπερβολή),αλλά αν γίνει αυτό τότε καλύτερα να μην είσαι κοντά στην κατεδάφιση. Χώρες που θα πρότεινα είναι η Αυστραλία (γενικά σε εκείνη την ήπειρο), ο Καναδάς (αν και λίγο επίφοβο) και η Σκανδιναβία. Όχι οτι δε θα επηρεαστούν απο την κρίση που θα προκύψει. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά σε περίπτωση γενικευμένης σείραξης ο Καναδάς γενικά είναι ουδέτερος σε πολεμικές επεμβάσεις. Το ίδιο και η φιλειρηνική σκανδιναβία. Η Αυστραλία είναι αρκετά μακριά και επίσης επηρεάζεται σχεδόν τελευταία απο την αλυσιδοτή αντίδραση κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος.

4) κάπου εδώ κοντά δεν θα το πρότεινα πάντως. Σε οποιαδήποτε περίπτωση κοντά στο Ισραήλ (ειδικά τώρα που κατεβαίνουν δύο πλοία προς τη Γάζα και μετά απο διπλωματική ήττα του Ισραήλ σε διπλωματικό επίπεδο, αφού αναγνωρίστηκε απο την UNESCO το παλαιστηνιακό κράτος) είναι επικίνδυνα. Ειδικά και αν είσαι ανάμεσα ή κοντά και στη Τουρκία. Ελλάς - Τουρκία συμμαχία. Αλλά όπως είχε βγάλει παλιά η Ελευθεροτυπία σε ένα άρθρο της: Όταν η Ελλάδα δεν αγοράζει αξοπλισμούς τότε έχουμε θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο. Και αυτή τη περίοδο δεν είναι καλό να είσαι σε θερμά επεισόδια, γιατι ίσως γίνεις βραστός.

Οπότε: Το καλύτερο θα ήταν να πάς ψηλά. Σκανδιναβία. Ή σε μία χώρα που δεν μπλέκεται πολύ πολύ στο διεθνές προσκύνιο, έχει ανανεώσημες πηγές ενέργειας, και είναι σχετικά αυτόνομη.

Τώρα φυσικά δε μιλάω για ανθρώπους που θέλουν να κάνουν καριέρα. Αυτό τελείωσε. Τώρα μιλάμε για επιβίωση και ίσως μία καλύτερη ποιότητα ζωής. Γιατί φτάσαμε στο επίπεδο ζωής του '50. Ναι, τότε που μετανάστευαν για το αμέρικα χιλιάδες ανθρώπινων ψυχών. Ενώ βλέπεις πως μερικοί ακόμα μιλάνε για ηθική, τάξη και πως ο καλός πάει μπροστά. Είναι αυτά τα τσουτσέκια που οδηγάν Porsche Cayen και ενώ εσύ πεινάς αυτοί σκέφτονται τις επόμενες εξωτικές διακοπές τους. Και για να ρίξω την μπιχτή μου: Εσύ που μου λες οτι δεν αλλάζει τίποτε, Εσύ που λες ειρήνη και οτι η βία δεν είναι λύση, Πόσο ήσυχη έχεις την συννείδησή σου τώρα που το παιδί σου το αποχαιρετάς στο αεροδρόμιο; Εσύ που του έλεγες πάντα μη μιλάς για να βρεις δουλειά. Μην αντιδράς. Μην Μην Μην...Τώρα;

Καλημέρες!!!

Καλημέρες!!!

Οι δέκα ασφαλίτες κουκουλοφόροι

Η γιαγιά στο τέλος είναι της ασφάλειας, και σκοπό έχει να διαλύσει τους αγώνες του λαού...(για το ΚΚΕ έτσι είναι)

ΚΚΕ το κόμμα του χαφιέ

Γενικά είπα να μη γράψω και να κρατηθώ, αλλά υπέκυψα. Στις 20 του Οκτώβρη, και ενώ στη βουλή περνάνε τα νομοσχέδια που ουσιαστηκά καταργούν τα πάντα απο τα εργασιακά δικαιώματα, έξω απο την βουλή έχουν μαζεφτεί πάρα πολλοί άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν. Μαζί με αυτούς έχουν μαζευτεί τα ανθρωπόμορφα γουρούνια της Αστυνομίας. Μπροστά απο αυτούς έχουν μαζευτεί τα πρόβατα του ΚΚΕ. Όλα μέχρι εδώ καλά. Θα πει κανείς οτι το ΚΚΕ έχει δικαίωμα στη διαμαρτυρία και τα ΜΑΤ πως είναι εκεί για να μη γίνουν συμπλοκές.

Το παράλογο είναι εδώ. Πλησιάζει μία ομάδα του "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" στο μπλοκ του ΚΚΕ. Αυτοί αρχίζουννα τους διώχνουν. Πλησιάζει κόσμος κοντά ξανά και αρχίζουν να βαράνε. Εδώ να τονιστεί πως το ΚΚΕ είχε πιάσει περιμετρικά μεγάλο μέρος της Βουλής, οπότε λογικό είναι αν θες να διαμαρτυρηθείς να πρέπει να πας κοντά τους. Επιπλέον, είναι σημαντικό να ειπωθεί πως το ΚΚΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ.

Μετά απο αυτά αρχίζουν οι γερές συμπλοκές. Οι του ΚΚΕ ορχίζουν τις ροπαλιές σε όποιον δεν είχε κομματική ταυτότητα, σε όποιον του φαινόταν παράξενος ή κουκουλοφόρος. Το βιντεάκι τα λέει όλα. Στα μισά περίπου δείχνει και δυο τύπους που τους πέταξαν απο τη πλατεία κάτω, απο ύψος 3 μέτρων περίπου.



Αν αυτά δεν είναι απόπειρα δολοφονίας τότε τι είναι.
Πάμε παρακάτω. Φτάνει 5 το απόγευμα και το ΚΚΕ μαζεμένο φεύγει. Το ερώτημα που γενιέται είναι: Τι σκατά ήθελε το ΚΚΕ εκεί; Γιατί βάζει τα ΚΝιτάκια να φαν το κεφάλι τους και το κεφάλι των άλλων; Τι φταίει ο κόσμος να τις τρώει; Γιατί δεν άφησε κανέναν να διαμαρτυρηθεί; Τι κέρδισε το ΚΚΕ απο το να κάνει τη δουλειά της αστυνομίας. Τι αντάλαγμα του έδωσαν τα άλλα κόμματα;

Μετά βγαίνει η Παπαρήγα και λέει περι στοιχείων που έχει με κουκουλοφόρους σε συνεργασία με την αστυνομία. Ας πουμε εδώ πως πάντα υπάρχουν στις πορείες ασφαλίτες. Λογικό. Γιατί μόνο απο τους μπαχαλάκιδες πάντα υπάρχει φόβος εξέγερσης σε τέτοιες περιπτώσεις πολιτικών συγκιριών. Αλλά δεν μπορεί να φορτώνει σε ένα ολόκληρο κίνημα οτι είναι με την αστυνομία. Ειδικά το πιο ανατρεπτικό κομμάτι αυτής της κοινωνίας, όσο και αν διαφωνούμε με την θεωρία του και την πρακτική τους (ή συμφωνούμε). Αυτή τη στιγμή το ΚΚΕ είναι αυτό που έκανε πλάτη στη βουλή για να ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο. Το ΚΚΕ είναι αυτό που δέρνει ανθρώπους που απλά δεν είναι στο ΚΚΕ, και ούτε μάσκα δεν φορούν πολλοί. (Το ιντερνετ έχει άπειρες φωτογραφίες)

Αυτό είναι το ΚΚΕ λοιπόν. Είναι το κόμμα που στην κατάλληλη στιγμή της πολιτικής συγκυρίας για εξέγερση, ανατροπή και σύγκρουση, πάντα κάνει πίσω. Παίρνει στο λαιμό του τους αγωνιστές και τους καρφώνει στο κράτος και στους μηχανισμούς του. Αυτό έγινε στη Βάρκιζα, αυτό έγινε και στο πολυτεχνείο το '73. Όταν το ΚΚΕ ονόμαζε τους αγωνιστές παρακρατικούς και ασφαλήτες. Παντού τέτοιους βλέπει.

Να τι παίζει στην κοινωνία μας

Σήμερα πήγα και πλήρωσα το λογαριασμό του ΟΤΕ. Πρώτη φορά με αντιμετώπισαν έτσι με καλοσύνη οι υπάλληλοι και ας ήταν να μου δώσουν πίσω και λεφτά. Μιλάμε ούτε ένα μα μου σου του δε μου έκαναν και μου τα έδωσαν όσα μου χρωστούσαν μέσα σε πέντε λεπτά. Βέβαια έπαιξε ρόλο και η κουβέντα που έκανα με ένα προϊστάμενο Είναι σημαντικό να δείχνεις στους εργαζόμενους οτι είσαι μαζί τους. Του άρχισα λοιπόν και του ρωτούσα για το εργασιακό καθεστώς που υπάρχει στην Deutsche Telekom και τέτοια πράγματα. Μόνο που πιάσαμε παραπάνω κουβέντα. Και η υπάλληλος δε λέω. Και αυτή μιά χαρά συμπεριφορά. Αφού κάναμε μία σύντομη κουβέντα μου λέει στο τέλος: "απο τους φοιτητές περιμένουμε να ξεσηκωθούν".

Μάλλον έτσι είναι. Τελικά το πιο δραστήριο κομμάτι της κοινωνίας είναι αυτό που πρέπει να ξεσηκωθεί. Μην περιμένει και μην τρέφει κανείς αυταπάτες οτι θα τον βοηθήσει κανείς απο τους "ΑΠΟ ΠΑΝΩ". Αυτοί είναι εδώ και χρόνια πουλημένοι. Δεν πουλάνε τη δουλειά τους. Πουλάνε την ψυχή τους την ίδια. Θέλουν να συνεχίσει αυτή η κατάσταση γιατί τους βολεύει. Εμένα όμως, εμάς, τους χιλιάδες ανέργους, φοιτητές και μισθωτούς σκλάβους δε μας ρώτησαν. Θα μας βρουν λογικά μπροστά τους. Αργά ή γρήγορα. Όσο και να θέλουν τα παπαγαλάκια τους να αλλάξουν και να ελέγξουν την συνείδησή μας. Δείτε το παρακάτω βίντεο. Το βρήκα αρκετά καλό και συγκινητικό παράλληλα. Διάλεξε λοιπόν με πιά πλευρά είσαι.

Διάφορα

Ένα πολύ καλό site για τους φωτογράφους. Μετράει πόσες φορές έχει κλείσει το κλίστρο της φωτογραφικής μηχανής. Με αυτό το τρόπο κάποιος μπορεί να ξέρει πόσες φορές έχει τραβήξει φωτογραφίες μία φωτογραφική μηχανή, οπότε έχει μία σημαντική πληροφορία σε περίπτωση αγοραπωλησίας. http://myshuttercount.com/

Άρχισα να βλέπω το Californication. Και όχι. Δεν είναι X-Files σε τσόντα. Είναι αρκετά καλή σειρά, με αρκετά καλές αττάκες. Την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Δεν μπορώ

Όσο και να μη θέλω να γίνομαι κλάψας, δεν μπορώ να μην ασχοληθώ με το τι συμβαίνει γύρω μου γαμώτο. Δηλαδή πως να διασκεδάσεις την αγωνία σου όντας άνεργος στην πιο παραγωγική σου ηλικία, απένταρος και χωρίς ουσιαστικά μέλλον; Τι παρηγοριά μπορεί να μου δώσει κάποιος, που να μην αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής; Anyway. Απο τη στιγμή που η τηλεδιάσκεψη έλαβε τέλος ανάμεσα στην τρόικα και στον Βενιζέλο αρχίζει το ξεζούμισμα. Το ουσιαστικό ξεζούμισμα. Τώρα να δει τι σημαίνει ΔΝΤ όποιος είχε αμφιβολίες. Τώρα να δει πως η τριτοκοσμική κεντρική και λατινική αμερική δεν απέχει πολύ απο το Ελληνικό σήμερα.

Και μη παραξενευτεί κανείς που θα υπάρξει τεράστια πόλωση. Ο κανιβαλισμός ήδη άρχισε. Χαίρονται που θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Αντί να απαιτούν να βρουν δουλειά. Τώρα μας περιμένει μία ακροδεξιά για να μαχαιρώσουμε παρέα τους λιγότερο άσπρους. Και απο την άλλη μας περιμένει μία ακροαριστερά που πλέον τα γκαζάκια θα είναι ψωμοτύρι. Κάποιος πρέπει όμως να αγγίξει και όλους όσους προκάλεσαν αυτή την κατάσταση. Βασικά, αυτό που με ενοχλεί είναι που είδα τον γείτονά μου να μιλάει για ισότητα και ίση μεταχείριση. Έχει και ένα εργοστάσιο στην Βουλγαρία. Και χθες ήρθε με καινούρια Mercedes.

Λευτεριά

Μιάς και είναι και της μόδας...

MIX

Σήμερα επανέρχομαι με ένα μιξαρισματάκι απο το σούπερ τραγουδι των Babybird.Enjoy!!!

Επ, τι λεει;

Πάει καιρός απο την τελευταία ανάρτησή μου. Περίπου κανας μήνας. Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να ξαναγράψω για πολιτικά. Βαρέθηκα να τα σκέφτομαι.(όχι κομματικά. Πολιτικά, ιδεολογικά, προβλήματα και λύσεις και άλλα τέτοια.) Άλλωστε τα γράφουν καλύτερα άλλοι μπλόγκερς.

Απο την τελευταία φορά λοιπόν δεν άλλαξαν και πολλά. Απο τότε που τελείωσα το μεταπτυχιακό μου (Δεκέμβρη), ψάχνω ακόμα για δουλειά. Νομίζω πως πέρα απο 2-3 άτομα που βρήκαν εργασία όλο αυτό το διάστημα, δεν ξέρω άλλους που να έχουν βρει κάτι. Απελπιστική κατάσταση γενικότερα.

Γενικά όμως, για να μην σαλτάρω (θέλω να πιστεύω) άρχισα να κάνω και άλλα πράγματα. Φωτογραφία, αθλητισμός, μερικά προγράμματα στο πισι, διάβασμα, μουσική. Να υπάρχει μία νοητική-σωματική εγρήγορση και εξέλιξη, έστω. Αυτό που με τρελαίνει περισσότερο δεν είναι οτι δεν έχω να ξοδέψω. Αντίθετα, και να είχα λεφτά να ξοδέψω, δε θα έπαιρνα μπλουζάκια και παντελόνια μάρκας, μόνο και μόνο να έχουν την φίρμα πάνω. Ούτε θα πήγαινα σε ακριβά εστιατόρια να φάω. Με τρελαίνει που δεν έχω λεφτά να επενδύσω (αυτός είναι καλύτερος όρος) σε πράγματα που θα με κάνουν να περνάω πιο ευχάριστα και δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μου. Για παράδειγμα, τα βιβλία είναι πολύ ακριβά, ειδικά τη στιγμή που δεν έχω να ξοδέψω τα 20Ε που αξίζουν κατά μέσο όρο. Ή να πάρω εξοπλισμό για τη φωτογραφική μου μηχανή. κλπ. Αλλά εντάξη. Με ότι έχουμε προσπαθούμε.

Απο 'κει και πέρα η μουσική νομίζω είναι αναγκαία για την επιβίωση. Λοιπόν, άκουσα τους Midlake, τον δίσκο The Trials Of Van Occupanther και τον προτείνω. Ο νέος δίσκος των Radiohead, The king of Limbs δεν μπορώ να πω οτι με ενθουσίασε. Αν και το λέω με επιφύλαξη διότι δεν τον άκουσα και πολύ προσεκτικά. Συνιστώ σε όποιον έχει και λίγο ηλεκτρονικά ακούσματα, να κατεβάσει τη δισκογραφία των Pretty Lights. Αυτό εδώ για να υπάρχει ένα preview στο τι παίζουν:

Σε όποιον αρέσει και η drum n bass, να κατεβάσει απο Pendulum το Hold your Color του 2007 είναι ο δίσκος αλλά δεν είναι απο αυτούς που ακούγονται για μία σεζόν και μετά παν στα σκουπίδια (βλέπε Μαζονάκι, Πλούταρχο και άλλα τέτοια φρούτα).

Χθες πάντως απαγοητεύτηκα. Περίμενα πως κάτι καλό θα ξεκινούσε απο τη ΔΕΘ. Όμως έπεσα κατα πολύ έξω. Γενικά μου φαίνεται οτι πόνταρα πολύ στους ανθρώπους και στο κίνημα, και για πολλοστή φορά αποδείχθηκαν ανάξιοι. Έτσι η μαλακία συνεχίζεται. Αλλά αν δε μπει το αγγούρι όλο μέσα τελικά...Δεν βλέπω να ξυπνάει ο ραγιάς..
Έτσι πάντως. Προσδοκώ πολλά απο τους ανθρώπους που στο τέλος με εκπλήσσουν αλλά αρνητικά. Είτε στις διαπροσωπικές σχέσεις, είτε στις ερωτικές είτε στις επαγγελματικές κ.ο.κ.

Τέσπα. Το φθινόπωρο έρχεται γρήγορα. Θα αρχίσουν και τα σύννεφα να πυκνώνουν και οι βροχούλες να πέφτουν. Θα κρυώσει και λίγο ο καιρός και θα μαζευόμαστε περισσότερο μέσα. Ωραία εποχή πάντως Και ειδικά αυτές οι Κυριακές που αράζεις και διαβάζεις, βιβλία, sites, blogs και ειδικά όταν στον ίδιο χώρο βρίσκονται πάνω απο ένα άτομα και μυρίζει φρεσκοφτιαγμένο καφέ, είναι άλλο πράγμα.

Εργασία και χαρά

Παραδοχή: Ζούμε σε μία κοινωνία που σκοπός είναι το ατομικό κέρδος. Ο καθένας ουσιαστικά βρίσκεται σε έναν συνεχή ανταγωνισμό με τα άλλα μέλη της κοινωνίας, έχοντας σαν σκοπό να αποκομίσει μεγαλύτερο οικονομικό κέρδος.

Απο αυτή την παραδοχή πηγάζει πως σε ένα χώρο εργασίας όλοι, εργαζόμενοι και εργοδότες βρίσκονται σε έναν συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ τους. Άλλωστε και αυτό ισχύει. Όποιος έχει δουλέψει θα το έχει νιώσει.

Με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία μπορούμε όμως να συμπεράνουμε πως σε έναν χώρο (κοινωνικό ή εργασίας, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση εργασίας) δεν συμφέρει τους εργαζόμενους να είναι ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, αλλά να δείχνουν αλληλεγγύη. Αυτό γιατί ενωμένοι μόνο μπορούν να ανταγωνιστούν τον κοινό ανταγωνιστή που λέγεται εργοδότης. Και εξηγώ: αν η κάθε εργαζόμενη μονάδα έρθει σε σύγκρουση με μία άλλη, ο εργοδότης μπορεί άνετα να καταπατήσει κάθε εργατικό «κεκτημένο» (πχ. μπορεί να μειώσει το μισθό, μπορεί να απολύσει κλπ). Με αυτή τη λογική βγαίνει το συμπέρασμα οτι οι εργαζόμενοι πρέπει να δρουν σαν σύνολο και όχι μεμονωμένα Άλλωστε αυτό συμπεραίνετε και απο παραδείγματα σε χώρους εργασίας, όπου η διάσπαση των εργαζομένων οδήγησε σε εργοδοτικές αυθαιρεσίες και σε χειρότερες συνθήκες εργασίας εώς και απόλυση.

Οπότε μένει ο κοινός αντίπαλος που είναι ο εργοδότης. Και γιατί είναι αντίπαλος; Γιατί απλά τα συμφέροντά του σε μία τέτοια κοινωνία διαμορφωμένη με την παραδοχή που τέθηκε, είναι τελείως αντίθετα με αυτά του εργαζόμενου. Και μιλάω για οποιονδήποτε εργοδότη, μικρό ή μεγάλο, φτωχό ή πλούσιο.

Οποιαδήποτε επιχείρηση ενδιαφέρεται για το κέρδος. Καμία δεν λειτουργεί για να προσφέρει στο σύνολο της κοινωνίας παρά μόνο για αυτόν που έχει την επιχείρηση ή γι’ αυτούς (στην περίπτωση που είναι παραπάνω απο ένας). Πέρα απο τις πωλήσεις και διάφορα άλλα τεχνάσματα που θα αυξήσουν τα κέρδη μίας επιχείρησης ο εργοδότης έχει και μερικές απώλειες χρήματος. Μερικά παν στην ΔΕΗ για το ρεύμα, μερικά απο αυτά παν στο πετρέλαιο για θέρμανση ( ή στο φυσικό αέριο) κλπ, ενώ ένα ποσοστό απο τον τζίρο της επιχείρησης πάει στους εργαζόμενους. Για να αυξηθεί η κερδοφορία λοιπόν, θα πρέπει σε όλους τους τομείς όπου ξοδεύονται χρήματα, να υπάρχει μείωση ή και μηδενισμός των εξόδων αυτών. Έτσι απο τη μεριά του ο εργοδότης, στον τομέα των εξόδων για τους εργαζόμενους, θα πρέπει να τα μειώσει ή να τα μηδενίσει. Αυτό γίνεται με διάφορες τακτικές (απλήρωτες υπερωρίες, απλήρωτη εργασία, αντικατάστασή τους με μηχανές κλπ.).

Απο την μεριά του ο εργαζόμενος αν και δουλεύει σε μία ίδια επιχείρηση με τον εργοδότη του, τα συμφέροντά του θα πρέπει να είναι διαμετρικά αντίθετα με του εργοδότη. Άλλωστε αυτό προστάζει και η κοινωνία μέσω της πρώτης παραδοχής. Και αν η μία μεριά, αυτή της εργοδοσίας είναι ο μηδενισμός του εργατικού κόστους, η άλλη μεριά είναι αυτή του εργαζόμενου. Δηλαδή το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αμοιβή. Αυτό φυσικά πετυχαίνεται με το να περάσει η επιχείρηση στα χέρια των εργαζομένων. (Φυσικά αν και ο εργοδότης δουλεύει και παράγει για την επιχείρηση τότε θα πρέπει λογικά να αντιμετωπίζεται σαν εργαζόμενος)

Φυσικά, όλες αυτές οι κόντρες δεν θα υπήρχαν αν μπορούσε η κοινωνία να εφαρμόσει τον μικρό κανόνα που λέει πως σαν σύνολο προοδεύουμε πολύ περισσότερο απο ότι σαν μονάδες σε συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ μας. Τότε η εργασία θα ήταν εργασία (κοινωνικό λειτούργημα) και όχι δουλειά. Μέχρι όμως εκείνο το σημείο (αν έρθει ποτέ), θα υπάρχει πάντοτε ο ταξικός διαχωρισμός στην κοινωνία. Αυτός ο ταξικός διαχωρισμός που το ίδιο το κοινωνικό σύστημα έχει επιβάλει μέσα απο τον ανελέητο ατομικό ανταγωνισμό. Έτσι και εμείς θα πρέπει να σκεφτόμαστε σαν εργαζόμενοι (όντας τέτοιοι) και όχι σαν εργοδότες. Αυτές τις εποχές της κρίσης, υπάρχει μια (επιτυχής) προσπάθεια απο τη μεριά της εργοδοσίας να διατηρήσει τον ίδιο ρυθμό αύξησης κερδών (ή έστω τα κέρδη της). Ανακοινώνονται απολύσεις, μειώσεις μισθών κλπ μέτρα που μόνο αποτέλεσμα έχουν την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των εργαζομένων και δημιουργώντας μία τεράστια στρώση ανεργίας. Αυτό που ακούγεται είναι πως πρέπει όλοι μαζί να επωμιστούμε τις απώλειες. Αν όμως σκεφτεί τις απλούστατες πιο πάνω σκέψεις θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως απο τη στιγμή που δεν έχουμε μερίδιο όλοι μαζί στα κέρδη, τότε δεν θα πρέπει να έχουμε μερίδιο και στην χασούρα. Δεν είναι κάτι δύσκολο στο να κατανοήσει κανείς σε πoιά κοινωνική τάξη ανήκει. Αρκεί να σκεφτεί σαν εργαζόμενος και όχι σαν αφεντικό.

Άνεργος

Εδώ και πάρα πολύ καιρό άνεργος σκέφτομαι να την κάνω απο την χώρα και να πάω κάπου αλλού να δουλέψω. Παλαιότερα, το δέλεαρ των περισσότερων χρημάτων σε ωθούσε να βγεις στο εξωτερικό να δουλέψεις. Μιλάω για την περίοδο όπου η Ελλάδα είχε «ανάπτυξη» και όχι για ένα απο τα πολλά μεταναστευτικά κύματα. Τώρα όμως άρχισε άλλη μία μεταναστευτική περίοδος. Είναι η ανάγκη που σε ωθεί να φύγεις.

Μιλώντας με μία θεία μου, μου είπε πως λογικό να φύγει πλέον κανείς και πως δεν είναι κακό. Έτσι γίνεται. Βασικά είναι και ο λόγος που γράφω τώρα. Νομίζω πως τσατίστηκα. Γιατί, αυτή, δημόσιος υπάλληλος, με καμία φάση στη ζωή της να είναι απεγνωσμένη απο το θέμα της επιβίωσης δεν μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι για έναν (νέο) να εγκαταλείψει το σπίτι του,σ τους φίλους του και την οικογένειά του και να φύγει να πάει στην άλλη άκρη της γης για να δουλέψει. Γιατί πλέον μη νομίζει κανείς οτι παίζει και αλλού εύκολα δουλειά. Καναδάς, Αυστραλία και λίγο στην βόρεια Ευρώπη. Τουλάχιστον εκεί βρίσκω όταν ψάχνω. Και η Ελλάδα ρε γαμώτο είναι ωραία χώρα, όπως και να το κάνουμε.

Βέβαια, αυτό που με τσάτισε περισσότερο είναι το πόσο εύκολα κάποιος βολεμένος λέει την κουβέντα: «έτσι είναι, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, αναγκαστικά» κλπ., δίχως να μπει στη λογική του μήπως και υπάρχει εναλλακτική λύση. Έτσι και γω με το φτωχό μου το μυαλό σκέφτηκα μερικά πράγματα.

Πρώτον, τα λεφτά υπάρχουν. Δεν τα φάγαμε όμως μαζί. Γιατί αν τα είχαμε φάει μαζί τότε θα είχα και γω ένα σπίτι με πισίνα. Όμως τα λεφτά υπάρχουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιον λίγων. Τα λεφτά δεν επενδύθηκαν σε έργα, ούτε έρευνα, ουτε στη γεωργία, στην αλιεία και στον τουρισμό. Αν αφαιρέσει κανείς μερικά έργα που έγιναν, κάποια άλλα λειτουργικά έξοδα και λοιπές δαπάνες θα δούμε πως όσα λεφτά πήραμε απο πακέτα και ως δάνεια κάπου φαγώθηκαν στη μέση. Και σίγουρα δεν είναι ούτε ο μικρομεσαίος που δεν έκοψε απόδειξη αυτός που τα έφαγε, ούτε ο γεωργός που δήλωσε 10-20 ελιές παραπάνω οτι του χάλασαν απο το χαλάζι. Είναι στις βίλες, στα κότερα και στις Porsche των γιατρών, δικηγόρων και λοιπών που κυκλοφορούν ανάμεσά μας σαν καθώς πρέπει πολίτες.

Δεύτερον, τι πρέπει να γίνει. Προσωπικά θεωρώ πιο σωστό να κάτσει κανείς και να παλέψει εδω πέρα για το μέλλον του, παρά να την κάνει. Όχι για κανένα φιλοπατριωτικό λόγο. Απλά και μόνο γιατί αν την κάνει για άλλη χώρα, απλά δεν δημιουργεί τις συνθήκες όπου θα τον εμποδίσουν να ξαναγίνει μετανάστης. Αν πάει κανείς πχ στην Γερμανία, ίσως σε 5 χρόνια να ξαναψάχνει πατρίδα καινούργια. Αυτό είναι που πρέπει να σταματήσει Και αυτό σταματά μόνο με την εφαρμογή των νόμων, με περισσότερη αξιοκρατία και διαφανεία Αυτά τα απλά πράγματα είναι που ο λαός πρέπει να απαιτήσει. Πέρα απο το ουτοπικό της επανάστασης και της εγκαθίδρυσης ενός άλλου πολιτεύματος (βλέπε κομμουνισμό) που αν και ουτοπικό είναι ακριβώς αυτό το ιδανικό που σε ωθεί πάντα προς τα μπρος, οι λύσεις είναι πιο «μικροαστικές». Για παράδειγμα είναι πολύ δύσκολο να δεχθεί η άρχουσα τάξη την διαφάνεια και την παύση της ανομίας της. Άλλωστε, μιλώντας για διαφάνεια και εφαρμογή των νόμων μιλάμε ουσιαστικά για κρατικοποίηση πλέον των παράνομων εσόδων που συγκεντρώθηκαν με διάφορες αδιαφανείς πρακτικές και παρανομίες, καθώς και μεγάλου μέρους των μέσων παραγωγής. Για παράδειγμα: Ο κυρ Κώστας, φαρμακοποιός στο επάγγελμα, έχει φιλία με τον κυρ Νίκο, γιατρό στο νοσοκομείο. Ο κυρ Νίκος κάποια μέρα γίνεται διευθυντής στο νοσοκομείο. Έτσι είναι σε θέση να ελέγχει τις προμήθειες φαρμάκων. Επειδή θέλει να βγάλει το κατιτίς για να έχουν και τα παιδιά του να βρουν κάτι, λέει στον κυρ Κώστα να δημιουργήσει μία φαρμακευτική. Αυτή η φαρμακευτική δεν θα κάνει τίποτε άλλο απο το να κάνει παραγγελίες απο εργοστάσιο φαρμάκων το παυσίπονο Χ. Όμως θα το πουλάει σε τριπλάσια τιμή. Ο κυρ Νίκος στη συνέχεια θα αγοράζει για το νοσοκομείο το παυσίπονο Χ και απο τα κέρδη της φαρμακευτικής του κυρίου Κώστα θα παίρνει ένα ποσοστό Α%. Έτσι κανείς δεν είναι χαμένος, παρά μόνο ο Έλληνας φορολογούμενος.

Στην καινούρια κατάσταση όπου ο λαός πρέπει να ζητήσει διαφάνεια και εφαρμογή των νόμων, κανείς απο τους κυρίους Νίκους και Κωστάδες δεν είναι διατεθιμένοι να συμβιβαστούν και να χάσουν μέρος της παράνομης περιουσίας τους και ίσως να καταλήξουν και στη φυλακή. Αν αυτό το παράδειγμα το μεγιστοποιήσουμε στα όρια του κράτους, θα δούμε οτι υπάρχει ένα ποσοστό του πληθυσμού που δούλευε και δουλεύει έτσι (βλέπε Άκης Τσοχατζόπουλος). Σε αυτό το ποσοστό συγκαταλέγονται και οι τράπεζες. Που φυσικά δεν θα δεχθούν κανέναν έλεγχο. Οπότε έργο της νέας κυβέρνησης θα είναι να τις κρατικοποιήσει όλες.

Πέραν του οτι τέτοιες κινήσεις θέλουν πολιτικούς με αρχίδια, νομίζω πως και ο λαός δεν είναι πλέον σε θέση να ξαναρισκάρει το μέλλον του σε 300. Αλλά εκτός αυτού, ούτε η τάξη που έχει δημιουργηθεί και γεύεται τα χρήματα του λαού είναι σε θέση να παραχωρήσει τα προνόμιά της (βλέπε ταξιτζήδες, φαρμακοποιούς, συμβολαιογράφους που ζουν και πλουτίζουν μέσω μονοπωλιακών επαγγελμάτων αλλά και δημοσίων υπαλλήλων σε τέτοιες θέσεις με τέτοιους μισθούς απαγορευτικούς για τον καθένα). Οπότε ο μόνος τρόπος για να μπορεί ο λαός να είναι σε θέση να ελπίζει για το μέλλον του, είναι να συγκρουστεί με αυτή την ανώτερη οικονομικά τάξη, για να κρατικοποιήσει όλη αυτή την κλεμμένη περιουσία.

Έτσι σαν λογικό συμπέρασμα καταλήγω στο πως η αμεσοδημοκρατία είναι περισσότερο δημοκρατία απο την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και πως είναι αναπόφευκτη η σύγκρουση του λαού με την άρχουσα τάξη για την αποκατάσταση της νομιμότητας και της διαφάνειας.

Αμεσοδημοκρατία. Ακούω παπαρολογίες του τύπου και πως θα γίνει να ψηφίζει ο καθένας για όλα. Τώρα δεν θα το αναλύσω, απλά θα πω πως η χρήση του ίντερνετ κάνει πλέον την ψηφοφορία και την ανταλλαγή πληροφορίας πολύ άμεση και εύκολη. Δεν βλέπω τον λόγο απο τη στιγμή που έχουμε την δυνατότητα να υποβάλουμε την φορολογική δήλωση online να μην μπορούμε να ψηφίζουμε και με αυτό το τρόπο.

Μιλάω για επανάσταση; Όχι. Τουλάχιστον δεν το λέω ανοιχτά. Αλλά αναγκαστικά σε οδηγούν εκεί. Μακάρι να ήμασταν Σουηδία, όπου όλοι θα ασχολούμασταν με τελείως διαφορετικά πράγματα. Αλλά σε αυτή τη κατάσταση, όταν πλέον είναι μεγάλο μέρος του πληθυσμού και ακόμα μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας, άνεργο και σκέφτεται να φύγει για μέρη μακρινά, ποιός το σταματάει αυτό το κομμάτι απο το να βγει στο δρόμο και να συγκρουστεί;

Plus

Μέχρι τώρα οι χρήστες του ίντερνετ δίναν τα στοιχεία τους στο facebook. Τώρα απο 'δω και πέρα θα τα δίνουν και στο google+ ... Και δεν ξέρω αν το έχετε αναλογιστεί, αλλά η google δεν είναι facebook στη συλλογή προσωπικών δεδομένων. Η facebook φαντάζει μυξοπαρθένα σε σχέση με την γνώση και την εμπειρία του φακελώματος που έχει η google. Και δεν είναι μόνο αυτό. Όταν θα δεί το φλωράκι με το μπουκλέ μαλλί οτι χάνει η μετοχή του λόγω διαρροών απο την google τότε θα αρχίσει να δίνει τα στοιχεία όπως να'ναι και όπου νά'ναι σε μεγαλύτερο ή και πολλαπλάσιο βαθμό απο το σήμερα (εγώ αυτό θα έκανα)... Ας κάνουμε λοιπόν κύκλους με τους φίλους μας...

ΥΓ: Απο τη στιγμή που το διασπορά δεν βγήκε (και δε νομίζω να πρόκειται να βγει)...

Μπάλα είναι

Μία πρόταση έχω να κάνω για το ποδόσφαιρο. Όλα ξεκίνησαν όταν μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου (βλέπε Πλατινί) έβαλαν το στοίχημα μέσα στο ποδόσφαιρο. Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και νομίζεις οτι βλέπεις μπάλα ενώ στην πραγματικότητα (χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις, εκεί που δεν θέλουμε να δούμε οτι υπάρχουν) βλέπεις απλά μία πίτσα στον φούρνο να ψήνεται. Μετά απο 90 λεπτά η πίτσα σου θα είναι ψημαίνει και κάποιοι θα φαν τα μεγαλύτερα κομμάτια ενώ εσύ απλά τα έβλεπες να ψήνονται.

Έτσι, όπως και σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες γιατί να μην εφαρμόσουμε τον νόμο της ανοχής αντί για της πάταξης; Δηλαδή, αντί να κλείνεις τον Μπέο μέσα και έχεις τον μπούλη τον Μαρινάκη αντί να είναι μέσα, να είναι έξω και να τρώει γύρους μαζί με τον Πατέρα και άλλους μεγαλοπαράγοντες σαν τον ήρωα "αντιεξουσιαστή" Ψωμιάδη, γιατί να μην νομιμοποιήσεις τα στημένα; Γιατί να μην έχεις νόμιμα την μπάλα σου διεφθαρμένη; Ας τα στήνουν και ας το ξέρει ο κόσμος οτι έτσι γίνεται.

Σιγά σιγά, ο κόσμος δεν θα βλέπει μπάλα, γιατί απλά δεν ενδιαφέρεται κανείς για ένα προδιαγεγραμμένο ματς. Δεν θα έχεις παθιασμένους μαλάκες στις κερκίδες να μαχαιρώνονται μεταξύ τους, δεν θα δίνει το κράτος τόσα λεφτά για γήπεδα που θα στήνονται αγώνες. Θα στραφεί ο λαός σε άλλα πιο υγιεί αθλήματα όπως ο στίβος ή το ξεχασμένο μπάσκετ, η κολύμβηση και το ποδήλατο με την ενεργή συμμετοχή κιόλας των ενδιαφερόμενων. Έτσι τα λαμόγια θα ξεφτίσουν μαζί με το χορτάρι του γηπέδου τους που θα έχει κιτρινίσει.

Άσυλο

Ηπλειοψηφεία του κόσμου (λένε) είναι υπέρ της κατάργησης του ασύλου. Γιατί;

Γιατί απλά 29 κατασκευαστές εφημερίδων συνιστούν αστυνομοκρατία. Αυτοί ξέρουν...

Και σε πιο σοβαρό ύφος. Το επιχείρημα της κατάργησης του ασύλου είναι οι παράνομες πράξεις. Τώρα ο αντίλογος:

1) Δεν είδα σε όσα ιδρύματα και να πήγα καμία παρανομία. Όλα τα περιφερειακά πανεπιστήμια και αρκετά ιδρύματα των 2 μεγάλων πόλεων λειτουργούν ή δεν λειτουργούν όταν είναι υπο κατάληψη ή απεργία ή οτι θέλει αλλά δεν έχει κλαπεί ούτε μολύβι. Άρα ακυρώνεται αυτόματα το επιχείρημα των παράνομων πράξεων που αν συμβαίνουν τότε είναι πολύ περιορισμένες.

2) Πάλι στην ομόνοια και αλλού διακινείται πρέζα. Εκεί δεν έχει άσυλο. Άρα δεν υπάρχει εγγύηση πως αν καταργηθεί το άσυλο θα εκλείψουν οι παράνομες πράξεις.

3) Με καθαρά καπιταλιστική λογική και κριτήρια, η ύπαρξη ασύλου δεν φέρει διαφορά στην οικονομία της χώρας. Ούτε καν αν δεν υπάρχει άσυλο και λειτουργούν 5-10 επιχειρήσεις σε κάθε πανεπιστήμιο. Η διαφορά είναι ελάχιστη.


Οπότε το συμπέρασμα είναι πως ο κόσμος για άλλη μία φορά έφαγε την παπάτζα και οι λόγοι είναι πολύ διαφορετικοί για την κατάργηση του ασύλου.

Το πανεπιστήμιο είναι ο χώρος που ο άνθρωπος θα πρέπει να μορφωθεί. Όχι μόνο να πάρει τα απαραίτητα προσόντα για να βγεί στην αγορά εργασίας αλλά και να διαμορφώσει χαρακτήρα σαν άνθρωπος. Με την ύπαρξη του ασύλου επιτρέπεται να δημιουργηθούν πυρήνες πολιτικής ζύμωσης μέσα στους χώρους του, που μετά θα δημιουργήσουν άτομα τα οποία θα παλεύουν σε κοινωνικούς αγώνες. Δεν είναι τυχαίο πως σχεδόν σε όλο τον κόσμο, απο την Γαλλία μέχρι την Κορέα και απο τις ΗΠΑ μέχρι την λατινική Αμερική, οποιαδήποτε ριζοσπαστική κίνηση έχει ξεκινήσει μέσα στους κόλπους των πανεπιστημίων.

Η εκπαίδευση είναι ένα αγαθό που πρέπει να διαφυλαχθεί στη λαϊκή μορφή του μέ κάθε θυσία. Σε περίπτωση κατάργησης του ασύλου και με οποιαδήποτε δικαιολογία, η οποιαδήποτε αντικαθεστοτική-αντικαπιταλιστική άποψη θα καταστέλλεται αυτόματα.

Καλός ήρθατε στο άσπρο αποστειρωμένο περιβάλλον του νέου πανεπιστημίου λοιπόν....


ΥΓ: Αν θες λοιπόν μόνο εκπαίδευση και κατάρτιση τότε ζήτα να γίνει το πανεπιστήμιο πραγματικά άσυλο. Να κυκλοφορείς με άσπρες φόρμες μέσα του και με ξυρισμένο κεφάλι. Με μαθήματα τύπου πλύση εγκεφάλου θα σε κάνουν το σωστό στρατιωτάκι που θα υπηρετεί την εταιρεία. Και όταν βρεθείς άχρηστος γι' αυτές τότε κατηγόρα τον εαυτό σου που δεν πρόλαβες το άρμα της αιώνιας εκπαίδευσης...

Περί ειρήνης (και άλλων γυναικών)

Ειρήνη είναι το συνώνυμο της ηρεμίας, της γαλήνης και της μη βίας. Αυτό που ζητάει ο κάθε ένας είναι να έχει μία ζωή όσο μπορεί πιο ήρεμη και ειρηνική. Η ειρήνη στις διαπροσωπικές σχέσεις εξασφαλίζει την ψυχική ηρεμία στο άτομο. Αντίθετα, το μεγαλύτερο ποσοστό ψυχικών-σωματικών νοσημάτων οφείλετε σε μη ειρηνικά, μη γαλήνια και βίαια περιστατικά όπου τραυμάτισαν το άτομο.

Σε μία κοινωνία ταξικά χωρισμένη, βασισμένη στον ανταγωνισμό για την επικράτηση (οικονομικής φύσεως) και στην άκρατο ατομικισμό, είναι λογικό να υπάρχουν τριβές τέτοιες σε μικρές οι μεγάλες κλίμακες, όπου και θα οδηγήσουν σε σύγκρουση, πράγμα βίαιο και μη ειρηνικό.

Για να εξασφαλιστεί η ειρήνη μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον πρέπει να αναθεωρηθούν οι σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στα άτομα αυτού του περιβάλλοντος. Πρέπει να ανατραπούν οι κοινωνικές δομές, ούτως ώστε να μπορέσει το άτομο να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του μέσα στην κοινωνία, καθώς και την ίδια την κοινωνία, πλέον σε συλλογικό επίπεδο και όχι σε ατομικό. Όταν καταφέρει να φτάσει το κοινωνικό ιξώδες σε επίπεδα τέτοια που δεν θα εμπεριέχεται η έννοια τριβή τότε θα σταματήσει να αυξάνεται η θερμοκρασία ανάμεσα στα κοινωνικά μόρια.

Η αταξική κοινωνία είναι η μόνη λογική λύση, καθώς εξασφαλίζει αυτήν την έννοια του συνόλου έναντι του ατόμου. Όμως, η πορεία προς μία τέτοια δομή πρέπει να περάσει μέσα απο την αντι-βία. Η δράση των οικονομικοκοινωνικά ανώτερων πρέπει να απαντηθεί με μία αντίδραση των ταξικά υποκείμενων ούτως ώστε να διατηρηθεί η φυσική ισορροπία του συστήματος. Ειδάλλως, το σύστημα ανατρέπεται με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες.

Κείμενο του Πολυ. Γεωργιάδη

Ο Αριστοτέλης στην Τύνιδα



σημειώσεις με αφορμή την αραβική εξέγερση (και όχι μόνο...)



I



Στο πέμπτο βιβλίο των “Πολιτικών” ο Αριστοτέλης, εξετάζοντας τις αιτίες και τις αφορμές για τα ξεσπάσματα των επαναστάσεων, κατέληξε στο παρακάτω συμπέρασμα: “Γίγνονται μεν ουν αι στάσεις ού περί μικρών αλλά εκ μικρών, στασιάζουσι δε περί μεγάλων” (προκαλούνται οι επαναστάσεις, όχι για ασήμαντα γεγονότα αλλά από μικρές αφορμές, αποβλέπουν όμως σε σπουδαία αποτελέσματα). Ακόμα κι απ'τα πιο μικρά συμβάντα : “πολλάκις λανθάνει μετάβασις των νομίμων”.



17 Δεκεμβρίου 2010. Ένας φτωχός κι ασήμαντος μικροπωλητής, ο Μωχάμεντ Μπουαζίζι, θέλησε να διαμαρτυρηθεί για τη μη ανανέωση της άδειας επαγγέλματός του. Προφανώς ούτε που φαντάστηκε μέσα στην απελπισία του πως η αυτοπυρπόλησή του στην Τύνιδα θα προκαλούσε, όχι μόνο την πτώση του γαλλοθρεμένου δικτάτορα Μπεν Αλί, αλλά κι ένα ντόμινο (κατά την παλιά αμερικάνικη ορολογία) εξεγέρσεων σ'ολόκληρο σχεδόν τον αραβικό κόσμο.



“Και να το ξέρεις, φτωχός και αδικημένος άγριο πράγμα” έγραφε κάποτε ο κωμικός ποιητής Μένανδρος. Η καμμένη σάρκα του Μωχάμεντ Μπουαζίζι θα μπορούσε να γίνει ένα συγκινητικό θέαμα στα δελτία των ειδήσεων. Δακρυρροούσες κυράτσες της αστικής τάξης με τις φιλάνθρωπες γυναίκες των δικτατόρων (βλ. τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη και την κολλητή της, τη γυναίκα του Μουμπάρακ) και εκλεκτά μέλη του Ιδρύματος Αρωγής του Καντάφι (σαν τον Γιωργάκη Παπανδρέου), θα μπορούσαν να μιλάνε ώρες με συμπάθεια για τους καϋμένους τους φτωχούς και τα βάσανά τους. Έλα όμως που η καμμένη σάρκα του Μωχάμεντ Μπουαζίζι έγινε η θρυαλλίδα για τη λαϊκή εξέγερση! Πουτάνα τύχη! Τζάμπα το λίφτινγκ...



II Περί τύχης ο λόγος..



Πάνω από δύο χιλιετίες πριν αναπτυχθεί η χαοτική θεωρία, ο σταγειρίτης φιλόσοφος έγραφε για τις πολειτιακές μεταβολές : “συμβαίνει δ'ενίοτε τούτο και δια τύχας”. Κι ο Μαρξ συμπλήρωσε : “Δίχως την τύχη η Ιστορία θα ήτανε μαγεία”. Ένα “τυχαίο” γεγονός, όπως είδαμε και στην περίπτωση του ελληνικού Δεκέμβρη, μπορεί να κινητοποιήσει βαθύτερες κοινωνικές ζυμώσεις. Έτσι, η εν υπνώσει λαϊκή δυσαρέσκεια ενεργοποιήθηκε από ένα γεγονός που σε άλλες περιστάσεις θα έμενε απαρατήρητο. Η λαϊκή δυσαρέσκεια από δύναμις μετατράπηκε σε ενέργεια.



Αμέτρητοι νεαροί έχουν δολοφονηθεί από μπάτσους. “Έτυχε” να είναι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος αυτός που ενεργοποίησε τη δεκεμβριανή εξέγερση του 2008. Αμέτρητοι απελπισμένοι άνθρωποι έχουν αυτοπυρποληθεί για διάφορους λόγους. “Έτυχε” να είναι ο Μωχάμεντ Μπουαζίζι αυτός που ενεργοποίησε τη μεγάλη αραβική εξέγερση.



Όταν όμως μιλάω για τυχαιότητα δεν εννοώ τον μεταφυσικό αχταρμά ορισμένων που υποστηρίζουν πως “οι νομοτέλειες είναι νεκρές”. Δυστυχώς γι'αυτούς, οι νευτώνιες εξισώσεις κίνησης προβλέπουν την τροχιακή κίνηση των πλανητών και των δορυφόρων τους, παρά τα τόσα χτυπήματα που δέχτηκε ο νευτώνιος ντετερμινισμός. Ο καπιταλισμός συνεχίζει να παράγει νομοτελειακά εγγενείς κρίσεις, παρά τα τόσα χτυπήματα που δέχτηκε ο μαρξιστικός ντετερμινισμός. Κι αν ο φίλος μας που εχθρεύεται τη νομοτέλεια, φάει οποιαδήποτε τροφή, νομοτελειακά θα ακολουθήσει εκείνη η χαριτωμένη διαδικασία που θα επιστρέψει την ύλη στη μητέρα φύση...



Η νομοτέλεια και η απροσδιοριστία λοιπόν, συνυπάρχουν διαλεχτικά τόσο στη φύση, όσο και στην ανθρώπινη κοινωνία (το έλλογο και πολύπλοκο εποικοδόμημα της φύσης).[1]



III Η δύναμις μετατράπηκε σε ενέργεια.



Οι μεταφυσικοί βλέποντας τα φαινόμενα μόνο έτσι όπως εμφανίζονται τη στιγμή της εξέτασής τους, αγνοούν τη δυναμική που βρίσκεται μέσα σ'αυτα. Λίγες μέρες πριν ξεσπάσει η εξέγερση στην Τυνησία, οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες με έκθεσή τους προς την κυβέρνηση του τερατώδη νάνου Σαρκοζί, χαρακτήριζαν το καθεστώς του σοσιαλφασίστα Μπεν Αλί [2] ως το πιο σταθερό της περιοχής του Μαγκρέμπ, χωρίς την ύπαρξη κινδύνου κοινωνικών αναταραχών. Το ίδιο περίπου συνέβη και απ'τη μεριά των ΗΠΑ, για τον έταιρο σοσιαλφασίστα Μουμπάρακ στην Αίγυπτο.

Τι μας διδάσκει αυτό; Η κοινωνική / ταξική ειρήνη είναι ένας εν υπνώσει πόλεμος!



Ορισμένοι σύντροφοι τα τελευταία χρόνια έχουν κεντρικοποιήσει δυσανάλογα το πραγματικό και σημαντικό φαινόμενο της μικροαστικοποίησης του πρωτοκοσμικού προλεταριάτου. Αυτή η κεντρικοποίηση πολλές φορές δημιουργεί μια έπαρση χιλιών Λουδοβίκων (και του Λουδοβίκου των Ανωγείων συμπεριλαμβανομένου) και μια δογματική ακαμψία χιλίων Ιννοκέντιων σε ορισμένους συντρόφους που νιώθουν περήφανοι επειδή ανακαλύψανε νιφάδες χιονιού στον Βόρειο Πόλο!



Ήδη από το 1858 ο Ένγκελς σε γράμμα του προς τον Μαρξ μιλούσε για την αστικοποίηση του αγγλικού προλεταριάτου, ενώ το 1884 σε επιστολή του προς τον Καρλ Κάουτσκι έλεγε πως όσο οι προλετάριοι είναι ανώριμοι για την αυτοαπελευθέρωσή τους (δηλαδή για την αυτοκατάργησή τους!) θα βλέπουν την υπάρχουσα κοινωνική τάξη ως τη μόνη δυνατή και θα γίνονται ουρά της αστικής τάξης. Μια διαρκής κρίση όμως, που θα οξύνει την ταξική πάλη και θα αφυπνήσει την προλεταριακή συνείδηση, θα απεγκλωβίσει το προλεταριάτο απ'την κυριαρχία των καπιταλιστικών ιδεών. Έτσι, το προλεταριάτο από ενσωματωμένη στον καπιταλισμό δύναμη θα μετατραπεί σε δύναμη αντροπής, μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης.



Εδώ είναι εμφανή τα ίχνη του αισιόδοξου ντετερμινισμού που χαρακτήριζε το επαναστατικό κίνημα τον 19ο αιώνα. [3] Με την ιστορική εμπειρία που έχει συσσωρευθεί όμως, θα πρέπει να διορθώσουμε λιγάκι τον Ένγκελς. Η οικονομική κρίση πράγματι οξύνει τον κοινωνικό / ταξικό ανταγωνισμό, δίνοντας τις δυνατότητες μιας επαναστατικής αφύπνισης του προλεταριάτου, αλλά δε δημιουργεί μια μηχανιστική κίνηση προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Ένα σημαντικό τμήμα της λαϊκής δυσαρέσκειας ενδέχεται να ριζοσπαστικοποιηθεί, όχι προς τ'αριστερά αλλά προς τα δεξιά, όπως έγινε και με την άνοδο του φασισμού στο Μεσοπόλεμο. Ακόμα και σε περιόδους όξυνσης του ταξικού πολέμου, σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου ενδέχεται να παραμείνει το ίδιο ανώριμο με πριν (ή και περισσότερο) και να στραφεί εναντίον των ίδιων του των ιστορικών συμφερόντων!



Αν μας δείχνει όμως κάτι η αραβική εξέγερση, είναι οι δυνάμεις που κρύβονται στα καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας. Δυνάμεις που περιμένουν να βγουν απ'τα σκοτάδια της δυνατότητας στο φως της πραγματικότητας. Η κοινωνική ειρήνη που φαίνεται σταθερή και απαραβίαστη συνθήκη, γρήγορα μπορεί να καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος.



Μπορεί το δυτικό προλεταριάτο στις μητροπόλεις του καπιταλισμού να μιμηθεί τη μαχητικότητα των αραβικών λαών και να μετατραπεί σε δύναμη ανατροπής; Ιδού η Ρόδος...



IV Όταν, όμως, ιεροποιούμε μια εξέγερση τη μουμιοποιούμε...



Η αραβική εξέγερση δεν είναι μια εξέγερση που στοχεύει στην ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Είναι μια επανάσταση που στοχεύει κυρίως στον εκδημοκρατισμό του πολιτικού εποικοδομήματος. Η μεσαία τάξη και τα στελέχη που αποσκίρτησαν απ'τα καθεστώτα, μάλλον έχουν το πάνω χέρι. Δίχως να θέλω να υποτιμήσω τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, πιστεύω πως σύντομα το αραβικό προλεταριάτο θα δει πως η Αστική Δημοκρατία για την οποία έχυσε το αίμα του είναι μια συνθήκη εχθρική. Το προλεταριάτο παίζει εκτός έδρας : τάσσεται υπέρ μιας μορφής καπιταλιστικού κράτους (της Αστικής Δημοκρατίας) και εναντίον μιας άλλης μορφής (της Δικτατορίας).



V Ο Καντάφι βομβαρδίζει τον Καντάφι ;



Ο Αριστοτέλης έψεγε τους ολιγαρχικούς γιατί συγκροτώντας στρατιωτική δύναμη με ελαφρά οπλισμένους άνδρες (εν δυνάμει ταξικούς αντιπάλους των ολιγαρχικών), συγκροτούσαν μια στρατιωτική δύναμη εναντίον του εαυτού τους.

Ο Μαρξ θεωρούσε πως η αστική τάξη παράγωντας το προλεταριάτο, παράγει τον ίδιο το νεκροθάφτη της.

Οι αμερικάνοι και η CIA εκπαιδεύοντας τον Μπιν Λαντεν και τους μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν εναντίον των σοβιετικών εισβολέων, συγκρότησαν μια δύναμη εναντίον του εαυτού τους.

Ο αντιιμπεριαλιστής Καντάφι αποφάσισε με την αλλαγή του μιλένιουμ να συμμετέχει στις δυτικές μπίζνες. Έτσι, δια μέσου της Libyan Investment Authority συμμετέχει στην ιταλική εταιρία Finmecanica που κατασκευάζει τις βόμβες που χρησιμοποιούνται εναντίον της Λιβύης! Ο Καντάφι βομβαρδίζει τον Καντάφι!



VI Η σχιζοφρένεια συνεχίζεται ;



Μέσα στο συνεχές κύμα των αραβικών εξεγέρσεων, ο δυτικός υπερ-ιμπεριαλισμός και οι άραβες συνεργάτες του προχώρησαν σε δύο εισβολές : η μια για να “προστατέψουν” τους εξεγερμένους και η άλλη για να καταπνίξουν την εξέγερση. Η πρώτη στη Λιβύη, η δεύτερη στο Μπαχρέιν. Το Μπαχρέιν έχει στρατηγική σημασία για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό : είναι το αγκυροβόλιο του πέμπτου αμερικάνικου στόλου και έδρα της Centcom (της Ναυτικής Διοίκησης των Αμερικάνικων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή). Στην Ίσα του Μπαχρέιν οι αμερικάνοι απολαμβάνου μια αεροπορική βάση. Οι ΗΠΑ έχουν επενδύσει πεντακόσια εκατομμύρια δολάρια για το διπλασιασμό της δυναμικότητας των εγκαταστάσεων της βάσης.



Είναι ολοφάνερο : άσχημο περιβάλλον για εξέγερση! 4000 στρατιώτες της “Ασπίδας της Ερήμου” απ'τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με τις ευλογίες των δυτικών εκδημοκρατιστών της υφηλίου, εισβάλλανε στο Μπαχρέιν για να καταστείλουν την εξέγερση εναντίον της σουνιτικής δυναστείας των Αλ Χαλίφα.



Και τι σύμπτωση! Η φιλοδυτική Σαουδική Αραβία είναι μια ολοκληρωτική θεοκρατική δικτατορία, της ουαχαμπίτικης εκδοχής του Ισλάμ (μιας εκδοχής που ασπάζονται οι Ταλιμπάν και ο Μπιν Λάντεν!).



Όχι δεν ειναι σχιζοφρένεια

είναι ο καπιταλισμός...





Σημειώσεις



[1] Ακριβώς επειδή η ανθρώπινη κοινωνία είναι ένα έλλογο εποικοδόμημα της φύσης δεν λειτουργεί αυστηρά ντετερμινιστικά. Όπως έλεγε ο Καστοριάδης : “το ιστορικό ον ξεπερνά το έμβιο ον αφού μπορεί να δώσει νέες απαντήσεις στις “ίδιες” καταστάσεις ή να πλάσει νέες καταστάσεις”. Αυτό όμως δεν αποκλείει την ύπαρξη της νομοτέλειας : νομοτελειακά η μεγάλη φτώχεια και εξαθλίωση γεννούν εγκληματικότητα, νομοτελιακά ο καπιταλισμός γεννά κρίσεις, νομοτελειακά η μισθωτή εργασία παράγει υπεραξία και σύμφωνα με την αναρχική θεώρηση μια επανάσταση που διατηρεί τις ιεραρχικές δομές νομοτελειακά παράγει μια επαναστατική ελιτ που οδηγεί στη δικτατορική εκτροπή.



[2] Τόσο ο Μπεν Αλί, όσο και ο Μουμπάρακ ήταν εκλεκτά μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με πρόεδρο τον Γιωργάκη Παπανδρέου, ενώ ήταν γνωστές οι παλιές καλές σχέσεις της οικογένειας Καντάφι με την οικογένεια Παπανδρέου. Ταυτόχρονα, ο “σοσιαλιστής του 21ου αιώνα” Τσάβες χαρακτηρίζει ως “μεγάλο ανθρωπιστή” τον σφαγέα της Συρίας Αλ Άσαντ. Ναι, είναι ο ίδιος ο αντιιμπεριαλιστής Τσάβες που έχει παραδώσει τρεις κομμουνιστές αντικαθεστωτικούς στη φασιστική κυβέρνηση της Κολομβίας. Τόσο σοσιαλισμό έχουμε να δούμε απ'τον εθνικοσοσιαλισμό!



[3] Ο αισιόδοξος ντετερμινισμός δεν αφορά μονάχα τους Μαρξ και Ενγκελς. Όλες οι τάσεις του επαναστατικού κινήματος του 19ου αιώνα ήταν πεπεισμένες για την αναπόφευκτη της Κοινωνικής Επανάστασης. Μέσα σ'αυτούς κι ο αναρχικός Κροπότκιν και φυσικά ο Μπακούνιν, ο οποίος διακατέχονταν από μια πρωτόγονη μορφή αισχατολογίας.



Υ.Γ. Μια μέρα μετά την ολοκλήρωση του κειμένου έσκασε ακόμα μια άσχημη είδηση για τη Σοσιαλιστική Διεθνή : οι αμερικανικές αρχές συνέλαβαν τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινικ Στρος Καν για σεξουαλική παρενόχληση, απόπειρα βιασμού και ομηρία 32χρονης εργαζόμενης σε ξενοδοχείο! Όπως λέει κι ο Γούντι Άλεν σε μια ταινία του : “ξέρεις τι ηθική έχουν οι πολιτικοί; ένα βήμα πριν τους παιδεραστές”.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Κέρκυρας

Μάης 2011



*Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 14 (Ιούνης 2011) της εφημερίδας δρόμου Άπατρις που κυκλοφορεί στη Κρήτη.

Σεντόνι ανάρτηση

Στο συγκεκριμένο ποστ ήθελα να γράψω για τους αγανακτησμένους και γιατί δεν συμμετέχω (ακόμη) μαζί τους. Επειδή έχουν γίνει πάρα πολλές αναλύσεις για το ζήτημα δεν θα σχολιάσω, παρά θα πω πως αν σε περίπτωση που γίνουν οι απαραίτητες πολιτικές ζυμώσεις και στο τέλος οι απόψεις μας συγκλίνουν, τότε θα συμπορευτούμε. Αυτή τη στιγμή το θεωρώ ακόμα νεογέννητο και συγκεχυμένο.

Είχα όμως μαζέψει μία λίστα απο λινκς για να παραθέσω μαζί με την επιχειρηματολογία μου. Επειδή όμως αυτό δεν θα γίνει μου έμειναν τα λινκς. Έτσι παραθέτω μερικά απο αυτά προς ανάγνωση σε όποιον τα θεωρεί ενδιαφέροντα.

Καταρχάς ήθελα να τονίσω την σημασία της σύγκρουσης για την ανατροπή και την επανάσταση. Άλλωστε επανάσταση χωρίς σύγκρουση δεν νοείται. Για να μη παρεξηγηθώ θα τονίσω οτι δεν είμαι υπέρ της βίας μόνο για την βία. Όμως, η βία δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα και σωματική. Βία ασκείται στον καθένα απο εμάς και ασκεί ο καθένας απο εμάς , στη δουλειά, στον έρωτα, στην οικογένεια και στα ίδια του τα παιδιά. Διαφόρων μορφών βίας βέβαια. Απο απειλές για απώληση μέχρι σωματική. Επομένως η αντίδραση δεν μπορεί παρά να είναι βίαιη. Δεν θα το αναλύσω παραπάνωαυτό. Απλά θεωρώ πως αναγκαζόμαστε να φτάσουμε σαν λαός σε βίαιες ενέργειες, απαραίτητες για την ανατροπή της τυραννίας και για την καλυτέρευση της ζωής μας. Άλλωστε καμία αλλαγή δεν έγινε χωρίς βία. Θα παραθέσω μερικά λινκς εδώ:

Παρισινή Κομμούνα

Γαλλική Επανάσταση


Ρωσική Επανάσταση

Επανάσταση του 1821


Και τέλος σε αντίθετα απο όλα αυτά είναι η πορτοκαλή «επανάσταση» της Ουκρανίας. Όταν δυνάμεις της αντιπολίτευσης μαζί με μεγάλη μερίδα του λαού, βγήκαν στους δρόμους και ανέτρεψαν ειρηνικά την τότε κυβέρνηση...Μετά από λίγο καιρό και η νέα κυβέρνηση αντιμετόπιζε προβλήματα... Φυσικά και δεν έλυσε κανένα πρόβλημα όπως και δεν είχε και κανένα στοιχείο ανατροπής (κάτι σαν αγανάκτηση μου κάνει)
http://en.wikipedia.org/wiki/Orange_Revolution

Στο indymedia βρήκα ένα πολύ καλό ιστορικό-ενημερωτικό ποστ που βρίσκεται εδώ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=133461

Επειδή είναι λίγο τεράστιο θα παραθέσω τα επαναστατικά-εξεγερσιακά κινήματα που αναφέρει ένας αναγνώστης (για όποιον βαριέται να το διαβάσει):

Εξεγέρσεις
Εξεγέρσεις -επιγραμματικά.
Ασφαλώς, δεν είναι η πλήρης ο κατάλογος - και ευχόμαστε ποτέ να μην καταστεί "πλήρης" -να συνεχίζεται να γίνονται εσαεί.
Προσθέστε όποια δεν συμπεριλαμβάνεται. Εκτός από την αναμενόμενη στο Χαλάνδρι ή στο Μεταξουργείο ή όπου ετοιμάζεται, τέλος πάντων.
===========================
H Πολιτεία του Aίματος:
Tα ερείπια των Aσσυριακών πόλεων που δεν κατάφεραν ν' αντιμετωπίσουν την καταστροφική οργή των λαών που βρίσκονταν κάτω από την ηγεμονία τους.

"Pax Romana":
H χαώδης Pωμαϊκή Aυτοκρατορία δεν θα γνωρίσει ποτέ την ειρήνη καθώς οι υπόδουλοι λαοί της βρίσκονται διαρκώς σε κατάσταση ανταρσίας. Οι συνεχείς εξεγέρσεις, από αυτή της βασίλισσας Mπουντούικα, στην Aγγλία, ως αυτή του Mιθριδάτη στη Mικρά Aσία, κλονίζουν την αυτοκρατορία και συμβάλλουν στην παρακμή της.

Σπάρτακος:
Eνας δούλος από τη Θράκη που προοριζόταν για μονομάχος στο Kολοσσαίο, είναι ο ηγέτης του κινήματος των κολασμένων. Οι ρωμαϊκές λεγεώνες καταφέρνουν να καταστείλουν το επίφοβο κίνημα των δούλων. T' όνομά του, σύμβολο της ελευθερίας, επανεμφανίζεται το 1918 στη Γερμανία όπου οι εξεγερμένοι εργάτες αυτοαποκαλούνται σπαρτακιστές.

Iππόδρομος:
Yποκατάστατο της αρχαίας αγοράς την περίοδο της Bυζαντινής Aυτοκρατορίας. Aπό εκεί ξεκινάει η Στάση του Nίκα, που, όπως και η Kομμούνα των Zηλωτών στη Θεσσαλονίκη, πνίγεται σε ποταμούς αίματος. H αποτυχία τους σηματοδοτεί την εδραίωση της απολυταρχικής εξουσίας του αυτοκράτορα. Πέρα από αυτά οι μονοφυσιτικές επαρχίες της Aνατολής ήταν σε διαρκή εξέγερση, ιδιαίτερα κατά την περίοδο των εικονομαχιών.

Σικελικός Eσπερινός:
Οι Σικελοί ξεσηκώνονται ενάντια στους Φράγκους, διεκδικώντας την αυτονομία τους. H δολοφονία του πρώτου Φράγκου πραγματοποιείται έξω από μια εκκλησία. H εξέγερση απλώνεται ταχύτατα σε όλη τη Σικελία και στη Mεσσήνη.

"Mααρέτ εν Nομάν":
Οχυρό που καταστρέφει ο οπλισμένος λαός που ακολουθεί τη δεύτερη Σταυροφορία, αγανακτισμένος από την πείνα, τις ταλαιπωρίες και τις εσωτερικές διαμάχες των ηγετών της εκστρατείας. Προάγγελος των μεγάλων αντιφεουδαρχικών εξεγέρσεων.

Tζον Mπολ:
Tο 1381 σημειώνεται η πιο μεγάλη αγροτική εξέγερση στην Aγγλία που καταστέλλεται άγρια από το στρατό του βασιλιά. Ο θρησκευτικός ηγέτης της Tζον Mπολ βρίσκει μαρτυρικό θάνατο στην πυρά.

Aγροτικές εξεγέρσεις:
Tο 1493, η πρώτη από τις μεγάλες αγροτικές εξεγέρσεις του Mεσαίωνα, με σύνθημα «Tίποτα άλλο από τη δικαιοσύνη του Θεού» καταπνίγεται. Tο ίδιο συμβαίνει και με την εξέγερση του 1525, που την αποκηρύσσει ο Λούθηρος, όπως και με την εξέγερση της «Aγροτικής Aδελφότητας», στην Kροατία και τη Σλοβενία το 1573.

Ο Σιδερένιος Aνθρωπος:
Eτσι ονόμασε ο ρωσικός λαός τον Στένκα Pαζίν, έναν απλό κοζάκο που ξεσηκώνει τις μάζες της περιοχής μεταξύ του Οκά και του Bόλγα στα 1667. Σκοτώνοντας τους ευγενείς, τους παπάδες και τους υπαλλήλους του τσάρου κηρύσσει την περιοχή «ελεύθερη κοινότητα των χωρικών, κατόχων όλης της γης».

Aϊτή:
H πρώτη επιτυχημένη εξέγερση μαύρων σκλάβων. Ξεσηκώνονται το 1791, αναγνωρίζονται ως ελεύθερο κράτος στις 31 Δεκεμβρίου του 1803, αφού έχουν αντιμετωπίσει τα αποικιοκρατικά στρατεύματα των Aγγλων, των Γάλλων και των Iσπανών. H ελεύθερη Aϊτή είναι η πρώτη που αναγνωρίζει την επαναστατημένη Eλλάδα ως εμπόλεμο κράτος το 1821.

Mαύρη Δύναμη:
Mια σειρά απεγνωσμένων εξεγέρσεων των μαύρων σκλάβων της Aμερικής από το 1663 ως το 1831. Πάρα τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ισότητας, τα γκέτο συνεχίζουν να παίρνουν φωτιά είτε με τη συμβολή οργανωμένων ομάδων όπως οι Mαύροι Πάνθηρες της δεκαετίας του '60, είτε ξεσπώντας σε εκρήξεις ανεξέλεγκτης βίας.

Bαστίλη:
H καταστροφή της περιβόητης φυλακής, που συμβόλιζε τη βασιλική εξουσία, από τις μάζες, στις 14 Iουλίου του 1789. Mια πράξη που σήμανε την επικράτηση της Γαλλικής Eπανάστασης και το τέλος του παλαιού κόσμου.

Λυσσασμένοι:
H άμορφη μάζα των εξαθλιωμένων του Παρισιού που αποτέλεσε την κύρια δύναμη κρούσης της επανάστασης. Eνα όνομα που το επανεμφανίζεται επάξια το Mάη του 1968.

Σεν Zιστ:
Ο 22χρονος κομήτης της Γαλλικής Eπανάστασης που μαζί με τον Pοβεσπιέρο συμβάλλει στην επικράτηση της "Tρομοκρατίας". Ο «αιματοβαμμένος τίγρης», όπως τον αποκαλούσαν οι εχθροί του, οδηγείται στη λαιμητόμο σε ηλικία 27 ετών. H περίφημη φράση του «όσοι κάνουν μισές επαναστάσεις, σκάβουν τον τάφο τους», με την οποία δικαιολογούσε τη σκληρότητά του, έμεινε στην ιστορία.

Θούριος:
To ποίημα του Pήγα Φεραίου που προτρέπει τους λαούς που βρίσκονται κάτω από το ζυγό του σουλτάνου να ενωθούν σε ένα πανβαλκανικό επαναστατικό κίνημα. Eίναι η εποχή που η Οθωμανική Aυτοκρατορία κλονίζεται από τοπικές εξεγέρσεις. Οι ημιαυτόνομες περιοχές και τα Ορλοφικά προαναγγέλλουν την ελληνική επανάσταση του '21, που ξεσπά με την κραυγή ελευθερία ή θάνατος».

"Kαθολική Eνωση":
H αρχή της ατέλειωτης προσπάθειας των Iρλανδών να αποτινάξουν τον αγγλικό ζυγό. Ο Ο' Kόνελ οργανώνει ένα κίνημα που στηρίζεται σε μυστικές τρομοκρατικές εταιρείες που θα ξεσηκώσει το λαό στη διεκδίκηση της αυτονομίας του.

"Tο Eυρωπαϊκό 1848":
Eίναι η χρονιά που σημαδεύεται από εξεγέρσεις σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Tο Παρίσι, το Bερολίνο, η Bιέννη, η Πράγα, η Bενετία, το Παλέρμο, η Nάπολη γνωρίζουν τον «πυρετό των οδοφραγμάτων» και τη βίαιη θεραπεία του από το στρατό.

Παρισινή Kομμούνα:
Όσο βραχύβια στάθηκε η ύπαρξή της, τόσο μεγάλη στάθηκε η επιρροή της. Tο εξεγερμένο Παρίσι του 1871 πραγματώνει το όραμα της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας πριν συντριβεί από τα στρατεύματα του Θιέρσου. Ο Mπακούνιν την αποκάλεσε μια τολμηρή και ειλικρινή άρνηση του κράτους, ενώ ο Mαρξ θα τη χαρακτηρίσει δοξασμένο προάγγελο μιας νέας κοινωνίας.

Bολνίτσα:
H εξουσία των ελεύθερων σοβιέτ που διεκδίκησαν οι εξεγερμένοι στη Pωσία του 1905, πριν σφαγιαστούν από τους κοζάκους του τσάρου. Tο ίδιο σύνθημα ενέπνευσε και την επιτυχημένη επανάσταση των μπολσεβίκων. Mε την άνοδό τους στην εξουσία χρησιμοποιούν το νεοσύστατο κόκκινο στρατό ενάντια στις μαχνοβίτσνες των Ουκρανών και τους ναύτες της Kροστάνδης .

Mπόξερς:
H επανάστασή τους στην Kίνα το 1910 κατά της αποικιοκρατίας αποτυγχάνει ύστερα από συνδυασμένη επέμβαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Ο διεθνής έλεγχος καταργείται όταν θριαμβεύει η κομμουνιστική επανάσταση με ηγέτη τον Mάο Tσε Tουνγκ.

Kιλελέρ:
Οι Θεσσαλοί κολίγοι απαιτούν με δυναμικές κινητοποιήσεις τη διανομή τής γης που βρίσκεται στα χέρια των τσιφλικάδων. Ο στρατός επεμβαίνει για να καταπνίξει τη διασάλευση της τάξης.

"Γη και Eλευθερία":
Ο ισπανικός λαός παίρνει τα όπλα το 1936, ενάντια στα στρατεύματα του πραξικοπηματία Φράνκο. Οι επαναστάτες πολιτοφύλακες της Bαρκελώνης πολεμούν στα χαρακώματα τους φασίστες και στα οδοφράγματα τους σταλινικούς που θέλουν τον έλεγχο της επανάστασης. Aνάμεσα σε δύο πυρά, το μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα της σύγχρονης εποχής τελειώνει άδοξα.

«Yπαρκτός σοσιαλισμός»:
Πίσω από τις πόρτες του Παράδεισου των εργατών οι μάζες εξεγείρονται ενάντια στη βαρβαρότητα του γραφειοκρατικού μηχανισμού. H Aνατολική Γερμανία το 1953, η Ουγγαρία το 1956, η Tσεχοσλοβακία το 1968, η Πολωνία το 1980.

"Γκεριλέρο":
Ο Λατινοαμερικάνος αντάρτης. Aπό την εποχή του Σιμόν Mπολιβάρ ως τη σημερινή, οι γκεριλέρος διεξάγουν αιματηρούς αγώνες πρώτα ενάντια στους αποικιοκράτες και ύστερα ενάντια στα στρατιωτικά καθεστώτα που επιβάλλονται με την ισχύ των όπλων. Eκεί γεννιούνται οι θρύλοι του Zαπάτα, του Mαρινγκέλα, του Σιενφουέγος, του Tσε. Mια περιοχή που ακόμα κλονίζεται από τα κινήματα των απελπισμένων.

Kαλάσνικοφ:
Aπέκτησε τον τίτλο του αγαπημένου όπλου των επαναστατών. Eνα αυτόματο, ρωσικής παραγωγής, ειδικά σχεδιασμένο για τις αντίξοες συνθήκες του ανταρτοπόλεμου, σύμβολο της ένοπλης πάλης των λαών του Tρίτου Kόσμου από τους Bιετκόνγκ ως τους Tουπαμάρος.

Mάης του '68:
Xαρακτηρίστηκε ως η Kομμούνα του 20ού αιώνα. H Γαλλία, μια ανεπτυγμένη βιομηχανική χώρα, παραλύει από τη δυναμική κι ανεξέλεγκτη εξέγερση των φοιτητών και των εργατών. H γιορτή στους δρόμους τελειώνει σύντομα με την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής. H πραγματική επιρροή της βρίσκει έδαφος στους Mεξικανούς φοιτητές που σφαγιάστηκαν από το στρατό στην πλατεία των Tριών Πολιτισμών και στους βίαιους αγώνες του ιταλικού προλεταριάτου.

Tιεν Aν Mεν:
H πλατεία της μεγάλης σφαγής των Kινέζων φοιτητών το 1989. H αιματηρή καταστολή της και οι πολυάριθμες εκτελέσεις των αντιφρονούντων δείχνουν τη βαρβαρότητα των κληρονόμων του μαοϊκού καθεστώτος.
Έπειτα απο το διάβασμα τα έμπλεξα λίγο και έριξα μία ματιά για τον Νετσάγεφ και τα καμμώματά του. Θεωρώ χρήσιμο να διαβάσει κανείς έστω την αναφορά που έχει ένα site αναρχικών: http://anarchyarchives.blogspot.com/2010/06/blog-post.html για να έχει έστω και μία όχι εις βάθος γνώση τι είναι αυτοί οι κομμάντος νετσάγες (φασιστοαναρχούλιδες για μένα...).

Επειδή ακούγεται πολύ η αμεσοδημοκρατία τελευταία, χωρίς να ξέρει ο πολύς λαός τι είναι ας διαβάσει αυτό

Βρήκα και μερικές κριτικές για την αμεσοδημοκρατία αλλά δεν τις παραθέτω.
Σημαντικό όμως είναι να δει και κανείς την «δημοκρατία» της αρχαίας Ελλάδας και τη σχέση της με τη δουλεία. Έτσι θα μπορεί να την συγκρίνει με την σημερινή δημοκρατία του δυτικού πολιτισμού. Εκεί θα βρεί και ποιά είναι η θέση του. Επίσης στο τέλος θα καταλάβει οτι δεν ήταν και πολλή δημοκρατική η αρχαία Ελλάδα...


Και επειδή μέσα στους αγανακτισμένους μαζεύτηκαν και πολλοί φασίστες δίνω και αυτό το άρθρο προς ανάγνωση. Μιλάει για τον ρατσισμό, κατώτερες φυλές κλπ μαλακίες που λένε οι φασίστες. Έτσι μήπως να αρχίσουμε να ασκούμε και εμείς λίγο βία σε αυτούς που με κατσαβίδια και μαχαίρια σουβλίζουν της γης του κολασμένους;
http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=277404
Τέλος, καλή κριτική για το κίνημα των αγανακτισμένων είναι αυτή εδώ του anarchy press.

Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη παρουσίαση που μπορούσα να κάνω, αλλά τουλάχιστον ελπίζω οτι θα δώσουν κάποιο ερέθισμα σε όσους θα ήθελαν να διαβάσουν κάτι (καλά δεν είναι και τίποτε φανταστικά λινκς...wikipedia είναι, αλλά τουλάχιστον κάτι είναι...)

Γιατί στο τέλος θα αφήσουμε μόνο τα χέρια μας να ρίχνουν μούτζες στους βουλευτές. Λες και αν ήταν άλλοι βουλευτές δεν θα έκαναν τα ίδια. Λες και δεν είναι το σύστημα το ίδιο που γεννάει την αδικία...

Η μη βια

Τελευταία είναι της μόδας η προβολή της μη βίας. Πριν απο λίγες μέρες έγινε η παρουσίαση ενός βιβλίου που χαρακτηρίζει κάθε μορφή πολιτικής βίας φασιστική. Τώρα οι ειρηνικές συγκεντρώσεις. Όχι διαδηλώσεις. Συγκεντρώσεις. Δεν διαδήλωνε κανείς. Κανένας δρόμος δεν έκλεισε. Κανένα οικονομικό πισωτράβηγμα δεν είχαμε.

Η τελευταία προβάλλεται και απο τα ΜΜΕ που το θεωρώ πολύ ύποπτο. Όλα λοιπον τα γεγονότα αυτά, σε συνδυασμό με δηλώσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για καταδίκη της, όπως και η καταδίκη οποιασδήποτε μορφής της (καταδίκη απεργιών, ξυλοκόπημα διαδηλωτών, κλπ) συνθέτουν μία ωραία θεωριούλα. Την θεωρία που είχαν και οι ΔΑΠίτες-Πασπίτες-ΚΝίτες όταν σπουδαζα. Αυτή έλεγε: Δηλώστε την αντίδρασή σας. Θα στείλετε μία επιστολή δυσαρέσκειας. Ή συμβολική κατάληψη ή αποχή απο μαθήματα για 2 ώρες....

Συμφέρει πολύ στο κράτος η μη βία. Δεν υπάρχει αρνητική συνέπεια στην τοπική οικονομία (πόσο μάλλον στην ευρύτερη οικονομία). Οι επιχειρήσεις δουλεύουν κανονικά. Οι υπάλληλοι δεν κατεβαίνουν στο δρόμο γιατί δεν υπάρχει πορεία. Και εννοείται η απεργία είναι μία λέξη που πρέπει να αποφεύγεται γιατί απεργία=βίαιη πράξη.

Στις μη βίαιες συγκεντρώσεις λοιπόν, όπως και αυτές σε Ελλάδα και Ισπανία, κατεβαίνει κόσμος που δεν θα κατέβαινε σε τίποτε άλλο. Ίσως ο ίδιος κόσμος δεν έχει κατέβει ποτέ σε τίποτε για να διαμαρτυρηθεί Αυτό είναι μία αρχή βέβαια. Αλλά πρέπει να συνεχιστεί.

Ιστορικά ποτέ δεν άλλαξε κάτι (είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο) χωρίς βία. Στην Ελληνική ιστορία η ανίσταση στη Γερμανική κατοχή δεν έγινε με καθιστικές διαμαρτυρίες. Το πολυτεχνείο τελούσε υπο κατάληψη. Στην Ρωσία το 1917 δεν πήγαν οι κατώτερες οικονομικά τάξεις με τριαντάφυλλα να διώξουν τον τσάρο. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δεν πήρε την εξουσία με πλακάτ και μαζώξεις.

Έτσι λοιπόν απο την δική μου σκοπιά βλέπω να γίνεται το εξής. Ο κόσμος μετά απο 1-2 βδομάδες θα κουραστεί και θα πάει σπίτι του. Θα πει ότι έκανε το καθήκον του και τελικα ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ. Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Γιατί ο κόσμος δεν κατέβηκε στις συγκεντρώσεις για να χάσει. Απλά δεν ξέρει τον τρόπο να διεκδικέι. Έχει πιπιλιστεί το μυαλό του με όλα αυτά τα μη βίαια και δεν ξέρει κάτι άλλο. Στο τέλος θα αποδεχτεί την ανικανότητά του και θα συνεχίσει να επιτρέπει σε άλλους να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον του.

Υπάρχει και η μικρή πιθανότητα να υπάρξει τέτοια πολιτική ζύμωση που στο τέλος οι ειρηνικές συγκεντρώσεις θα οδηγήσουν σε γενικευμένες απεργίες μαζί με πορείες και καταλήψεις (δηλαδή αυτό που οι μεγάλοι ονομάζουν βία). Πράγμα που θα φέρει και την καταστολή. Όμως δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Δεν θα στα δώσει απλόχερα η εξουσία όλα. Ή θες να μη σκίσεις καμιά κάλτσα οπότε συνεχίζεις να τρως το αγγούρι όπως και τώρα ή έρχεσαι σε σύγκρουση αναγκαστικά μήπως και αλλάξει κάτι (προς το καλύτερο γιατί χειρότερα μόνο με την παθητική στάση πάει).

Περισσότερη δημοκρατία (?)

Μερικές σκέψεις πάνω στο κίνημα της πιο πολλή δημοκρατίας που θα κάνει και εγχώριες κινητοποιήσεις σύντομα.

Στην Ισπανία εμφανίστηκε λίγο πριν τις εκλογές. Είναι συγκέντρωση κόσμου που δεν ζητάει κάτι συγκεκριμένο. Τονίζει τον ακομματίστικο χαρακτήρα του και ίσως και τον απολιτίκ. Κάπου εδώ ταιριάζει και η παρομοίωσή του με το κίνημα των διοδίων, βέβαια το κίνημα των διοδίων ξέρει τι ζητάει. Αντίθετα, το κίνημα της περισσότερης δημοκρατίας δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Συγκεκριμένα το μανιφέστο λέει "...αφήνοντας στην άκρη ιδεολογίες, κομματικές ταμπέλες, θρησκείες, και απευθύνεται σε όλους τους πολίτες...".
ΑΛήθεια όμως πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη πολιτικές διαφωνίες και ιδεολογίες; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν φασίστα; Μπορείς να κατέβεις στο δρόμο με έναν νεο-φιλελεύθερο; Σίγουρα ο τελευταίος δεν θα κατέβει στο δρόμο, αλλά όπως και να έχει με καμία απο τις δύο ομάδες δεν μπορείς να συνταχθείς. Όπως δεν μπορείς σε πολιτικό επίπεδο να συνυπάρξεις με έναν πασόκο πλέον.
Επίσης "Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων."
Τώρα θα γυρίσει ένας καπιταλιστής και θα σου πεί πως ισότητα υπάρχει, όπως και πρόοδος και όλα τα υπόλοιπα. Με ποιά έννοια όμως λέμε ισότητα, αλληλεγγύη κλπ θα πρέπει να διευκρινιστούν πλήρως.

"Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας."
Και εδώ υπάρχει μεγάλη ασάφεια και ίσως διαφωνία. Αν δηλαδή δεν ήταν οι οικονομίες σε αυτό το χάλι. Αν τα PIIGS δεν υπήρχαν και οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση, τότε θα ήταν όλα μέλι γάλα; Δεν θα υπήρχε λόγος να κατέβει κανείς στο δρόμο; Η βαρβαρότητα που ασκείται εντός και εκτός συνόρων δεν θεωρείται μεγάλος λόγος να βγούμε στους δρόμους και πρέπει να περιμένουμε τις οικονομικές συγκυρίες για να μας σηκώσουν απο τους καναπέδες μας;

"Η επιθυμία για η εξουσία και τη συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε."
Δεν διαφωνώ με την συσσώρευση εξουσίας κλπ. Διαφωνώ με την προβολή της μη βίας. Και αλλού τονίζεται η ειρηνικότητα του κινήματος. Δεν το θεωρώ κακό, απλά μεχρι ποιό σημείο μπορεί να φτάσει αυτή η ειρηνικότητα.

"Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους..."
προσωπικά όταν ακούω ηθική κάτι παθαίνω και βγάζω σπυράκια...

Όσο για την ειρηνικότητα του κινήματος έχω να πω το εξής. Αν η συγκέντρωση δεχθεί επίθεση απο τα ΜΑΤ, τότε σαν ειρηνική που είναι, θα κρατήσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της και στο πρώτο δακρυγόνο απλά θα διαλυθεί; Ή μήπως πρέπει να υπάρξει σαφής προσανατολισμός προς την άμυνα σε μία τάτοια στιγμή;

Όπως επίσης σαφής προσανατολισμός πρέπει να υπάρξει προς τον λόγο ύπαρξης αυτού του κινήματος. Η δυσαρέσκεια μας φέρνει στο δρόμο. Εκεί όμως μέσα απο την ζύμωση ζητάμε και σαφή πράγματα. Για παράδειγμα στο πολυτεχνείο το '73 μαζέυτηκε κόσμος. Αυτή η μάζα μετατράπηκε απο δυσαρεστημένους πολίτες στην πιο σοβαρή κίνηση ανατροπής της χούντας και απαίτησης δημοκρατίας. Σήμερα το κίνημα όμως τι ζητάει; Δημοκρατία υπάρχει. Ζητάει αμεσοδημοκρατία; Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των σχέσεων παραγωγής; Ή μήπως η πρώην γενιά των 700 ευρώ που τώρα παίρνει 400Ε ή και καθόλου, απλά ζητάει πάλι δουλειά και τα 700 να γίνουν 1000 και 2000 και τότε όλα θα είναι καλά;

Βέβαια από την αδράνεια και δυσκαμψία του Έλληνα τηλεθεατή σίγουρα είναι καλύτερη η κίνηση, που όπως και είπα παραπάνω, στον δρόμο υπάρχουν ζυμώσεις και δημιουργούνται συνειδήσεις που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε πιο σαφή προσανατολισμό αυτού του κινήματος.

Edit: Αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται με τούλια ούτε με πορτοκαλί σημαίες. Οι επαναστάσεις έχουν απώλεια και βία. Η ανατροπή έρχεται με την σύγκρουση. Αν μία τέτοια κίνηση δεν έχει συγκρουσιακή και ανατρεπτική διάθεση τότε αποτυγχάνει (ή γίνεται σαν τους attenistas που φέρνουν την επανάσταση στην καθαριότητα...)

Facebook

Μπήκε ποτέ κανείς στον κόπο να σκεφτεί γιατί το MSN και το Facebook και άλλες τέτοιες παρόμοιες υπηρεσίες έχουν τόσο μεγάλη απήχηση;

Τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να είναι πολλές ώρες μπροστά απο τον υπολογιστή. Στις ώρες αυτές διαβάζω διάφορα, βλέπω διάφορα, αλλά κυρίως chatάρω και είμαι στο facebook. Μιλάμε για μεγάλο κάψιμο που όμως δεν το θέλω αλλά κατά κάποιο τρόπο είμαι αναγκασμένος να το κάνω. Αν και ο καιρός έχει ανοίξει πολύ και το καλοκαίρι άρχισε, δεν έχω λεφτά ούτε για έναν σπαστό καφέ. Μάλλον για έναν σπαστό καφέ έχω. Το θέμα είναι πως κανείς απο τους γνωστούς και φίλους δεν δέχεται να αράξουμε στο πάρκο και να πιούμε ένα καφέ απο περίπτερο ή απο το τυροπιτάδικο. Μερικοί δουλεύουν και μερικοί παίρνουν κάτι απο τους γονείς τους. Άλλοι προτιμούν να μην βγουν. Έτσι η λύση είναι να μείνω και γω μέσα. Πόσες ώρες θα παίξεις όμως μουσική μόνος; Πόσες ταινίες θα δεις; Πόσα βιβλία θα διαβάσεις; Μετά απο κάποια ώρα θες να κοινωνικοποιηθείς. Έτσι αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσεις τις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης.

Η κοινωνικοποίηση είναι φυσική ανάγκη. Δεν γίνεται απο επιλογή. Γι' αυτό το λόγο είμαστε κοινωνικά δομημένοι σαν είδος. Η αποξένωση είναι αυτή που σε γεμίζει μελαγχολία και σε μαραζώνει. Όταν μένεις μόνος ουσιαστικά δεν χαμογελάς. Δεν συναναστρέφεσαι και δεν προοδεύεις σαν άνθρωπος. Σε απασχολούν όλο και πιο μικροκοσμικά προβλήματα και καταλήγεις με σπασμένα νεύρα.

Για να αποφύγει ο καθένας τις αρνητικές συνέπειες της απομόνωσης αναγκάζεται να κοινωνικοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι και το chatting γνωρίζει άνθηση. Οπότε την επόμενη φορά που θα μιλήσει κανείς σε χώρο κοινωνικής διαδικτύωσης να ξέρει πως και ο άλλος στην άλλη μεριά του πληκτρολογίου αισθάνεται τόση βαρεμάρα και τόση μοναξιά. Άλλωστε οι περισσότεροι που ξέρω οτι δεν περνάνε ώρα στο πισι τους μπροστά είναι αυτοί που έχουν λεφτά να περνάνε την ώρα τους έξω... (κάπου σίγουρα κάνω και λάθος γιατί πχ και με τον αθλητισμό να ασχολείται κανείς πάλι περνάει την ώρα το εκτός).

Συλλογική ευθύνη;

Ιστορικά έγινε το λάθος και αντί για ένα συστημα διακυβέρνησης που θα στηρίζεται στη γνώμη όλων των πολιτών, έχουμε ένα σύστημα αντιπροσώπων. Αυτό οφείλεται πιθανότατα οτι έπειτα απο κάποια σχετική αύξηση του πληθυσμού δεν μπορούσαν να πέρνουν όλοι αποφάσεις λόγω μεγέθους. Έπρεπε να υπάρχει ευελιξία για γρήγορες αποφάσεις. Πιθανότατα λέω, γιατι δεν έχει γίνει γνωστό γιατί απο την αμεσοδημοκρατία της Αθήνας οδηγηθήκαμε ιστορικά στιν αντιπροσώπευση των 300. Καλός ή κακός έτσι είναι. Και φτάσαμε εδώ που δτάσαμε.

Αυτή την εποχή μεγάλων κοινωνικων αναταράξεων όλοι μάς λένε για την συλλογική ευθύνη που φέρνει ο κάθε ένας απο εμάς για την τύχη που έχει η χώρα και άλλα τέτοια. Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής. Γιατί απο τη στιγμή που εμείς απλά επιλέγουμε τους αντιπροσώπους μας για να κάνουν την δουλειά όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα για εμάς και την κοινωνία, μιάς και έχουμε τεχνικά προβλήματα (που πλέον δεν υφίστανται με την εποχή του διαδικτύου) να παίρνουμε συλλογικές αποφάσεις για το κάθε ζήτημα, φέρνουμε όλοι μας μία συλλογική ευθύνη για την κατάντια της οικονομίας;

Και για να υποστηρίξω λίγο τα λεγόμενά μου. Το κάθε κόμμα που παρουσιάζει το προεκλογικό του πρόγραμμα θεωρεί πως θα κάνει το καλύτερο για τον λαό (πέρα των ακροδεξιών που λένε ανοιχτά οτι θα αφανίσουν απο τη χώρα όσους δεν τηρούν προδιαγραφές). Έρχεται ο λαός και τους ψηφίζει. Αυτό βγαίνει και τελικά έχει ένα άλφα αποτέλεσμα. Ξανά εκλογές. Ας πούμε οτι ο λαός για οποιονδήποτε λόγο δεν παίρνει χαμπάρι οτι με τις πρακτικές της εκάστοτε κυβέρνησης αντί για το καλύτερο πάει προς το χειρότερο. Έρχονται ξανά εκλογές και ξαναψηφίζει. Βγαίνει το ίδιο ή ένα άλλο κόμμα στην εξουσία. Ο λαός ουσιαστικά ζει μέσα στο γυάλινο κλουβί του και δεν καταλαβαίνει οτι πάει για τον γκρεμό. Για οποιονδήποτε λόγο. Είτε είναι απο αμορφοσιά, είτε απο αγραμματοσύνη, είτε απο χαζομάρα. Τελικά ανοίγει μία μέρα τα μάτια του με χιλιάδες μέτρα να έχουν παρθεί που τον οδηγούν στην κακουχία και την μιζέρια. Φέρει την ευθύνη ο λαός; Μαζί τα φάγαμε; Ή μήπως ηταν υποχρέωση της εκάστοτε εξουσίας να κάνει σωστά τη δουλειά της ενώ αυτή δεν την έκανε; Μήπως αντί για μέτρα να αρχίσει να παίρνει αδιακρίτος κεφάλια ο λαός του κάθε κομματικού στελέχους; Άλλωστε ο κόσμος είχε την υποχρέωση να επιλέξει αντιπροσώπους. Αυτοί θα έκαναν ότι καλύτερο.

Κληρονομιά

Γενικά ποτέ σαν οικογένεια δεν είχαμε πολλά λεφτά. Να πεις οτι μας περίσσευαν για πολυτέλειες. Ο πατέρας μου όμως πάντα προσπαθούσε να μη μας λείψει τίποτε. Όταν έφυγε μας άφησε μία σημαντική κληρονομιά. Δεν ήταν αυτοκίνητα και σπίτια και καμιά περιουσία. Αλλά στο σπίτι υπάρχουν εκατοντάδες βιβλία. Μεγαλόνωντας και εγώ άρχισα να διαβάζω λίγο περισσότερο μιάς και μικρός δεν διάβαζα τόσο ή οι αναγνώσεις μου ήταν πολύ επιδερμικές. Το καλό είναι πως επειδή ήταν αριστερός τα περισσότερα βιβλία κινούνται σε αυτόν τον πολιτικό χώρο.

Είχα διαβάσει και μικρότερος λοιπόν τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Στις βιβλιοθήκες υπάρχουν σχεδόν όλα τα βιβλία του. Όμως οχι οτι ειχα δώσει την απαραίτητα προσοχή. Τώρα όμως μετά απο χρόνια και αφού έχω πάρα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου (μιας και είμαι άνεργος), ξανάρχισα να διαβάζω το "Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας". Με περισσότερη προσοχή αυτή τη φορά. Και η αλήθεια είναι πως εάν με ενθουσίασε παλαιότερα μία φορά, τώρα με ενθουσιάζει σε πολλαπλάσιο βαθμό. Αναλύσεις που ακούς τώρα απο αριστερούς bloggers και αρθρογράφους , αυτός τις είχε κάνει τότε, τη δεκαετία του 90. Λίγο τα ονόματα να αλλάξεις (πχ αντί για Κωσκοτάς βάλεις Άκης) βλέπεις ακριβώς την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται. Βλέπεις πως αυτά που έλεγε τότε μπορεί και ίσως και ότι παίζει να είναι η φαντασία του, επαληθεύονται. Προτείνω λοιπόν να ψάξει κανείς να αγοράσει ότι βιβλίο του βρει. Δεν θα χάσει. Το ύφος του είναι αρκετά ξεκούραστο και χαλαρό με δόσεις σαρκασμού και χιούμορ. Άλλωστε βαρέθηκα να κοιτάω απλά την οθόνη του υπολογιστή και να διαβάζω ανάμεσα στα blogs. Το χαρτί έχει άλλη χάρη. Ειδικά όταν τα βιβλία είναι έτσι παλιά μυρίζει και υπέροχα...

Αντίδραση

Δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος αντίδρασης σε κάτι που σε πειράζει. Η αδιαφορία; Η οργή; το βρίσιμο; Η απλή και σοβαρή αντίκρουση όσων λέγονται και σε πειράζουν; Κάποτε χάνει κανείς το δίκιο του όταν εναντιωθεί με θέρμη. Αυτό έγινε στην Πάτρα Παρευρισκόμενος ήταν ο Watson. Ένας απο τους δύο νομπελίστες βιολόγους που βραβεύτηκαν για την ανακάλυψή τους σχετικά με την διπλή έλικα του DNA. Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή. Μπήκαν μέσα στο χώρο που μιλούσε ο τύπος, μερικοί αναρχικοί, και προσπάθησαν να διαλύσουν την συγκέντρωση. Έτσι ο κόσμος που άκουγε τους έκραξε και αυτοί σηκώθηκαν και έφυγαν.

Ο Watson όμως δεν είναι και τόσο αθώος. Έχει πει και αυτός τις δικές του χαζομάρες περί ανωτερότητας της λευκής ευρωπαϊκής φυλής έναντι της μαύρης αφρικανικής σε ότι αφορά το IQ και μάλιστα γι' αυτές τις απόψεις του έχει υποστεί και μερικές κυρώσεις. Βέβαια το θέμα δεν είναι ο επιστήμονας. Που μπορεί να έκανε μία απο τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις για την ανθρωπότητα (αν και πολλοί λεν πως είναι κλεμμένη η εργασία που αφορά την διπλή έλικα), αλλά απο την άλλη αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να λέει μαλακίες. Το πρόβλημα είναι η αντίδραση της μερίδας της κοινωνίας που θεωρεί τον εαυτό της υγιές κομμάτι. Σηκώνει ξύλο η υπόθεση; Μήπως μία αντιλογία; Απο την άλλη τα ζώα του αμφιθεάτρου δεν έχουν ακούσει τίποτε για τις ρατσιστικές θέσεις του επιστήμονα;

Πριν απο μερικές μέρες παρουσιάστηκε ένα βιβλίο κάποιον αριστερίσκων. Το βιβλίο σε λίγα λόγια έλεγε πως κάθε μορφή πολιτικής βίας είναι φασιστική. Άλλο ένα τσουβάλιασμα δηλαδή. Λες και κάθε μέρα δεν ασκείται βία πάνω μας. Η αντίδρασή μας σαν κοινωνία είναι φασιστική...

Ακόμα και ο Μίκης Θεοδωράκης αυτή τη στιγμή εκφράζει ρατσιστικές θέσεις.

Μάλλον πως η εφηβεία τελείωσε. Μάλλον πως απο δω και πέρα η υιοθέτηση κάποιας θέσης πρέπει να γίνεται με απόλυτη τεκμηρίωση (όσο αυτή μπορεί να γίνει). Αυτό για περίπτωση συζήτησης και αντιλογίας. Αν μετά απο αυτό ακόμα δεν δέχεται το δίκιο ο άλλος και χωρίς να προβάλει επιχειρήματα τότε νομίζω πως πρέπει να πέσει και καμιά ψηλή. Κακό δεν είναι. Ειδικά όταν κατέχει θέση που η απόψεις του επηρεάζουν τη ζωή πολλών ανθρώπων...

Γράμμα στο αφεντικό Νο2

Αφεντικό

Σου στέλνω μετά από καιρό ξανά γράμμα. Αυτή τη φορά θέλω να σου απαντήσω στην μείωση του μισθού που μου πρότεινες.

Ξέρω περνάς δύσκολες ώρες. Δεν πουλάς και δεν σε αγοράζουν. Ο ρυθμός ανάπτυξής σου έχει πέσει και τώρα βλέπεις πως από κει που το χρήμα έρεε από τα μπατζάκια σου τώρα ρέει μόνο από το ένα. Τώρα και η βενζίνη ακρίβυνε οπότε δεν μπορείς να κάνεις τα συνηθισμένα δρομολόγιά σου για Αθήνα, Θεσσαλονίκη ή όπου σε πάρουν τηλέφωνο για να πεταχτείς για ένα καφέ.

Ξέρω είναι δύσκολο να έχεις τόσους υπαλλήλους στο εργοστάσιό σου και είναι κρίμα που σκέφτεσαι να το πας Βουλγαρία όπου υπάρχουν φθηνότερα κορόιδα. Σκέφτεσαι τις οικογένειές τους. Ναι, ξέρω. Έχασες 20 κιλά από την στεναχώρια. Από 120 έγινες 100, και τα βράδια δεν μπορείς να κοιμηθείς.

Οπότε αποφάσισες ή να μας μειώσεις το μισθό ή μας είπες πως αναγκαστικά έπρεπε να διώξεις μερικούς από εμάς για να συνεχίσει το εργοστάσιό σου να δουλεύει. Και αφού το συνδικάτο μας αποφάσισε να μειωθούν οι μισθοί για να μην απολυθεί κανείς, είμαστε τώρα με υπερωρίες που δεν πληρώνονται και με κομμένο μεροκάματο.

Έχω να σου κάνω μία πρόταση λοιπόν. Πιστεύω ότι θα σου αρέσει. Θυμάμαι που μας είχες μαζέψει όλους στη καφετέρεια και μας είπες ότι αφού είμασταν μαζί στις χαρούμενες στιγμές, τότε πρέπει να είμαστε μαζί και στα δύσκολα. Και τώρα είχες πει ότι είναι δύσκολη περίοδος. Εγώ όμως αφεντικό δε θυμάμαι ποτέ να μου δίνει κανένα παχυλό μπόνους όταν το εργοστάσιο πήγαινε καλά. Ούτε θυμάμαι ποτέ να μας σχολάς νωρίτερα. Πάντα τυπικά το μεροκάματο έδινες. Τώρα όμως θες να είμαστε στις δύσκολες στιγμές μαζί; Ε, λοιπόν. Αν θες να είμαστε μαζί τότε μοίρασέ μας το εργοστάσιο. Κόψ’ το σε μετοχές ίσης αξίας και ίδιου ποσοστού για τον καθένα μας. Το ίδιο και με σένα. Κανείς λιγότερο και κανείς περισσότερο. Αφού θες να είμαστε μαζί λοιπόν. Οπότε να παλέψουμε όλοι μας ισάξια για την δουλειά μας. Αν πάλι δεν θες, τότε το βρίσκω λογικό να μας αφήσεις ήσυχους. Με τον μισθό μας όσο γράφει η σύμβασή μας. Με τις υπερωρίες μας κανονικά. Αφού δεν ήμασταν ποτέ μαζί στις χαρές τότε ας μην είμαστε ούτε στα δύσκολα. Αν δεν μπορείς τότε να το πας άλλο κύρηξε πτώχευση αφεντικό.

Λογικό δεν είναι;

Σε φιλώ
Ο δούλος σου…

????

Ήμασταν στην προσυγκέντρωση για την πορεία. Είχε μία πορεία. Κόσμος μαζεμένος. Εκεί, μας πλησιάζει ένας, μεγάλης ηλικίας, αλλά όχι τόσο μεγάλης για να τον χαρακτηρίσω και γέρο. Αφού μας ρωτάει γιατί γίνεται η πορεία του απαντώ πως μήπως χρειάζεται και λόγος για να γίνει στις μέρες μας; Μετά από μια μικρή κουβέντα, και αφού είπα ότι ίσως είναι ένας από τους παλιούς αριστερούς, τους βολεμένους, που πλέον θεώρησαν πως έδωσαν τον αγώνα τους και αποσύρθηκαν, κάνει την εξής ερώτηση. Και ενάντια σε ποιόν μάχεστε;

Στην αρχή θεώρησα γελοία την ερώτηση αυτή. Είναι εύκολο να γενικεύεις τον στόχο σου. Ναι το σύστημα είναι μία (λίγο χαζή) απάντηση. Οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις είναι μία άλλη. Αλλά αλήθεια, ενάντια σε ποιόν μαχόμαστε;

Οι μέρες περνούσαν και μπορώ να πω πως ενώ στην αρχή μου φάνηκε αστεία η ερώτησή του, έφτασα σε σημείο να νευριάσω (μετά από μέρες). Στο τέλος αποδέχτηκα αυτό που αρνιώμουν. Αποδέχτηκα την απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Ότι δεν ξέρουμε σε ποιόν εναντιωνόμαστε. Το προφανές είναι πως έχουμε εκνευριστεί με την υπάρχουσα κατάσταση. Έχουμε κουραστεί και δεν βλέπουμε καμία διέξοδο. Οπότε κρατάω σαν πρώτο συστατικό ότι εναντιωνόμαστε στην υπάρχουσα κατάσταση. Οπότε προκύπτει και το ανάλογο ερώτημα. Ποιος ευθύνεται για την κατάσταση; Πάλι προκύπτουν τα ίδια ερωτήματα και εδώ είναι το δύσκολο κομμάτι που μένει και αναπάντητο.

Τελικά, μου μένει η εντύπωση πως αυτό που βιώνουμε είναι μία φυσική κατάσταση. Και θα το αναλύσω.

Ιστορικά ο κόσμος πέρασε από την δουλεία στην φεουδαρχία (χοντρικά) και έπειτα έκανε την αστική του (Γαλλική) επανάσταση. Έπειτα, ήρθαν οι μηχανές. Και έτσι άρχισε μία άλλη επανάσταση, η βιομηχανική. Αναπόφευκτα, οι δούλοι άλλαξαν χέρια. Στην αρχή ήταν οι μηχανές στα χέρα της «δημοκρατικής» κοινωνίας της Αθήνας. Έπειτα στα χέρια των Ευρωπαίων της νέας Γης (αφού στο ενδιάμεσο άλλαξαν πολλά αφεντικά). Μετά, πήγαν στα χέρια των γαιωκτημώνων και από εκεί στα χέρια των αφεντικών στα εργοστάσια. Μετά όμως τα αφεντικά έγιναν όλο και περισσότερα. Ο κάθε ένας που άνοιξε και ένα μαγαζί και έκανε εμπόριο είχε και μερικούς παρατρεχάμενους. Έτσι αυξήθηκαν τα αφεντικά και μειώθηκαν οι δούλοι.

Όλα αυτά έγιναν στο καπιταλιστικό σύστημα. Στην αρχή θεωρήθηκε πως ήταν το καλύτερο σύστημα. Η ελεύθερη οικονομία, το εμπόριο, κολυμπούσες μέσα στην ευκαιρία και το αμερικάνικο όνειρο ήταν τόσο ζωντανό όσο και ο κινητήρας της Harley που μούγκριζε με τον καβαλάρη πάνω της να οργώνει τους δρόμους (τώρα που έβρισκε λεφτά να το κάνει; Απλά κρατούσε την υπεραξία από τους παρατρεχάμενους που είπα πιο πάνω).

Για να επιβιώσει όμως ένα τέτοιο σύστημα έπρεπε να πουλιούνται όλο και περισσότερα πράγματα που τα εργοστάσια έφτιαχναν. Εκεί που δεν είχες ανάγκη λοιπόν για ένα τζίπ, τώρα είπες να αποκτήσεις. Πώς να φανταστεί κανείς την ζωή του χωρίς οθόνη επίπεδη, playstation και καφετιέρα καπουτσίνο. Έτσι δημιουργήθηκαν και οι φτιαχτές ανάγκες.

Μη ξεχνάμε πως και για να δουλέψει αυτός ο κόσμος της βιομηχανίας, έπρεπε να έχει και τους εργάτες που θα δουλεύουν μαζί με τις μηχανές. Όμως τα εργοστάσια δεν ήταν στα χέρια των φτωχών, μικρών και ασήμαντων. Ήταν στα χέρια αυτών που είτε είχαν από πριν κάποιες οικονομίες (μέσω κλασικής εκμετάλλευσης), είτε στα χέρια αυτών που μπόρεσαν να ελιχθούν μέσα στα πλακόστρωτα και κακόφημα δρομάκια των αστικών κέντρων που γεννήθηκαν κατά την αστικοποίηση. Περισσότερα τα αφεντικά λοιπόν, αφού το αδηφάγο τέρας του καταναλωτισμού επέτρεψε αυτό, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός δούλων από την άλλη (θα τους έχετε ακούσει και σαν εργαζόμενους). Στο παιχνίδι μπήκαν και τα πιστωτικά ιδρύματα και εκεί έγινε ένα μπάχαλο. Πλέον, αφού οι κανόνες ουσιαστικά στο παιχνίδι δεν υπήρχαν (ελεύθερη οικονομία αν σας λέει κάτι αυτό), το πεδίο ήταν ελεύθερο να δράσει ο καθένας κατά βούληση. Έτσι επικράτησε ο δυνατότερος. Και ποιος είναι ο δυνατότερος; Μα φυσικά αφού και το χρήμα είναι το «υπέρτατο αγαθό», αυτός που κατείχε και το περισσότερο. Και ποιός είναι αυτός; Φυσικά οι τράπεζες. Εκεί που νόμιζες ότι φυλούσες τα φλουριά. Αν και ουσιαστικά τα λεφτά που έχεις εκεί μέσα είναι δικά σου, πρακτικά η τράπεζα μπορεί να τα κάνει ότι θέλει. Να τα επενδύσει, και αν κάτι πάει στραβά να σε χτυπήσει δύο φορές στον ώμο και να σου πει: συγνώμη, η επένδυση πήγε στραβά και πτωχεύσαμε.

Εσύ βέβαια χαμένος στην κατανάλωσή σου, ξέχασες να τα διαβάσεις όλα αυτά και έψαχνες να γίνεις το νέο αφεντικό στη θέση του αφεντικού. Έτσι, ενώ έχανες λεφτά από τον κόπο σου, γυρνούσε κάποιος (βαλτός ή απόλυτα βλάκας) και σου έλεγε πως τα λεφτά στα έφαγαν οι Εβραίοι, οι μετανάστες που σου πήραν τη δουλειά και το κακό κόμμα (που σε ξεγέλασε και το ψήφισες).

Μη ξεχνάμε όμως πως μέσα σε μια τέτοια οικονομία πρέπει να υπάρχουν και δούλοι γιατί υπάρχουν και αφεντικά. Οπότε, μη σου φανεί καθόλου παράξενο πως αυτό που ζεις είναι η φυσική διαδικασία του οικονομικού συστήματος και απλά εσύ περνάς από την μεριά του θέλω να γίνω αφεντικό στην μεριά του δεν θέλω να γίνω δούλος.

Επειδή από την άλλη, μπήκαν στο παιχνίδι όλο και δυνατότεροι παίκτες, και επειδή δεν υπάρχουν κανόνες, όλο και περισσότερα αφεντικά γίνονται και αυτά δούλοι. Σίγουρα σε κάποια φάση θα είμαστε οι περισσότεροι άνεργοι ή θα δουλεύουμε για κάποια υπερ-πολυεθνική εταιρεία που θα μας πληρώνει τα ελάχιστα, και θα έχει και τα μέσα παραγωγής. Εκεί έρχεται και το μπέρδεμα. Αφού δεν μπορούν να καταναλωθούν πλέον προϊόντα, από έναν κόσμο που δεν έχει λεφτά να το κάνει, τότε και αυτές οι εταιρείες θα αρχίσουν να μαραζώνουν. Και ενώ ο κόσμος θα πεινάει αυτές θα έχουν κρατημένα τα πάντα για την πάρτη τους και θα περιμένουν να κάνουν κανένα οικονομικό τρικ να ξαναπουλήσουν. Εκεί έρχεται και η ανατροπή. Σε τέτοιο σημείο πρέπει να φτάσει λοιπόν η κοινωνία για να περάσει σε άλλο οικονομικό σύστημα.

Αλλά τελικά πάλι ποιος φταίει, και σε ποιόν εναντιώνομαι;

Ατομική πρωοτοβουλία κανείς;

Η αυτορύθμιση των αγορών και άλλα τέτοια αστεία δεν πολυακούγονται τις τελευταίες μέρες. Καλύτερα, δεν ακούγονται και πολύ από τότε που οι ΗΠΑ έσωσαν με κρατικά κονδύλια μεγάλες τράπεζες από την πτώχευση.

Κι όμως. Η αγορά συνεχίζει να αυτορρυθμίζεται Αυτό δεν είναι και απαραίτητα κακό. Κοιτάξτε για παράδειγμα τι έγινε στην Ιαπωνία. Η αυτορυθμιζόμενη καπιταλιστική οικονομία της που λειτουργούσε ρολόι, έφερε τα επιθυμητά αναμενόμενα αποτελέσματα. Μετά από μία περίοδο μεγάλης στασιμότητας στην ανάπτυξη, ήρθε και η καταστροφή, με ένα τσουνάμι και ένα σεισμό, με μία διαρροή ραδιενέργειας και με πυρηνική καταστροφή.

Αυτό είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα της «ελεύθερης οικονομίας». Και έτσι έπρεπε να γίνει. Το παράδειγμα είναι απλό. Μέσω της ατομικής πρωτοβουλίας δημιουργούνται επιχειρήσεις που σαν στόχο έχουν το κέρδος του ιδιώτη και όχι της κοινωνίας. Αυτές αναλαμβάνουν να εκτελούν διάφορες εργασίες (όπως να συντηρούν πυρηνικά εργοστάσια να κατασκευάζουν δρόμους κ.ο.κ.). Επειδή η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν έχει όπως είπα σκοπό το κοινωνικό κέρδος αλλά μόνο το ιδιωτικό, τότε πρέπει από τις εργασίες τις να βγάλει αυτό το κέρδος. Έτσι, κόβει από δεξιά και αριστερά κάνοντας εκπτώσεις ακόμα και σε ζωτικής σημασίας για την δημόσια υγεία, σημεία. Έτσι γίνεται ότι γίνεται. Με μία νεροποντή πλημμυρίζει το κέντρο της πόλεις γιατί έχουμε παραχωρήσει την διαχείριση της αποχέτευσης σε ιδιώτες, βρίσκουμε μεγάλη συγκέντρωση κωλοβακτιριδίων σε λίμνες, γιατί πάλι αυτοί οι ιδιώτες αδειάζουν τα λύματα μέσα στις λίμνες, βλέπουμε αυξημένες τιμές ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα και μεγάλες συγκεντρώσεις νιτρικών στο πόσιμο νερό μας. Σας φαίνεται παράξενο; Ε δεν είναι. Είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία.

Και όπως είπα είμαστε στο σωστό δρόμο. Δεν κάνω πλάκα. Έτσι πρέπει να πάει το πράγμα. Είμαστε στην αρχή της κατάρρευσης του καπιταλισμού. Ήδη από την δεκαετία του 90. Οπότε περιμένουμε και χειρότερα μέχρι αυτό το οικονομικό σύστημα να σβήσει.

Ο λαός θα δει σιγά σιγά πως η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν αρκεί. Αντίθετα κάνει τα πράγματα χειρότερα αντί να τα διορθώνει. Θα δει ο κόσμος πως στο βωμό του κέρδους θα απολύεται συνέχεια όλο και περισσότερη εργαζόμενη μάζα. Και αυτό φυσικά δεν είναι παράξενο.

Από την αρχή της βιομηχανικής επανάστασης οι μηχανές πήραν τη θέση των ανθρώπων. Έτσι πλέον μία μηχανή αντικατέστησε ένα μεγάλο αριθμό εργατών. Δεν είναι κακό αυτό. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχει η εξέλιξη. Η διαδικασία αυτή έχει νόημα στο βαθμό που όλες οι μηχανές πλέον θα αντικαταστήσουν τους ανθρώπους στις εργασίες τους και οι άνθρωποι θα καρπώνονται τα αγαθά που οι μηχανές θα παράγουν. Βέβαια, με την αυτοματοποίηση στα χέρια του ιδιώτη και όχι στο σύνολο της κοινωνίας, λογικό είναι πως αυτός ο ένας θα γεύεται το κέρδος και οι πολλοί θα ψάχνουν για δουλειά.

Έτσι θα πάμε στο άκρο που το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας θα είναι βουτηγμένο στην ανεργία και την φτώχεια. Σαν αποτέλεσμα θα είναι η αναταραχή και η απαλλοτρίωση ουσιαστικά των μέσων παραγωγής για κοινό όφελος.

Βέβαια απέχουμε ακόμα. Οι αριστεροί – αναρχικοί, οραματίζονται μία επανάσταση τώρα. Αυτό όμως θα προϋπέθετε τις μάζες να είχαν αποκτήσει συνείδηση. Αυτή τη στιγμή όμως οι μάζες ενδιαφέρονται μόνο να κρατήσουν την κανονικότητά τους στο βαθμό που είναι σήμερα και να παραμείνουν με την αυταπάτη ότι μπορούν ακόμα και να την καλυτερέψουν. Έτσι μου φαίνεται πιο ρεαλιστικός για την εποχή, ένας κοινωνικός αγώνας για καλύτερη και περισσότερη κατανάλωση, για μεγαλύτερο μισθό και για ακριβότερο αμάξι, παρά για την ουσιαστική κατάργηση του κέρδους από τις συναλλαγές και την μετάβαση της παραγωγής στα χέρια της κοινωνίας.

Αργούμε λοιπόν για τον κομμουνισμό και την αναρχία. Και όταν θα έρθει εκείνη η μακρινή εποχή, τότε σίγουρα δεν θα ονομάζουμε την κατάσταση αυτή έτσι. Δεν θα χρειάζεται. Γιατί η αλήθεια είναι πως ο κομμουνισμός είναι το επόμενο στάδιο. Είτε μας αρέσει είτε όχι (γιατί ίσως οι γονείς μας να μας είπαν ότι οι κομμουνισταί είναι κακοί ανθρώποι) όταν η εξαθλίωση φτάσει σε τέτοιο γενικευμένο βαθμό τότε κόσμος έχει δύο σενάρια να πραγματοποιήσει: Α) Η ιδιωτική πρωτοβουλία θα καταντήσει τον πλανήτη ένα αφιλόξενο μέρος για ζωή. Β) Αναγκαστικά ο λαός θα πρέπει να αποδεχτεί την ιδέα του κοινωνικού κέρδους αντί του ατομικού.

Απομακρύνομαι λοιπόν

Ναι ξέρω. Υπήρξα μαλάκας, κυνικός, εγωιστής και λίγο ξύλινος. Μα αυτό που βιώνω δεν είναι τίποτε απ' όλα αυτά. Είναι ο ανθρωπάκος που ενώ πιστεύεις και του δίνεις μερικές ευκαιρίες πάντα, αυτός σε εγκαταλείπει. Οπότε διαλέγω το δρόμο μου όπως και όλοι οι άλλοι. Η διαφορά είναι πως αυτοί το διαλέγουν επειδή έτσι τους ταιριάζει. Ενώ εγώ τον διαλέγω με επίγνωση και με (λίγο) πόνο. Όχι δεν ήθελα να γίνω σαν και αυτούς. Αλλά τώρα θα γίνω χειρότερος.

Ναι μικρό τιποτένιο ανθρωπάκι. Για εσένα τα λέω. Ενώ τα διαβάζεις όλα αυτά. Προσπάθησα να σε πλησιάσω. Κάθε φορά έπαιζες την ίδια ιστορία. Πόσο καλύτερος ήσουν από όλους τους άλλους. Πόσο προσπάθησες να είσαι αυτός που είσαι και πόσο μετανιώνεις που είσαι τόσο καλός απέναντί τους.

Μετά ενώ προσπάθησα να μην σε ανταγωνιστώ σε τίποτε, μόνος σου άρχισες να με ταπεινώνεις. Χωρίς να σε προσβάλω με πρόσβαλες. Χωρίς να σε θίξω με έθιξες. Και με άφησες σιγά σιγά να σε εγκαταλείπω. Αυτή η εγκατάλειψη έγινε γρήγορα αδιαφορία. Η αδιαφορία έγινε φθόνος. Και τώρα, έφτασα στο σημείο να σε μισώ. Σε μισώ όχι γιατί είσαι καλύτερος ή κάτι τέτοιο. Σε μισώ που πίστεψα σε σένα. Ίσως μισώ τον εαυτό μου κατά βάθος. Πόσο χαζός μπορεί να είμαι που πίστεψα ότι θα είχες αυτά τα ψήγματα ανθρωπιάς πάνω σου.

Εσύ όμως τα είχες αποτινάξει προ πολλού. Είχες γίνει μία μηχανή, θεάματος θα έλεγα. Από μακριά θα σε κοιτούσαν και θα έλεγαν τι ηλίθιος. Και όμως. Νόμιζα πως ήσουν ακόμα άνθρωπος.

Σου αξίζει να ζεις στο πόνο. Στο άγχος και την ανασφάλεια. Σου αξίζει τον κόπο σου να το γεύονται άλλοι, και εσύ να είσαι πεινασμένος. Εσύ ο ίδιος ήθελες να είσαι ο καλύτερος. Τώρα γίνε. Προσπάθησε. Και ανθρωπάκο ψάξε. Ψάξε να βρεις την ευτυχία. Έτσι όπως την έχεις ορίσει εσύ όμως δεν θα τη βρεις. Δεν είναι ούτε σε χώρες μακρινές ούτε σε μέρη άγνωστα. Μπροστά σου είναι και συ την πετάς όποτε κάποιος στην προσφέρει απλόχερα. Νομίζεις ότι όλοι είναι σαν εσένα και θέλουν να σε εκμεταλλευτούν. Έχεις ορίσει τον εαυτό σου το κέντρο του σύμπαντος. Μάθε όμως αυτό. Δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος. Είσαι απλά μία τελεία που απαρτίζει μαζί με άλλες ολόκληρο το χάρτη του. Και να μην είσαι εκεί δεν κάνεις τη διαφορά.

Προσπάθησε να ζήσεις λοιπόν χωρίς να γίνεσαι εμπόδιο στους άλλους. Αφού δεν μπορείς να φερθείς έστω και λίγο ανθρώπινα.